De kerstdagen staan voor de deur. Terwijl veel mensen van de gelegenheid gebruik maken om vlug wat inkopen te doen, cadeautjes te kopen voor hun geliefden en dergelijke meer. Zakken wij af naar Expo te Waregem voor een donker kerstfeestje. The Invitation Organization was in de jaren '90 enorm actief om en rond Waregem. Wie kent er binnen de scene niet The Steeple of 't Gaverke? Om maar twee voorbeelden te geven. Ooit opgericht in 1992, besloot de organisatie om vorig jaar weer een Dark X-Mas Show te organiseren. Dit op 26 december 2015. Met op het programma Das Ich, Leaether Strip, Plastic Noise Experience en ander veel moois, was dit een schot in de roos. Voor de liefhebbers van het EBM, darkwave, gothic en aanverwante werd het een dagje pure nostalgie naar lang vervlogen tijden. Voor hun tweede editie, die doorging op zaterdag 17 december, had de organisatie helaas met enkele tegenslagen af te rekenen. Apoptygma Berzerk, die headliner zouden zijn op het festival, cancelen hun komst naar Dark X-mas. Ook QUAL gingen uiteindelijk niet aantreden. Niet getreurd, er stonden met o.a. Cheshire Cat (the Bouncing), Jacquy Bitch, Grausame Töchter, The Beauty Of Gemina, In Strict Confidence, Garden of Delight, The Invincible Spirit, Goethes Erben en Clan Of Xymox nog voldoende alternatieven op het podium, om er een wervelend feestje van te maken. Foto's en verslag van deze donkere zaterdag, lezen jullie verder in dit artikel:
Het Franse duo Cheshire Cat (the Bouncing) zijn twee dames die hun voorliefde voor punk gieten in een drum - gitaar en vocaal allegaartje. Ze ontstonden medio 2008, en blijken inderdaad over de nodige attitude te beschikken - zowel vocaal als instrumentaal - die we terugvinden bij acts uit de gouden tijden van punk en aanverwante. Cheshire Cat (the Bouncing) laten er geen gras over groeien en knallen de ene vuurpijl na de andere naar het nog maar matig opgedaagde publiek toe. De respons was dan ook vrij mager. Ook bleken de dames wat op een eentonige manier hun ding te doen, van enige bindteksten was er bijvoorbeeld amper sprake. Wat er dan weer voor zorgde dat het optreden helaas niet boven de middelmaat uitstak.
Uiteraard is het altijd moeilijk een festival openen, zeker als je moet spelen voor een publiek dat nog niet voltallig is en nog op dreef moet komen. Dat het duo een potje drum en gitaar kan spelen, daarover bestaat echter geen enkele discussie. Bovendien zijn er de vocale capaciteiten van Sabatel die met haar uithalen de aanhoorders aanzet, om prompt enkele heilige huisjes te gaan omver stampen. Cheshire Cat (the Bouncing) bezitten dus - om het zo uit te drukken - de juiste ingesteldheid, om een wervelende punk show neer te zetten. Echter kregen we een iets teveel routineuze aanvoelende set voorgeschoteld, waardoor we niet compleet over de streep werden getrokken. Jammer.
Cult figuur Jacquy Bitch is een Franse artiest die in de jaren '70 bekendheid verwierf met Deadrock/Batcave act Neva. Waarmee hij in binnen en buitenland hoge ogen gooide, meer nog de band wordt tot op heden nog steeds naar voor geschoven als iconen binnen de scene die andere bands en artiesten na hen hebben beïnvloed. Jacquy Bitch konden dan ook op heel wat bijval rekenen, plots stond de zaal heel goed gevuld voor deze - laat ons maar stellen - legendarische figuur binnen het underground gebeuren van batcave tot deathrock. Hard en meedogenloos was dan ook de rode draad doorheen het concert, zoals we dat van hem gewoon zijn.
Ook Jacquy Bitch liet er geen gras over groeien en raasden als een tornado over de hoofden heen, alles om zich heen verpletterend. Echter lieten de band niet alleen hun snoeiharde riffs en beats voor zich spreken, maar brachten ook de nodige spontaniteit naar voor, waardoor van enige routineuze set geen sprake was. Dit binnen een toch militaristisch aanvoelende omkadering, waarbij alles blijkbaar diezelfde knallende weg op gaat. Echter zorgde de charismatische frontman er, door telkens zijn publiek in de set te betrekken, ervoor dat we ons geen moment zouden vervelen.
Het uit Berlijn afkomstige Grausame Töchter zijn een band die het vooral moeten hebben van hun theatraal, erotisch tot provocerend podiumact. De Duitse formatie bestaat uit kernlid Aranea Peel (vocals) en wordt bijgestaan ββdoor Gregor Hennig (drums en mix) en op het podium aangevuld met meerdere gastmuzikanten en live performers. De dames op het podium zijn schaars gekleed, en brengen een bizarre act die het midden houdt tussen sadomasochisme en duivelse rituelen. Waarbij de muzikale omlijsting eveneens schippert tussen bevreemdend en angst inboezemen.Door een mix van Industrial, EBM en donkere Electro aan te bieden in samensmelting met die toch wel heel integrerende podium act. Lijken inderdaad demonen uit de hel, het te zullen overnemen.
De teksten van Grausame Töchter gaan bovendien over de verheerlijking van lust, in de brede zin van dat woord. Zwarte zielen, narcisme tot eerder genoemd sadomasochisme zijn dan ook de rode draad doorheen het volledige optreden. Dat resulteert in een theateraal gebeuren, waarbij je als aanhoorder schippert tussen walging en vol bewondering je onder hypnose laten brengen. Bovendien worden telkens opnieuw beelden getoond, die nog meer tot de verbeelding spreken. Grausame Töchter laten met deze toch wel heel duistere tot eerder vernoemde provocerende en erotische act dan ook een heel diepe indruk na.
Van de Hel naar de Hemel? Zo zou je het verschil tussen voornoemde act en het aantreden van The Beauty of Gemina zeker kunnen omschrijven. De Zwitserse band The Beauty of Gemina, hebben hun naam niet gestolen. Deze band rond de integrerende persoonlijkheid van Michael Sele ontstonden in 2006. Hun debuut Diary of a Lost werd overal heel goed ontvangen. De song Suicide Landscape, werd zelfs een ware nummer 1 hit inde ''World Gothic Charts''. The Beauty of Gemina combineren synthpop met donkere Electro gedragen door een integrerende percussie en een prachtig stemgeluid. Een dromerige en magische wereld gaat vanaf die eerste noten voor ons open, dit alles binnen een weemoedige omkadering, die ons hart diep raakt. Dat is op plaat zo, maar op het podium doen The Beauty of Gemina eveneens harten sneller slaan, en zielen bloeden van innerlijk geluk.
De magie van pure eenvoud, is dan ook de rode draad doorheen het concert. Naast de muzikale en vocale hemelse mooie omlijsting, is er de charismatische verschijning van Michael. Die niet alleen zijn dankbaarheid uitspreekt naar het publiek toe, maar met zijn zachte stem en zalvende woorden telkens de gevoelige snaar weet te raken. Maar ook de aandacht weet aan te houden door de aanhoorder als het ware te hypnotiseren en in een diepe, rustgevende trance te laten terecht komen. Binnen telkens die melancholische, donker aanvoelende omkadering. Intensief van begin tot einde was dit concert van The Beauty of Gemina. Zo een optreden dat letterlijk deugd deed aan ons hart, naast al het oergeweld dat we over ons heen kregen.
De Duitse Electro band In Strict Confidence timmeren reeds sins 1989 aan de weg. De band gooide hoge ogen met de dubbele compact cassette Hell inside/Hell Outside in 1994 en is sindsdien nooit uit het beeld verdwenen binnen de Electro scene. Hun grote doorbraak kwam er echter met de CD Face the Fear (1998).
De band schuwt het experimentele niet, en dat laat zich op het podium ook blijken. Vaak bevreemdende vocalen en instrumentale huzarenstukken, doen je de wenkbrauwen fronsen tot vol bewondering staan luisteren. Echter, net door het tonen van al minstens even bevreemdende beelden, in samen smelting met die experimentele omkadering. Blijven we nog meer geboeid luisteren en kijken, tot het einde van de set.Een van die mooie momenten was toen de gitariste van dienst zich in een gewaad, met vleugels die deden denken aan een vlinder, over het podium zweefde. Een wonderbaarlijk zicht, zeker als die vleugels ook licht begonnen te geven ontstond iets magisch. Waaruit we kunnen besluiten, het is net die magische kruisbestuiving tussen klank en beeld, dat van dit concert een bijzondere belevenis heeft gemaakt. Die aan de ribben blijft kleven.
Experimenteren is ook het sleutelwoord bij Garden of Delight, die in Waregem afscheid kwamen nemen van hun publiek. De band rond Artaud Seth, ook bekend van Merciful Nuns, en ander minstens even veel tot de verbeelding sprekende projecten, ontstonden in 1990. Garden of Delight hebben door de jaren heen binnen de gothic scene hun stempel weten te drukken. De band is dan wel sinds 2008 niet meer echt actief, ze brachten recent een live album uit om hun 25 jarig bestaan te vieren. “Adoration Alive” bewijst dat hun status van legendarische act binnen de scene, niet gestolen is. Hun songs staan nog steeds als een huis.
Ook op het podium krijgen we een semi-experimentele act met alles erop en eraan. Knallende, donkere soundscapes. Vocalen die de haren op onze armen doen recht komen, binnen een duistere omkadering die je gegarandeerd koude rillingen bezorgt. Bovendien blijkt Artaud er zin in te hebben, hij spreekt het publiek zelfs geregeld aan. Binnen een donker atmosfeer krijgen we dan ook de ene klepper na de andere Garden of Delight klassieker voorgeschoteld. Maar toch wordt dit dus geen routineuze ''best off'' concert. Nee, de spontaniteit druipt er nog steeds af, en dat siert de band. Ook het publiek voelt dat aan, en roept de band terug voor een bisronde. Waarna met een donkere knal afscheid wordt genomen, in pure duistere 'gotische schoonheid.
Nadat hij dertig jaar geleden zijn band Invisible Limits verliet, richtte Thomas Lüdke The Invincible Spirit op, en die band bestaat nog steeds. Meer nog, met Anyway kwam dit jaar zelfs een gloednieuwe plaat op de markt. De band brengt Elektro-wave, maar we merken ook EBM invloeden binnen het geheel. De band had het, na die wervelstorm van experimentele beats van hun voorgangers toch wat moeilijker om hun - we wikken onze woorden - wat gemakkelijker in het gehoor liggende muziek aan de man te brengen. Echter door de dosis ervaring die The Invincible Spirit met zich meedragen lieten ze dit zich niet aan het hart komen, en bleven het publiek aansporen om het aan een dansen te zetten.
Gaandeweg kreeg de band meer en meer greep op het publiek, mede door de charismatische houding van Thomas. Die niet alleen van de ene naar de andere kant van het podium dweilde, maar telkens zijn publiek aanspoorde om alsnog te dansen. Bovendien werkt net die kruisbestuiving tussen typische Elektro wave met EBM enorm aanstekelijk, zeker en vast door die eerder vernoemde podium act. Waardoor we uiteindelijk overslag gingen, en alsnog een beklijvend Electro wave feestje ontstond.
De Duitse avant-gardistische muziekgroep Goethes Erben, die tot de gothic en darkwave behoort, en sinds medio jaren 90 op rock gebaseerde, experimentele muziek maakt. Zijn uitgegroeid tot een begrip binnen de scene. Niet alleen door het uitbrengen van beklijvende platen, maar in grote mate door de heel theatrale podiumact van Oswald Henke. Deze imposante artiest, beschikt over een charisma waarmee iedereen overslag gaat. Hij laat zich bovendien omringen door klasse muzikanten. Waarbij de vocalen van zangers Sonja Kraushofer nog het meest in het oog springen. Ondanks de inbreng van al deze artiesten, trekt Oswald echter de meeste aandacht - willen of niet - naar zich toe.
Vanaf het begin bespelen Goethes Erben, die door hun speciale band met Waregem een thuismatch lijken te spelen, het publiek. Niet alleen worden daarvoor attributen boven gehaald als een pop of een hakbijl die vervaarlijk in lucht zwaait. Ook springt hij letterlijk tussen het publiek. Met andere woorden deze band betrekt de aanwezigen letterlijk binnen het geheel. Een mooi moment is als de band een heel eigenzinnige, en wondermooie ode brengt aan David Bowie met Helden.
Kortom: Hoewel er vaak een soort dreigende sfeer heerst, mede dankzij die darkwave en gothic muziek, herkennen we vooral een dosis humor en zelfrelativering. Goethes Erben laat dan ook een wervelend feest ontstaan, waarop stil staan onmogelijk is. Net door het aanbieden van een hoogstaand muziektheater dat blijft nazinderen in ons hart en ziel.
Setlist: Lilien, Traumsuche, Märchenprinzen, Iphigenie, Das schwarze Wezen (piano), Ganz Sanft, Himmelgrau, Nichts Bleibt wie es War, Vermisster Traum, Glassgarten, Helden, Ich Bin Lazarus, Mit Dem Wissen, Kopfstimme en als bis Liebling der Götter.
Ondertussen was het al half één s'nachts geworden, en het publiek fel uitgedund. Echter stonden er nog voldoende fans om de Darkwave grootheden uit Nederland, Clan of Xymox warm te onthalen. Clan of Xymox was in de jaren tachtig een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de darkwave en is met name succesvol in het buitenland waar hij betere platenomzetten behaalde dan in Nederland. Om maar een voorbeeld te geven, album Twist of shadows (1989) werd alleen al in de VS 300.000 maal verkocht. De band blijkt ondanks dat jarenlange succes gelukkig niet naast hun schoenen te lopen, integendeel.
Clan of Xymox brengen een mooi overzicht van recente en oudere klassiekers, binnen een spontane aankleding. Bovendien brengen ze hun set naar voor, alsof ze staan te spelen voor een publiek van 20 000 bezoekers, ook dat siert hen. Dit was - en is nog steeds - de grote sterkte van deze Nederlandse band. Bovendien zitten de songs boordevol zeer donker en melancholie, maar klinken toch nog net 'poppy' genoeg om ook de liefhebbers van meer - zogenaamde - commerciële new wave aan te spreken. Het zorgt er dan ook voor dat iedereen de songs gewoon staat mee te zingen en te dansen, van begin tot einde van de set. Clan of Xymox flitsen ons 'back in time' door het brengen van een darkwave feestje, op eenzaam hoog niveau. Om deze editie van Dark X-mas 2016 in brio af te sluiten.
Mogen we tot slot nog een pluim geven aan de organisatie van dit evenement. Niet alleen de omkadering was perfect, bovendien kon je uitrusten en snuisteren in het aanbod van platen net bij de ingang. Er waren voldoende plaatsen voorzien zodat het lange rechtstaan - van half twaalf in de middag tot 2 uur in de nacht - nog dragelijk bleef. Bovendien heerste er een heel gemoedelijke sfeer, die deed terugdenken aan die jaren '80 toen we afzakten naar menig 'new wave' café om daar medeliefhebbers van de scene te ontmoeten. Kortom, X-mas 2016 was niet alleen een perfect muziekgebeuren voor liefhebbers van het genre, maar ook de perfecte plaats om nieuwe mensen te leren kennen en oudere vrienden te ontmoeten die we uit het oog waren verloren. Op naar 2017!
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
