Objector is een typische Thrash metal band die al sinds 2007 aan de weg timmert. Dat resulteerde, wat platenwerk betreft, voorlopig enkel in een demo. Uitgebracht in 2013. Op menig podium echter, heeft Objector ondertussen voldoende zijn kunnen bewezen. Zo zagen we Objector vorig jaar nog aantreden tijdens de Cd release van Moker. We schreven daarover: '' Want inderdaad naast een spraakzame, charismatische frontman, beschikt Objector over muzikanten die magische klanken uit hun instrumenten toveren, die recht doorheen ons metal hart heen snijden. Vooral die duivelse gitaar riffs, verdovende baslijnen, tot oorverdovende drum salvo's bezorgen ons telkens opnieuw ene krop in de keel. Tot de ene na de andere adrenalinestoot. Thrash'in tot het dak er compleet afgaat? Dat is wat Objector deed in Wilrijk. Ook al was het voor naar thrash metal normen eerder kalm blijvend publiek, dat dak ging er in ieder geval af!'' Met Social Intolerance brengt de band dus eindelijk zijn debuut op de markt. Waaruit blijkt dat ook op plaat die adrenaline door de boxen loeit van begin tot einde, waardoor ons thrash metal hart prompt sneller begint te slaan.
Nee, Objector gaat het niet te ver gaan zoeken. Vindt ook geen nieuwe muziekstijlen uit, of voegt iets nieuws toe aan het thrash metal gebeuren. We zouden deze recensie zelfs vrij kort kunnen houden. Wie live reeds viel voor de typische, technisch enorm hoogstaande, soort thrash metal dat Objector naar voor brengt, zal zich ook in dit klasse debuut kunnen vinden. Na een korte intro zijn we vertrokken voor een tocht over hobbelige wegen. Door middel van snoeiharde riffs en drum salvo's als vuurballen. En een bulderende tot rauwe stem die oerkrachten naar boven brengt. De luisteraar wordt doorheen een schijf geloodst die bol staat van heel snelle songs als Life Denied, Not of this world, Alarm en Toxic Storm.
Elk van de songs op Social Intolerance liggen wellicht steeds op dezelfde lijn, en toch zorgt dat er niet voor dat je afhaakt. Integendeel. Objector legt de lat zodanig hoog, dat je adrenalinestoten te verwerken krijgt, waardoor je prompt zit te headbangen tot de vroege uurtjes. Bij voorkeur halen we ook even de luchtgitaar boven. Streepjes Slayer, overgoten met een sausje Megadeth tot de betere Duitse Thrash metal. Je komt het allemaal tegen op deze schijf. Het feit dat de band eerst een live carrière weet op te bouwen tot een climax vooraleer een bom van een thrash metal plaat uit te brengen? Ook dat speelt Objector voortdurend uit. Door die live ervaring op plaat samen te bundelen wordt het aanstekelijke telkens opnieuw bereikt, zoals dat dus ook op het podium het geval is. En ook op schijf blijft die speelse spontaniteit gelukkig stevig overeind staan.
We kunnen dan ook besluiten:
Beukende drums, een rauw stembereik en die scheurende gitaar en bas lijnen. Het is niet alleen de rode draad doorheen dit debuut. Ze bezorgen ons koude rillingen tot de bot.Kortom. Objector overtuigde ons eerder al op het podium, maar ook op schijf blijkt deze band dus de perfecte thrash schijf te kunnen afleveren. Zonder de aanstekelijke spontaniteit, waarvoor wij toen voor de band vielen, uit het oog te verliezen. We zijn daardoor prompt nog wat meer fan geworden dan voorheen.
Tracklist:
