Hoewel de vrijdag van Jera On Air 2017 fantastisch zomerweer kende, moest men zaterdag toch echt de jassen uit de kast trekken. Rustig buiten een biertje drinken of een culinaire (vegan) snack naar binnen werken zat er deze dag toch écht niet in, hoewel dat sommigen niet tegenhield. In de warme tenten was gelukkig genoeg te beleven.
De eerste band van de zaterdag is The Smith Street Band op het hoofdpodium. Echt memorabel valt dit optreden niet te noemen, maar het lef van afsluiten met een Nirvana-cover (“Territorial Pissings”) verdient zeker applaus. Bovendien zorgt het meezinggehalte van de punkrock ervoor dat de keeltjes opgewarmd zijn voor het zwaardere geschut van dit weekend. Dat dat geschut nog even op zich laat wachten, mag niet deren. Eerst betreedt Moose Blood het hoofdpodium van Jera On Air 2017. In de Britse poppunkscene is de groep een fenomeen, inclusief de nodige geruchten, maar in Nederland en België blijft het vooralsnog rustig rond het viertal. Live komt de sensatie helaas niet echt tot leven. De nummers klinken aardig (enkele vocale uitschieters van zanger Eddy Brewerton daar gelaten), maar het gebrek aan contact met het publiek is ronduit pijnlijk.
Four Year Strong op de Mainstage pakken het wel even goed anders aan. Vanaf de eerste seconde knallen de hits om de oren, en vanuit het publiek worden zij getrakteerd op crowdsurfers, meezingers en flinke pits. De perfecte band om de brug te leggen tussen enerzijds de hardcore op Jera, en anderzijds de poppunk. Ook een bijzonder geval is Every Time I Die. De groep staat ervoor zonder vocalist Keith Buckley, die wegens persoonlijke redenen verstek moest laten gaan. Dat mocht de show niet stoppen: met behulp van leden van Four Year Strong en The Devil Wears Prada slepen zij er een set uit die niet onderdoet voor die van menig andere band.
Dat Napalm Death op de Mainstage staat verbaast mij in eerste instantie. Hun muziek is hard, zelfs voor Jera-begrippen zo hard dat het slechts aan een handjevol aanwezigen besteed lijkt. Deze grindcore-liedhebbers staan duidelijk te genieten van de dosis herrie en de snelle, nagenoeg onverstaanbare lyrics. Napalm Death is een vreemde eend in de bijt die desalniettemin het respect krijgt dat het verdient. Een naam als Insanity Alert brengt hoge verwachtingen met zich mee. Extra pijnlijk is het dan ook als deze niet ingewilligd worden in de Punkbrockbar. Muzikaal, vocaal en tekstueel lijkt ’t weinig ‘insane’, en eigenlijk zijn het slechts de ‘spannende’ outfits van de leden die de aandacht trekken – maar slechts deze props zonder samenhangende thematiek, dat doet de naam geen eer aan.
The Dillinger Escape Plan is niet de minste naam op het affiche, zelfs zo groot dat een headlinespot passender was geweest. Dillinger houden het na deze tour echter voor gezien – en wat vinden we het jammer. De progressieve metalcore/mathcore klinkt live uitzonderlijk strak, met een professionele uitstraling die voor DIY-Jera haast ongekend is. Het is jammer dat de continu bewegende helwitte lichten het kijken naar de band bijna onmogelijk maakt, maar een zekere mate van mysterie doet deze groep ook wel weer eer aan. Hiertegenover staan Deez Nuts op de Second Stage. Van mysterie is geen sprake bij deze hardcore punkformatie: what you see is what you get. En wat gaan ze lekker! De roze banner staat in prachtig schril contrast met hun attitude van de straat, waar men zich hier heerlijk door laat meeslepen. “I Hustle Everyday” wordt door alle aanwezigen (zo mogelijk de volste Second Stage die deze Jera-editie heeft gezien) uit volle borst meegeblerd.
Of Mice & Men wordt wat voorzichtig benaderd. De band stond eerder al eens op Jera, maar dat was voor Aaron Pauley het vocale stokje overnam van Austin Carlile. Hoe charismatisch Carlile ook was als frontman, brengt Pauley iets wat deze band leek te missen: het vermogen om serieus genomen te worden in de hardcorescene. De nieuwe track die gespeeld wordt bevestigt dit. Dit is een transformatie waar we geheel achter kunnen staan. Door naar een frontman waar we geen genoeg van kunnen krijgen: Freddy Cricien van Madball, wiens bewegingen doen denken aan Michael Jackson, als hij hardcore had geluisterd. De energie spat er vanaf en de mannen geven sowieso een enorm strakke set weg, waarbij unaniem van voor tot achterin de tent de hoofden synchroon meeknikken. De heren van Madball gaan niet voor niets al 30 jaar mee.
“This next song is a cover!” schelt voor ieder nummer door de grote tent. Dat weten we, want Me First and the Gimme Gimmes, vandaag in halve bezetting, doen hun hele bestaan al niets anders dan covers. Maar als ze ’t nou nog bij covers hadden gelaten was het te pruimen geweest; echter besloot frontman Spike Slawson dat een comedy-act nodig was, en zo praatte hij de nummers aan elkaar à la Amerikaanse talkshowhost. De echte entertainmentwaarde ontbreekt, en in de toch al niet enorm volle tent staakt men vrij snel het dansen. Als zelfs de afsluiters geen meezingers zijn, is het duidelijk dat Me First de verkeerde keuze is geweest om het Jera-feestje af te sluiten.
Genoten van alle hardcore en aanverwante genres keren wij moe maar voldaan huiswaarts. Jera, tot volgend jaar!
