Mathieu Vanderkerckhove, gitarist bij AmenRa, laat met zijn project Syndrome een heel andere zijde van zichzelf zien. Bovendien slaat Mathieu er telkens opnieuw in om van één song een langgerekte trip te maken, waarbij je hart sneller slaat en je als luisteraar in een diepe - voornamelijk donkere - trance terecht komt. Reeds in 2011 waren we onder de indruk van Forever in Veins. Over opvolger Now and Forever schreef onze recensent: Dat Syndrome een mysterieus onverklaarbaar gegeven op de voorgrond brengt is ons niet ongekend maar de manier waarop zijn nieuwe album opent lijkt ons toch iets bovennatuurlijks te zijn. De duistere muziek die eens een ander kantje krijgt dan de doorwinterde thrash metal en het introverte gegeven laat me denken aan één of andere sekte die bezig is met de krijgsrituelen. In hoeverre dit nog kan … Het is dan ook wel even wachten tot we ook maar één glimp van een stem kunnen opvangen rond de tiende minuut van dit lied. Totaal onverwacht eigenlijk maar gelukkig herkennen we enige levensvorm. Ook zijn nieuwste werk Forever and a day is één lang gerekte song van meer dan 34 minuten, puur en duister genot.
De dromerige soundscapes brengen je als luisteraar vanaf het begin tot einde in opperste ontroering. Maar vooral blijkt er een donkere rust over ons neer te dalen. Nergens worden geluidsmuren doorboord, maar ook worden we niet in slaap gewiegd. Deze drones doen deugd aan niet alleen het gehoor, ze verwarmen duidelijk je hart en ziel. Syndrome verstaat dan ook de kunst om van een verstilde sfeer, een totaalbeleving te maken waardoor je bovendien een totaal ander mens lijkt te worden. Forever and a Day doet je, net als zijn ander werk, dan ook telkens opnieuw dieper en dieper wegzakken in al even diepzinnige gedachten.
Bovendien, daar waar drones vaak zorgen voor oorsuizingen. Voelen de drones van Syndrome eerder aan als soundscapes die je oren tot rust brengen. Gaandeweg wordt echter het tempo wel degelijk naar een hogere versnelling gebracht. Eindigend in een ijzingwekkende climax. Waardoor je compleet 'zen' geworden, uiteindelijk wegglijdt naar een compleet andere dimensie. Grensverleggende intimiteit - als dat woord bestaat - is hoe we Forever and a day nog het best zouden kunnen omschrijven. Syndrome eindigde echter met een, zoals we reeds aangaven, onweerstaanbare climax, en laat ons uiteindelijk als luisteraar totaal verweesd achter.
Besluit: We beleven met Forever and a day, vooral een trip doorheen de meest duistere kant van je ziel, zonder - in eerste instantie wellicht - de angstwekkende kant op te gaan. De dreiging, die bovendien even abrupt stopt als ze begonnen is, komt pas naar het einde toe. Met een krop in de keel voelen we uiteindelijk toch een zekere angst over ons heenkomen.
De climax is ook de aanleiding om uiteindelijk onze demonen in de ogen te kijken, het angstzweet breekt ons uit. Maar dan stopt het dus plots en blijven totaal alleen en verweesd achter. Kortom kunnen we stellen dat Syndrome met deze song wederom grenzen lijkt te verleggen tussen melancholie, duistere dreiging, en je hart en ziel tot een punt van diepe, donkere duisternis brengen. Meer nog met amper één song slaagt Mathieu Vanderkerckhove er weer eens in het mooiste tot het donkerst in een mens naar boven te brengen. Zonder meer , indrukwekkend.
Tracklist:
Forever and a Day
