Het eerste weekend van september staat in Sint-Niklaas traditioneel in het teken van Vredefeesten. Gedurende drie dagen is het centrum van Sint-Niklaas een bruisende samensmelting van muziek, ballons, wereldmarkt, gezelligheid en alles erop en eraan. Wij vertoeven er twee dagen. Op zaterdag 2 september en zondag 3 september. We vroegen ons af, wat maakt Vredefeesten zo bijzonder, dat elk jaar opnieuw weer duizenden mensen naar de Grote Markt in Sint-Niklaas afzakken om die ballons te zien opgaan? Het antwoord kwam rond een uur of zeven in de avond. Echter daar stopt het niet mee. Bovendien waren er ook concerten en voldoende andere randanimatie. Ons verslag:
Vooraleer naar de optredens af te zakken. Gingen we even de sfeer opsnuiven op de Wereldmarkt. Dat laatste mag letterlijk gezien en 'gesmaakt' worden. Want naast de standjes met allerlei sieraden en 'hebbedingetjes' waren er ook de vele eetstanden. Met delicatessen en lekkernijen uit uiteenlopende landen. Gaande van Marokko, Turkije, Afghanistan naar Afrikaanse gerechten. Het was allemaal aanwezig. Wij, en velen met ons, kwamen ogen tekort. Het zag er alleen niet schitterend uit, elk van de gerechten ruikt allemaal even lekker. Dit jaar stond alles in het teken van 'En Route'. De vluchtelingen problematiek en alles wat daar mee te maken heeft, kwam dan ook ruimschoots aan bod op deze Wereldmarkt. De wereldmarkt laat dan ook letterlijk een beeld zien van een wereld in beweging. Vanuit alle hoeken van de wereldbol kom je culturen en specialiteiten tegen op deze Wereldmarkt. Dit allemaal in één straat. Meteen een bijzonder interessante en heel leuke toevoeging aan het concept Vredefeesten.
Rond een uur of zeven gingen honderden ballons de lucht in. In alle geuren, vormen en kleuren. Van een zeepaard, naar de luchtballon van Stad Sint-Niklaas tot een Russische Matroesjka. Het was allemaal aanwezig. We zagen kinderen vol bewondering in de lucht kijken. Ouders en grootouders die zich plots weer even kind voeldende, genoten met volle teugen van dit schouwspel. De markt stond al ruimschoots twee uur voor dat tafereel heel goed gevuld. En kreeg, naar goede gewoonte, waar voor zijn/haar geld. Gelukkig was de zon ook van de partij, en lieten de weergoden de organisatie deze keer niet in de steek. Het is ooit anders geweest. De drie volle dagen is die ballonvaart toch de hoofdact voor duizenden mensen. Dat was circa 70 jaar geleden zo, dat is nog steeds het geval anno 2017. Deze ballonvaart op de Grote Markt te Sint-Niklaas is dan ook nog steeds een uniek gebeuren, dat je niet zoveel tegenkomt in ons land. Is onze conclusie na dit magisch mooie schouwspel.
Liefhebbers van het 'hardere muziekgenre' konden reeds vrijdag hun hart ophalen met acts als Brutus, Oathbreaker, Truckfighters, Mind Ray, Onmens en ander veel moois. Ook op zaterdag stonden alternatieve bands op het programma, binnen het toch wel meer duistere muziekgebeuren.Hoewel die avond begon met een potje Shoegaze. Slow Crush won de vi.be wedstrijd, en mocht de concerten op Het plein openen. Deze heren en dame bleken de soort shoegaze te brengen dat recht doorheen je hart boort. Met als klap op de vuurpijl een zangeres die met haar bijzondere stem, je koude rillingen bezorgt. De band speelde voor een handvol fans, maar speelden een set alsof ze stonden te spelen voor een overvol plein. Binnen het Shoegaze gebeuren lijkt dit een 'te ontdekken' band op basis van dit magisch mooi optreden alleen al.
Ondertussen werd op de Grote Markt alles in gereedheid gebracht voor de ballonvaart. Terwijl het publiek uitdeinde op die Grote Markt. Speelde Future Old People Are wizards toch voor iets meer volk dan hun voorgangers. De band werd opgetrokken uit leden van Drums Are For Parades en Maya’s Moving Castle. En dat is ook te merken. We krijgen een potje bevreemdend aanvoelende, maar ook heel energieke, noiserock. Waarop stilstaan onmogelijk blijkt. Zowel de bandleden, als een deel van het publiek, zweven dan ook in een soort trance over de dansvloer. Zonder meer een heel beklijvend concert van muzikanten die reeds de klappen van de zweep kennen, en dit in een project gieten dat perfect aansluit bij hun vorige. Echter is het de eigenzinnige inbreng van hen, waardoor ze net iets anders zijn dan dat. Wat ons uiteindelijk over de streep trekt. We waren niet alleen, ook Mauro Pawlowski stond tussen het publiek mee te genieten van het schouwspel.
Een band dat grenzen verlegd binnen dat concept 'bevreemdend' en 'chaotisch'. Dat is Gruppo Di Pawlowski zeker en vast. Op pukkelpop 2013 - In Wablief?! stage- zorgde dit voor een wervelend feest, boordevol waanzin. Waarbij je als luisteraar naderhand niet zomaar verweesd achter bleef, maar de tent verliet alsof je de onderwereld was terecht gekomen. Of eerder een trip naar de diepste kelders van de Hel, binnen een bevreemdend aanvoelende omkadering. Een optreden van Gruppo Di Pawlowski is niet zomaar een concert, het is een onaardse beleving, die je vooral moet ondergaan. Anno 2017 is er op dat vlak nog niet veel veranderd. Met het verstand op nul, begeven we ons in de bonte wereld die Mauro en de zijnen aanbiedt. Zonder meer werd het ook nu waanzinnige trip naar een wereld die we niet beter kunnen omschrijven als. De Wereld van Pawlowski. Binnen die chaos die de band aanbiedt zit echter een zekere structuur, bovendien bespelen elk van de muzikanten hun instrumenten op enorm hoog niveau. Bovendien weten zowel de muzikanten, als charismatische frontman Mauro perfect waar ze mee bezig zijn. Het gegeven 'het dak er laten afgaan' krijgt dan ook een heel andere dimensie bij Gruppo Di Pawlowski. Indrukwekkend!
Nothing, de enige niet Belgische band op het Plein op deze zaterdag, bracht wederom een potje Shoegaze. Maar dan van het harde en meedogenloze soort. Oorverdovende soundscapes, werden afgewisseld met hartverscheurende melancholie. Nothing bleek me op sommige momenten zelfs een beetje te doen denken aan de heel vroege Nirvana. Ook al ligt de muziek van Nirvana niet echt in het verlengde van wat Nothing hier naar voor brengt. Diezelfde ijle start van de songs, en eindigen in een climax van geluiden, die we ook merken bij Nirvana. Vinden we ook terug bij Nothing. Bovendien beschikt deze band over een charismatische frontman, die zelfs letterlijk het publiek gaat opzoeken. Wat uiteindelijk zorgt voor een wervelend shoegaze feest, waarop stilstaan onmogelijk blijkt te zijn.
Naast Het Plein, waren er ook optredens in De Nest. SHHT, Krankland zijn bands die Melancholie en absurdisme perfect met elkaar verbinden. In het gezellige, kleine zaaltje van De Nest komt deze muziek nog het best tot zijn recht. Wij gingen terug in de tijd, naar ergens de jaren '80. Met Public Psyche. In het verleden ging deze band door het leven als Rape Blossoms. Ze brengen het soort postpunk, dat refereert naar acts als Joy Division. De band brengt dan ook een pure postpunk set, die aan de ribben blijft kleven. De doorsnee new waver /postpunk liefhebber in ons genoot met volle teugen van die magische, hoogstaande schouwspel. Public Psyche beschikt, naast klasse muzikanten, over een bewegelijke frontman. Die het publiek letterlijk gaat opzoeken, en als in een vlaag van waanzin staat te dansen op het podium. Net zoals Rape Blossoms één van die bands was die grenzen hebben verlegd binnen dat postpunk gebeuren, blijven ze onder de naam Public Psyche gewoon ingeslagen wegen verder bewandelen. En daar zijn we niet rouwig om.
Een groot deel van het publiek was al voor het einde van de set naar buiten gegaan. Want een kwartier voor dat einde stond Kapitan Korsakov reeds op het podium van Het Plein. De Gentse band heeft een heel sterke live reputatie. En zette die op Villa Pace nog wat meer in de verf. Vanaf de eerste noten grijpt Kapitan Korsakov zijn publiek bij het nekvel, en laat geen seconde meer los. Zo ontstaat, naar goede gewoonte, een wervelend feest. Waarop stilstaan onmogelijk is. Ook voor ons was dit de kers op de taart om de prachtige avond in schoonheid af te sluiten.
Adamo is zonder meer één van de meest legendarische artiesten die ons land rijk zijn, hij treedt echter niet zoveel meer op. De man is bovendien ondertussen de 70 gepasseerd. Adamo bracht doorheen de jaren klassiekers uit die jong en oud gewoon uit het hoofd kent. Al dan niet in de originele versie. ‘Tombe la neige’, ‘Vous permettez, monsieur’, ‘Les filles du bord de mer’, ‘Inch’ Allah’ doen wel bij iedereen een belletje rinkelen. Dat waren reden genoeg om rond een uur of negen in de avond naar de Grote Markt af te zakken. Wonder bij wonder zagen we geen artiest die een routineuze set afwerkte, maar een spontane, charismatische en heel gedreven frontman. Die niet alleen veel respect uitsprak voor zijn fans, maar ook telkens opnieuw zijn medemuzikanten bedankte voor hun toomloze inzet. Adamo huppelt met zoveel jeugdig enthousiasme over het podium, dat je gewoon twee uur lang aan zijn lippen blijft hangen. Bovendien brengt hij zijn songs met enorm veel liefde en gedrevenheid, waardoor je prompt de teksten mee zingt, en lekker mee danst.
Want ondanks de vaak weemoedige weerklank van zijn songs, was stilstaan onmogelijk. Adamo liet zijn publiek geen seconde los, en legde de lat meters hoog. Hij blijkt naast een begenadigde zanger - die bovendien nog heel goed bij stem blijkt te zijn - een klasse entertainer en verteller bij uitstek. Dat zorgde voor een lach en een traan. Een krop in de keel, en een moment om het leven te vieren. Want ondanks alle ''miserie'' rondom ons is dat wat we moeten blijven doen, was de onderliggende boodschap. Trouwens deed Adamo zijn uiterste best om zijn bindteksten in het Nederlands uit te spreken, wat hem toch wel goed afging. Ook al zorgde dat vaak voor hilarische momenten, waar hij zelf ook kon mee lachen.
Adamo bracht een mengeling van klassiekers tot nieuw werk naar voor. Het viel ons op dat de nieuwe songs, ondanks dat begane wegen verder worden bewandeld, niet moeten onderdoen voor die oudere kleppers. Hij bracht ons twee uur lang in diepe ontroering, zorgde ervoor dat we een traan wegpinkten bij Tombe la neige - een song over een verloren liefde - en liet ons dansen op songs als afsluiter Les Filles du bord de mer. Of hield ons een spiegel voor, van een wereld die helaas nog niet veel is veranderd bij Inch' Allah. Kortom dit aantreden van Adamo was twee uur lang entertainment van eenzaam hoog niveau. Na zijn optreden kregen we nog een wondermooi vuurwerk, om de activiteiten op de Grote Markt in magie af te sluiten. Diezelfde magie die ervoor zorgt dat wij ademloos achterbleven, na het aantreden van Adamo op Vredefeesten.
Klassieke muziek op Villa Pace? We genoten vorig jaar met volle teugen van dit aanbod. Ook in 2017 zal er onder de noemer Terrezza klassieke concerten worden gegeven op een Historisch aanvoelende locatie in de Stationstraat te Sint-Niklaas. Ook dit jaar besloten we onze zondagnamiddag door te brengen in deze magisch mooie omgeving. Jonathan en Nicholas Van de Velde (cello en piano) bespelen al sinds hun 5de respectievelijk piano en Cello. Doorheen de jaren heeft het duo zijn horizonten weten te verbreden. Ze brengen werk van Gabriël Fauré, Claude Debussy en Francis Poulenc. De kruisbestuiving die ontstaat tussen beide klasse artiesten, is van eenzaam hoog niveau. Eens te meer blijkt dat beide heren virtuozen zijn, en hun vak kennen. Helaas ging dit aantreden niet door op het terras, maar binnen in de salon. Waardoor een deel van het publiek, waaronder wijzelf, niet veel konden zien. Echter de bewonerswaardige klanken die uit Cello en Piano werden voorgebracht, hypnotiseerden ons en lieten ons verweesd achter.
Tijdens het wachten op de hoofdact van deze namiddag, mogen ook nu weer leerlingen tot ex-leerlingen van Stedelijke Academie voor muziek, woord en dans - kortweg SAMWD - hun kunsten komen tonen. Deze keer kregen we een samensmelting te horen tussen magische viool klanken, en hemelse piano geluiden. Die ons telkens opnieuw de krop in de keel bezorgden. SAMWD is dan ook een Academie dat jonge, talentvolle artiesten voortbrengt. Eens te meer bleek nog eens, dat de toekomst van Klassieke muziek er anno 2017 nog steeds heel rooskleurig uitziet.
Op het terras werd alles in gereedheid gebracht voor een wel heel bijzondere act. Pandora² en Ultreya bestaat uit artiesten die muziek uit de middeleeuwen en de renaissance terug tot leven brengen. Niet alleen bespelen de artiesten originele instrumenten, uit die lang vervlogen tijden. Bovendien worden de teksten ook gezongen in die taal van toen. Tijdens Terrazza bracht Pandora² en Ultreya ‘Met herten ende met zinnen’, muziek uit het Gruuthuusemanuscript. Vanaf begin tot einde, worden we letterlijk meegezogen in dit bijzonder interessante en aantrekkelijke verhaal.
Bovendien blijken veel songs nog steeds te passen in de huidige tijdsgeest. Ook al gaat het eerder over ridders en dergelijke meer. Zo gaat Het was een Rudder Wael Ghedaen. Over een ridder. Die tijdens zijn rondreizen, verliefd wordt op een jonkvrouw. En haar een belofte maakt haar eeuwig trouw te blijven. De Capelaen Van Hoedelem. Over een Kapelaan uit Hoedelem, bij Brugge. Die een bezoek brengt bij een getrouwde vrouw, en wordt betrapt door de echtgenoot. Verhalen die dus we in de huidige tijdsgeest ook op één of andere manier nog wel tegen komen.
De registers worden dan ook vanaf het begin open getrokken. Deze artiesten bespelen hun instrumenten met zoveel liefde voor de muziek, dat je gewoon overslag gaat vanaf die eerste noot. Bovendien blijken we hier te maken hebben met zangtalenten van onaards hoog niveau. Die telkens opnieuw ons een krop in de keel bezorgen, tot een traan doen wegpinken. Of ons een glimlach op het gezicht toveren. Niet alleen blijkt dat elk van de artiesten elkaar blindelings vinden, bovendien lijkt het alsof we letterlijk terugkeren in de tijd. De gezapige manier waarop de songs worden voorgesteld, zorgt telkens opnieuw voor een lach en een traan. Net zoals grote troubadours dat in die middeleeuwen ook konden, slaagt Pandora² en Ultreya er daardoor in het publiek aan hun lippen te laten hangen. Wat er dan weer voor zorgt dat dit een totaal beleving is geworden, die ons vol bewondering achterliet. Indrukwekkend!
Tijdens onze wandeling doorheen de Wereldmarkt merkten we een klein podium op, vlak naast de bibliotheek. Out of My Box, muziekband van psychiatrisch centrum Sint-Hiëronymus te Sint-Niklaas, ontstond in 2013 toen enkele personeelsleden en cliënten het initiatief namen om samen muziek te maken. Zo lezen we op de facebook pagina van de band. Eerder dit jaar bracht de band een gloednieuwe plaat op de markt This is us. De teksten gaan doorgaans over uit ervaringen van cliënten, ex-cliënten en hulpverleners die bereid waren dit met het grote publiek te delen. Pijn en liefde, geluk en verdriet stralen elk van de songs uit. Je voelt gewoon dat songs als The Journey, Laura, Screamin and Stomping niet zomaar lukraak zijn gekozen. Nee, hier is over nagedacht. Zowel instrumentaal als vocaal voel je koude rillingen over je rug lopen. We pinkten letterlijk menig traantje weg bij zoveel hartverscheurende schoonheid dat naar voor wordt gebracht op deze parel van een schijf.
This Is Us is een plaat die gevoelige snaren raakt, bij iedereen die in het leven wordt geconfronteerd met pijnlijke momenten. Waarover in deze tijden, helaas, nog teveel een taboe heerst. We praten er niet graag over, weet je wel. Out of my Box zet ons een spiegel voor, en confronteert de luisteraar met de werkelijkheid. Een harde realiteit, die eveneens hoop en liefde uitstraalt. Enorm veel liefde. Want alleen met echte liefde overleef je alles. Is de onderliggende boodschap die de band wil meegeven.
Dat doet Out of my Box ook op het podium nabij de Wereldmarkt. Het publiek koude rillingen bezorgen, een traan doen wegpinken. Maar ook een beetje vreugde en zonneschijn brengen in je leven. Elk van deze artiesten 'leven' muziek. Ze stralen één voor één een gedrevenheid uit die we zelden tegenkomen in de muziekwereld. Voorwaar een ontdekking, die ons dooreen heeft geschud. En verweesd deed achterblijven.
Castrohof is dit jaar iets meer verbonden met de Wereldmarkt, zo blijkt als we deze gaan bezoeken. Daar tref je, binnen een uiterst gezellige omgeving, een kinderdorp met o.a. workshops, theater en dergelijke aan. Met de vluchtelingenproblematiek in het achterhoofd. Bovendien gingen er ook optredens door, die min of meer in dat plaatje passen. Met Afrikaanse muziek, Reggae, Folk en dergelijke meer. Wordt de kaart getrokken van muziek van over heel de wereld. Naast de eetstanden op de Wereldmarkt, was het dan ook fijn om de muzikale kant van de zaak op ons te laten inwerken.
Zo zagen we Evil Empire Orchestra aan het werk. Een Belgisch gezelschap dat souljazz en garagefunk perfect met elkaar weet te verbinden. Puur instrumentaal zorgt dit ervoor, dat je letterlijk gaat zweven over de dansvloer. We zagen jong, oud tot piepjong in trance meedeinen op de aanstekelijke en warme klanken die over dat gezellige plein waaiden. Bovendien beschikt Evil Empire Orchestra met Kimberly Dhondt die met haar soulvolle, warme tot zwoele stem en uitstraling. De haren op onze armen deed recht komen, van puur innerlijk genot.
We zagen door omstandigheden maar één optreden op dit podium. Maar het meest opvallende aan Castrohof is de kruisbestuiving tussen die wereldmarkt, en het aanbieden van een gezellige, intieme omgeving waar jong en oud kunnen genieten van warme muziek, die je hart raakt en aanzet tot dansen en uit de bol gaan. Gecombineerd met een familiale atmosfeer, waar het fijn vertoeven is samen met het gezin. Castrohof blijkt uitgegroeid tot een heel kindvriendelijke toevoeging aan de Vredefeesten, en een extra meerwaarde binnen het aanbod. Nauw verbonden aan die Wereldmarkt, zit er toekomst in dit concept. Zeker weten!
