Voeg talentvolle muzikanten, die hun sporen ruimschoots hebben verdiend, samen. Voeg er iemand aan toe , die de klappen van de zweep kennende, achter de schermen zijn medewerking verleend. Voeg daar een sausje aanstekelijke muziek aan toe, die schippert tussen pure pop en beklijvende indie. En je hebt Morse. Raymond Geerts ( ook bekend van Hooverphonic), Antony Van der Wee en Kristof Van Den Bergh kennen we van de indrukwekkende band The Ditch. Bassist Bart Delacourte, verdiende zijn sporen bij Milow en Monza. John Miles jr. is gitarist bij Neon Skies. Achter de schermen werkt niemand minder dan Ray Cokes mee. Hij schreef mee aan de tracks en zorgde voor de finetuning op tekstueel vlak, daardoor kan ook hij als een volwaardig lid van de band worden gezien. We zouden Morse dus kunnen omschrijven als een 'super groep' op Vlaams/Belgisch vlak? Dit zorgt daarom niet altijd voor uitgesproken parels of sublieme huzarenstukken, zo bleek vaak in het verleden. Maar Morse, het debuut dat op 21 oktober op de markt komt, via het label HKM - http://hanskustersmusic.be/ - is een meesterwerk dat, zoals we aangaven, schippert tussen fijne toegankelijkheid maar ook subtiel, heel wat experimentele kantjes lijkt te hebben binnenin. Wij namen deze plaat - die nota bene zal worden voorgesteld op donderdag 13 oktober in Aed Studio te Lint- https://www.facebook.com/events/658628587636205/permalink/670095256489538/ -onder de loep.
Meteen met de deur in huis vallen doen deze heren met Mayday, een aanstekelijke tot catchy klinkende song. Die bovendien heel bevreemdend start. Je hoort daardoor al direct dat deze heren meesters zijn in het bespelen van hun instrumenten, maar ook de spontaniteit en dosis spelplezier blijven stevig overeind staan. Echter de grote kracht achter Morse is de vocale aankleding. De warme stem van Kristof Van Den Bergh, doet je hart sneller slaan. En bovendien naar adem happen. Met alle respect voor de meesterlijke instrumentale aankleding, is het dus die stem van Kristof die ons telkens over de streep zal trekken op deze klasse plaat.
Here I Go , Battle Song, Astronaut ze bevatten allen elementen die fijn schipperen tussen de twee eerder vernoemde uitersten. Aanstekelijkheid en catchy refreinen, die heel bekend in de oren klinken. Het lijkt wel of je die songs ergens van kent, je zingt ze vanaf het begin mee. Na enkele luisterbeurten ken je prompt de teksten vanbuiten. Maar dit wil niet zeggen dat deze jongens de gemakkelijke weg opzoeken, ze raken die gevoelige snaar zowel vocaal als instrumentaal waardoor ook alternatieve rock liefhebbers over de streep zou moeten worden getrokken.
Chemistry heeft zijn titel niet gestolen. Er ontstaat door het samenvoegen van al deze talentvolle artiesten, die - en dat kunnen we niet genoeg herhalen - een enorme dosis 'goesting' naar voor blijven brengen in het bespelen van hun instrumenten. Iets dat je ook terugvindt in de scheikunde. Bij het samenvoegen van verschillende uiteenlopende ingrediënten. De 'magie' die daarbij ontstaat, kan enkel werken als elk van de onderdelen perfect bij elkaar passen. En dat blijkt, op basis van wat we te horen krijgen, bij Morse zeker het geval. De 'chemie' werkt in dit geval, dus vooral door die uiterst indrukwekkende kruisbestuiving tussen lekker catchy gitaar en bas lijnen. Zwevende drum salvo's tot een piano klank die onze ziel doet bloeden. Met daarbovenop een vocale aankleding, als kers op de taart. Om de perfectie van het product, zo dicht mogelijk te benaderen.
Holding Back the Time is weer zo een meesterlijke song, die je prompt kippenvel bezorgt. Waarbij de haast snikkende, wederom heel warme, stem van Kristof ons tot tranen toe bedwingt. Bovendien zorgen knappe drum/ bas en gitaar geluiden voor die ultieme adrenalinestoot, en een weemoedige naklank. Waarna je wederom verweesd achter blijft. Afsluiter, Stay klinkt hartverscheurend mooi, we voelen ons weer eens wegzakken in eerder genoemde weemoedige sferen. Zonder echter de depressieve of te donkere kant op te gaan.
Kortom kunnen we stellen. Morse hebben met de gelijknamige plaat Morse een album naar voor gebracht die het soort weemoedigheid bevat, waardoor je als mens met een brede glimlach, een traan wegpinkt. Het is bovendien de rode draad doorheen de volledige schijf geworden. Aanstekelijkheid, 'catchy' songs met een flinke dosis weemoedigheid daarbovenop. Dat laatste is in grote mate de verdienste van zanger, pianist Kristof. Hij beschikt over een stem die ons telkens enorm diep raakt. Samengevoegd met klasse muzikanten die snaren weten te raken, op plaatsen die een mens zijn of haar hart beroeren. Kunnen we inderdaad spreken van een meesterwerk, dat bovendien door de grote toegankelijkheid - zowel vocaal als instrumentaal - een heel ruim publiek zou moeten kunnen aanspreken.
Tracklist:
Mayday
Battle Song
Here I Go
Astronaut
Chemistry
Said and Done
Rise
Holding Back Time
Stay
