Onder de noemer 'Instrumentale Progressieve fusion Rock' timmeren de Italiaans formatie Northern Lines sinds 2012 aan de weg. De drie begenadigde muzikanten blijken een voorliefde te hebben voor de typische jaren '70 vibes. Echter is het niet zo dat deze schijf the Fearmonger een lukrake kopie is van die tijd, integendeel. We namen het kleinood onder de loep en stellen vast dat Northern Lines goed hebben geluisterd naar gitaarhelden binnen bands als Pink Floyd, Deep Purple tot Rush. Onze bevindingen:
Inderdaad bij het sluiten van de ogen, en het aanhoren van elk van de songs keren we terug in de tijd en horen onaardse riffs die doen terugdenken aan grootheden als Ritchie Blackmore, David Gilmoure, Joe Sartiani, Steve vai, Toni Iommi of de vele anderen die de revue zijn gepasseerd in die jaren '60, '70 tot '80. Ontegensprekelijk is in de voetsporen treden van die gitaarhelden, op zich een heel moeilijke tot onmogelijke opdracht. Echter slagen Northern Line erin om ons niet alleen een krop in de keel te bezorgen. Ook beginnen we stevig te headbangen en verwerken de ene na de andere adrenalinestoot. Gemakkelijk maken de heren het ons niet, dit zijn lang uitgesponnen songs van circa zes minuten en soms meer, daarvoor moet je heel sterk in de schoenen staan. Apathy Fields geeft echter al de toon aan. Gitaarliefhebbers en fans van al wat er bij hoort smullen alvast van deze meesterlijk gebrachte song. Jukurrpa, Machine Man ... Het zijn grensverleggende huzarenstukken, die de meesterwerken van grootheden binnen het genre terug doen heropleven.
Meteor, een track van meer dan acht minuten kenden we al. Het is een song die boordevol verrassende wendingen, tempo wisselingen en adembenemende soundscapes zit. Waardoor we niet alleen een traan wegpinken, maar in de kamer prompt overgaan tot een potje luchtgitaar spelen tot de vroege uren. Sommige songs zoals Most People are Dead starten in een verstilde sfeer en worden opgebouwd tot een hemelse (of helse zoals u wil) climax die we nog zelden tegenkomen dezer dagen. Nightwalk een ballad noemen is die song tekort doen, maar inderdaad lijken we hier te maken te hebben met een gitaar song die gevoelige snaren raakt, gerugsteund door een al even gedreven drumsalvo die harten breekt.
Om maar te zeggen, eerder vernoemde variatie en tempowisselingen. Het zorgt ervoor dat de aandacht scherp blijft en je als liefhebber van instrumentale muziek ook geboeid zal blijven luisteren. Na twee korte Sessions, die eigenlijk niets toevoegen aan het geheel. Worden we dankzij Shockwave, wederom een song boordevol snoeiharde riffs die doorheen onze ziel lijken te snijden, op het goede spoor gezet. Towards the End is dan ook het logische sluitstuk van deze parel van instrumentale muziek.
We kunnen dan ook besluiten. Op zich is het samenstellen van een puur instrumentaal album niet gemakkelijk, maar Northern Line brengen ons met the Fearmonger een parel van een plaat naar voor. Die niet moet onderdoen voor de klassiekers in dat bepaalde genre. Op zich is dat, in een wereld waar alles al eens is voorgedaan, een indrukwekkende prestatie. Vooral ook omdat ze bij elke song ons weer kunnen verrassen, en vol spanning doen uitzien naar het volgende meesterwerk binnenin. Lijken deze Italiaanse band een act die gerust mag en kan wedijveren met de grote namen binnen de gitaarmuziek op zicht.
Tracklist:
Apathy Fields
Jukurrpa
Machine Man
Mast Cell Disorder
Meteor
Most people are Dead
Nightwalk
Session 1
Session 2
Shockwave
Towards the End
