Brussel was de laatste dagen the place to be voor hiphopfans. Tweemaal Run The Jewels in de Ancienne Belgique en ook Tomboy Princess Nokia passeerde gisteravond door onze hoofdstad.
Kari Faux mocht de zaal op gang trekken. De Amerikaanse rapster uit Little Rock, Arkansas, is bekend om haar nummer No Small Talk uit de HBO serie Insecure. Voor haar was het haar eerste doortocht door Europa. Haar faam is haar echter voor gegaan, want ze was niet onbekend voor en evenmin onbemind door een groot deel van het publiek. Dit was bijna te makkelijk voor haar. Als je je publiek zelfs tot tweemaal toe kan doen juichen omdat je water drinkt, dan kan er eigenlijk niks meer misgaan. Toch kunnen we niet anders stellen dan dat ze op muzikaal vlak te kort schiet. De beats en sound liggen wel nog goed, maar komen toch niet verder dan middelmatigheid.
Als voorprogramma van Princess Nokia verwacht je toch ook enkele snedige lijnen, maar ook op dat vlak schiet ze ver te kort. “What’s your name, I don’t know ‘cause you’re lame. I don’t care if you’re famous on the internet!” Ach we hadden wel op iets beter gehoopt. Uiteindelijk is ze niet meer dan een stereotype Amerikaanse met een grote mond. Niettegenstaande zal het overgrote deel van de aanwezigen hier niet mee akkoord gaan. Op het einde van haar set was het publiek zodoende nog hysterischer. Mission accomplished voor haar!
'Iedereen gelijk
tot
the Princess
herself
er anders over beslist.'
Een half uurtje rust kon het publiek niet bedaren. Elke beweging op het podium werd onthaald met luid gegil. Ik was graag de man geweest die flesjes water op het podium moest voorzien. Het was waarschijnlijk al een tijdje geleden dat de Orangerie zo weelderig gevuld was. Na dat ongeduldige wachten, kwam Princess Nokia op onder tonen van Sum 41’s Fat Lip. Goedkope punkrock als opener. Als Danny Brown mag eindigen met Freak on Leash van Korn en Run The Jewels steevast opkomt met We Are The Champions, dan mag ik dat ook moet ze gedacht hebben.
Zoals gewoonlijk begon ze zelf met haar grootste hit Tomboy. Het nummer krijgt iedereen direct wakker en het publiek veranderd in een golvende massa. Princess Nokia zelf ziet er zoals altijd excentriek en goed gekleed uit. Nokia heeft zoveel stijlen dat ze nauwelijks herkenbaar was ten opzichte van haar optreden in de Vooruit dit voorjaar. Net zoals haar sound. Problemen met geluid zorgden ervoor dat het nogal schaamtelijk duidelijk werd dat ze over haar nummers rapt. Dat we wisten we allemaal natuurlijk wel, maar we hoeven er niet aan herinnerd worden. Jammer voor haar, op deze manier was de klap die Tomboy je normaal geeft maar half zo groot.
Daarna vindt ze het al tijd om het publiek even toe spreken en de Orangerie om te dopen tot een zogenaamde ‘safe space’. Hier is geen plaats voor racisme of het lastigvallen van vrouwen. Dat klonk ons bekend in de oren. Killer Mike deed waarschijnlijk ongeveer op hetzelfde moment enkele honderden meters verder dezelfde uitspraak in de Ancienne Belgique. Het is maar normaal dat je iedereen in de zaal respecteert. Waarop de mannen werd gevraagd om de vrouwen voor hun te laten in de zaal en naar achteren te gaan. Iedereen gelijk tot the Princess herself er anders over beslist.
Ze vergat er zoals in de Vooruit een rookverbod op te leggen, want roken is toch ongezond voor de medestaanders. Dat niet gezegd zijnde besliste ze maar een joint op te steken net voor ze aan Kitana begon. Daarna behaalde ze toch niet meer dat niveau van in het begin. Het werd rommelig en ze was heel wat minder ingespeeld op haar dj als Kari Faux. Nummers werden halverwege afgebroken of opgestart zoals Flava. Andere hits als G.O.A.T., Brujas en Dragons passeren, maar niks laat echt een indruk na. Of toch op mij, want de rest van het publiek leek ervan te smullen. Ze onderhield dan ook haar band met het publiek, geeft handen en ontvangt zelf cadeau’s.
'Inspireren om te zijn
wie je bent,
doet ze des te meer'.
Afsluiten doet ze met een sterke acapella. Dit compliment heeft ze zeker verdiend. Hoogstwaarschijnlijk het beste deel van de avond. In schril contrast tot de Kentucky Fried Chicken and the Pizza Hut-song van ervoor. Geëindigd werd er met een kleine en half georganiseerde bestorming van het podium. Een vijftien- tot twintigtal vrouwen mogen meedansen op het laatste nummer. Zo eindigde ze ongeveer twintig minuten later dan gepland. Moeite heeft ze alleszins gedaan.
Uiteindelijk is het niet fijn om zo negatief te moeten zijn. Dit voorjaar in de Vooruit was ze nochtans sterk en meer dan de moeite waard. Ook de boodschap die ze brengt onderschrijf ik volledig, de manier waarop ze gebracht wordt echter niet altijd. Als is het hier niet de plaats om daar over uit te weiden.
Hier in Brussel was het publiek veel gekker van haar, maar objectief kan je niet anders dan stellen dat ze muzikaal gewoon ondermaats was. Haar beoogde publiek, jonge vrouwen weet ze echter te overtuigen. Inspireren om te zijn wie je bent, doet ze des te meer.
