Voor zij die dachten dat de gitaar als muziekinstrument, door middel van o.a. de vele DJ's en 'dance feestjes', een stille dood aan het sterven is. Voor zij die denken dat rock dood is? We stellen voor naar Desertfest in TRIX af te zakken. De kans bestaat echter, dat binnen geraken op het festival onmogelijk zal zijn. Wegens hopeloos uitverkocht. Een festival die de eerder genoemde gitaar drie dagen lang in de schijnwerpers plaats. We zakten af naar een eerste avond Desertfest in TRIX en waren niet alleen weer eens onder de indruk van de enorm gemoedelijke, kameraadschappelijke sfeer. Maar ook elk van de concerten waren van een onaards hoog niveau, waardoor we als liefhebber van de pure rock muziek, de toekomst wat rooskleuriger tegemoet zien. Ons verslag van de eerste festivaldag
Lede ademt voorwaar iets donker, vuil en weerzinwekkend mooi uit, waardoor ons duistere hart wordt verwarmd. Zonder meer hebben Alkerdeel hier een indrukwekkende plaat voortgebracht, die de poorten van de Hel wagenwijd hebben open gezet, zodat de duivelse demonen vrij spel hebben om de gehypnotiseerde zielen te vermorzelen. Indrukwekkend! Dit schreven we enkele maanden geleden over het album Lede van Alkerdeel. Dat dit voorwaar geen gezellig tripje, over zonnige strandjes zou worden. We hadden het al voorzien, toen we de Trix club - omgetoverd tot Canyon Stage - betraden. Alkerdeel blijken ook live een dosis donkere, waanzinnige chaos naar voor te brengen waardoor je als aanhoorder de ene na de andere angstaanval lijkt te beleven.
Zonder meer is dat de in grote mate de verdienste van de duivelse vocalen. Het lijkt wel alsof de frontman al zijn demonen op het publiek los laat. Met de bedoeling zijn arme slachtoffers één voor één te verscheuren. Nee, een gemakkelijk brokje vlees schotelen deze jongens niet voor. Enige inspanning wordt wel verwacht van de aanhoorder. Wij lieten ons wegglijden doorheen de donkere, waanzin die deze band aanbood. Om de eerste avond te starten met de poorten van de Hel die wagenwijd open worden gezet. Ook op het podium profileren deze heren zich dus tot, eerder vernoemde, duistere demonen die ons hypnotiseren met vlijmscherpe, chaotische uithalen van gitaar, drum en vocalen. Waarna we, totaal verweest, met het angstzweet op de lippen. Die demonen strak in de ogen kijken.
Een festival gaat, als je zoals wij al zoveel jaren concerten bezoekt, niet meer om gevestigde waarden hun kunnen zien bevestigd worden. Dat is uiteraard altijd mooi meegenomen. Het gaat bij ons meer en meer, vooral om 'nieuwe' ontdekkingen doen in het leven. Torche combineren reeds sinds medio 2004 elementen van stoner met sludgemetal. Dit op een enorm hoogstaand niveau. Waardoor we ons prompt afvragen, waarom deze band nog niet is doorgebroken naar een heel ruim publiek. Torche brengen vanaf het begin van hun set, tot het bittere einde, grensverleggende riffs die aan de ribben blijven kleven. Buitengewoon technisch hoogstaande huzarenstukken brengen deze heren naar voor, waardoor we diep onder de indruk hevig headbangende, prompt een traan wegpinken. Dit is het soort stoner/sludge metal - of hoe je de muziek die ze brengen ook wil of kan noemen - waardoor we ooit als jonge tiener fan geworden zijn van het instrument 'de gitaar'.
Hoezeer we ook onder de indruk waren van de subtiele vocalen binnen de set, en de knallende drum salvo's. Het was telkens bij een onaards mooie, vaak lange, gitaar solo. Dat we een ware adrenalinestoot te verwerken kregen, tot kippenvelmomenten. Torche zouden zelfs uitgroeien tot één van de hoogtepunten van deze gedenkwaardige avond, zo zou later blijken. Restarter - hun meest recente album - waaruit veel songs werden gebracht. Is dan ook een sterke aanrader voor de globale gitaar liefhebber, die houdt van de grensverleggende schoonheid van dit instrument. In elk geval slaagt Torche erin de haren op onze armen recht te laten komen, tot ons diep onder de indruk en totaal verweesd achter laten.
Je hebt zo van die bands die een hit scoren, en prompt worden naar voor geschoven als de nieuwste hype. En daardoor prompt festivals mogen afsluiten, en zelfs zorgen voor overvolle zalen. Langs de andere kant heb je bands die muziek brengen van onaardse schoonheid, maar er niet in slagen dat ruim publiek te bereiken. Echter, binnen het 'underground muziek gebeuren' in ons land zijn Your Highness uitgegroeid tot een gewaardeerde band binnen de scene. Zo was de Canyon Stage aardig vol gelopen voor dit optreden van een nog steeds te zeer onderschatte parel binnen dat Belgische muziekgebeuren. Onlangs brachten de heren weer een heel indrukwekkende plaat op de markt. The Quietus heeft een duurtijd van circa 25 minuten. We schreven daarover: "Deze song is trouwens een schoolvoorbeeld van hoe Your Highness al vele jaren bezig is, nieuwe wegen worden dus niet echt ingeslagen - maar storen doet dat ook niet. Met hun muziek horen ze bovendien al jaren in geen enkel vakje thuis. Maar binnen de complete duisternis van ons hart, zorgen Your Highness met deze hartverscheurende song, ook nu weer voor een angstaanjagende en onvergetelijke trip doorheen de donkerste kant van onze ziel. Zonder meer indrukwekkend, en bovendien - zoals reeds aangegeven, - enorm verslavend!"
En laat dit laatste nu ook het geval zijn als we Your Highness op het podium in TRIX bezig zagen. Hun muziek is enorm verslavend, en laat een diepe indruk op ons achter. Hoezeer de instrumentale aankleding ons ook kan bekoren, zijn het echter de onaards mooie vocalen die ons uiteindelijke compleet over de streep weten te trekken. Zelfs als zijn microfoon het laat afweten slaagt frontman Ben Baert erin ons een ware krop in de keel te bezorgen, met zijn wonderbaarlijke vocalen. Vocalen trouwens, die telkens opnieuw kippenvel bezorgen en een enorm diepe indruk nalaten.
Your Highness bewezen in TRIX nog maar eens op een eenzaam hoogstaand niveau zielen te beroeren, en harten sneller te doen slaan. Schipperend tussen angstaanjagende complete duisternis en hartverwarmend soundscapes die gevoelige snaren raken. Buitengewoon indrukwekkend, hoe deze jongens er telkens opnieuw in slagen het onderste uit de kan te halen, zelfs als er wat technische problemen ontstaan, om de aanhoorders compleet murw te slaan tot verweesd achter te laten.
Overvol, zo stond de Trix zaal - Dessert Stage - Voor YOB. Verwonderen doet ons dit niet. Deze typische Doom metal band timmert al veel jaren aan de weg, en bewezen in het verleden menig Wall of Sound te kunnen doen ontstaan, waardoor daken er prompt lijken af te vliegen. YOB spelen hun jarenlange ervaring dan ook uitvoerig uit, maar demonstreren eveneens een hoge dosis spontaniteit. Vanaf het prille begin van de set grepen ze de aanwezige bij de strot, om niet meer los te laten. Buitengewoon indrukwekkend daarbij waren de beelden op het scherm - iets wat we ook merkten bij de andere bands op de dessert stage - die de sfeer zowaar naar een nog meer hoogstaand niveau leken op te stuwen.
Deze heren brengen dan ook doom metal, met een vaak subtiele knipoog naar bijvoorbeeld Black Sabbath, waardoor je gewoon de trip ondergaat en in een diepe, donkere trance terecht komt. YOB brengen dan ook heel duister aanvoelende doom, die harten sneller doet slaan en zielen doet bloeden. Ze brengen hun muziek echter op uitzonderlijk hoogstaand niveau, waardoor telkens opnieuw grote gensters worden geslagen in ons hart, en dit van de aanwezigen. Dankzij de, bij wijze van spreken, geestenverrijkende riffs die naar voor worden gebracht voelen we een zekere duistere rust op ons neerdalen. YOB ontbinden hun duivels, en laten iedereen totaal verweesd achter. Iets wat we wel meerderen hebben meegemaakt op deze eerste avond Desertfest, en nog zouden meemaken.
Zoals eerder aangegeven, staat op desertfest het instrument gitaar heel centraal binnen het geheel. We kwamen op die eerste festivaldag reeds verschillende bands tegen die dit instrument, en alle aspecten daarvan, uitvoerig in de kijker zetten. Black Rainbows, ze hebben hun naam trouwens niet gestolen, zijn zo een schoolvoorbeeld van een band die heavy metal - of aanverwante - brengen vanuit het hart. Maar vooral dat eerder genoemde instrument, de gitaar, met zoveel liefde bespelen dat je als aanhoorder gewoon prompt overslag gaat. Deze Italiaanse band gooien daar een beetje psychedelica bij, maar lijken vooral zo een schoolvoorbeeld van bands die ''schitteren in eenvoud'' hoog in het vaandel dragen. Zonder overdreven show elementen, of ingewikkelde uitspattingen, maar puur door dat wondermooie instrument voor zich te laten spreken. Bezorgen Black Rainbows ons de ene na de andere adrenalinestoot, en doen de luisteraar wegdromen naar een ver verleden. Je kan inderdaad er niet aan voorbij dat deze Italianen hun mosterd hebben gehaald uit de muziek van de jaren '70. Maar het is niet zo dat ze die muziekstijl zomaar lukraak kopiëren, ze doen er daadwerkelijk iets mee dat gensters slaat in ons hart. Wederom voelen we een gelukzalig gevoel van welbehagen over ons neerdalen, bij elke scherpe riff die ons hart lijkt te doorboren. Ze waren niet de eerste die daarin slaagden, en ook niet de laatste. Maar Black Rainbows zijn één van de vele onontgonnen parels binnen het 'gitaar muziek' gebeuren die, op een eenzame hoogte, onze ziel verwarmen tot de luisteraar met een brede glimlach achterlaten.
Vreemde eenden in de bijt, je komt ze ook tegen op Desertfest. Coogans Bluff maken gebruik van blaasinstrumenten tot trompet. Waardoor we een psychedelische trip waarnemen, die prompt onverwachte wendingen aanneemt. Bovendien waren deze Duitsers, als het ware, een verademing binnen al dat gitaar geweld op het festival. Niet dat dit instrument ook bij Coogans Bluff geen bevoorrechte plaats inneemt. Maar dankzij de inbreng van knetterende percussie tot die blaasinstrumenten werd een heel bijzonder, maar ook heel ander sfeertje geschapen dan we doorgaans hadden - en zouden - meemaken op deze avond. Buitengewoon aan de manier waarop deze band hun muziek naar voor brengt, is da we ons inderdaad voelden wegzweven naar totaal andere oorden.
Coogans Bluff hebben uiteraard het begrip psychedelica niet uitgevonden, maar slagen er wel in je in een diepe trance te doen belanden dankzij hypnotiserende klanken, en vocalen. Waardoor je als luisteraar prompt, als in diezelfde trance, zwevend over de dansvloer plots vertoefd in heel andere, onontgonnen oorden van verderf. Coogans Bluff hun allergrootste pluspunt is dan ook dat ze je als luisteraar een onvergetelijke, onaardse tot grensverleggende psychedelische trip aanbieden. Die telkens opnieuw onverwachte wendingen aanneemt waardoor je als luisteraar met open mond vol bewondering, die trip met diep genot en plezier gewoon ondergaat.
De ultieme headliner op deze eerste festivaldag, Red Fang slepen een heel sterke live reputatie met zich mee. Deze Amerikaanse band ontstond in 2005 en het sleutelwoord rondom hun muziek is: riffs.. riffs... riffs. Vooral dan met een knipoog naar die wilde jaren '70, echter met de voeten stevig in het heden weten deze heren ons steeds met verstomming te laten staan, tot stevig headbangen tot ons hoofd er dol van draait. Dat bleek al vanaf de eerste noten het geval. Red Fang legde de lat dan ook direct zodanig hoog, dat alles wat daarvoor of daarachter nog zou komen verbleekte in de zon.
Zonder afbreuk te willen doen aan de andere acts op de affiche, speelden Red Fang een set op onvoorstelbaar hoog niveau. Waardoor je als luisteraar in diepe ontroering, met een krop in de keel en stevig headbangend gewoon prompt overslag moest gaan. Zonder meer bewijzen deze heren dat hun status van ''meesters in het vak, wat meesterlijke riffs betreft'' niet gestolen is. Met een gloednieuwe plaat 'Only Ghosts', onder de arm ontbonden de heren hun duivels, en lieten iedereen in de zaal in diepe extase achter. Red Fang is dan ook HET schoolvoorbeeld van typische gitaarband, die mooi passen in het aanbod op desertfest.
Bovendien blijken deze heren op onweerstaanbare manier iedereen met verstomming te slaan, van vooraan de zaal tot ver naar achter zagen we mensen meeklappen, headbangen. Zelfs enkele crowdsurfers namen we waar in de zaal. Met zo een afsluiter van formaat heeft Desertfest wellicht iedere liefhebber van het instrument 'de gitaar' een onvergetelijk moment weten te bezorgen, door middel van de ene na de andere adrenalinestoot. We werden dan ook, van begin tot bittere einde, gewoon weggeblazen door de oerkracht die Red Fang zowel instrumentaal - maar ook vocaal - naar voor bracht. En bleven wederom totaal verweesd achter, waardoor elk beetje haartje op onze armen recht kwam te staan van puur innerlijk geluk. Indrukwekkend slot op deze mainstage van desertfest, om de eerste festivaldag met brio af te sluiten.
Foto: Bert Gysemans - daMusic
Joy - dat rechttoe rechtaan gitaar muziek brengt, vanuit het diepste van het hart van de gitaarmuziek. Met bezwerende klanken die gensters slaan, bereikten wellicht dat niveau niet meer. We waren duidelijk nog te zeer onder de indruk. Maar binnen het aanbod van snijdende gitaren is Joy zeker en vast een band die menig podia in vuur en vlam kan zetten. Op de vulture stage brachten ze alvast een set, die ook ons kon bekoren.
De vermoeidheid sloeg ondertussen ook toe, waardoor we maar een klein stukje hebben meegepikt van de harde, meedogenloze set van Black Cobra. Die met een onvenaarbare oerkracht van nog maar eens gitaar en snoeiharde drumsalvo's het onderste uit de kan haalden om ons nog één maal tot absolute waanzin te drijven. Eindigen met een oerknal! Meer hadden we niet nodig om de regenachtige nacht in te duiken, om met een brede en zinderende oren van puur geluk, huiswaarts te keren.
Met dank aan Bert Gysemans en daMusic voor het aangeleverde fotomateriaal
