Wat een festival als Antwerp Metal Fest zo bijzonder maakt -we kunnen dat niet genoeg herhalen-, is de intieme sfeer die wordt geschapen. Binnen die omkadering lijkt het alsof je als metalliefhebber gewoon thuis komt, en vrienden en kennissen die je niet elke dag tegenkomt, terugziet. Dat was en is na die jaren nog steeds de absolute troef van dit festival.
Op de affiche stonden op deze eerste festivaldag klinkende namen als Destruction, King Hiss, Sepultura tot Butcher en Vader. Wij arriveerden door omstandigheden iets later. Het viel ons op dat er nog niet zoveel volk was komen opdagen rond een uur of half vier. Tegen de avond met o.a. Vader en Sepultura op het programma, stond de festivalweide plots heel goed vol. Er heerste zelfs een gezellige drukte bij de headliner van dienst.
We waren net op tijd om het laatste nummer van Fractured Insanity te horen weerklinken vanuit de tent. Helaas iets te weinig om daar een verslag over te schrijven. Echter lieten we ons vertellen dat de band in topvorm was, en de tent in vuur en vlam had kunnen steken met een razendsnelle set. Ons verwonderen doet dit, gezien de status van deze band, totaal niet. Over naar de mainstage waar Fields of Troy naar goede gewoonte een technisch enorm hoogstaand staaltje van hun kunnen voorschotelden. Fields of troy is zo'n band die bestaat uit klasse muzikanten, die één voor één op hemels hoog niveau hun ding doen. Bovendien waren we wederom onder de indruk van het stembereik van de charismatische frontman, die deze keer toch een groot deel van het publiek uit zijn hand kon doen eten. Fields of Troy bewees hiermee nog maar eens dat ze het soort Technische metal brengen, dat steeds aan de ribben blijft kleven en de luisteraar kippenvelmomenten bezorgt. Dat was in het verleden zo, dat was op Antwerp Metal Fest niet anders.
Interstellar Deathroll , met als frontvrouw Peggy Meeuwsen (Bliksem), slepen een streepje duisternis mee tot in de tent. Geruggesteund door vrij meeslepende gitaar riffs en vlijmscherpe drum salvo's bezorgt de stem van peggy je koude rillingen. De band is ontstaan in 2015, en is duidelijk nog volop aan het groeien in hun kunnen. Althans zo lijkt het ons. De bandleden hebben uiteraard hun sporen reeds verdiend in het metalgebeuren, en dat hoor je ook in die prachtige riffs, heel gedreven drum partijen en het magische stembereik van Peggy. Maar toch kregen we het gevoel dat er veel meer inzat dan er echt is uitgekomen. Echter, Interstellar Deathroll straalt veel potentieel uit door het brengen van songs die soms ingetogen klinken - waarbij die stem van Peggy en de instrumentale aankleding je een krop in de keel bezorgt, waarna snoeiharde gitaar en drum uithalen aanvoelen alsof je tegen de muur wordt gekwakt. Met andere woorden, een band om in het oog te houden naar de toekomst toe.
Eén van de bands die zich de laatste jaren heeft geprofileerd tot een vaandeldrager van deze donkere underground is de Gentse band Saille. Onlangs bracht Saille nog een nieuwe schijf op de markt waarover onze recensent schreef: 'Met “Gnosis” laat Saille nogmaals zien dat zij een waardige vertegenwoordiger van de Belgische black metal zijn. Op dit laatste album laten ze zich van een meer brutale kant zien, maar blijven ze intellectueel uitdagen zonder hun eigen identiteit te verloochenen.' Ook op het podium van Antwerp Metal fest zagen we een band die ervaring binnen de scene combineert met duistere spontaniteit. Zonder meer waren we onder de indruk van de haarscherpe black metal riffs, drumsalvo's en vocalen die je hart haast letterlijk doorboren. Echter, in het zonlicht op een warme namiddag, blijkt hun muziek niet volledig dezelfde uitwerking te hebben als in een donkere zaal of bijvoorbeeld in de tent, waar hun black metal beter tot zijn recht zou zijn gekomen. De band liet dit niet aan hun hart komen en legt de lat zodanig hoog dat het alsnog aanvoelde alsof de duisternis vlug zou gaan intreden. Saille blijkt dus ook live nog steeds één van de betere acts te zijn binnen het black metal gebeuren in ons land en dat bewezen ze op Antwerp Metal Fest weer maar eens.
Death metal met thrash-invloeden: dat is hoe deze Nederlandse band zichzelf omschrijft. Bleeding Gods ontstond in 2013 en bracht in 2015 het goed onthaalde ‘Shepherd of Souls’ uit. Bleeding Gods was voor ons een beetje een nobele onbekende, maar deed ons vol bewondering luisteren en genieten. De band bestaat uit leden van Sinister, Houwitser, Supreme Pain, Deadcell en Altar. Die dosis aan ervaring binnen het globale donkere metalwereldje speelt natuurlijk in hun voordeel. Gecombineerd met een hoge dosis spelplezier zorgt dat voor een wervelend en duister aanvoelend feestje, waardoor de tent vrij snel in brand komt te staan. Vanaf de eerste noten werden we bij de strot gegrepen door die enorm angstaanjagende vocalen, die letterlijk door merg en been sneden. Geruggesteund door muzikanten die je meesleuren naar de diepste kerkers van de hel leek de eerder vernoemde duisternis uiteindelijk toch te zullen invallen op Antwerp Metal Fest.
De band Vader bestaat ondertussen ruim dertig jaar, en brengt een samensmelting tussen heavy metal en death metal. De set zat dan ook boordevol lang uitgesponnen riffs, die letterlijk door merg en been gaan. Drumsalvo's als kanonskogels, en een vocale aankleding die je de ene na de andere adrenalinestoot bezorgt. Vader doen trouwens de mainstage plots goed vollopen, en leggen de lat dan ook enorm hoog. Vooral spelen deze muzikanten technisch op een hemels hoog niveau. Gelukkig resulteert die hoge dosis ervaring van het bespelen van hun instrumenten niet in een routine klus. Wel integendeel. De charismatische frontman beschikt niet alleen over een overdonderende stem. Hij spreekt zijn publiek haast voortdurend aan. Deze Poolse band brengt een uiterst leuk potje death tot heavy metal, zonder daar meer of minder aan toe te voegen. Ze brachten onlangs nog een nieuwe plaat uit, die op heel wat goede recensies kon rekenen. Maar ook live blijkt Vader nog steeds een dosis spelplezier uit te stralen van jonge wolven in het vak, en daarvoor kan je alleen maar respect hebben.
Over naar -wat ons betreft-, één van de absolute hoogtepunten van deze eerste festivaldag. Bütcher, op de website omschreven als ' Speed metal, the old school-way. Spikes, bullet belts en denim vests', laten er geen gras over groeien. Vanaf die eerst noot grijpt de band hun publiek letterlijk bij het nekvel, en laat niet meer los tot het bitter einde. Bütcher heeft zijn naam niet gestolen: als wilde bloedhonden stort de band zich op het publiek en vermorzelen ze alles en iedereen rondom zich heen. De eerste moshpits zijn daardoor een feit, en al vrij vlug ontstaat een wervelend speed metal feestje van enorm hoogstaand niveau. Bovendien bestaat deze band uit muzikanten die ook elders hun kunnen hebben bewezen. Een ervaring die in hun voordeel speelt. Binnen Bütcher echter blijkt de kruisbestuiving te werken als een rode lap op een stier. Loeiharde gitaar en drum salvo's vliegen als kanonskogels over de hoofden van de aanwezigen heen. Bovendien blijkt frontman Ruben zich, naar goede gewoonte, te ontpoppen tot een ware, charismatische duivel, die elk beetje leven uit iedere aanwezige lijkt te willen zuigen. De imposante verschijning op het podium, plus zijn uitstraling en rauwe stem, doen je rillingen krijgen tot de bot. Echter is het dus vooral die kruisbestuiving tussen elk van die elementen, die ervoor zorgt dat we hier een wervelend tot hoogstaand speed metal feest voorgeschoteld kregen van Duivels hoog niveau. Indrukwekkend!
Eén van de meest toonaangevende Thrash metal bands ooit, dat is Destruction zeker en vast. Een optreden van deze heren ontaardt telkens opnieuw in een wervelend thrash metal feest, zoals we zelden meemaakten. Zo was dat althans in het verleden het geval. Deze Duitse grootheden in het genre blijken na al die jaren nog steeds vlijmscherp te kunnen uithalen. Destruction zijn één van die uitzonderlijke thrash metal grootheden die bovendien hun publiek nog steeds persoonlijk durven aanspreken. Nogmaals zagen we een band op het podium die jarenlange ervaring combineert met uitgesproken spontaniteit, zoals we dat niet elke dag tegen komen. Daardoor ontstaat een heel gedreven thrash metal feest op Antwerp Metal Fest. Zonder daar meer of minder aan toe te voegen. Meer hadden we ook niet nodig om zelf compleet uit de bol te gaan. Ook het publiek genoot zichtbaar met volle teugen van het technische hoogstaand potje thrash metal dat Destruction ons voorschotelde.
Nog meer duivels werden losgelaten door King Hiss. Deze band is uitgegroeid tot een fenomeen in ons land, en heeft al verschillende zalen en tenten omgekeerd. 'Om de muziek van King Hiss te begrijpen, moet je niet puur luisteren met het gehoor. Nee, de beste manier is deze muziek laten doordringen tot het diepste van je hart en ziel', schreven we over hun release show in De Kreun te kortrijk. Nu, inderdaad blijkt een optreden van King Hiss veel meer te zijn dan een concert. Dit is een totaalbeleving die je raakt. Eens dat gebeurd is, blijkt stilstaan geen optie meer. Het publiek in de tent reageert dan ook euforisch op elke vlijmscherpe riff die de gitaristen uit hun instrument toveren. Bovendien bezorgen de niet aflatende drumpartijen je nog meer koude rillingen. De charismatische frontman, die danst op het podium als was hij bezeten door demonen, bezorgt je telkens die ultieme genadeslag, waardoor je compleet murw geslagen in de touwen terecht komt. De bandleden gaan trouwens het publiek opzoeken. Zo staat de gitarist gewoon een solo te spelen op de omheining voor het podium, wat ervoor zorgt dat het publiek compleet op hol slaat. King Hiss is zo een band die speelt met de emoties van zijn aanhoorders. Eens de band je heeft meegesleurd in hun maalstroom, is geen terugweg meer mogelijk. Ook de tent op Antwerp Metal Fest stond in vuur en vlam na deze meesterlijke doortocht van een Belgische band die duivels doet ontwaken op een subtiele tot doordachte wijze, waardoor je als aanhoorder compleet verweesd achterblijft.
De eeuwige discussie dat Sepultura niet meer dezelfde band is als met de Cavalera brothers, laten we achterwege. Er zijn steeds voor en tegenstanders. Met een open 'mind' stonden we dan ook te luisteren en keken we naar de doortocht van het huidige Sepultura op Antwerp Metal Fest. Laten we beginnen met het goede nieuws. De imposante frontman bezorgt je met zijn bulderende stem wel degelijke rillingen tot op het bot. Ook de muzikanten drijven het tempo telkens opnieuw naar een hoogtepunt. Om maar te zeggen, puur muzikaal bekeken moet het huidige Sepultura zeker niet onderdoen voor de gedoodverfde bezetting uit een rijkelijk verleden. Bovendien RefuseResist, Roots Bloody Roots en Ratamahatta, het zijn songs die ook nu nog steeds aan de ribben blijven kleven, doordat ze dus inderdaad op hoogstaande wijze worden gebracht. Echter, de heren brachten - op uitzondering van links en rechts een kwinkslag - een vrij routineuze set. En daar wringt toch een beetje het schoentje. Op dat vlak missen we duidelijk een Max Cavalera die met zijn typische charismatische houding iedereen naar zich toe trok, van vooraan tot ver naar achter. We missen dus vooral de hoge dosis spontaniteit die voornoemde klassiekers naar het hemels niveau doorstuwen zoals alleen het Sepultura ten tijde van Max Cavalera dat kon doen. Daardoor bleven we helaas een beetje op onze honger zitten. Maar Sepultura bezorgt de aanhoorder nog steeds kippenvelmomenten, wat dan weer een meerwaarde kan genoemd worden binnen het geheel. Na deze Braziliaanse wervelstorm, keerden we alsnog met een brede glimlach huiswaarts. We noemen het een geslaagde eerste festivaldag.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
