Verhalen en sage vinden we, binnen het metal gebeuren, doorgaans terug bij typische Folk, Viking tot power metal. Het gebeurt zelden dat dit soort legendes opduiken in Doom of aanverwante. Tenzij het gaat over occulte tot satanische taferelen. Towards Atlantis Lights, de naam doet ons prompt denken aan de tot de verbeelding sprekende stad Atlantis. Uit de Griekse mythologie. Brengt dus wel het soort Doom Metal die refereert naar die sage en legendes. Dust of Aeons spreekt niet alleen duistere krachten aan, maar dus ook tot de verbeelding.
Of het nu gaat over De Koninklijke Bibliotheek van Alexandrië in Alexandria's Library. Dit was in haar glorietijd de grootste bibliotheek van het Middellandse Zeegebied. Of over Babylon's Hanging Gardens. Toward Atlantis Lights grasduint doorheen de geschiedenis van Het Griekse tot Romeins rijk. Deze bijzondere plaat begint met een langgerekte song van circa dertig minuten lang. The Bunker of Life waarbij Towards Atlantis Lights een visitekaartje afgeeft om 'U' tegen te zeggen. De band verlegt grenzen, brengt enorm veel variatie en tempo wisselingen in die ene song. En laat vooral die typische 'doom sfeer' het meest primeren, waardoor je alvast mee bent met het verhaal.
Doom Metal, vooral dan Funeral Doom Metal, is een muziekstijl die de meest intense tot donkere emoties bij een mens naar boven brengen. Ook daarin verlegt deze band grenzen, waar eigenlijk weinig of geen grenzen zijn. Het doet je ook stil staan bij hoe vluchtig het leven kan zijn. Want laat ons eerlijk zijn, wie had toen indertijd ooit die teloorgang kunnen voorspellen van eerder vernoemde immense gebouwen en tot de verbeelding sprekende machten en krachten. Zoals bijvoorbeeld het Romeins rijk. Om maar een voorbeeld te geven.
Ons advies? Laat vooral uw eigen fantasie de vrije loop. Towards Atlantis Lights opent een sprookjesachtige wereld. Keert terug naar een rijkelijk verleden. En toont een wereld die ooit was omgeven door rijkdom. Maar eveneens het verval daarvan horen we terug, alsof de doden huilen om het verlies van hun geliefden. Dit is zowat de rode draad doorheen deze complete schijf. Daardoor is Dust of Aeons niet zomaar een gewone, zoveelste Doom metal plaat geworden. Dit pareltje is een heel bijzonder stuk geschiedenisles waaruit de luisteraar kan leren, maar ook voelen wat de mensen in die tijd moeten hebben gevoeld. Van het heroïsche rijk, tot de verval en het einde. We horen het allemaal terug in elk van de songs, als een rode draad doorheen de volledige plaat.
We kunnen dan ook besluiten:
De best lange songs zouden ervoor kunnen zorgen dat je prompt afhaakt, maar niets is minder waar. Toward Atlantis Lights zet die pijn, het verdriet en de smart van vergane glorie meer dan ooit in de verf. Binnen een aankleding die schreeuwt om genade, alsof we de pijn voelen die de mensen in die tijd voelden. Zo diep gaat deze heel donkere doom metal schijf recht doorheen je hart. Dat is net de grote sterkte van deze plaat en band. Waardoor je, ook na meerdere luisterbeurten, prompt overslag gaat dankzij de pracht en praal. En een traan wegpinkt denkende aan het uiteindelijke verval.
Tracklist:
