Het was te merken op de derde festivaldag op Main Square Festival. Het publiek was moe. Kon je op de andere twee dagen vanaf de late namiddag bij wijze over de koppen lopen aan de mainstage, dan stond die weide deze keer pas in de avond vol. Nochtans was ook deze derde festivaldag compleet uitverkocht. Echter, de hoofdprijs ging duidelijk naar Radiohead. Die hier een set van ruim twee uur speelden. Daarom een apart verslag daarover in een ander artikel. Naast Radiohead stond er toch voldoende moois op de affiche. Mark Lanegan band, Seasick Steve, La Femme, Spoon, Savages. Ze zetten hun beste beentje voor, en haalden in veel gevallen alles uit de kast. Dat zorgde soms wel voor wat respons, maar die viel toch wat magertjes uit tegenover de twee vorige dagen. Ons verslag:
Vertigo, een pop/indie trio, speelden dan ook voor een handvol mensen op de Green Room stage. Ze lieten dit niet aan hun hart komen, en hadden er enorm veel begrip voor dat na drie dagen niet iedereen even fris meer was. De dames en heer brachten een heel degelijke, enorm aanstekelijke set. Waarbij vooral de vocale inbreng je kippenvel bezorgde. Een performance die dus vooral aan de ribben bleef kleven en smaakte naar meer. Dat is wat Vertigo ons voorschotelde. Meer hadden we niet nodig om de dag met een frisse kop in te zetten.
Toen we een artiest aan een draaitafel aan zijn set zagen beginnen bij Highly Syspect vreesden we dat hier gewoon een DJ act zou optreden, om het publiek wakker te schudden. We schreven in ons notitie boekje ''een feestje in de vroege namiddag, zou dat wel zijn uitwerking hebben?'' Tot, na een dikke tien minuten, ook de andere bandleden - exclusief gitarist, drummer en zanger, kwamen inpikken. Waardoor een rock getint feestje ontstond. De band brengt dan ook een technisch hoogstaande set, waarbij lekkere riffs en drum salvo's ons rond de oren vliegen. Niets nieuws onder de zon, maar Higly Suspect weten hiermee ons rock hart toch sneller te doen slaan.
Kensington is een steeds populairder wordende Nederlandse band, die zorgt voor uiteenlopende meningen. Wij vroegen ons vooral af of er van de 'hype' die rond deze band ontstaat wel iets waar is? Uiteraard brengt deze band aanstekelijke popdeuntjes, waarop stilstaan onmogelijk blijkt te zijn. Vaak kregen we echter een beetje een dertien in een dozijn gevoel, maar daar hadden de aanwezige fans geen boodschap aan. Kensington is zo een band die je ofwel grondig haat, ofwel stevig zult omarmen. Er is eigenlijk geen gulden middenweg. Kensington vuren voortdurend bollen energie op het publiek af, waardoor elk beetje kritische kijk op de zaak verdwijnt met de noorderzon. Net doordat ze live vooral een goed geoliede machine lijken te zijn, die niets aan het toeval overlaten. Dit zorgt ervoor dat wij uiteindelijk ook overslag moeten gaan. Nee, vernieuwend is Kensington zeker niet. Maar een potje lekker rock muziek, zonder fransjes, brengen dat kunnen deze jongens wel degelijk.
We hadden het al gemerkt, het publiek liet het eigenlijk een beetje afweten op deze derde festivaldag. Voor een artiest als Mark Lanegan band, een onmogelijk opgave om de lont aan het vuur te steken om de boel te doen ontploffen. Met zijn rokerige stem, en heel beklemmende tot melancholische muziek, hoort Lanegan bovendien eerder thuis in een al even rokerige tot donkere pub of club. De zon zit wat achter de wolken, waardoor zijn donkere en weemoedige muziek, toch een zekere uitwerking heeft op de aanhoorder waardoor die uiteindelijk min of meer vertoeft in duistere atmosferen. Mark Lanegan Band doet niet aan bindteksten, op het kleine dankwoordje links en rechts na, maar laat zijn muziek voor zich spreken. Voor de aanhoorder geen gemakkelijke opgave, na die vermoeiende dagen. Mark Lanegan slaagt er, ondanks alles, zonder enig problemen in de wonde in je hart open te snijden en je ziel enorm diep te raken. Zonder daar teveel woorden aan vuil te maken, doet hij ons een traan wegpinken en bezorgt je een ware krop in de keel.
Zelfs op deze toch vrij warme dag, voelden we koude rillingen over onze rug lopen van innerlijk genot. Lanegan is één van de weinige artiesten die de kunst verstaat, om je met zijn melancholische stem en uitstraling te hypnotiseren. Tot je in een diepe trance bent beland, waar geen weg terug valt te bespeuren. Naar goede gewoonte laat Mark Lanegan ook op Main Square ook een diepe indruk achter, ondanks de toch wat moeilijke opgave om zo vroeg op deze vrij zonnige dag mensen onder te dompelen in pure duisternis. Slaagt Lanegan dus wederom perfect in zijn missie. Daarvoor kun je enkel massa respect hebben, toch?
Hoewel Spoon puur muzikaal gezien niet compleet kan vergeleken worden met Lanegan, bleef die melancholie en weemoedigheid van voornoemde toch een beetje hangen bij de performance van Spoon op de Green Room stage. Deze Texaanse band timmert circa twintig jaar aan de weg, brengt heel knappe platen uit en brengt live shows die steeds aan de ribben blijven kleven. Toen we ze persoonlijk tien jaar geleden aan het werk zagen was dit het geval, op main square festival blijken ze nog steeds meeslepende songs te brengen. Die inderdaad aan die ribben blijven kleven, tot je in een bedwelmende sfeer beland, en compleet zen wordt. Nee, geen wilde feestjes worden gebouwd, maar die eerder vernoemde weemoedigheid - waardoor we ooit fan zijn geworden van Spoon - is ook nu nog steeds overeind gebleven. Bovendien, Spoon mag dan enorm veel ervaring naar voor brengen, een routineuze set brengen ze daarom niet. Ook die spontaniteit en hoge dosis spelplezier zijn dus overeind gebleven. Een heel fijn concert, van een gerespecteerde band die hun cultstatus blijven bewaren en daardoor de waardering krijgen die ze zeker en vast verdienen.
Het is ondertussen al geweten, het verhaal rond Seasick Steve blijkt niet volledig te kloppen. Niet dat het ons en de aanwezigen veel uitmaakt. Seasick Steve brengt, naar goede gewoonte, een heel gezapige tot aanstekelijke set boordevol lekkere blues, leuke gitaar riffs en warme vocalen die je in ieder geval raakt. Uiteraard haalt Steve zijn ondertussen gedoodverfde trucjes boven. Zoals het overdreven ophemelen van het festival, het uitnodigen van een bevallige jonge dame om speciaal voor haar een akoestische song te spelen op zijn gitaar. Wie Seasick Steven ooit aan het werk heeft gezien, weet ondertussen waar hij of zij zich kan aan verwachten. De fans malen daar niet om, en omarmen de Blues held, die Steve nog steeds is, met veel liefde. Seasick Steve slaagt er naar goede gewoonte in om die voornoemde trucjes te laten werken, en een glimlach op je gezicht te toveren. Bovendien brengt hij wonderbaarlijk riffs uit zijn gitaar naar voor en laat zich omringen door klasse muzikanten, die op even hemels hoog niveau hun ding doen. Wie zijn wij dan om te zeuren over details? Ook na tientallen keren doorheen diezelfde gedoodverfde paden te wandelen, raakt Seasick Steve de gevoelige Blues snaar, en trekt zo ons en iedere fan over de streep.
Twee jonge snaken, die terugkeren naar de psychedelische muziek uit de jaren '70? Het is in het kort hoe we het talentvolle gezelschap The Lemon Twigs kunnen omschrijven. Door middel van het brengen van een potje enorm hypnotiserende muziek, slagen ze er zonder enige moeite in de fans in diepe trance te doen belanden. We horen een chaos van allerlei muziekstijlen, tot zelfs een streepje glamrock, die telkens refereren naar die jaren '70. Hoewel de streepjes percussie en knappe gitaar riffs enorm bekoren, is het de vocale inbreng die ons uiteindelijk compleet over de streep trekt. Vooral de samenzang is heel bijzonder, en bezorgt ons kippenvelmomenten. The Lemon Twigs brachten pas vorig jaar hun debuut uit, maar bewijzen op main square festival uit het goede hout gesneden te zijn. Deze band rond de broers Brian en Michael D'Addario doen de jaren '70 heropleven, binnen een set die je niet enkel de krop in de keel bezorgt, maar de aanhoorder als in een diepe trance doet dansen over de weide. Missie geslaagd als je het ons vraagt.
Terugkeren in de tijd, dat doen La Femme eveneens. Deze Fransen met in hun midden een zangeres die vocaal en ook qua uitstraling, soms wat deed denken aan Siouxsie kreeg de handen moeiteloos op elkaar. De manier waarop de songs werden gebracht deed ons wat denken aan de post-punk/new wave van ergens jaren '80. Alleen klonk het niet gedateerd of een kopie, maar zat alles in een fris kleedje. Opzwepend keyboard geluiden, combineren met gepolijste vocalen, en een uitstraling die er mag zijn. Dat kregen we dan ook voorgeschoteld. Maar vooral, het publiek kreeg een samenspel van alle verschillende aspecten die alleen maar tot doel hebben je lekker loos te laten gaan. Want het is niet zozeer één onderdeel dat boven het ander uitsteekt bij La Femme, het is de kruisbestuiving tussen elk van die elementen - zowel instrumentaal als vocaal - dat ons een fijne adrenalinestoot bezorgt. De band heeft het niet gemakkelijk om een publiek dat duidelijk staat te wachten op de headliner, compleet over de streep te trekken. Echter, door het brengen van een hoogstaande set, waarop stilstaan haast onmogelijk is. En ook de nodige interactie naar het publiek toe, en het brengen van een opzwepende muziek Komt er toch wat beweging, vooral vooraan het podium.
Zijn het de funky baslijnen, de nonchalante zang of die onweerstaanbare vibe? Naive New Beaters zijn een Franse band die sfeervolle muziek brengen, waarop stilstaan onmogelijk blijkt te zijn. De band brengt een aanstekelijke set, gekruid met de nodige relativeren en humor. Op de green Room stage krijgt de band, die een thuismatch speelt, daardoor de handen moeiteloos op elkaar. De heren brengen een energieke set naar voor, waardoor het dak - in zoverre dat er is op een festivalweide - er compleet afgaat.
Co-headliner Savages zijn een Britse band die ondertussen hun sporen ruimschoots hebben verdiend. De vier dames doen de postpunk uit de jaren '80 heropleven, binnen en gedreven set waarbij we de ene na de andere testosteron opstoot te verwerken krijgen. Echter, vergis u niet, het is dus niet zo dat ze zomaar die sound van de jaren '80 kopiëren. Savages klinkt als een frisse wind doorheen het post-punk revival landschap dat ons niet ongemoeid laat. Wild om zich heen slaand nemen ze ons op paden die vooral een donker uitzicht lijken te hebben, soms grauw en naar het grimmige toe. De prachtige vocalen bezorgen ons koude rillingen, de uithalen van stevig drumwerk grijpen je bij de keel. Door middel van telkens de gierende gitaarpartijen en strakke drumlijnen die de nekharen omhoog lieten komen naar voor te brengen bleef Savages de aandacht van de aanhoorder scherp houden. Dansen, Dansen, Dansen was de boodschap, alsof de jaren '80 plots waren teruggekeerd. Ze worden soms gezien als de vrouwelijke Joy Division , wij wensen ons te onthouden van vergelijkingen maar de manier waarop ze hun songs brengen deed inderdaad terugdenken aan bands en artiesten als voornoemde
Bovendien, elk van de muzikanten tot vocaliste spelen en zingen op een enorm hoog niveau, en overklassen zonder enig probleem hun mannelijke collega's binnen dat postpunk gebeuren. Zonder meer stond hier een band op het podium die alles uit de kast haalde om iedereen over de streep te trekken. En daar met brio in slaagde. Is onze eindconclusie.
Setlist:
· I Am Here
· Sad Person
· City's Full
· Shut Up
· Husbands
· When in Love
· I Need Something New
· The Answer
· Hit Me
· No Face
· T.I.W.Y.G.
· Adore
· Fuckers
Hoe Radiohead, die een set brachten van ruim twee uur, het ervan af bracht? Dat leest u in een apart verslag daarover.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
