Verslag: Blast From The Past - 09/12/2017 - Kubox (Kuurne) "Riffs, Riffs, Riffs''

Review:Festivals
  Erik Vandamme    11 december 2017

Terugkeren in de tijd, het is tegenwoordig niet meer aan mij besteed. Nochtans kan een nostalgische trip naar het verleden, met soms wel bekoren. Het festival Blast From the Past in Kuurne focust op metal en hard rock liefhebbers die houden van grasduinen door de tijd van toen. Met kleppers als Demon, Diamond Head en Girlschool werd een affiche samengesteld waarbij liefhebbers van '80s metal en hard rock prompt beginnen te watertanden. Ook al leken vooral Demon en Diamond Head zich te ontpoppen als publiekstrekkers van dienst. Omstreeks 14u stond de gezellige zaal Kubox al heel goed gevuld. De organisatie heeft er trouwens voor gezorgd dat de toeschouwers alles in de nabijheid hadden om zich compleet te kunnen uitleven, maar ook om te verpozen en tot rust te kunnen komen. Zo was de merchandiser was vlakbij de ingang van de zaal, ook de foodtrucks waren op een wandelafstand naar buiten toe. En er waren zitbanken aanwezig om eens tot rust te kunnen komen, tussen de optredens door. Want ja, het zou een lange dag worden van omstreeks 14u tot ergens rond middernacht. Ons verslag:

Foto's: Erwin Poppe


Spartan Warrior: De lont aan het vuur steken, om de avond met een knaller van formaat in te zetten.

We zouden dit verslag kunnen beperken tot enkele korte bewoordingen. In de meeste gevallen draaide het inderdaad vooral rond lang uitgesponnen gitaar partijen, die telkens als een vlijmscherp mes doorheen je lijf snijden. Een vocalist met al dan niet een enorm hoog stembereik, en drummer die zijn drumvellen bewerkt alsof zijn leven ervan afhangt. Dat was eigenlijk de rode draad doorheen de volledige avond. Echter, zagen we vooral negen bands met enorm veel ervaring binnen de scene. Die weigerden er zich gemakkelijk vanaf te maken, door een routineklus neer te zetten. Elk van hen stond op het podium met de spontaniteit van jonge wolven in het vak.

Foto: Erwin Poppe

De lont aan het vuur steken, is altijd een moeilijke opgave. Maar Spartan Warrior - die zo vroeg in de namiddag op heel wat bijval konden rekenen - legde direct die lat enorm hoog waardoor reeds een eerste wervelend Heavy Metal feest ontstond. De interactie naar het publiek bleef wat beperkt. Maar elk van de muzikanten, en heel goed bij stem zijnde zanger, soleerden op enorm hoog niveau. Spartan Warrior combineert jarenlange ervaring, met jeugdige spontaniteit. En daarvoor kun je alleen maar bewondering opbrengen. Ook al is de muziek die ze brengen heel herkenbaar, verrassende wendingen kregen we niet voorgeschoteld. Spartan Warrior slaagt er met brio in dat lont aan het vuur te steken, om de avond met een knaller van formaat in te zetten.

Salem: De begane wegen verder bewandelen

Tijdens die periode 1979 - 1985 regende het NWOBHM bands bij de vleet. De ene wat meer succesvol dan de andere. Salem bracht tussen 1979 en 1983 drie demo's en een single uit. Maar heeft toch zijn stempel weten te drukken op de muziekstijl. Salem hield er vroegtijdig mee op, om in 2010 plots terug te keren op de bühne. In 2018 zou zelfs een nieuwe plaat op de markt moeten komen. Onder de titel Attrition. Maar ook in 2015/2016 liet Salem reeds van zich horen met nieuw materiaal. Dark Days (2016) werd over het algemeen heel goed ontvangen.

Foto: Erwin Poppe

In verlengde van hun voorganger, moet ook Salem het hebben van die typische lang gerekte gitaar riffs, gecombineerd met een zanger met een enorm hoog stembereik. Echter is er deze keer wel iets meer interactie naar het publiek toe. Want inderdaad Simon Saxby is na al die jaren niet alleen nog heel goed bij stem, hij ontpopt zich bovendien als een charismatische entertainer, die zijn publiek constant aanspreekt en aanport tot bewegen. Nu ja, enorm veel bewegen doen de aanwezigen niet. Maar genieten des te meer. Salem is zo een band die bewijst dat jarenlange ervaring in de scene, niet per se moet resulteren in het afleveren van een routine klus. Iets wat we - zoals al aangeven - nog zouden ondervinden op deze avond. Salem overwon door deze aanpak dan ook enorm veel harten. En kon ook ons zonder moeite over de streep trekken.

The Deep: Grenzen verleggen binnen NWOBHM en aanverwante

Ondanks het feit dat The Deep pas is ontstaan in 2012, hebben sommige bandleden reeds een verleden binnen de NWOBHM beweging. Deep Machine is nooit echt doorgebroken naar een ruim publiek, maar wist toch zijn stempel te drukken op de NWOBHM movement. Onder de naam The Deep bracht de band in 2015 zelfs een gloednieuwe schijf uit. De band bestaat voornamelijk uit oude rotten in het vak, op uitzondering van piepjonge drummer Frasser Powell, die de drumvellen bewerkte alsof hij dat al dertig jaar deed.

Foto: Erwin Poppe

Waar de eerste twee bands vooral een heel goede indruk nalieten, verlegt The Deep zowaar grenzen binnen het genre. Dat bleek al vanaf de eerste riffs die doorheen de zaal loeiden. Gerugsteund door een zanger en entertainer die bovendien wonderbaarlijk goed bij stem bleek te zijn. - Hij zou later op de avond dat kunstje nog eens overdoen bij Tytan -. Echter, het meest in het oog springende. De gehele band straalt een spelplezier uit dat we zelfs bij jongere succesvolle bands zelden tegen komen.

Foto: Erwin Poppe

Kortom. The Deep laat een diepe indruk achter, en bezorgt ons niet alleen kippenvelmomenten maar ook een krop in de keel. De ene adrenalinestoot was nog maar pas verwerkt, of daar kwam al een volgende vuurbal onze richting uit. The Deep legt de lat doorheen de gehele set enorm hoog. Bovendien levert de band nog maar eens het bewijs dat anno 2017 het NWOBHM genre nog steeds springlevend is. Meer nog, het zijn bands als The Deep die door een wervelend performance, het genre een nieuwe injectie geven die de muziekstijl kan gebruiken. Het eerste echte hoogtepunt van de dag was bij dezen een feit.

Tysondog: NWOBHM in zijn meest pure vorm

Ook Tysondog gooide in de jaren '80 hoge ogen met knappe platen als. ‘Beware Of The Dog’ (1984) en ‘Crimes Of Insanity’ (1986) Maar die grote doorbraak naar een, laat ons zeggen, ruim publiek kwam er niet. De band hield er in 1987 reeds mee op, maar had ondertussen dus toch zijn eigen stempel gedrukt op het NWOBHM gebeuren in de jaren '80. Sinds 2009 timmert Tysondog terug aan de weg. In 2015 kwam zelfs een nieuwe plaat op de markt. Cry Havoc. Tysondog brengt NWOBHM in zijn meest pure vorm. Met als rode draad doorheen het geheel, die ellenlange gitaar solo's die doorheen je hart snijden, als een vlijmscherp scheermes.

Foto: Erwin Poppe

De band laat er geen gras over groeien, en drijft het tempo telkens op naar een ongekende hoogte. Technisch hoogstaande instrumentale huzarenstukken, bezorgen ons dan ook koude rillingen van innerlijk genot. Tysondog vindt de muziekstijl niet opnieuw uit, ze doen ook niets nieuw naar voor. Maar de band brengt wel een potje pure, eerlijke old school NWOBHM die zonder meer aan de ribben blijft kleven. Van begin tot einde van de set. En ook daar kan nooit iets mis mee zijn. Na de wervelwind in de vorm van The Deep, was het voor Tysondog een onmogelijke opgave om beter te doen. Maar toch slaagt Tysondog er door deze aanpak in, ons en vele aanwezigen over de streep te trekken en murw te slaan.

Stampede: Monotone set, in verlengde van Hard rock uit de '70s

Naast NWOBHM gerichte bands, was er ook plaats voor een potje stevige Hard rock uit de jaren '70. Hoewel Stampede eigenlijk ook afstamt van die NWOBHM stroming in de jaren '80. Ook hen was geen lang leven beschoren. En ook zij hebben in die periode een schijf op de markt gebracht die kan gezien worden als een mijlpaal binnen het genre. The Official Bootleg Live album (1982) en de EP Days of Wine and Roses zet de band op de landkaart binnen dat NWOBHM genre. Op een boogscheut van een eventuele doorbraak hield Stampede er na het tweede album Hurricane Town reeds mee op.

Foto: Erwin Poppe

De band speelt echter geen pure NWOBHM. We horen duidelijk invloeden van typische hard rock bands, zoals Deep Purple. Daar is op zich niets mis mee uiteraard. Echter brengt Stampede een iets te monotone set naar voor, waardoor de aandacht gaandeweg verslapt. Zowel de band zelf, als de fans vooraan het podium laat niet dit aan hun hart komen. Stampede gaat als een stormram tekeer. Uiteraard bestaat deze band uit klasse artiesten en muzikanten, die op hemels hoog niveau hun instrumenten bespelen. De stevige vocale aankleding bezorgt ons wel degelijk kippenvel. Echter door die monotone aanpak, krijgen we niet het optreden voorgeschoteld waarop we een beetje hadden gehoopt. Hier zat veel meer in, dan er echt is uitgekomen. Bijzonder jammer.

Tytan: Instrumentale en vocale perfectie

Dankzij het nummer Blind Men And Fools bemachtigde Tytan een voorname plek in de NWOBHM-geschiedenis. Tytan bracht één EP uit tussen 1980 en 1983 en hield het toen voor bekeken. Hun debuut Rough Justice kwam postuum op de markt in 1985   In 2012 besloot Tytan het opnieuw te proberen. Meer nog, recent kwam een gloednieuwe schijf op de markt: Justice Served. Deze schijf kreeg over het algemeen lovende recensies. Tytan brengt een heel gevarieerde schijf uit, en teren daarbij niet op oude successen. Maar durven avontuurlijk uit te pakken. Ondertussen heeft zanger Tom Barna de band verlaten, in augustus dit jaar, Tony Coldham (The Deep) vervangt hem als vocalist.

Foto: Erwin Poppe

Tytan heeft zijn naam niet gestolen. De band levert een titanische set af, waarbij de gensters in het rond vliegen. Meerdere riffs die elk van de gitaristen uit hun instrumenten toveren doen ons weer belanden in golven van kippenvelmomenten bij de vleet. Tony Coldham gooit bij Tytan zijn hoge stembereik in de strijd. Daar waar hij bij The deep eigenlijk iets meer de show kon stelen, moet hij het  bij Tytan vooral daar mee doen. Want het is vrij duidelijk dat het de instrumentalisten zijn die de lakens naar zich toe trekken. Vooral de gitaristen vuren betoverende magische klanken uit hun instrumenten, die de haren op onze armen doen recht komen. De band brengt het soort Instrumentale en vocale perfectie die vaak resulteert in een routineklus. Echter, Tytan lijkt met deze aanpak de aanhoorder gewoon te hypnotiseren, waardoor je in een soort trance terecht komt. Waaruit ontsnappen onmogelijk is.

Demon: The night of the Demon!

Hoewel voornoemde acts een nagenoeg perfecte weg hadden afgelegd, leek het merendeel van het publiek toch te wachten op de drie kleppers op deze avond. Demon, Diamond Head en Girlschool. Tijdens het optreden van Demon stond de zaal zelfs tot geheel achteraan heel goed gevuld. De band sleept uiteraard een heel hoogstaande reputatie met zich mee, ook al draait alles rond die ene song ''The Night of the Demon''. Toen Demon in 1979 hun debuut Night of the demon op het publiek losliet, sloeg dit niet zomaar in als een bom. Door de inbreng van een eerder occult aanvoelend geluid, en dit te vermengen met Heavy Metal tot NWOBHM, bleek de band een unieke sound te hebben gecreëerd binnen het Heavy Metal gebeuren. Dit succesvol debuut was een mijlpaal waardoor Demon het legendarische status vrij vroeg heeft bereikt.

Foto: Erwin Poppe

Anno 2017 staat de band nog steeds als een huis. Hun eventuele opvolgers zullen nog wat moeten wachten. Want Demon doet ook nu weer de demonen uit de Hel opstijgen naar de aarde. Met een set boordevol snoeiharde NWOBHM, met die occulte achterliggende gedachtegang. Doet Demon een deugddoende huivering ontstaan in de zaal, die ons meerdere adrenalinestoten bezorgt. De set starten met die ene klassieker? Dat zorgt er uiteraard voor dat de aandacht direct scherp wordt gezet. Het nadeel kan zijn dat diezelfde aandacht daarna verslapt.

Echter blijkt Demon veel meer in huis te heeft dan die ene song. Dat wisten wij uiteraard al langer dan vandaag. Ook het publiek in Kuurne kreeg, dankzij de naadloze set die de band afleverde, de ene na de andere stevige uppercut te verwerken. Waardoor we wederom een stevig hoogtepunt voorgeschoteld kregen. Demon legt die lat dan ook vanaf song één enorm hoog, en blijft dat ritme aanhouden tot het bitter einde. Waardoor het dak er compleet afgaat. Jawel, pure klasse!

Diamond Head: torenhoge verwachtingen volledig ingelost

Met alle respect voor Girlschool, maar de ultieme headliner voor Blast from the past 2017 bleek toch Diamond Head. De band draagt een legendarische status met zich mee, had een enorme invloed op hedendaagse kleppers als Metallica. En heeft onder invloed van enkele jongere muzikanten binnen de band, zichzelf nieuw leven in geblazen. Er zou volgend jaar zelfs gloednieuw werk worden uitgebracht. Diamond Head viert de teugels vanaf de eerste noot, en blijft het hoge ritme aanhouden tot het pril einde van zijn set.

Brian Tatler ontpopt zich met vlijmscherpe solo's, die letterlijk door merg en been gaan, als boegbeeld van Diamond Head anno 2017. Echter laat hij zich omringen door duivelse muzikanten, die de legendarische songs van Diamond Head een nieuwe adem in blazen, die ze konden gebruiken. Dean Ashton - Bas, Abbz - gitaar en drummer Karl Wilcox drijven het tempo telkens tot een nog meer ongekende hoogte. Opgestuwd door de dirigent van dienst Tatler. Echter zonder de charismatische uitstraling van frontman Rasmus Bom Andersen, die over een stem als een klok beschikt, zou de band wat staan spelen in de woestijn. Het is dus vooral de samensmelting tussen al die verschillend elementen, die zorgt voor een soort magie die we zelden tegenkomen.

Foto: Erwin Poppe

Ik had enkele positieve feedback gekregen, over de daverende concerten die de band tegenwoordig aflevert. Waardoor mijn verwachtingen enorm hoog gespannen waren. Nu, Diamond Head heeft aan die torenhoge verwachtingen compleet voldaan. De band bracht een mooie combinatie van oude klassiekers, en vrij nieuwe songs naar voor. Waaruit blijkt dat hun nieuwe songs totaal niet moeten onderdoen voor het oudere werk. Integendeel! Uiteraard werd de set afgesloten met o.a. de ultieme klepper ' Am I Evil?. Een song die bewijst waarom eerder vernoemde bands als Metallica hun adoratie voor Diamond Head niet onder stoelen of banken steken.

Echter, het meest opvallende. Diamond head is anno 2017 een goed geoliede machine, waarbij elk van de bandleden een spelplezier uitstralen dat ook zijn uitwerking heeft op het publiek. Die uitbundig reageren op de instrumentale en vocale perfectie die de band ons voorschotelt. We zien nu al uit naar meer in 2018. De toekomst ziet er, na die indrukwekkend concert van deze band, alvast heel rooskleurig uit.

Girlschool: De kers op de taart

Het was ondertussen al ruim 23u15 geworden, de vermoeidheid begon zijn parten te spelen. Ook wij hielden het voor bekeken. Echter niet zonder Girlschool even te gaan uitchecken. Toen we de dames vorig jaar zagen aantreden in het voorprogramma van Saxon in TRIX, schreven we daarover: "Hoewel de dames in het begin van de set wat de indruk wekten een routineuze set te gaan neerzetten, kwam er gaandeweg toch wat meer interactie naar het publiek toe, met verwijzingen naar vroeger, Lemmy tot het complete NWOBHM gebeuren, deden Girlschool, na een wat moeizame start, uiteindelijk dan ook iedereen uit hun hand eten.''

Foto: Erwin Poppe

Nu, van enige routineklus was deze keer geen sprake. girlschool legt de lat direct enorm hoog. De band spreekt het publiek vanaf die eerste noot ook direct aan. Waardoor de nog aanwezige fans prompt de kers op de taart voorgeschoteld krijgen, om een schitterend NWOBHM met de nodige vuurkracht af te sluiten. Uiteraard beschikt Girlschool over voldoende klassiekers, om iedereen over de streep te trekken. Maar daar waar ze in TRIX pas naar het einde toe iedereen echt mee kregen, grijpen ze nu iedereen direct bij het nekvel en laten niet meer los. Ook al was dat voor een eerder half lege zaal ondertussen. Dat liet zowel band als fans niet aan hun hart komen. De avond alsnog met een knaller van jewelste afsluiten? Na twee onvergetelijke kleppers van formaat? Daarvoor moet je heel sterk in de schoenen staan. Echter, Girlschool heeft deze keer aan de verwachtingen compleet voldaan.

Foto: Erwin Poppe

Algemeen besluit:

Blast From the past was niet zomaar een succesvolle nostalgie trip. We zagen bands die ondanks hun jarenlange dienst, nog steeds stevig kunnen uitpakken. En vaak nog over de passie beschikken om eventuele bladzijden om te draaien, en nieuwe wegen in te slaan na al die jaren. Het NWOBHM genre is zeker en vast nog niet dood en begraven. Want er kwam opvallend veel publiek opdagen vanuit alle hoeken van ons land en daarbuiten. De zaal stond telkens enorm goed gevuld, er heerste een gemoedelijke en gezellige sfeer. Het bier vloeide tierig, en de medewerkers waren doorheen de gehele dag en avond even enthousiast en goedlachs. Bovendien was aan de optredens niets aan te merken. Elk van de aantredend bands zetten hun allerbeste beentje voor om er een wervelend NWOBHM tot hard rock feest van te maken. Binnen globaal metal leeft deze muziekstijl dus nog steeds, meer dan ooit! Is onze eindconclusie.


Of Mice & Men

Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015