Het leuke aan een passie voor muziek hebben, is dat je daardoor onontgonnen parels ontdekt en de rups, die een band ooit was, ziet uitgroeien tot een wonderbaarlijk mooie vlinder. We leerden The Mary Hart Attack kennen via het evenement Trix Trax, medio 2015, in TRIX te Antwerpen. We schreven daarover: "Als een razende orkaan sleurden ze de aanhoorders mee in de maalstroom. We hoeven niet te vertellen dat we hiervan enorm genoten. Toen was het plots gedaan... We hadden in eerste instantie het gevoel van 'daar had nog een extra kers op de taart bij gemogen'. Maar in een later gesprek wisten de band me te vertellen dat je hun optreden moet zien als het lezen van een boek. Na de laatste bladzijde van een spannend boek, blijf je ook even voor je uit staren. Maar hoeft daar ook niet echt iets te worden aan toegevoegd. Dat was nu ook het geval. The Mary Hart Attack heeft ons dooreen weten te schudden, verdoven en op het hoogtepunt van hun kunnen ons verweesd achter laten. Neem het van ons aan, dat komen we niet elke dag tegen." Ondertussen kwam er een heel mooie EP op de markt, hadden we een interview met de band, en zagen hen nog enkele keren live aan het werk. Op 28 april komt het eerste full album uit The falling Sun. We horen inderdaad een band die is open gebloeid tot een magisch mooie vlinder
Dat bewijs wordt al vlug geleverd met In Dreams. Een song waar nog steeds een snuifje shoegaze en postpunk in verwerkt zit, maar vooral bewijst dat The Mary Hart Attack zich weigeren vast te pinnen op één muziekstijl. Snoeihard, haast oorverdovend luid, worden de trommelvliezen aangevallen. Door een chaotische samensmelting tussen scherpe klanken, en subtiele vocalen die dreigen je hersenpan te zullen inslaan. Zo zijn we vertrokken voor een vreemd aanvoelende, heel luide trip. Die je onder hypones brengt, en tot waanzin drijft. Ook op Death Comes with Your Eyes zit boordevol soundscapes , waardoor je eerder verdoofd zal worden en in een diepe trance terecht komen. Tot daar het potje 'psychedelica' - gewild of ongewild - dat de heren aan hun muziek toevoegen.
In een eerder interview liet de band ons weten: ''De nieuwe plaat zal allicht inderdaad hier en daar wat bruter klinken. De postpunk en shoegaze invloeden zullen nog steeds hoorbaar zijn maar het zal allemaal wat organisch klinken vermoed ik.'' Dat laatste blijkt inderdaad te kloppen. Bruter klinkt The Falling Sun zeker. Toch is er plaats voor songs die eerder teruggrijpen naar een rijkelijk postpunk en shoegaze verleden, maar daardoor niet minder sterk klinken. Spiders heeft iets meeslepend, dat we terugvonden bij acts uit die bepaalde periode. Toch blijft The Mary Hart Attack vooral experimenteren, nieuwe dingen uitproberen en zichzelf heruitvinden. Op All Wrong No Bliss zetten ze ingenomen stellingen nog wat meer in de verf.
Bij This Room blijkt nog maar eens The Mary Hart Attack meesters zijn dat experimenteren met uiteenlopende muziekstijlen, en emoties. Inderdaad zitten er binnen elk van de songs uiteenlopende tempowisselingen. Via een eerder 'intiem' aanvoelende atmosfeer, gaan de heren zonder enige moeite over naar verschroeiende soundscapes. Die de haren op de armen doen recht komen, en je hart sneller doen kloppen in de keel. Absolute waanzin, is de rode draad doorheen het geheel. Dat blijkt bijvoorbeeld ook bij Feathers waarbij het angstzweet op de lippen staat. Zonder meer bezorgt de muziek van The Mary Hart Attack je inderdaad een 'hart attack'. Dit is geen muziek voor gevoelige zieltjes, maar muziek die je moet ondergaan. Desnoods door die demonen die ontbonden worden, gewoon in de ogen te kijken.
We kunnen dan ook besluiten:
We waren al onder de indruk van hun EP. Maar met deze grensverleggende plaat heeft The Mary Hart Attack een enorme evolutie ondergaan binnen hun muziek. Uiteraard zitten er nog voldoende knipogen naar shoegaze en postpunk in de songs. Echter wordt er duchtig geëxperimenteerd. Niet alleen met een uiteenlopend pallet van muziekstijlen, maar vooral met emoties. The falling Sun is een duistere plaat geworden, die de luisteraar tot absolute waanzin zal drijven. Willen of niet. De rups is dus duidelijk een vlinder geworden, maar geen die vredig op een bloem gaat zitten. Eerder een vlinder die je de ogen zal uitsteken, en je angstaanvallen bezorgen. Dit door het brengen van het soort experimentele shoegaze, noise tot postpunk. Waarvoor we met plezier uit onze luie zetel komen. Dit is een debuut plaat waaraan veel werk is voorafgegaan. Het resultaat mag er zijn, en doet ons hoofd op tilt slaan, tot we totaal verweesd en murw geslagen in de touwen achterblijven. Is onze eindconclusie.
Tracklist:
