De Zwitserse band Infinitas wordt omschreven als ''Folk Heavy Metal'' en bracht enkele maanden geleden een gloednieuwe schijf uit. Civitas Interitus. Het unieke aan deze band is de kruisbestuiving tussen Folk elementen en heavy metal met een female voice inbreng. Infinitas daarom uniek noemen binnen het genre? Het is wellicht die brug te ver. Maar dit is best een aanstekelijke plaat geworden, met lekker catchy riffs en wonderbaarlijke vocalen. Die vanaf begin tot einde aan de ribben blijft kleven.
The Die the Cast zet bovenstaande stellingen nog wat meer in de verf. Echter is het dat variëren tussen uiteenlopende muziekstijlen dat ons het meest over de streep trekt. Luister maar naar het magisch mooie Labartu waar een wonderbaarlijke viool partij je in diepe vervoering brengt, waarna gedreven percussie klinkt als mokerslagen. De prachtige stem van Andrea Böll bezorgt je gegarandeerd koude rillingen. Bovendien wordt er gebruik gemaakt van onder anderen een e-recorder, Klarinet en dergelijke meer waardoor de Folk elementen nog meer komen boven drijven. Songs als bijvoorbeeld Aku Aku doen je zweven over de prachtige valleien en Zwitserse bergen. De koude rillingen die over onze rug lopen bij magische percussie, viool, gitaar en klarinet pracht wordt nog meer aangesterkt door die vocale inbreng
Luister maar naar prachtige parels als Skylla, Rudra, Morrigan en voel je verder en verder wegdrijven naar onaards mooie landschappen. Dat er op deze plaat niet altijd wordt geopteerd om in rustige atmosferen te vertoeven, bewijst Rudra. Een snoeiharde song, gebouwd rond tot een hoogtepunt gedreven gitaar riffs, voelt aan alsof we plots in een wervelstorm zijn terecht gekomen. Van het rustige landschap schiet hier niets meer over. Zoals dat in het leven ook wel gebeurt, komen we plots in een Storm terecht, waaruit ontsnappen onmogelijk blijkt. Met de gitaar in de hoofdrol. Variatie, het is en blijft het grote sleutelwoord op deze prachtplaat. Dit tot en met de laatste parel A New Hope. Waar plots weer andere verrassende wendingen worden ingenomen. Dit meer dan dertien minuten lange sluitstuk, het is dan ook de ultieme kers op de reeds enorm lekkere taart die Infinitas ons reeds aanbood.
We kunnen dan ook besluiten:
Infinitas verstaat de kunst om die unieke sfeer van de Zwitserse bergen op te roepen in hun muziek. Zowel het zeemzoete als de harde realiteit. Het aanbieden van een breed spectrum aan instrumentale huzarenstukken maakt van Civitas Interitus uiteindelijk toch een vrij unieke parel binnen zowel heavy metal als Folk metal. Het is zelfs de band tekort doen hen in een hokje duwen. De complexe samensmelting van alle instrumentale tot vocale elementen zouden moeten zorgen voor een grote chaos, maar dat is totaal niet het geval. Er zit zodanig veel structuur verbonden tussen elk van hen. Meer nog ze vullen elkaar perfect aan en sluiten eveneens perfect aan bij de vocale aankleding. Telkens opnieuw voelen we een adrenalinestoot ontstaan, grijpen de songs je letterlijk bij de keel, en laten je verweesd achter.
TRACKS:
