Bands of artiesten die liever de moeilijke weg verkiezen met als doelstelling, platen uitbrengen die kunnen gezien worden als ware kunstwerken. Tot concerten geven die aan de ribben blijven kleven, binnen bevreemdend aanvoelende landschappen. Wij houden daar wel van. God is An Astronaut mag dan één van de grotere namen binnen het postrock genre zijn, maar net door niet in een keurslijf te willen zitten zorgt een optreden of plaat van deze heren soms voor gefronste wenkbrauwen. Wie echter de magie begrijpt, zal prompt aanvoelen dat God is an Astronaut grenzen verlegt binnen het globale postrock gebeuren. Vroeger, en nog steeds. Yamantau, een jonge beloftevolle band uit de regio, bewees ook met hun nieuwste schijf Sun - die ze in Concertzaal De Casino integraal kwamen voorstellen - te begrijpen waar het echt om draait. Zoekende naar de juiste vormen binnen de muziek die ze aanbieden, lieten ze met deze nieuwe plaat alvast een onvergetelijk indruk na. Concertzaal de Casino was dus vooral goed vol gelopen, met muziekliefhebbers die niet enkel luister met het gehoor. Maar ook met hun hart. Ons verslag van een heel bijzondere avond.
De EP klinkt alvast heel overtuigend en doet ons donker hart sneller slaan, een traan wegpinken en het weet bovendien gevoelige snaren te raken. Indrukwekkende schoonheid, die ons met een krop in de keel totaal verweesd achterlaat. Dat is wat Yamantau aanbiedt met deze parel van een EP , voor fijnproevers die houden van eerder genoemde intensieve duisternis. Een enorme aanrader! Dit schreven we over de nieuwste EP , Sun, van Yamantau.
Het was ons reeds opgevallen dat de band op heel wat bijval kon rekenen, de fans waren dus duidelijk aanwezig om deze release mee te maken. Wovenhand een parel van een song, werd gebracht op dezelfde gedreven manier zoals op plaat. Maar we kregen toch ook het gevoel dat de band nog steeds aan het zoeken is naar de juiste 'drive'. Ook bij Sun voelde het aan als heel sterk, maar net niet sprankelend genoeg om ons compleet murw te slaan. Echter bij Skiva Laddar , toen alle bandleden compleet de teugels konden vieren, leek het tij plots te keren. V werd op een zodanig hoogstaande manier gebracht, waardoor we eindelijk die ultieme adrenalinestoot voelden opborrelen waar we al heel de tijd zaten op te wachten
We kunnen dan ook stellen, als de gespannen zenuwen wegvallen en ieder lid van deze band zich volledig kan uitleven, ontstaat een hemels mooie, tot grensverleggende kruisbestuiving. 2012 , het sluitstuk van de set, zette die stelling nog maar eens in de verf. Yamantau is een band die duidelijk nog steeds zoekende is naar de juiste sound, en aankleding daarvan. Maar, wie zoekt, die vindt altijd. Toch? In elk geval. Yamantau heeft enorm veel potentieel. Bovendien staan begenadigde artiesten op het podium die met de nodige spontaniteit, en vurigheid hun instrumenten bespelen. Waardoor het dus vooral de samensmelting is tussen elk element, vocaal tot instrumentaal, binnen de band. Die zorgen dat er iets magisch, tot onaards moois kan ontstaan. Ons advies: Gewoon die teugels blijven vieren, elke keer opnieuw.
Zoekende. Het is eigenlijk ook een label dat we God is an Astronaut zouden kunnen opkleven. Daar is zelfs niets mis mee. Deze postrock band schippert al veel jaren tussen het experimentele van bijvoorbeeld 65daysofstatic en het typische, hartverscheurende mooie, postrock geluid van Explosions in the Sky. Echter heeft de band vooral bewezen, een eigen gezicht te hebben binnen het genre. Meteen ook de hoofdreden waarom de Casino goed gevuld was met muziekfans in hart en nieren. Tijdens de gehele set zagen we mensen, als onder hypnose, diepzinnig genieten. Muziek die harten raakt, aan de ribben blijft kleven tot zielen verwarmt. En dit allemaal binnen een bevreemdend aanvoelende omkadering. Het is in een notendop hoe we optredens en platen van God is An Astronaut al vele jaren ervaren.
De band had er duidelijk zin in, want in tegenstelling tot wat doorgaans het geval is binnen het postrock genre, spraken ze de aanwezigen haast voortdurend aan. Echter lieten God is An Astronaut vooral de muziek voor zich spreken. Binnen de sprankelende set werd bovendien voldoende gegrasduind door hun volledige oeuvre, waardoor je als het ware een bont overzicht voorgeschoteld kreeg van de gehele carrière van deze band. Uiteraard kwamen de songs uit de laatste plaat Helios/Erebus uitvoerig aan bod. Daaruit bleek dat dit toch weer een parel van een album is geworden, waaruit blijkt dat deze Ierse band blijven schipperen tussen vele uitersten. Maar ook The End of the Beginning hun debuut uit 2002, werd niet vergeten binnen de set.
Op de achtergrond verscheen een wondermooie sterrenhemel, die de aangrijpende mooie muziek nog wat meer in de verf zette. Binnen de set werden we dan ook, binnen een bevreemdend aanvoelende omkadering, van de ene naar de andere emotie door verwezen. Soms zorgde dit wel voor het fronsen van de wenkbrauwen, omdat niet elke song past binnen de strakke postrock omkadering. Buiten de lijntjes kleuren is ook een statement van God is an Astronaut. Vaak waren er dan wel die typische, hartverscheurende tot lange postrock songs die de haren op onze armen deden rechtkomen. Waaruit we vooral kunnen besluiten dat deze heren ons een uitgebreid pallet van alle aspecten van hun kunnen voorschotelden. Binnen een gevarieerde omkadering, zorgde het er voor dat we uiteindelijk compleet murw werden geslagen, tot verweesd achter bleven.
Foto's: Christophe Michielsen
