Af en toe krijg je dingen in je bakje die niet aanvroeg, laat staan dat je het ooit zou willen bespreken. De nieuwste CD van de Amsterdamse groep My Baby is er zo eentje. Ik heb de CD bewust een tijdje laten rijpen alvorens me uiteindelijk toch aan een bespreking te wagen! Ik moet zeggen dat ik me ietwat op drijfzand begeef: dit is iets wat compleet buiten mijn comfortzone valt, waardoor het me juist aanspreekt daar ik graag af en toe wat anders lust …
Hun debuut album Loves Vodoo kwam uit in 2013 en bracht eerder magische en hypnotiserende voodoo blues beats. Hun nieuwste schijf gaat eerder de intercontinentale tour op, met invloeden van zowat overal en net dat zorgt voor de nodige afwisseling en weet me te bekoren tot het einde. Het eerste nummer heeft niets te maken met de metal band (Crucified Barbara) die eerder dezelfde titel uitbracht: Electrified. Ik hoor een snuifje old school New Wave, reggae, Amerikaanse country & Western invloeden. Met aan het hoofd een soulvolle dame die haar stem in allerlei bochten weet te wringen om ons een aangenaam klankpallet te bezorgen. Als opener weet het me meteen te boeien. De gedachte ontspint meteen: een ietwat alternatieve DJ zou deze track is kunnen uitproberen op de dansvloer! De hypnotiserende blues beats nemen naar het einde toe de hand over, samen met een vleugje psychedelica. We zijn terug in 1969, met het verschil dat we nu wel weten wat te doen en we lustig meedansen!
Same Wave doet me denken aan Cowboy Junkies versus Tricky: soul mixen met country en western, met diepe grooves en beats en een sausje van triphop. We zijn nog maar twee tracks ver en we hebben al een hele doos van genres mogen openmaken. De breekbaarheid en pakkende stem van Cato van Dijck mogen ons betoveren. Eventjes aanhoor ik zelfs een Zap Mama momentje. Love Dance boort Afrikaanse klanken aan (luister maar naar de gitaarklanken en drumsectie), terwijl Cato de zwoele kant opgaat. Ik hoor een mix van jaren 80 New Wave met een beetje reggae en Arabische woestijnklanken. Grace Jones lijkt hier nooit ver weg, een toppertje! Cosmic Radio gaat verder met de Arabische invloeden, met hier een daar meer Afrikaanse en typische Amerikaanse R&B lagen. Het lijkt alsof we onze radio afstemmen op verschillende delen van onze wereld en af en toe andere klank paletten op ons af laten komen.
Ancient Tribe geeft ons een meer tribal/electronisch geluid waarbij je haast gaat zweven. Keep on tripping! Het tempo gaat de hoogte in, dankzij de beats en de gitaar doe een beetje de disco tour opgaat! Moon Shower gaat iets trager van start, waarbij je zelfs even wat ratelslangen aanhoort. Het fragiel gezang doet je wat, net als de bluesy en soulvol gevoel. Naar het einde toe nemen de Afrikaanse invloeden het opnieuw over, het loopt allemaal lekker los! We aanhoren een multicultureel feestje! Make A Hundred gaat de Amerikaanse tour op, inclusief gitaarklanken en andere opzwepende klanken. Luminate gaat weer de reggae tour op, met een vleugje psychedelica en een aanstekelijke bas. Haunt Me gaat terug de bluesy country & Western richting uit. Met Sunflower Sutra gaan we weer zweven, lichtjes aangestoken door de paddo’s. Sunroof Diesel Blues zegt gewoon alles over het nummer zelf, al mag een laagje soul & old school R&B hier niet ontbreken (genre Janis Joplin). Straight No Chaiser klinkt als blues, country & western meets paddo’s. De plotse stilte op het einde voelt ook wat vreemd aan. Laatste nummer Haunt me (Slight Return) bouwt langzaam aan maar zeker op en schenkt ons een electronische versie waarbij de beats ietwat onderdrukt zijn (haast verzopen in een zwembad, zo klinkt het althans naar mijn gevoel). Wederom een verrassing. Ik weet niet goed hoe ik dit vreemde einde moet omschrijven! Feit is dat dit een band is die met één schijfje zowat de hele wereld kan omvatten. Ik heb hiervan genoten, ook al was het helemaal niet mijn ding en dat wil zeggen dat het echt wel goed moet zijn!
Geef deze band een kans en wie weet kan je der ook zoveel van geniet …
