Vorig jaar bracht Trixie Whitley nog haar tweede album Porta Bohemica uit. Een jaar later vond ze het tijd om de outtakes van haar twee vorige albums te bundelen en samen met enkele live nummers op een plaat te zetten.
En ook deze nummers kan je honderd procent Trixie Whitley noemen. Het voelt aan als thuiskomen. Dit heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat deze nummers niet minderwaardig waren ten tijde van het uitbrengen van Porta Bohemica. Volgens haar voelde het gewoon niet juist op dat moment - kort bij haar bevalling - om deze nummers erop te zetten.
Voor de mensen die Trixie Whitley de laatste jaren al enkele keren live hebben gezien, zullen enkele van deze nummers bekend in de oren klinken. Er staan geen grote verrassingen op, maar laat dat de pret niet bederven.
Trixie is de persoon die je vanaf de eerste noot meeneemt op het zweverige ritme van haar stem. Haze of Repair is een nummer waarbij het uitschieten van haar stem je hartslag beroert.
The Shack is voor mij een persoonlijke favoriet, waarbij ik enkel maar kan toejuichen dat dit nummer eindelijk op een plaat is terecht gekomen, nadat het Porta Bohemica niet gehaald heeft. Haar zwoele stem flirt met alle noten die haar ongelooflijk stembereik aankan. Bij Toledo is het dat sensuele, maar kwetsbare aura dat vervlochten zit in haar muziek dat je vanbinnen tot rust brengt. Kortom dit is volledig wat we van haar gewend zijn.
Zo borduurt ze verder op haar ingetogen, maar krachtige toon, enkel ondersteunt door de hoogstnodige instrumenten. Dit is de Trixie Whitley die je ook live ziet, sober, emotioneel en enorm krachtig. Er is geen klank aanwezig zonder dat het tot een bepaald nut strekt. Someone To Color With is daar het perfecte voorbeeld van. Door de krachtige manier waarop ze zo duidelijk overbrengt wat ze voelt, ga je zelf ook meer voelen en automatisch aan introspectie doen.
Bij de meeste artiesten of groepen is een live album naar mijn mening van weinig meerwaarde. Bij Trixie Whitley ligt dit echter anders. Het is namelijk haar gewoonte om een nummer telkens net dat beetje anders te spelen. Haar muzikaliteit staat haar toe om je elke keer te verbluffen met nieuwe klanken en ritmes. Op deze plaat is het niet anders. Het zijn de nummers die je al kent, zoals Thousand Thieves of Hotel No Name, maar dan in een heel ander jasje. Dit is haar echte ontegensprekelijke kwaliteit. Op deze manier blijft het ook interessant om naar nummers te luisteren en daagt het je zelfs uit.
Dit nieuwe album met zogezegde outtakes, hoeft qua kwaliteit helemaal niet onder te doen voor haar vorige albums. Het is terug helemaal Trixie Whitley, back to the roots van haar eerste EP. Ik kijk dan ook zeker en vast uit naar de tour die hier dit najaar gepland heeft door België.
