In 1955 richtte Juul Anthonissen de Hnita Jazz Club op. Van Charles Mingus en Keith Jarrett tot Chet Baker en Sun Ra, ze hebben allemaal in die bijzondere Jazz Club in het pittoreske Heist-op-den-berg gestaan. In eerste instantie was dat boven het politiekantoor. Sinds 1983 in een omgebouwde hoeve. Nu is er een documentaire over Juul en de Hnita Jazz Club. Wij zakten af naar de première die doorging op 7 november in Cultuurcentrum te Mechelen.
Een lach en een traan.
De documentaire start met koers carrière van Juul, die beweerd nog te hebben samen gekoerst met Rik Van Looy. Wegens zijn corpulentie haalde hij geen prijzen, maar de koers bleek een even grote passie als deze voor muziek. In het bijzonder Jazz. De man heeft duizenden platen in zijn kast staan, en richt de Hnita Jazz club op. We zien grote namen binnen de Jazz passeren, die ooit wel in Hnita Jazz Club hebben gespeeld. Zoals Dexter Gordon, Archie Shepp, Bill Evans, Toots Thielemans, Archie Shepp, Freddie Hubbart, Clark Terry en vele anderen. Allen drukken ze hun respect uit voor Juul en zijn zoon Peter. Die ondertussen in de voetsporen van zijn in 2008 overleden vader is getreden.
Er komen naast onuitgegeven beelden van optredens, interviews met grote artiesten. Ook interviews met vrienden en heel dichte vrienden van Juul, of mensen die met hem samenwerkten. Elk van hen spreekt hun respect uit voor wat Juul heeft gedaan door Heist-op-den-berg in de kijker te zetten binnen die Jazz wereld. Zo verteld een vriend dat hij in New York aan de toog zat. En een Amerikaan hem aansprak dat hij ooit in België is geweest om daar te spelen. Dat bleek in Heist-op-den-berg, bij Juul te zijn. Vele artiesten spreken hun immense respect uit voor Juul en zijn entourage. Ook het feit dat muzikanten en de muziek op zich, meer respect krijgen in Europa dan in hun eigen land kwam aan bod.
Uit de vele interviews klinkt een lach en een traan. Zo heeft Paul Michiels (Soulsister) nog gerepeteerd toen de zaal boven het politie kantoor was. De mannen vonden dat niet altijd leuk dat gestamp van zijn voeten. De politie maakte er niet veel problemen van dat er optredens waren. De commissaris was een goede vriend van Juul en de politie mocht altijd gratis een pint komen drinken aan de toog. Om maar te zeggen Juul was vooral een volksmens, die met een grote passie voor Jazz en muziek mensen de kans gaf om gewoon zichzelf te kunnen zijn, in een heel gezellig omgeving. Het pakkende interview met Toots Thielemans, niet lang voor zijn dood, staat vanaf nu in ons hart gegrift. Hoe hij ''wat zal ik spelen voor Juul'' zijn mondharmonica ter hand neemt en een Hemelse deuntje speelt. Terwijl je ziet en aanvoelt dat hij gewoon op is. Is niet alleen hartverscheurend, maar ook een grote ode aan een man die Jazz leefde. En dat was Juul Anthonissen zeker en vast!
Deze documentaire werpt een licht op een heel bijzondere man, die muziek en Jazz leefde. Een man die zijn passie wilde delen met de wereld, en dat ook heeft gedaan
Vaak waren er meldingen van Hilarische momenten, zoals Bill Evans - die toen een grote meneer was in de Jazz - die tot net voor zijn concert in de auto bleef zitten omdat er sport was op de radio. Maar ook bleek dat Juul, ondanks dat hij tot in Amerika op handen werd gedragen, wat gefrustreerd doordat hij in eigen stad niet echt werd geapprecieerd. Toen hem de vraag werd gesteld wanneer hij het meest gelukkig was, antwoordde hij verrassend ''in de tijd toen ik koerste''. Ook het overlijden van zijn echtgenote heeft hem enorm veel pijn gedaan. Zonder de impuls van zijn zoon Peter was hij er in 1987 zelfs mee opgehouden. De vele getuigenissen van zoveel artiest, het respect van artiesten van nu zoals de heren van TaxiWars - die hoog oplopen met de bijzondere akoestiek in de club. Of Daan die vol lof is over de Club, en zelfs in samenwerking met andere een ode brengt op het einde van de documentaire. Bewijzen echter dat Juul wel degelijk de erkenning kreeg die hij verdiende.
We kunnen dan ook besluiten:
Deze documentaire werpt een licht op een heel bijzondere man, die muziek en Jazz 'leefde'. Een man die zijn passie wilde delen met de wereld, en dat ook heeft gedaan. Hij zette een pittoresk stadje ergens in een uithoek in ons land op de wereldkaart, door de crème de la crème van de jazz wereld naar zijn club te halen. De man ging elke dag naar optredens, en stond op en ging slapen met zijn muziek. En de koers uiteraard. Zijn zoon spreekt met diezelfde passie over Jazz en met grote liefde over zijn overleden vader. Waardoor de Hnita Jazz Club nog lang kan verder bestaan in zijn huidige, pittoreske en gezellig vorm. Getuige daarvan zijn de nieuwe Goden binnen jazz die met veel plezier naar daar afzakken. Ook het feit dat deze club de jeugd aantrekt, is een meerwaarde binnen het geheel. Deze documentaire is dus niet een eindpunt. Het is een ode aan een grote meneer, die Jazz heeft geleefd. Maar ook het omslaan van een nieuwe bladzijde in de geest van Juul Anthonissen. Is onze eindconclusie over deze magisch mooie documentaire, met een lach, een traan en veel Jazz
Volgende concerten in Hnita Jazz Club mag je als Jazz Liefhebber alvast in uw agenda zetten:
Meer informatie vinden jullie op de website
