De uit Londen afkomstige band Divisionists ontstonden medio 2010. Frontman Brendan Quinn is vooral bekend van de psychedelische act Abunai! , die in het underground gebeuren als legendarische worden omschreven. Zijn jarenlange ervaring resulteren in dit nieuwe project. Brendan laat zich daarbij bovendien omringen door topmuzikanten, zo blijkt. Met 'Daybreak' LP brengt de band een pareltje uit dat gedoodverfde invloeden als The Stooges, Crazy Horse, The Velvet Underground en traditionele Folk vermengen tot een sprankelend geheel. Geen gemakkelijke brok vlees deze plaat, zo zou blijken. Maar eens verteerd en herkauwd - na op smaak te zijn gebracht met de juiste saus en kruiden - een lekkernij zoals we niet elke dag tegen komen. 'Daybreak' LP komt pas in maart op de markt, echter wij kregen al de gelegenheid het kleinood de nodige luisterbeurten geven. Onze bevindingen:
Say Can You - de reeds uitgebrachte single: https://divisionists.bandcamp.com/track/say-can-you - brengt je in hogere sferen, door middel van lekker psychedelisch aanvoelende klanken en de stem van Brendan die je in opperste vervoering brengt. Binnen een vaak bevreemdend aanvoelende omkadering, die je als luisteraar doet zweven boven de wolken, blijft Divisionists grenzen verleggen binnen - laat ons maar stellen - psychedelische Folk. Echter, de band in een vakje duwen is deze begenadigde artiesten tekort doen. Zo zou later blijken.
Brendan Quinn - Gitaar, Vocal, Rob McGregor - Drums , Mark Bennett - Gitaar, Mike Whitaker - Bas. Het zijn allen artiesten die, binnen de underground scene en daarbuiten, ruimschoots hun sporen hebben verdiend, zo lezen we in de biografie over deze band. http://www.divisionists.co.uk/. Het resultaat van deze samenwerking mag er zijn. De magie die ontstaat als je hemelse elmenten samenbrengt, het heeft in het verleden ook al kunstwerken voortgebracht die zijn uitgegroeid tot klassiekers. Een band die ons steeds voor de ogen komt, bij het beluisteren van deze plaat, zijn Velvet Underground. Niet zozeer omdat de muziek van Divisionists hetzelfde klinkt. Hoewel er verwijzingen zijn naar voornoemde. Echter wel omdat een kruisbestuiving ontstaat, die leidt tot een kunstwerk met een grote 'K'. Zoals alleen bands als Velvet Underground, die hun tijd ver vooruit waren, dit konden voortbrengen.
Alone, Dream Landscape, the First Casualty , Pale Blue Eyes - toevallig ook een Velvet Underground song en Moonlight devil zijn opgebouwd rond indrukwekkende riffs die aan de ribben blijven kleven, vocalen die je hart raken en bedwelmende klanken die het midden houden tussen 'oorverdovende noise' en zalvend je ziel beroeren. Nee, zoals we aangaven, is dat niet altijd even gemakkelijk te verteren. Dat was eerder vernoemde band uit de jaren '60 ook niet. Vandaar die vergelijking. Zal 'Daybreak' LP eveneens uitgroeien tot zo een klassieker? We vrezen ervoor, het zijn andere tijden. Alles is reeds voorgedaan. Maar grenzen verleggen binnen uiteenlopende muziekstijlen, dat doen deze heren zeker en vast. Ze gebruiken hun ervaring binnen de scene niet om een routine klus af te werken, maar hun eigen grenzen af te tasten en daar daadwerkelijk iets nieuw mee te doen. Dat alleen al, trekt ons compleet over de streep. Songs als All Fall Down, Freedom tot We Must be careful is dan ook voer voor fijnproevers die houden van experimenteren met uiteenlopende muziekstijlen, en niet bang zijn om de grenzen van elk van hen af te tasten. Het resulteert in een plaat die je zal bedwelmen en naar een andere wereld drijven. Ooit voorgedaan, maar iets dat blijft bekoren. Zeker als dit gebeurt binnen een kwalitatief hoogstaande omkadering, waarbij levens ervaring wordt gecombineerd met nieuwe wegen durven inslaan.
Tracklist:
Say Can You
Fraction of Grace
Alone
Dream Landscape
The First Casualty
Pale Blue Eyes
Colours (Sog for a Spaceman)
Little Margaret
Moonlight Devil
All Fall Down
Freedom
We Must be Careful
