We hadden het er al over in ons artikel vijf heavy platen om naar uit te kijken, en nu hebben we ook de tijd kunnen nemen om de nieuwste plaat van Primordial te onderwerpen aan enkele flinke luisterbeurten. Op de trein, tijdens de pauzes op het werk, hell, zelfs tijdens het wérk zelf, allemaal perfecte momenten om Exile Amongst The Ruins te laten bezinken. Iets dat bij deze Ieren toch altijd moet gebeuren. Wordt het episch? Wordt het meeslepend? Dat zijn namelijk de twee kanten die ze kunnen op gaan.
De start van de opener "Nail Their Tongues" is veelbelovend. Via geluiden van kerkklokken en een accoustisch gitaartje verwachten we alvast dat het nummer lekker zal starten met een plotse uitbarsting. Er komt geen uitbarsting maar een overgang via een korte drumsolo dat overgaat in een vrij mid-tempo geheel. Het mist dus wel wat effect. Wanneer Nemtheanga zijn strot open zet is het herkenbare Primordial geluid weer daar: vals vals klinkende zang die toch prima past op de muziek, muziek die toch wel een beetje minder avontuurlijk klinkt dan aanvankelijk verwacht. Vrij simpele riffs, telkens bestaande uit vier delen eer het een beetje verandert. Niet zo avontuurlijk maar er zit wel een zekere ernst achter. Je kan de heren zeker niet beschuldigen van geen passie te hebben voor wat ze maken. Maar halverwege het nummer heb je het eigenlijk wel wat gehad en verlang je naar de "next" knop, een verlangen dat groter wordt naarmate het nummer zich naar het einde sleept. Passie is voldoende aanwezig, maar de mix houdt alles zo krampachtig vast dat het er niet resulteert in een grandiose finale. Het abrupte einde is minder erg in dat opzicht.
Gelukkig volgt "To Hell Or The Hangman" met een fijne snelle melodie die met rust wordt gelaten door de meerderheid van de muzikanten waardoor er na dat krampachtige gesloten gevoel een soort van vrijheidsgevoel over je neerdaalt. Als de rest inpikt hoor je weer dat de mix toch ergens de bal mis slaat. Verder klinkt het wel lekker groovy en er wordt weer prima op gezongen. Verdomd goed headbangmateriaal. Soms heavy groovend, dan stampend ritmisch, voortdenderend naar een betere finale dan de voorganger.
Opnieuw een rustige start in "Where Lie The Gods" waar de drums en een gitaar samen een voor sommigen onder ons langdradige opener vormen voor een flinke dosis melancholie. Een meeslepende song die live ook haar doel niet zal missen. Slow banging allowed, terwijl de vocalen zich er over heen slepen. Soms met enkele felle uithalen zoals we al gewend zijn.
"Exile Amongst The Ruins" en "Upon Our Spiritual Deathbed" vormen het midden én de middenmoot op deze plaat. Geen slechte songs noch slechte composities, maar er spat buiten de vocale prestatie weinig van af. Het lijkt wel alsof de zanger het zelf aanvoelt en daardoor soms lekker heftig tekeer gaat, met meer uithalen naar de bovenste regionen maar ook krachtige growls. Muzikaal blijft het echter wat minder boeiend, en lijken sommige stukken erg lang te duren. Een gevoel dat je wel sneller kan krijgen met songs die met de 10 minuten grens flirten natuurlijk. Het is geen makkelijke opdracht om dergelijk lange composities te laten boeien tot het einde. Mis toch vooral het einde van "Upon.." niét, want daar zit wel degelijk wat lekker gif in.
de track "Stolen Years" was de eerste die de band op de wereld los liet via Youtube. Een veel gelezen opmerking is dat de song opbouwt naar iets dat er nooit van komt. En dat klopt ook, het schept zekere verwachtingen. Metalfans hebben nu eenmaal graag iets dat explodeert in rage and fury. Maar desondanks dat gebrek heeft deze song meer gevoel dan de rest op deze release. De Ieren verblijden ons graag met hun tristesse. De kortste song op de plaat is meteen ook een soort rust naar het einde toe.
Dan volgt een lichte opstoot van adrenaline in "Sunken Lungs", met haar chaotische structuur best wel interessant. Het geeft haar geheimen niet zo makkelijk prijs als de rest en ook hier is de zang weer de lijm die alles aan elkaar houdt. Snelle riffs, korte solo's die wat naar de achtergrond staan gemixt, snelle maar ongelijke drums en een abrupt einde.
Het laatste nummer met de passende titel "Last Call" is meteen de langste song en de enige die 10 minuten passeert, hengelend naar de status van een epische kraker. Maar daarvoor wordt net niet op tijd geschakeld naar een hogere trap wanneer je aanvoelt dat het zou moeten. Toch zit er een ferme dosis energie in en vormt het toch nog een boost die je mee sleept naar 10:31 en daarmee ook het einde van Exile...
Episch of meeslepend? Vooral dat laatste toch. De waarheid is dat Primordial absolute top is binnen (en buiten) hun genre, en hun platen telkens beter zijn dan 95% van alle releases in datzelfde jaar. Maar voor hun doen missen ze nu wel wat passie, wat echtheid, wat goesting. De krampachtige mix die je vaak hoort helpt natuurlijk niet en werpt een smet op het totaalbeeld. Stel het je voor alsof je achter een gordijn van dikke plastic staat te luisteren naar het album. Je wil door die plastic heen om de vollere sound te kunnen horen maar je moet naar het licht gedempte equivalent blijven luisteren. En toch, zelfs met dit iets mindere resultaat is Exile Amongst The Ruins nog steeds meer dan het beluisteren waard. Tenminste als je van een gezonde dosis somberheid houdt, want op dat vlak is het een meesterwerk qua songwriting. Het artwork overigens ook.
Tracklist :
1. Nail Their Tongues (9:01)
2. To Hell Or The Hangman (7:17)
3. Where Lie The Gods (9:12)
4. Exile Amongst The Ruins (8:00)
5. Upon Our Spiritual Deathbed (8:28)
6. Stolen Years (6:15)
7. Sunken Lungs (7:53)
8. Last Call (10:32)
