Als er een band is die ondertussen is uitgegroeid tot gerenommeerde act, met duidelijk internationale allures. Dan is het Balthazar wel. En dan hebben we het niet zozeer over het succes, maar het feit dat ze muziek brengen van eenzaam hoge kwaliteit. Nu Balthazar even op non-actief staat zwermen de verschillende leden uit, en begeven zich op onontgonnen paden. Warhouse kennen we ondertussen al, en nu is er Zimmerman. Dit is het project rond bassist Simon Casier. Die naast zijn kunsten tonen bij Balthazar ook lid is van Douglas Firs en Senne Guns. The Afterglow is het debuut van Zimmerman, waarbij we worden ondergedompeld in een bad vol intensieve melancholie.
We hebben deze zomer reeds de kans gehad deze band live te zien. Over het aantreden van Zimmerman op Leffingeleuren schreven we het volgende: We stellen vast dat de geest van Balthazar enorm aanwezig blijft, maar dat Zimmerman toch een eigenzinnige weg lijkt op te gaan, die ons enorm bevalt. Simon trekt veel aandacht naar zich toe, we vermoeden dat de meeste aanwezige zijn gekomen om hem aan het werk te zien? Maar hij laat zich ook omringen door klasse instrumentalisten. Zo waren we danig onder de indruk van de inbreng van meer dan meesterlijke percussie binnen het geheel. Sommige songs grepen je bij het nekvel, en lieten je in een tranendal achter. We konden zelfs een speld horen vallen in de zaal. Op ander momenten worden de teugels gevierd, en lijkt er een wervelend dansfeest te zullen ontstaan Laat dit nu ook ongeveer de rode draad zijn doorheen The Afterglow. Elk van de songs bevatten momenten dat we inderdaad onze tranen niet kunnen bedwingen, maar ook voldoende songs waar de teugels worden gevierd. Waardoor we aandachtig blijven luisteren.
We kunnen zelfs stellen dat er een gedurfde combinatie voelbaar is tussen die eerder vernoemde melancholie, met zelfs een - heel subtiel - dreigende ondertoon. Luister maar naar een song als Hard to Pretend. De weemoedige naklank, wordt enkel verstoord door geluiden die je koude rillingen bezorgen. Bovendien is er een eerder bevreemdend gevoel dat ons overvalt, zoals bij In the Evening sun of titelsong The Afterglow het geval is. Zimmerman wil hiermee vooral de gevoelige snaar raken, en slaagt daar dan ook met brio in.
Maar eerlijk is eerlijk, we hadden echt wel enkele luisterbeurten nodig eer het tot ons doordrong. Net door die wat bevreemdend aanvoelende aanpak, is The Afterglow geen hapklare brok vlees geworden. De magie werkt pas echt, als je er compleet voor open staat. songs als What will we do? And when? Het zijn hartverscheurende mooie parels, die ons zelfs in tranen achterlaten. Echter had het dus wel wat tijd nodig gehad, eer we bedoeling ervan echt begrepen. Zonder meer kiest Zimmerman dan ook niet de gemakkelijk weg om zijn fans over de streep te trekken, maar brengt daardoor wel kwaliteit van een eenzaam hoog niveau. Waardoor je prompt zelfs een ander mens lijkt te worden. Want The Afterglow is vooral een intensieve, ons onder hypnose brengende , trip geworden. Die uiteindelijk onze ziel doet bloeden, van puur innerlijk genot. Binnen een waas van weemoedigheid en eerder vernoemde melancholie, duwen we dan ook met veel plezier op 'repeat' om dat immense gevoel terug te herbeleven.
Tracklist:
Liar (4:11)
I Don't Want It That Bad (3:22)
Someday Maybe (3:20)
You Won My Heart (3:42)
Hard to Pretend (7:40)
0:56 (0:55)
In the Evening Sun (2:55)
All Eyes on You (2:57)
The Afterglow (5:45)
What Will We Do? And When? (5:16)
Someday Maybe [Piano Version] (3:06)
