Af en toe wat afwisselen, het hoeft niet altijd metal, gothic of electro te zijn: vandaag is het dus de beurt aan een Belgische singer-songwriter! Pauwel De Meyer is meer dan een man met een gitaar, hij brengt ook pop tot leven, met zijn diepzinnige teksten en vintage touch!
Voor mij is dit een nobele onbekende, ondanks het feit dat hij in het verleden het voorprogramma mocht verzorgen van The Veils, Scott Matthew, Ian Mc Culloch … Op muzikaal vlak klinkt het geheel best meeslepend, een beetje als het Estse supertalent Mauno Meesit (de review kan u op onze site terugvinden: http://www.snoozecontrol.be/english/5720/). Feit is dat deze heer op een bijzonder fijne wijze zijn ziel blootlegt, hij sleept u als het ware mee naar zijn diepste innerlijke duisternis om zich anderzijds Beatles-gewijs te ontdoen van alles. de arrangementen zijn top, het studiowerk mag er best wezen! Laat ons nu even alles op een rijtje zetten:
Lonely Boys klinkt best speels, dromerig en is bijzonder kort. Here Again is simpelweg het beste nummer van dit album: aanstekelijk, poppy en toch krachtig! Ik hou ook wel van de vrouwelijke stem op de achtergrond: klinkt als een fee die even langskomt en het mooie weer met zich meebrengt. Het geniale Nothing to Prove is nog een bewijs van zijn talent - doet me zelfs denken aan The Velvet Underground. U kan ook uw fantasie op de loop laten bij Mom’s Car (Am I doing right, aheum?). De bas klinkt lekker vettig, terwijl zijn stem me echt aanspreekt. Prins Albertstraat is een gevoelig nummer, in de eerste helft louter met de begeleiding van een akoestische gitaar. De trip van een boerendorp naar een grootstad is niet altijd leuk en daar weet hij heel wat traantjes te plengen.
Easy weet al evengoed een gevoelige snaar te raken, luister maar eens naar de vocals en naar de al bij al vrij naakte structuur - tot de rest van zijn kevers plots wakker schieten en aan de slag gaan. Shana-Na klinkt zoals de titel: een poppy niemendalletje, maar o zo aanstekelijk. Laat dit maar eens aan je kinderen beluisteren - allez: de jongsten aka 2 à 4-jarigen - en je hebt een feestje: wiebelen en bobbelen op de tonen van de muziek. Een beetje aandacht vragen kan nooit kwaad en met een ietwat retro sound bij Elaha Ohipa lukt het, al is de titel haast onuitspreekbaar. De gitaren klinken zalig en de versnelling halverwege mag er ook best wezen. Het klinkt een beetje als David Bowie in zijn Young Americans periode - maar dan met iets minder soul. 99 is al het laatste nummer en bloed langzaam aan leeg, het vat is af. Het is een beetje een raar einde, maar ja: het hoeft ook niet altijd te eindigen met een knal!
Het heeft mij gesmaakt en dan spreek ik over dit leuk tussendoortje. Het was ook lekker cruisen, hoofd een beetje leegmaken en eens van iets anders proeven. Er kan zelfs een glimlach af. Ik hoop dat nog andere mensen mijn voorbeeld willen volgen, opdat dit Belgisch talent nog wat kan groeien!
Tracklist:
LONELY BOYS
HERE AGAIN
NOTHING TO PROVE
MOM'S CAR
PRINS ALBERTSTRAAT
EASY
SHANA-NA
EIAHA OHIPA
99
