Het is misschien nog maar de derde keer dat BRDCST wordt georganiseerd, maar het is ondertussen wel al een vaste waarde geworden binnen de concertagenda. Tradities zijn er om in ere te worden gehouden, moeten ze bij de Ancienne Belgique gedacht hebben. Zo ook dat één dag gehost wordt door een groep die zelf zijn line-up bepaald met hen als afsluiter van de avond. Vorig jaar viel deze eer te beurt aan Forest Swords. Dit jaar kozen ze voor Sleaford Mods. Een excellente keuze, want Andrew Fearn en Jason Williamson hebben een eerlijke en pure muzieksmaak. Er wachtte ons een gevarieerde avond, gebaseerd op rauwe emoties. BRDCST kleurt niet graag binnen de muzikale lijntjes en met de Sleaford Mods vonden ze hun perfecte partner in crime.
In de namiddag kon je in de AB Club nog gratis naar de docu 'Bunch of Kunst' over Sleaford Mods kijken. Daaruit bleek nogmaals de uiterst Britse roots van beiden. De no nonsense in de lyrische teksten verkondigen het gevoel van de onderkant van de samenleving. Work Class Heros, zonder meer!
Natuurlijk stonden er 's avonds eerst nog enkele andere bands op het programma. Hoogtepunten hieruit waren The Lowest Form en Steve Ignorant.
Deze eerste is een Britse hardcoreband die de AB een mokerslag toebracht en simpelweg terug vertrok. Ze speelden welgeteld een 20tal minuten. De gemiddelde tijd die je in de AB nodig heb om een pintje te bestellen. Het publiek was met verstomming geslagen, dit hadden maar weinigen zien aankomen. Velen werden even uit hun comfort zone gesleurd, maar ik ben er zeker van dat ze ervan genoten hebben, want aan de basis van hun optreden lagen dezelfde emoties als de rest van deze avond. Verontwaardiging.
Verder verbaasde ook Steve Ignorant, maar dan op de omgekeerde manier. De zanger van de wijdbefaamde anarcho-punkband Crass was vroeger vooral bekend om de keet die ze overal schopten. Zijn solo-project is echter veel serener. Versta hem echter niet verkeerd, zijn teksten zijn nog steeds doordrenkt met sarcasme en cynisme, maar hij brengt het gewoon anders over.
Rond tien uur was het dan eindelijk aan Sleaford Mods zelf om de zaal af te breken. Hun concept is simpel. Nadat Andrew Fearn op zijn ondertussen legendarische laptop op play had gedrukt, maakte Williamson de hele samenleving met de grond gelijk. De etter wordt met een pijnlijke eerlijkheid boven gehaald zonder ook maar iemand te ontzien.
Al tijdens het tweede nummer werden de eerste stagedivers gesignaleerd en had Y waarschijnlijk al voldoende statiegeld van bekertjes op het podium liggen om de rest van de avond gratis te drinken. Hun start hadden ze zeker niet gemist. Hevig gesticulerend met zijn handen steekt hij de draak met alles en iedereen die op hun pad kwamen. Zij werken niet met twee maten en gewichten. Het merendeel van de nummers die ze ons voorschotelden was afkomstig van hun nieuwste plaat English Tapas. Dat zorgde er ook voor dat Williamson duidelijk meer zong en minder schreeuwde. Een evolutie die hij door de jaren heeft gemaakt. Het zorgt live voor een aangename afwisseling en voelt daarom echt als een meerwaarde. Het maakt hun optredens minder eentonig. Wie was gekomen voor zijn typische kwade, uitgeroepen slam poetry stijl werd ook verwend met klassiekers als TCR, Tied Up in Nottz, You're Brave en Fizzy. Aandeelhouders aller landen, verbergt uw managers, want 'Sack the fucking manager'. Deze avond werd de revolutie gepredikt in de Ancienne Belgique. Echter wel een geweldloze. Williamson benadrukte tijdens het concert nogmaals dat iedereen er was om plezier te maken. Niet om te vechten, zoals de dag ervoor in Nederland. De Boombox had het alleszins beter begrepen. Sleaford Mods had al een liefde voor ons land, na vanavond zal die alleen maar gegroeid zijn. En ja, wij houden ook van jullie Fearn en Williamson. Kom maar snel terug.
