Ons moeder heeft me er altijd op gewezen, als ik weer eens op stap ging door duistere en ongure buurten. ''Wees voorzichtig''. Bij het beluisteren van I Used to Think everything Was Beautiful van The Blood of Others. Hebben we die waarschuwing bewust in de wind geslagen. Deze band is pas een jaar aan de weg aan het timmeren, en brengen een debuut uit dat ons met verstomming slaat. Echter is dit geen hapklare brok, het heeft wat luisterbeurten nodig gehad vooraleer de 'klik' er echt is gekomen. Waarom? I Used to Think everything Was Beautiful is intensieve duisternis, die je langzaam maar zeker de adem zal ontnemen. Bij voorkeur te beluisteren bij het vallen van de duisternis, als een gloedrode maan boven de wolken verschijnt. Wie deze wandeling doorheen het donkere bos van The Blood of Others wil ondergaan, moet vooral zijn angst voor het onbekende, occulte tot mythische durven overwinnen.
When the Light takes us geeft de toon aan. Pure duisternis, in al zijn schoonheid dat wel. Hier worden echter geen geluidsmuren omver geblazen, nog trommelvliezen gebarsten. De ziel laten branden in de diepste putten van de hel? Dat wel. To the Silent, brengt ons naar oorden waar enkel demonen huizen die het niet zo goed menen met onze ziel, en niet anders willen dan ons verscheuren met hun weerzinwekkende klauwen en scherpe tanden. Weerwolven, vampiers en elk beetje spookachtige demon die het daglicht niet kunnen verdragen, komen voorbij gewandeld. Ze ruiken ons vlees, en willen ons bloed drinken tot de laatste druppel. Niet alleen de angstaanjagende klanken - we waren daarbij vooral onder de indruk van de indrukwekkende percussie - ook de vocale aankleding zorgt ervoor dat de haren op onze armen recht komen te staan van pure angst.
Badende in het zweet, worden we langzaam maar zeker tot pure waanzin gedreven. Telkens opnieuw. The thunder of My heart is gone, The Verlvet Cloak of Darkness, Midwinter Ritual. In een donkere hypnose laten we ons meedrijven, klanken die je hart verscheuren worden aangesterkt met een stem die komt uit het diepste graf. Zonder medelijden, even meedogenloos als het vallen van de nacht, voelen we weerzinwekkende klauwen ons de strot dicht knijpen. Smeken om genade helpt niet meer, we zien ons einde tegemoet. Het zijn allemaal superlatieven om aan te tonen hoe we ons voelen als we deze plaat beluisteren. Ja, pure onversneden duisternis, zoals je niet elke dag tegen komt leveren The Blood of Others af.
I Used to Think everything Was Beautiful kun je vergelijken met een ritueel, waar onschuldige slachtoffers worden geofferd aan Satan. Je hoort die niet meer schreeuwen om genade, het enige dat je hoort is het geluid van een grafstem die je dieper en dieper meesleurt in dat donkere bos. Ontsnappen is onmogelijk, en na een tijdje wil of kun je dat gewoon niet meer. Als in een donkere trance kijken we de demonen recht in de ogen. The Beacon tot I See Bad Spirits dompelen je verder onder in diezelfde ultieme duisternis. Dit is geen voer voor gevoelige zieltjes, maar voor wie houdt van zich te laten onderdompelen in een wereld vol mythische wezens uit het donkere woud. The Word for World is Forest. Het is een titel die omschrijft waar het echt om draait, want uiteindelijk kan je de wereld vergelijken met een woud. In de wereld van Blood of Others is dat een woud waar de mens niet meer kan overleven, tenzij hij zijn ziel gewillig laat offeren aan de duivel 'himself'. Voor een debuutalbum is dit een enorm hoogstaand meesterwerk geworden, die ons nachtmerries heeft bezorgd. Indrukwekkende duisternis, zoals duisternis gewoon moet zijn. Is onze eindconclusie.
Tracklist:
1. When The Light Takes Us
2. To The Silent
3. The Thunder in My Heart Is Gone
4. The Velvet Cloak Of Darkness
5. We Will Shine (feat Boris May)
6. Trace To The Ashes
7. Midwinter Ritual
8. The Word For World Is Forest
9. The Beacon
10. I See Bad Spirits
