Emanuele Chiarelli (vocals/ gitaar), Simone Costantino De Luca (programmering/ Keys), en Fabio Cosentino (bas) richten Electric Floor op medio 2009. Ondertussen bracht de band de albums '300' en 'Falsità reali'op de markt. Eerder dit jaar liet Electric Floor al in hun kaarten kijken met de single Bluedive. We schreven daarover: Deze eerste single Bluedive is duidelijk voer voor fans van Psychedelic Furs, Echo & The Bunnymen and Modern English, maar ook liefhebbers van Interpol, Kasabian tot The Wombats zouden hierin hun gading moeten vinden. Of dit ook den tendens is op de rest van deze EP Fader? U leest het verder in deze recensie.
Bluedive is ook de eerste song op deze EP. Al vrij vlug wanen we ons weer in de jaren '80. Echter voelt deze trip naar het verleden, totaal niet gedateerd aan. Binnen het concept 'back to the '80s' heeft Electric Floor ook oog voor de experimentele kant van de zaak. Echo and the Bunnymen meeting Modern English? Zoals we eerder hebben geschreven. Die stelling blijkt dus wel degelijk te kloppen. De experimentele kant van postpunk tot synthpop wordt telkens perfect verweven met ingrediënten van pure Shoegaze. Ook bij Charming Dress is dat het geval. Prompt voelen we ons wederom die jonge tiener, die shakend op zijn slaapkamer zat de luisteren naar de laats uitgekomen new wave of postpunk plaat. Dat is ondertussen ook al dertig jaar geleden. Anno 2017 daarmee wegkomen? Uniek voor de dag komen?. Het is niet zo simpel. Postpunk en new wave revivals, we worden er bovendien regelmatig wel mee rond de oren geslagen.
Echter zelden kom je bands tegen die grenzen verleggen binnen het aanbod synthpop, postpunk en aanverwante. Electric Floor vinden niet alleen de betreffende muziekstijlen terug uit, binnen deze vijf parels van songs. De typische elementen van elk van die muziekstijlen vloeien perfect in elkaar, zonder elkaar - bij wijze van spreken - in de weg te lopen. En ook dat is een meerwaarde binnen het geheel. Borderland gaat iets meer de donkere postpunk kant op, met een portie weemoed en melancholie. Echter ook hier is het dat potje experimenteren, zowel vocaal als instrumentaal, met die voornoemde ingrediënten. Dat ons over de streep trekt. Het meest spectaculaire zijn telkens de indrukwekkende baslijnen, die het niveau naar een hemelse hoogte opstuwen. Luister maar naar het lekker loos gaande M31. Waarbij bevreemdend aanvoelende klanken, je zelfs bedwelmen en tot een vorm van absolute waanzin drijven.
Net dat is - en dat kunnen we niet genoeg herhalen - de grote sterkte van deze EP. En uiteraard van de band zelf. Knipogen geven naar vroeger, en daar iets opwindend en avontuurlijk aan toevoegen. Waardoor het lijkt alsof ze een nieuwe muziekstijl hebben uitgevonden. Uiteraard is dat dezer dagen onmogelijk geworden, alles is wel eens voorgedaan. Electric Floor verleggen echter zoveel grenzen binnen de voornoemde muziekstijlen, waardoor we kunnen stellen dat ze die stelling akelig dicht benaderen.Fader is dan ook een absolute must voor liefhebbers van voornoemde muziekstijlen. Die vooral houden van grenzen verleggen, en bovendien lekker experimenteren. Is onze eindconclusie.
Tracklist:
