Yep. We can't believe it either: DESERTFEST BELGIUM 2016 is now completely, totally and fully SOLD OUT! Cheers to that! That means: no more tickets at the door tomorrow. Dit kregen we gisteren te lezen op de facebookpagina van Desertfest. Dat wil zeggen, ook de festivaldag van vandaag - zondag 16 oktober - is compleet uitverkocht. Verwonderen doet ons dit helemaal niet. Gisteren stonden klinkende namen binnen de doom, sludge, stoner en aanverwante genres op het programma, die niet elk jaar naar ons land afzakken. Pentagram zijn zonder meer legendarisch. Monkey 3 overstijgt het genre post-rock, hen dat label opkleven is de band zelfs enorm tekort doen. Hangman's Chair is één van de Franse parels binnen hun genre. Opkomende talenten die vooral een jong publiek aanspreken, zoals 1000 Mods, Wolvennest tot Black Mirrors staan ook op het programma. En dan hebben we het enkel maar over de tweede festivaldag. Uiteraard was Snoozecontrol daar ook aanwezig. Lees binnenin het verslag van Desertfest DAG 2:
Festivals, het gaat niet enkel om gevestigde waarden, ook over ontdekkingen doen. Om die reden zakten we al vrij vroeg af naar desertfest. Met dank aan een toffe collega fotograaf/reporter, voor deze gouden tip. Black Mirrors mocht de tweede festival openen in de Vulture Stage. Deze jonge Brusselse band brengt een eigenzinnige versie van Blues/garagerock. Echter, hun muziek in een vakje plaatsen is Black Mirrors tekort doen, zo zou later blijken. Op het podium zien we begenadigde instrumentalisten die op eenzame hoogte hun instrumenten bespelen. De gitaar solo's verdoven ons voortdurend, terwijl de drumsalvo's je in een diepe roes doen belanden.
Echter, ondanks dat alles, is het meest in het oog springende de zangeres van de band, Marcella Di Troia. Deze jongedame beschikt niet alleen over een stem die harten zal breken, het onze lag in gruzelementen na het optreden. Haar podiumact en bezwerende danspassen, doen je als luisteraar in een hypnose belanden waardoor het aanvoelt of we in een andere wereld terecht komen. Ergens lazen we vergelijkingen met Janis Joplin? Haar danspassen, en performance op het podium, doen ons inderdaad denken aan deze legendarische artieste.
Black Mirrors profileren zich uiteraard als band, en dat kunnen we niet genoeg herhalen. Want naast die wonderbaarlijke verschijning van frontvrouw Marcella waren we diep onder de indruk van menig oorverdovende gitaar solo's die Pierre Lateur en Gino Caponi uit hun respectievelijke gitaar en bas toverden. Om niet te spreken van de knallende drumpartijen van Nicolas Scalliet. Net door de kruisbestuiving van instrumentale huzarenstukken, en de adembenemende uitstraling - zowel vocaal als wat integrerende danspassen betreft - van Marcella zorgen ervoor dat we hier een ware ontdekking doen binnen het globale, grensverleggende, blues tot garagerock gebeuren.
Bij het betreden van de Canyon Stage kwam er een indringend geur op ons af. Vermoedelijk door de kaarsen die stonden te branden op het podium. Of was het de zwavel dat uit de Putten van de Hel kwam? Met de daarbij hoorden doodshoofden, voelde het inderdaad aan als een trip naar de diepste bodem van die Hel. Opmerkelijk was ook dat de zaal plots in het voor de rest complete donkere was gehuld, om dat plaatje compleet te maken. Wolvennest zijn een Belgische band die psychedelische Dark ambient combineren met al even duistere rock muziek. Daarvoor wordt niet alleen gebruik gemaakt van doorsnee, gitaar/drum en vocalen. Maar ook keyboard klanken krijgen een bevoorrechte plaats toebedeeld. Meer nog, dat instrument zorgt ervoor dat de duistere sfeer naar een nog meer intensief hoogtepunt wordt gedreven. Binnen de band is bovendien elk aspect minstens even belangrijk, zo zou blijken. Niet alleen de bij momenten angstaanjagende, beklemmende mooie, vocalen overheersen dus. Maar ook die duivelse instrumentale aankleding doet ons wegdrijven naar het meest donkere kant van onze ziel.
Wat we nog misten was een altaar waarop Satanische rituelen plaats zouden vinden. Want inderdaad doet Wolvennnest ons door middel van walmen van intensieve duisternis, haast op occulte wijze in de diepste kerkers van de Hel belanden. Daarvoor worden geen oorverdovende harde riffs naar boven gebracht, maar eerder subtiel klanken - die als een sluipend gif - de meest duistere kant van je ziel aanspreken. Tot je, in een diepe, donkere trance beland en gewillige de duivels je bloed laat drinken. Of hoe bij het verlaten van de zaal, de zon buiten pijn deed aan de ogen.
Je zou haast gaan denken dat de organisatie, bij het samenstellen van de affiche, de bedoeling heeft om iedere aanwezige in een hypnose te brengen. Met een donkere aankleding, of door middel van het combineren van hypnotiserende beelden met een psychedelische ondertoon? Nu, bij Purson , onder leiding van de charismatische frontvrouw Rosalie Cunningham, voelt die combinatie inderdaad aan alsof we weer eens in een diepe trance zullen belanden. Deze dame beschikt niet alleen over een integrerende stem, haar uitstraling op het podium bedwelmt ons telkens opnieuw. Bovendien zijn er die toch wel, die al even integrerende, beelden op het scherm die je in diepe hypnose brengen. Hiervoor wordt, puur muzikaal bekeken wel teruggrepen naar die wilde jaren '70 toen bands in het typische Fuzz en Psychedelica furore maakten. Echter verleggen Purson duidelijk grenzen, en laten de luisteraar achter in een diepe roes van welbehagen.
Net die kruisbestuiving tussen beide aspecten - beeld en klank - het zorgt ervoor dat een optreden van deze Engelse band een onvergetelijke gebeurtenis is voor oor en oog. Purson doen ons instrumentaal, zoals aangegeven, inderdaad vaak denken aan de beginjaren van Deep Purple tot bands als Jethro Tull. Dit vooral door gebruik te maken van diezelfde 'Fuzzed-out' gitaarlijnen. En een integrerende verschijning op het podium in de vorm van Rosalie Cunnigham, die als een ware tovenares haar publiek - zowel vocaal als wat podium act betreft - volledig lijkt te bedwelmen tot in diepe vervoering brengt. Echter voelt het niet aan alsof Purson die periode gewoon kopieert, nee ze verleggen grenzen en vinden de jaren '60 tot '70 psychedelica gewoon opnieuw uit.
Opvallend, het leek wel of de Canyon Stage een verjongingskuur had ondergaan ondertussen. 1000 Mods, omschreven als Psychedelische Stoner rock band, uit Griekenland bleken inderdaad op heel wat bijval te kunnen rekenen. De Canyon Stage stond overladen volgepakt voor deze band. Vanaf het begin van hun set zou blijken waarom. Deze jongens brengen grensverleggende stoner rock, waar grote bands binnen deze muziekstijl nog iets van kunnen leren. Bovendien stralen elk van de leden een charisma uit waardoor je prompt overslag gaat. 1000 Mods sporen de aanwezige telkens opnieuw aan, om te dansen, springen en vooral een knallend stoner rock feest te bouwen. Keihard, meedogenloos en vooral heel luid knallen ze de ene vuurbal na de andere op hun fans af. Daarbij worden diepe gensters geslagen in ons hart en lijkt het wel alsof er een aardbeving gaat ontstaan, die het dak er compleet gaat doen afgaan in de zaal. Je publiek bij de strot grijpen, murw slaan, en blijven doorgaan tot het bittere einde? Zo eten wij onze boterham stoner rock nog het liefst.
1000 Mods verleggen daarbij grenzen binnen deze muziekstijl, en stralen een bom energie uit die telkens opnieuw op ontploffen staat. Dat heeft dan weer zijn uitwerking op de jonge meute fans, die als waanzinnig geworden zelfs een moshpit inzetten, en als wilden compleet uit de bol gaan. Geen spaander blijft geheel van het podium, de heren blijven gewoon doorgaan ... doorgaan en doorgaan. In eerste instantie zouden ze, volgens het programma boekje, amper een half uur spelen. Al gauw bleek dat wat te weinig, en 1000 Mods voegden daar gewoon nog een circa twintig minuten puur gitaar, drum en vocaal geweld aan toe.
Tot het publiek, waaronder wij, compleet murw was geslagen. Badende in het zweet, en buiten adem na deze wervelvelende orkaan die over onze hoofden heen heeft geraasd, in de vorm van een Griekse furie, verlieten we met een brede glimlach de zaal. Als 'festivals bezoeken' ontdekkingen doen betekend? Dan hebben we een onontgonnen parel leren kennen binnen het stoner rock gebeuren, die voorwaar niet moet onderdoen voor de grote acts binnen het genre. Integendeel zelfs. Buitengewoon indrukwekkend!
We kunnen er niet aan voorbij. De jaren '70 waren dankzij heavy metal grootheden als Led Zeppelin, Black sabbath, Deep Purple, Rainbown en ander veel moois, een bron van inspiratie voor band heden deze dagen. Die periode evenaren, het is haast onmogelijk. Maar als een band er daadwerkelijk iets mee doet, en het heavy metal tot doom metal gebeuren van toen in een nieuw kleedje kan steken, to heruitvinden? Dan worden we prompt over de streep getrokken. Elder , uit Amerika, kunnen we onder na hen live te hebben gezien op desertfest, onder deze categorie onderverdelen. De heren doen ons, met een krop in de keel inderdaad terugdenken aan toen. Vooral de gestroomlijnde, indrukwekkende riffs bezorgen ons de ene na de andere adrenalinestoot. Maar gedateerd klinken ze daardoor zeker en vast niet.
Elder kunnen we, ondanks de subtiele - eveneens integrerende - vocalen, vooral zien als een band die vooral puur instrumentaal gensters slaat in ons hart. Menig, vaak langgerekte, gitaarsolo bezorgde ons kippenvelmomenten. Waardoor we niet anders konden dan hevig headbangen. Bovendien waren we toch ook onder de indruk van de acrobatische bewegingen van de drummer van dienst, die zijn drumstel bewerkte alsof zijn leven in gevaar was. Elder krijgen de handen dan ook moeiteloos op elkaar, dankzij die ene adrenalinestoot na de andere. Binnen knallende doom sfeertjes die ons terugbrengen naar die prachtige jaren '70. Maar beide voeten stevig in het heden.
Je hebt zo van die bands die op een onevenaarbare hoogte hun instrumenten kunnen bespelen. Technische hoogstaande riffs brengen, ontaard helaas vaak in vrij routineuze set. Colour Haze , die muziek brengen in verlengde van bands als Cream en Jimi Hendrix Experience, trappen echter niet in die val. Deze Duitse band beschikken over een dosis spontaniteit, waardoor voornoemde bands in het verleden zo geliefd waren in de globale muziekwereld. Colour Haze doen met meesterlijke, indrukwekkende riffs en al even oorverdovende drumsalvo's , die tijden terug heropleven. Waar hebben we dat nog gehoord?
Inderdaad, ook nu weer krijgen we een 'flashback' naar het verleden. Echter ook nu weer, voelt het niet aan alsof de muziek van toen gewoon gekopieerd wordt, integendeel. Colour Haze zorgen dus, door een kruisbestuiving tussen uitzonderlijke , technisch enorm hoogstaande riffs met een interactie naar de fans toe. Dat we weer een deugddoende trip beleven, naar toen. Maar vooral de ene adrenalinestoot na de andere te verwerken krijgen, tot de haren op onze armen recht staan van puur innerlijke genot. Voorgedaan? Jazeker. Maar gebracht met veel liefde voor muziekstijlen uit een ver verleden, die de gitaarmuziek mede hebben gevormd tot wat het nu nog steeds is.
Ik geef toe, ik ben een liefhebber van Franse wijnen. Zelfs de typisch Franse keuken, ik kan het wel smaken. Ook de Franse Doom/Sludge van Hangman's Chair kon ons in het verleden bekoren. Bij This is Not Supposed to be Positive bleek vooral de weemoedige, haast depressieve sfeer, te blijven kleven aan de ribben. Wat dit op het podium zou worden. Nu, we kregen ook live geen tripje te verwerken over weidse landschappen van rozenblaadjes en tulpen. Die duistere, weemoedige atmosfeer blijft dus ook op het podium stevig overeind staan. Hangman's Chair doen ons hart bloeden, van pijn en smart. Maar het is niet zo dat er een complete duisternis optreedt.
Nee, deze band blijft dus vooral in een soort weemoedige sfeer hangen, waardoor je als luisteraar stil en onbewogen, een traan wegpinkt. Elk van de songs blijft bovendien rond diezelfde donkere, weemoedige omkadering liggen. Maar ook live zitten er voldoende tempowisselingen binnen het geheel, zodat je als luisteraar niet het gevoel krijgt dat alles diezelfde lijn uitgaat. Dit dankzij, toch die heel gevarieerde instrumentale aanpak. Het zorgt er dan ook voor , dat de wat monotome - maar daarom niet minder mooie en indruk makende - vocale aankleding, niet stoort binnen het geheel. Zonder meer, dus vooral een weemoedige trip, die ons hart diep raakt. Kregen we voorgeschoteld. Geheel op Franse wijze dus.
Na al die sombere sferen, tijd voor en feestje! The Atomic Bitchwax konden eveneens rekenen op een overvolle zaal. Ook zij brengen knetterende stonerrock, van de bovenste plank. Het zorgt voor wederom die ene na de andere bol energie die op de aanwezige wordt afgevuurd. Het publiek geniet met volle teugen, en kan deze portie lekker snel en hard gaande stoner rock wel smaken. Binnen het kader van de muziekstijl, verleggen ook The Atomic Bitchwax weer eens grenzen, en laten bovendien het dak er compleet afgaan. In navolging van eerdere doortocht van 1000 Mods, kunnen we stellen dat ook The Atomic Bitchwax een ware wervelstorm weet te ontketenen, die het dak er prompt laat afgaan
Uiteraard spelen deze heren hun jarenlange ervaring, ze staan al op de bühne sinds medio 1993, uitvoerig uit. Maar ze profileren vooral een dosis spontaniteit zoals jonge wolven in het vak. Net die kruisbestuiving tussen spelplezier etaleren, en ervaring binnen het vak zorgt ervoor dat zo een optreden van The Atomic Bitchwax een onvergetelijke gebeurtenis is geworden, die ons weer eens een dosis adrenalinestoten heeft opgeleverd.
De energie die Weedeater naar voor brengen, het zou moeten zorgen dat ook op de deserstage het dak er volledig zou moeten afgaan. We waren uiteraard onder de indruk van de knallende drumsalvo's, en snoeiharde gitaar riffs. Ook de charismatische uitstraling van frontman "Dixie" Dave Collins, die met zijn grappen en grollen tot kwinkslagen een lach op ons gezicht kon toveren kon ons enorm bekoren. Gedurende de volledige set, lag de lat bovendien heel hoog. Het publiek genoot met volle teugen, en omarmde Weedeater dan ook met veel warmte. Voortdurend werden salvo's van indrukwekkende gitaar en drum riffs op de luisteraar los gelaten, die ons compleet murw zouden slaan.
Echter bleven we, door de wat ingekorte set, op onze honger zitten. Net op het moment dat het dak er volledig af zou gaan, was het plots gedaan. Hoeveel de fans ook riepen om meer, dat kwam er niet. Toch wel een beetje spijtig. Want daardoor misten we die ultieme kers op de taart, die van dit schitterende concert een onvergetelijke trip zou hebben gemaakt. Begrijp ons niet verkeerd, Weedeater zette wel degelijk een indrukwekkende, sublieme set neer. Maar, dat ultieme einde, om ons compleet over de streep te trekken? Het ontbrak dus, door die wat ingekorte set.
Bij een optreden is het vooral het klankenbord van uiteenlopende geluiden, waardoor je doorgaans overslag gaat. Echter wil het oog ook wat. Net de kruisbestuiving tussen de gemaskerde leden van Salem's Pot met muziek die ons koude rillingen bezorgde, tot zelfs wat angstaanvallen. Zorgde ervoor dat we over de streep werden getrokken. Bevreemdende geluiden kwamen op ons af, waardoor we wederom in psychedelische sferen terecht kwamen. Salem's Pot verleggen echter vooral grenzen door ook een eerder angstaanjagende maskerade aan te bieden, waardoor het angstzweet je op de lippen staat.
Deze Zweedse band doet de aanhoorder in een donker doomsfeertje belanden, gooien daar een portie al even duistere psychedelica bovenop, en zetten dus een soort freakshow neer. Waardoor je gewoonweg een krop in de keel krijgt, en badende in het zweet van angst de trip gewoon ondergaat. Zoals we aangaven, een openbaring voor oog en oor deze Salem's Pot. Die ons vermoedelijke wel nachtmerries zullen bezorgen over griezelclowns en dergelijke meer, maar dat nemen we er dan maar gewoon bij.
Pioniers binnen het doom metal en aanverwante gebeuren, zo kan je Pentagram zeker noemen. Het was ons al opgevallen dat een groot deel van het publiek, op deze tweede festivaldag, speciaal voor hen was afgezakt naar Desertfest. Uiteraard heeft dat niet alleen te maken met de toch wel grensverleggende doom metal die Pentagram naar voor brengt, maar vooral met de charismatische uitstraling van frontman Bobby Liebling. Niet alleen beschikt hij over een stem als een klok, ook zijn houding op het podium is een streling voor het oog. Zijn grijze haren, starre blik en duivels bezwerende bewegelijkheid doen je niet alleen glimlachen maar brengen de luisteraar telkens in vervoering. Bobby speelt dat charisma, waardoor mensen overslag gaat, uitvoerig uit door de nodige kwinkslagen uit te delen.
Uiteraard is Pentagram veel meer dan hun tot de verbeelding sprekende frontman. Hij laat zich omringen door klasse instrumentalisten, die als tovenaars de ene indrukwekkende na de hartverscheurende riff uit hun instrumenten weten te toveren. Zonder die technisch enorm hoogstaande spelende instrumentalisten, zou Bobby wat staan roepen in de woestijn. Maar eerlijk is eerlijk, de grote draagkracht is dus die indrukwekkende houding, van een frontman die een charismatische uitstraling heeft van de allergrootsten op aarde. Dat bleek op desertfest ook weer het geval. Dat zorgt er mede voor dat een optreden een onvergetelijke belevenis wordt, waardoor we kunnen stellen dat hun status van 'pioniers binnen het doom metal gebeuren' niet gestolen is, integendeel zelfs.
Op deze zaterdag, die toch boordevol donkere doom en aanverwante zat hadden we de indruk, zetten Pentagram de puntjes op de 'i' en laten zien en horen dat hun hoogdagen nog niet voorbij zijn, integendeel. We waren weer eens diep onder de indruk van het meesterlijke spel tussen snoeiharde riffs, en gedreven vocalen met een kwinkslag gebracht tot een dosis gezonde 'doom' humor.
Soms kan het leven eenvoudig zijn, maar kan daardoor wel iets magisch ontstaan. Dat was onze conclusie na het aanschouwen van Electric Citizen. Deze heren en dame brengen dan ook zo een potje heavy metal, zonder scrupulus of daar veel meer of minder woorden aan vuil te maken. Ook nu valt op dat er op een technisch hoogstaande manier wordt gespeeld, en bovendien laat ook Electric Citizen zich omringen door een frontvrouw die menig harten sneller doet slaan. Deze band verlegd wellicht geen grenzen, ze brengen ook niets vernieuwend of zo. Maar de stelling 'schitteren in eenvoud' blijkt wel te passen bij hun heel mooie, en luide , performance.
Je hebt zo van die bands die niet alleen grensverleggende platen uitbrengen, maar muziekstijlen als het ware heruitvinden. Onder die categorie kunnen we Monkey3 ook onder brengen. Wij merken, door de onaardse climaxen binnen het geheel, invloeden van bijvoorbeeld post rock - ook al zullen ze dat niet zo graag horen, vermoeden we. Maar vooral profileren Monkey3 zich als psychedelische stoner rock. Ook al is hen in dat vakje onderverdelen, de band enorm tekort doen. Nee, we houden het bij grensverleggend, tot het heruitvinden van muziekstijlen als het over deze band gaat. Dat was al op plaat zo, getuige hun recente werk Astrasymmetry'
Monkey3 ontpoppen zich op het podium als een wervelwind van uiteenlopende instrumentale huzarenstukken, die telkens opnieuw tot een indrukwekkend, en hartverscheurende climax worden gedreven. Onaardse schoonheid, ontaard in een oorverdovende climax die onze trommelvliezen dreigen te verscheuren. Wederom is de Cayon stage volgelopen, om nog een keer de magie te voelen van riffs die doordringen tot het diepste van hart en ziel. Onwaarschijnlijk hoogstaande riffs krijgen we voorgeschoteld, die ons niet alleen adrenalinestoten bezorgen, maar ook in diepe vervoering brengen. Als afsluiter van deze tweede festivaldag, sluiten de Zwitsers af met nog maar eens een bom instrumentale energie, die ons totaal verweesd achterlaat. Buitengewoon indrukwekkend, grensverleggend en oorverdovend tot intensief. Zo kunnen we het aantreden van Monkey3 op desertfest 2016 nog het best omschrijven.
Met dank aan Bert Gysemans en daMusic voor het aangeleverde fotomateriaal
