Vanuit het Zuid-Engelse Brighton waait sinds 2016 een verdoemde wind richting vastenland. De debuut cd Conduit van King Goat wist vriend en vijand te verrassen want de Britten bliezen alles weg met hun progressieve doom metal en hun ronduit fantastische zanger. Ga er gerust de reviews op na, geen kat die er enige negativiteit over kon spuien. Op 20 april komt de lang verwachte opvolger Debt Of Aeons uit via Aural Music. De vraag is of ze hun debuut kunnen evenaren.
De plaat komt pas eind April uit maar nadat duidelijk werd dat de promo beschikbaar was heb ik meteen toegehapt. Ik luister naar erg veel variërende muzikale stijlen, hoewel vaak binnen metal zelf, maar Conduit is een plaat die ik op elk moment en bij elke emotionele toestand kan appreciëren. En dat zonder dat het me nog maar één maal verveeld heeft.
Hoge verwachtingen zijn helaas vaak erg dubbel, en voor een band is het zeker een mogelijk zware last tijdens de creatie van een opvolger. King Goat leek daar toch niet zo erg veel last van te hebben gehad, iets dat ze althans aangaven in diverse interviews. Ze zijn met een open blik de studio ingetrokken en beginnen werken aan Debt Of Aeons. Toen het artwork bekend raakte was ik al enigszins gerustgesteld. Die prachtige hoes voorspelde meteen veel goeds, en mijn verwachtingen bleven hoog. Nadat ik de promo had ontvangen laadde ik alles op mijn mp3 speler, en ging vol verwachting met mijn in-ears en een sigaar die minstens een half uur nodig heeft om op te raken buiten in de koude staan. Ik wou me door niks laten afleiden.
Rillingen, maar niet van de koude. Na 2 minuten was ik al overtuigd: dit is geweldig spul. Tevreden stak ik mijn sigaar aan en luisterde verder. Opener "Rapture" greep me al meteen figuurlijk bij de ballen. Een lang uitgesponnen traag en rustig begint met een enkele gitaar en drums er achter evolueert op 't gemak naar een opwaardering van die melodie wanneer de tweede gitaar er bij komt. En dan pikt zanger Trim in om je weer duidelijk te maken dat hij weer goed aanvoelt welke variatie van zijn stem hij dient te gebruiken. Deze keer hoor je wat meer heavy metal in die zang. Ten opzichte van Conduit is het dus nu al duidelijk dat er méér variatie in zit in deze plaat. De riffs in het eerste deel van dit nummer zijn haast zeurend traag en je voelt aan dat het balanceert met de grens tussen net nog goed en té, zonder er definitief over te gaan. Het duurt even eer je dit nummer helemaal écht hebt beluisterd, want variatie volop in de opener. De band laat een bepaald stuk zeker niet te lang duren en schakelt net op tijd naar een nieuw deel, steeds gedragen door de zang die mee varieert. Vooral wanneer de stem schuurt en heftig wordt is de song indrukwekkend. -You should all know by now, it could have been so much easier oh yes...- wordt niet enkel indrukwekkend gezongen, het is onbedoeld ook de verdomde waarheid.
Opvolger "Emerite's Rest" start heftiger nadat de eerste song uit is gedoofd en is in het begin best wel vrij up-tempo voor hun doen. Er klinkt een soort wanhoop doorheen het nummer, een gevoel van onvermogen waar je best wel pissed off van kan raken. De zanger trekt hier alle registers open. Indrukwekkend wat die stem nog allemaal aan kan. Nu balanceert hij op die dunne lijn tussen nét nog kunnen en té. Het nummer gaat gewoon voort met mid-tempo riffing en een goed geplaatste solo tot het tijd wordt om terug te variëren naar sneller en dan weer gevoelig en kalm. De tweede keer dat ik die overgangen hoorde stond ik met sigaar in de mond met mijn ogen dicht als een soort van wannabe-dirigent idioot met mijn hand in de lucht te zwaaien, hoewel King Goat je graag op het verkeerde been probeert te zetten. Het nummer eindigt tekstueel en gevoelig sterk: -I remember ....companionship! .... But I surrendered....to SELFISHNESS!".
Het heftige einde van de vorige song wordt gezalfd door de melodieën bij de start van het titelnummer "Debt Of Aeons". Terug een gitaarmelodietje ondersteund door drums, geduldig wachtend tot de zanger op de meest zachte manier van wal steekt. De zachte baritonstem weet meteen de nodige rust te brengen. Maar niet voor heel erg lang, want de variatie is uiteraard ook hier weer aanwezig. En de stem geeft het punt aan waar alles weer lekker mag losbarsten. Vanaf dat punt is het terug even tijd voor een solo gemaskeerd als riff en is het puur genieten van de lichte chaos die gecreëerd wordt. Het nummer lijkt daarbij te eindigen, maar het bestaat uit twee delen met een halve seconde rust. Een vreemde manier van uitvoering, maar een kniesoor die er na al de pracht nog over zou vallen. Zeker wanneer je hoort wat er op je afkomt. Zowaar een van de beste melodieën die de band al gecreëerd heeft. Het klinkt verdomd simpel, maar het is zo'n prachtig stuk, pure klasse. Het gevoel zit er meteen weer in, en houdt pas op wanneer de debt of aeon betaald is.
Het zijn allemaal behoorlijk lange songs, afgezien van het enige rustpunt op de plaat. Een keuze die ik niet altijd begrijp want zulke nummers bieden op zich zeer weinig toegevoegde waarde. Op "Psychastenia" krijg je een kort instrumentaal stuk te horen dat op zich wel goed in elkaar zit maar eigenlijk toch wel wat overbodig is. Maar het is niet zo dat je het met alle geweld gaat willen skippen. Daar is de uitvoering toch net iets te goed voor. Gezongen wordt er niet, maar er wordt wel wat op gejammerd.
Ondertussen heeft King Goat het nummer "Doldrum Sentinels" reeds uitgebracht via Spotify en Youtube. Deze song start lekker groovy en de zang steekt van wal met dat typische bijna-over-the-top-geluid. Overtuigen doet het zeker, en wanneer de variatie nodig is veranderen de vocalen ook altijd naar een licht agressievere vorm of terug naar heavy metal achtige battle cries. Via een licht atmosferisch tussenstukje komen we weer terecht in een korte storm waarbij de gitaren een soort van off-beat-metal laten horen. Het klinkt vrij tegendraads maar dat steekt nooit tegen. Net zoals de vocalen vernieuwend klinken met dezelfde logica er achter. Op dat moment bewijst King Goat dat het op vlak van songwriting een stap vooruit heeft gezet. Maar het mooiste stuk van het nummer begint na ongeveer vier minuten, wanneer Trim volledig loos gaat. De band neemt even gas terug en laat alle ruimte aan de zanger om te schitteren. Eerst gevoelig, knagend, dan heftiger en sneller, dan harder en agressiever en uiteindelijk ronduit vol haat. Het beste stukje zang dat ik heb gehoord sinds Mike Mills bij Ayreon's "The Day That The World Breaks Down" (-0101100101011001-). Indrukwekkend.
-Calm, calm, calmy selecting the best of my memories
All, for, all for a fantasy cause
Believe, leave, Oh did I mention this brief contravention of
Mind, mines, digs to the core of the soul
Run, run, time is elapsing and you're not reacting at all
All, stall, stalling will buy you no more
Fear, fear, The one motivation to bring you salvation from
Death, death, Oh well it will come for us all-
Terug een soort rustpunt met de zesde track die naamloos lijkt te zijn. Een zeer kort stukje waarin onverstaanbaar wordt gebrabbeld dient als intro voor de zevende en laatst track "On Dusty Avenues" en zodoende dus niet echt als een rustpuntje kan worden aanzien. Het opent even stevig maar gaat snel over naar een rustiger stukje waarin weer een andere kant van de veelzijdige zang te horen is. En zo dendert ook dit nummer gewoon verder, constant variërend van rustig en gevoelig, stevig en krachtig tot licht chaotisch.
King Goat heeft het niet enkel klaargespeeld om het debuut te evenaren maar heeft gewoon een nog betere plaat uitgebracht met Debt Of Aeons. Ik mag hopen dat dit hun tot onze contreien kan brengen. Het lijkt me zeker qua zang erg moeilijk om live te brengen met al die variatie, maar ik ben er alvast erg benieuwd naar. Dit is een band waar we vast en zeker nog van gaan horen. Het zou een prima supportband zijn voor een band als pakweg Katatonia.
King Goat is :
Reza - Bas
Jon - Drums
Petros - Gitaar (lead)
Joe - Gitaar (rhythm)
Anthony Trim Trimming - Zang
Tracklist :
1. Rapture (9:26)
2. Emerite's Rest (8:14)
3. Debt Of Aeons (8:22)
4. Psychathenia (3:56)
5. Doldrum Sentinels (7:05)
6. - (0:42)
7. On Dusty Avenues (10:19)
