Terwijl menig metalfans vrijdagochtend, om een uur of tien in de ochtend, bezig waren met het aankopen van een toch vrij duur ticket voor een 'mega band' binnen de scene, die volgend jaar naar ons land komt. Waren wij ons aan het voorbereiden op een underground 'metal' en aanverwante gebeuren in het gezellige buurthuis 't Senter in Kuurne. Gésfakrock, volgens we hebben vernomen letterlijk het dialect plaatselijke voor Graspop met rock daar achter, was zaterdag 10 december aan zijn tweede editie toe. Het gezellige zaaltje was goed vol gelopen, wat niet verwonderlijk is. Met op de affiche Carneia, Fields of Troy, MY AIM, Bizkit Park en Spoil Engine. Stond er letterlijk kwaliteit op het podium. En aangezien kwaliteit altijd komt boven drijven? Werd het, achteraf bekeken, een meer dan gedenkwaardige avond! Ons verslag:
Carneia, een samensmelting van leden van o.a. King Hiss, No More Faith en Vermilion is geen onbekende voor ons. Begin 2016 namen we nog hun recente meesterwerk Symmetry of Mind onder de loep. We schreven daarover: Conclusie: Carneia presenteert met deze EP Symmetry of Mind een grensverleggende, experimentele plaat waarop we geen label, of zelfs geen echt genre, kan kleven. We krijgen een aanbod van uiteenlopende muziekstijlen voorgeschoteld. Waarbij bovendien nog eens uiteenlopende emoties worden aangesproken. Maar vooral lijken we telkens te vertoeven in een diepe trance, die ons het angstzweet doet uitbarsten tot koude rillingen bezorgen. Bovendien voel je gewoon dat deze artiesten een hoop ervaring met zich meeslepen. Net daardoor leveren Carneia hier een EP af, al voelt ie aan als een full album, dat parels van songs bevat. Die ons als luisteraar enerzijds tot rust brengen, en anderzijds in een staat van waanzin doen belanden. Indrukwekkend!
De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen, we kunnen echter stellen dat Carneia aan die hoogstaande verwachtingen compleet heeft voldaan. Zo waren we diep onder de indruk van de messcherpe gitaar riffs, die als het ware recht door onze ziel leken te snijden. Waarna knallende drum salvo's demonen uit de hel leken op te roepen, zo vroeg in de avond. Daarbovenop was er de heel integrerende vocale aankleding van een frontman die op het podium stond, als bezeten door de duivel. Ook op het podium merkten we een kruisbestuiving tussen je ziel tot rust brengen, en absolute waanzin. Dit zowel bij het brengen van hun muziek, maar ook dus door de toch wel heel integrerende podium act van Jan. Het leek vaak alsof hij elk moment in elkaar zou zakken op het podium, bezeten door die demonen. Vechtende daartegen, schreeuwt hij zijn onmacht uit. Gerugsteund door een alles omvattende gitaar en drum geweld, waardoor de putten van de Hel leken op te gaan.
In een gesprek achteraf bekende Jan ons, dat hij inderdaad gewoon zich in die muziek inleeft, en dus ver verwijderd is van de realiteit. Het zorgde er ook voor dat uiteindelijk het publiek ook in een diepe trance terecht kwam, door de hypnotiserende klanken en bezwerende vocalen. Het meest opvallende daaraan was. Na het concert leken die voornoemde demonen plots verdwenen. Carneia had deze vermoedelijk overwonnen in een waanzinnige, hartverscheurende strijd. Wij waren dan ook diep onder de indruk van deze onaards aanvoelende performance, waarbij de bandleden inderdaad leken te zijn bezeten door de duivel 'himself'
We hebben het vermoedelijk al eens naar voor gebracht, in menig van onze recensies over hen. Maar sommige bands of artiesten krijgen niet de waardering die ze echt verdienen. My Aim moet niet onderdoen voor de grote bands binnen hun genre en het zou me niet verbazen mochten er enkele grote support shows, grote festivals of zelfs tours binnen handbereik van de band zijn wanneer Entropy zijn weg heeft gevonden naar organisatoren van de vele Graspoppen en Groezrocken die ons kleine landje rijk zijn. Dat schreef onze recensent over de meest recente schijf van MY AIM. Entropy. Ondertussen hebben de heren ook 'live' hun kunnen bewezen. Zo zagen we de band aantreden op Rocktoberfest en schreven daar over: Puur muzikaal zou je kunnen stellen dat My Aim lekker schipperen tussen metalcore en hardcore, in zijn meest pure vormen. Zowel instrumentaal, maar vooral vocaal, blijken ze zelfs grensverleggende te zijn binnen deze muziekstijlen.
Op Gésfakrock speelden de heren toch eerder voor een metal gericht publiek, en dat zou dus geen gemakkelijke klus worden om die te overtuigen. Echter leken de meeste toeschouwers toch gewillig mee te gaan in de stroom, ook al kwamen er geen mosh of andere pits aan te pas. Terwijl Robbe vooral vocaal zijn ding deed, nam Alexander Swaelens de bindteksten voor zijn rekening. Deze jongeman ontpopte zich dan ook tot een klasse entertainer, want hij deed de aanwezigen uit zijn hand eten.
Maar het draait om de muziek, en wederom voelden we de ene na de andere adrenalinestoot onstaan bij elke riff, elke mokerslag maar vooral - met alle respect voor de klasse instrumentalisten - die verdomd rauwe, bulderende stem van Robbe bezorgde ons kippenvel tot een krop in de keel. Helaas bleken er enkele technische problemen, waardoor sommige songs in een brij van oorverdovende geluiden terecht kwamen. Echter kon dit de pret niet bederven, en zetten MY AIM weer eens een set neer, waarmee ze bewijzen inderdaad niet te moeten onderdoen voor eender welke topact binnen het metalcore, hardcore tot zelfs punk rock gebeuren. Dus, onze vraag, waar blijven de organisaties van grotere festivals als pukkelpop, graspop tot groezrock nog op wachten om deze jongens de nodige kansen te geven.
We herhalen dan ook onze bevindingen van het vorige optreden van MY AIM nog eens: Zowel instrumentaal, maar vooral vocaal, blijken ze zelfs grensverleggende te zijn binnen deze muziekstijlen. Dit laatste was ook op Gésfakrock in Kuurne het geval, waar de heren een 'metal gericht' publiek uiteindelijk over de streep konden trekken.
Fields Of Troy presenteert ons met Hardship een uitstekende, volwassen, sterke plaat. Moderne rock in een metalen jasje die kan blijven boeien. Langs de ene kant heb je het moderne rock gedeelte die de schwung in de muziek weet te brengen. De hardere, metal gerichte kant zorgt dan weer voor de nodige kracht. Een heel geslaagde mix! Het zou niet de eerste keer zijn dat een band uit ons vaderland meer succes heeft in het buitenland, want dit klinkt totaal on-Belgisch. Het is dan ook volgens mij aangewezen om de zichtbaarheid online te verhogen. Deze band heeft erg veel potentieel. Dit schreef onze recensent over Hardship de eerder dit jaar op de markt gebrachte plaat van Fields of Troy. Elk van de leden van deze band hebben reeds hun sporen verdient binnen het metal en aanverwante gebeuren, en dat bleek ook op het podium van Gésfakrock zijn vruchten af te werpen.
We kregen een technisch enorm hoogstaand concert voorgeschoteld, waarin de dosis spontaniteit gelukkig niet verdwenen is. Menig riffs doen ons eerder denken aan gerenommeerde buitenlandse heavy metal acts, de vocale aankleding bezorgt je daarbij de ene na de andere adrenalinestoot. Deze heren brengen aanstekelijke rock tot heavy metal, zoals in de hoogdagen van deze muziekstijl. Maar lijken het genre zelfs te hebben heruitgevonden, tot in een nieuw kleedje gestoken.
Fields of Troy vuren de ene vuurbal na de andere op het publiek af, die reageren dan ook met enkele stevige moshpits, of een potje heftig headbangen. Hierop stil staan is inderdaad onmogelijk. Als een wervelstorm van knetterende drums, snoeiharde gitaar riffs, razen de heren over de hoofden heen tot geen spaander van de zaal geheel blijft. Zo horen en zien we ons potje heavy metal nog het liefst. Geen overdreven poses, geen clichématige showeffecten. Gewoon die hartverscheurende riffs hun werk laten doen, door het neerzetten van een meer dan indrukwekkend heavy metal concert.
Kortom: Fields of Troy combineren ervaring, met een hoge dosis spelplezier. En blijken naast het naar voor brengen van de ene Duivelse riff na de andere, de lat vanaf begin tot einde heel hoog te leggen. In deze intieme setting op Gésfakrock bewezen de band niet alleen uit het goede hout gesneden te zijn, maar bezorgden ons koude rillingen van puur genot. En lieten ons metalhart sneller slaan. Meer nog, dit was een potje grensverleggende heavy metal van eenzaam hoog niveau, zoals we dat doorgaans tegen komen bij concerten van grote act in het genre.
Toen frontman Niek in 2014 Spoil Engine verliet, en vervangen werd oor Iris Goessens zorgde dit voor gefronste wenkbrauwen. Ondertussen bewees deze jongedame, met alle respect voor haar voorganger, niet te moeten onderdoen voor Niek. Dat Iris geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken merkten we al bij hun laatste album Stormsleeper. Echter ook op menig podium kon ze ondertussen ruimschoots overtuigen. Over het aantreden van Spoil Engine op MFVF te Wieze, eerder dit jaar, schreef onze reporter: Iris ziet er freel uit, maar ze kan zowel zingen als grunten, grommen en grollen als een waarachtige panter. Als afsluiter, net voor de afterparty met Bizkit Park, wilden Spoil Engine dan ook bewijzen nog steeds de nodige vuurkracht aan de dag te kunnen leggen, om het dak er compleet af te laten gaan.
Vanaf het begin werd de lat dan ook heel hoog gelegd. Zowel instrumentaal als vocaal diepe gensters slaan, je publiek bij de strot grijpen en niet meer los laten. Zo hoort het gewoon. Spoil Engine bezitten voldoende vuurkracht om een dode vulkaan, terug te doen uitbarsten in al zijn hevigheid. Net door de kruibestuiving tussen nog steeds die duivelse riffs, met de toch bijzondere grunts en growls van Iris, kregen we prompt het ene na het andere kippenvelmoment te verwerken. Bovendien bezorgen die vocalen van Iris je koude rillingen, van pure angst. Want de demonen uit de Hel worden nog maar eens opgeroepen, om de arme aanwezigen die uiteindelijke doodsteek toe te dienen. Haar vervanger Niek doen vergeten? Dat zal Iris nooit lukken, maar op Gésfakrock werd bewezen dat Spoil Engine definitief een nieuwe, minstens even duistere, bladzijde heeft omgedraaid. Die bovendien smaakt naar meer.
