Deze zomer heeft uw reporter al verschillende Festivals bezocht waar hij - tot zijn grote schaamte - nog nooit is geraakt. Festivals die me door kenners telkens opnieuw werden aangeraden. Puur op basis van die aanraders, zakten we ook af naar Leffingeleuren. In het pittoreske dorpje in West-Vlaanderen, waar alles nog letterlijk rond de kerktoren plaats heeft, overheerst een gezellige tot intimistische sfeer. Niet alleen kan je er, zonder dat je de concerten expliciet bezoekt, rond kuieren, de sfeer opsnuiven, genieten van een frisse pint en lekker eten. Wij hebben genoten van bijvoorbeeld de Aziatische keuken Asian Kusina- http://www.asiankusina.be/ . Een sterke aanrader trouwens. Ook de opstelling van de podia zit zodanig in elkaar dat die intimiteit overeind blijft staan. Enerzijds zijn er concerten in Zaal De Zwerver, maar ook in de Café gaan er concerten door. Zaal 'Kapel' is een opgestelde tent, achter de kerk, in de vorm van een Kapel. Wat deze zaal alleen maar gezelliger maakt dan het al lijkt, want binnen hangen er ook heel mooie lusters. Bovendien kunnen de mensen die niet naar de concerten afzakken, genieten van muziek op het podium Buskerstreet, waar artiesten geselecteerd via vi.be, hun ding mogen doen. Maar ook bands komen aantreden als Seagulls op zaterdag. Wij verdeelden onze tijd over de twee podia Kapel en Zaal de Zwerver, en genoten met volle teugen van de prestatie van gevestigde waarden. Maar deden ook meer dan genoeg, enorm beklijvende tot grensverleggende ontdekkingen:
Breng uiteenlopende muzikale talenten samen, giet er een sausje enthousiasme over heen en schud het eens goed door elkaar. Een concept dat we, gelukkig, heden dezer dagen nog steeds de revue zien passeren. Neem nu Felix Pallas, ontstaan in 2013. Elk van de artiesten binnen die band hebben ruimschoots hun sporen al verdiend bij andere bands. Zanger/frontman Simon Nuytten kennen we al van het geweldige Bazart. Ook keyboardspeler en Warhola/Bazart lid Oliver Symons werkte mee aan de debuut-EP, als producer. Een debuut dat bovendien al heel goede recensies heeft gekregen. Hoe dat live klinkt. Als een bloeiende bloem in de tuin, die op punt staat te ontluiken tot een weids en kleurrijk landschap van veelkleurige bloemen. Felix Pallas beschikt over de mogelijkheden om ver te komen, door te schipperen tussen breekbare zachtheid en knetterende riffs. Maar ondanks de knappe instrumentale huzarenstukken. - We waren bijvoorbeeld diep onder de indruk van de knappe percussie -. Is het de stem van zanger Simon die ons een krop in de keel bezorgt, en ons ademloos achterlaat. Felix Pallas doet ons met hun aanpak vooral uitzien naar een gouden toekomst voor de alternatieve muziek. Opvallend veel jongeren - vooral vrouwelijk schoon - genoot met volle teugen. Wij pinkten van puur genot van zoveel moois, een traan weg. Wordt vervolgd? Zeker weten!
Hoe puur kan Garagerock zijn? Als we bij elke knallende drumsalvo ons hart horen bonken in ons lijf. Als er bij elke gitaar riff een adrenalinestoot door ons lichaam wordt gejaagd, waardoor we als mens in een andere dimensie terecht komen. Als duivels vocalen ons die ultieme doodsteek geven, en we compleet murw geslagen, verweesd achter blijven. Het genre op zich, is - wat ons betreft - dan ook één van de meest pure vormen van rock-'n-roll, op zich. Weinig bands slagen erin om al deze aspecten naar boven te brengen, maar wat Mike Krol in de Kapel naar voor bracht? Daarvan kwamen de haren op onze armen prompt recht te staan, en kregen we bovendien de neiging stevig uit de bol te gaan. Meteen kunnen we stellen dat deze heren dus compleet in hun opzet zijn geslaagd, van begin tot bittere einde. Want wij voelden een rilling door ons lichaam snijden, die we pas tegen komen bij die pure, onversneden Garagerock zonder scrupules. Nu, Mike Krol weet verdomd goed hoe die duivels te ontspinnen, het leek wel of er een mist opkwam in de kapel waardoor we vervaarlijk kijkende motorbendes op ons zagen afkomen. Bovendien wil het oog wat, de heren waren getooid als ontsnapte gevangenen, de frontman had zelfs een overvallers masker op. Samen met die knetterende garagerock, zorgde dit tafereel ervoor dat de kwaliteit van dit topconcert binnen het genre, zowaar nog de hoogte in werd geduwd.
Gehuld in bijna complete duisternis, doemen uit de 'mist' gedaantes op die door middel van knetterende, indrukwekkende gitaar riffs - aanvoelende als scheermesjes - direct onze strot doorsnijden. Meteen brengen Föllakzoid ons door het combineren van psychedelica met oorverdovende krautrock, ons in een diepe trance. Waardoor je als aanhoorder je ziel voelt verdoven, en de trommelvliezen op barsten staan. Veel woorden maken deze heren er bovendien niet aan vuil, hoeft ook niet. Hun ingrijpende muziek doet je als mens vertoeven in een donkere, heel angstaanjagende dimensie. Waaruit ontsnappen onmogelijk blijkt. Buiten schijnt de zon uitbundig. Maar in zaal de zwerver voelen we de putten van de Hel open gaan, en dreigen ijzingwekkende demonen je elk moment te verscheuren. Hoe langer we blijven kijken en luisteren, hoe meer we lijken weg te drijven naar die duistere kant van onszelf. Föllakzoid brengt dan ook grensverleggende krautrock, met een psychedelisch donker kantje. Waardoor je onder hypnose komt te staan, en ijskoud je demonen in de ogen kijkt. Onbewegelijk, want door de muziek lijkt het wel alsof je voeten niet meer kunnen bewegen, en je hersens op tilt slaan. Om het niet te hebben over de oren die beginnen te suizen van puur genot. Indrukwekkend, zonder meer! Bij het buiten komen deed de zonneschijn pijn aan de ogen, missie geslaagd mijne heren!
Night Beats, in 2009 ontstaan te Seattle als eerder Garagerock band, zijn geëvolueerd tot eerder Psychedelische rock. Maar de knipoog naar die Garagerock is zeker nog aanwezig. In de Kapel zorgden deze combinatie van beide muziekstijlen, voor een stomende set, waarbij het zweet niet alleen op onze lippen stond. Het leek wel of het dak van de Kapel er elk moment zou afgaan. Ook nu weer waren we onder de indruk van de knallende drumsalvo's, waarbij de hersens worden ingeslagen. Ook nu weer werden die gecombineerd met diep snijdende gitaar riffs, en een beklijvende vocale aankleding. Ken je het gevoel op een snelweg te rijden, helemaal alleen, op een zomerse avond. Met de radio 'vollen bak' en het venster open. De gevoel van complete vrijheid: met de wind in de haren kan je de wereld aan. Nu, dat gevoel van overheersende vrijheid, kregen we bij het aanschouwen van Night Beats. De heren bleken ook een nodige spontaniteit naar voor te brengen, waardoor de boel telkens opnieuw op ontploffen leek te staan. Vanaf het prille begin voelden we ons vertoeven rond een gezellig kampvuur, waarbij prompt een indrukwekkend dansfeest zou ontstaan doorheen de verre woestijn. Genoeg superlatieven dus om te spreken van een uiterst hoogstaande psychedelische/garagerock optreden, dat we niet elke dag tegen komen.
Shoegaze, het doet ons prompt denken aan bands als Slowdive, My Bloody Valentine tot Jesus and Mary Chain. De band Nothing wordt door pers en media overladen met uitmuntende recensies dankzij hun platen Guilty of Everything (2014, Relapse), Tired of Tomorrow (2016, Relapse). Uiteraard zijn wij moeilijke mensen. We moeten het zelf zien, en horen, om al die positieve berichtgevingen over Nothing echt te geloven. Nu, vanaf de eerste noten kregen we al koude rillingen en voelden een adrenalinestoot ontstaan die onze sceptische houding direct overboord leek te gooien. Nothing brengen hun muziek dan ook op een uiterst indrukwekkende wijze, waardoor je als aanhoorder direct overslag gaat. Ademloos stonden we toe te kijken, en luisteren, bij zoveel verdovende soundscapes die op ons af leken te komen. Vooral de instrumentale aankleding, met knetterende tot oorverdovende gitaar riffs op kop, deden ons telkens naar adem snakken. Bovendien beschikken Nothing over een charismatische frontman die de stille momenten opvulde met links en rechts een leuke kwinkslag, al dan niet met een fles wijn in de hand. Toch deze kleine kanttekening, die stiltes leken ondanks alles soms de drive uit het concert te halen. Want Shoegaze moet je van begin tot einde murw slaan, met de ene na de ander mokerslag. Teveel woorden daaraan vuil maken? Het kan er voor zorgen dat het de intensiviteit van deze muziekstijl wat kan onderdrukken. Gelukkig bleek dat bij Nothing niet het effect te hebben dat we de zaal gingen verlaten, na een zoveelste 'verhaal vertellen' tussen de songs door. Net doordat je als aanhoorder gewoon aanvoelde dat hier iets magisch aan het gebeuren was. Zowel instrumentaal, vocaal als wat interactie naar het publiek betreft, bleven Nothing met deze shoegaze van uiterst hoog niveau, dan ook van begin tot eind beklijven. Zonder meer, wederom een grensverleggende ontdekkingen deden we hier op Leffingeleuren, met deze Shoegaze toppers.
De West-Vlaamse band ID!OTS kreeg - als één van de weinige - de Kapel heel goed gevuld. Verwonderen doet dit niet, want de heren spelen hier als het ware een thuismatch. Dit staat daarom niet garant voor een geslaagde passage. Vaak moeten bands of artiesten alles uit het kast halen, want voor eigen volk is doorgaans toch altijd een beetje kritischer, niet? Echter is dat voor ID!OTS een peulschil. Mede door de charismatische uitstraling van frontman Luc Dufourmont, ook bekend als Roste Luc, de leider van de ‘Bende van de Roste’ uit de succesreeks Bevergem. De man weet als geen ander hoe hij een publiek uit zijn hand kan doen eten, door de ene kwinkslag na de andere uit zijn mouw te schudden. Maar uiteraard krijgt hij hierbij steun van heel begenadigde muziekanten, die geen spaander geheel laten van de Kapel met hun instrumentale huzarenstukken. ID!OTS zijn zo een band die gewone, pure, eerlijke rock brengen. Zonder daar meer of minder aan toe te voegen. In het programma blaadje lezen we Onze bloedeigen Stooges. Laat dit nu een stelling is die blijkt te kloppen. Want ook Stooges brengen hun punkrock met grote liefde voor de muziek, enorm veel respect voor hun publiek, en laten de boel telkens opnieuw ontploffen of het dak er afgaan. ID!OTS hebben geen overdreven show elementen nodig, geen grote woorden. Ze laten gewoon hun knallende rock muziek voor zich spreken, en raken daarmee je hart en ziel. Diep van binnen voelen we weer die ultieme adrenaline naar boven komen, en pinken we zelfs een traan weg door zoveel eerlijkheid. Een gewonnen thuismatch? Met BRIO!
De puurheid van een vrouw? Er zijn boeken over geschreven. Man zijnde moet ik bekennen, als er een God bestaat, was de vrouw werkelijk zijn beste schepping ooit. We hoeven daar geen doekjes rond te winden. Soldier's Heart verstaan die unieke kunst om enerzijds, door middel van een breekbare aankleding, je hart enorm diep te raken. Maar anderzijds aan te zetten tot een redelijk wervelend dansfeest. Door het aanbieden van een variatie, blijft iedereen dan ook aan hun lippen hangen. De zaal De Zwerver was dan ook enorm goed volgelopen, verwonderen doet ons dit geenszins. Echter moeten we eerlijk zijn, zonder afbreuk te doen aan de begenadigde inbreng van elk van de instrumentalisten, frontvrouw Sylvie Kreusch trekt - gewild of ongewild - alle aandacht naar zich toe. Niet alleen beschikt deze jongedame over een unieke, aangrijpende stem waardoor je als aanhoorder onder hypnose aan haar lippen blijft hangen. Haar sensuele dansbewegingen lijken je nog dieper onder te dompelen in een diepe trance. Sylvie is dan ook zo een vrouw, die de stelling dat de vrouw de beste schepping ooit kan genoemd worden, kracht bij zet met haar magische uitstraling. Zowel vocaal als visueel waren we diep onder de indruk van haar verschijning op het podium van Leffingleleuren. Uiteraard wordt ze hierbij gerugsteund door die psychedelische dreampop waarmee Soldier's heart sinds medio 2013 al menig harten heeft weten te veroveren. Na al dat gitaar en drum geweld, leek ons hart even tot rust te komen, zonder dat we dreigden in slaap gewiegd te worden. Vol overgaven lieten we ons gewillig meevoeren naar onontgonnen gebieden in ons hart en ziel. Met dank aan die toch wel breekbare, hartverwarmende tot sensuele uitstraling die een band als Soldier's heart naar voor pleegt te brengen.
Optreden tussen kleppers als Kapitan Korsakov - die de zwerver overvol liet lopen - en na een adembenemend concert van Soldier's Heart? Dat kan er voor zorgen dat een beperkt publiek naar uw aantreden komt zien. Maar Imarhan, de band van Sadam Ag Ibrahim,liet dit zeker niet aan zijn hart komen en zette hier een Afrikaans getint feestje in alsof ze stonden te spelen voor een zaal van 10 000 fans. Het siert hen! Laat ons eerlijk zijn, de afwezigen hadden toch ongelijk. Want Imarhan worden door sommige media als vaandeldragers beschouwt van het zogenaamde de Touareg desert blues, die ontstond in de vluchtelingenkampen van Libië en Algerije waar de Malinese Touaregs de elektrische gitaar introduceerden in hun traditionele muziek. Aanstekelijkheid is dan ook de rode draad doorheen de muziek van Imarhan en hiermee zouden ze een heel ruim publiek moeten kunnen aanspreken. Deze muziek doet je hart niet alleen sneller slaan, maar prompt krijgen we neiging om ons heupwiegende een weg te banen doorheen de kapel. Bovendien blijken Sadam Ag en de zijnen ook met een hoge dosis spontaniteit te staan spelen, ze laten geen moment ongemoeid, om hun publiek te betrekken binnen de set. Deze Afrikaanse - of toch zuiderse muziek - doet ons wegdrijven naar zonnige stranden, met een frisse cocktail in de hand. Terwijl bevallige dames sensuele dansen uitvoeren in het warme strand, klinkt een aanstekelijke gitaar en komt een begenadigde tot onroerende stem je tegemoet. Wat grensverleggende ontdekkingen betreft, mogen we Imarhan zeker zien als een kersverse parel binnen een nog wat onontgonnen muziekstijl. Direct een aanrader voor liefhebbers van eerder genoemde aanstekelijke Afrikaanse, grensverleggende muziek.
We citeren even uit een biografie die we hebben gelezen: Kapitan Korsakov is een Gents noise-rocktrio opgericht in 2007. Hun naam haalden ze bij de ziekte van Korsakov, een syndroom van ernstig geheugenverlies door overmatig alcoholgebruik, ontdekt door de Russische psychiater Sergej Korsakov (1853-1900). Kapitan Korsakov - de Gentse band - hebben een live reputatie waaraan menig psychiater een kluif zouden aan hebben. En dat is als compliment bedoeld. Want vanaf die eerste noot komen we in een wervelstorm terecht, waaruit ontsnappen onmogelijk is. Badende in het zweet, blijven we totaal weerloos ons laten meestromen. De diepe bodem van de oceaan tegemoet. Bovendien is er geen enkel aspect dat boven het ander uitsteekt bij deze band. Elke gitaar riff is minstens even belangrijk als de knallende drum salvo, en worden mooi samengevoegd met vocalen die ons de nek omwringen. Door middel van een knetterende, oorverdovende set - waarbij geen medelijden met de aanhoorder wordt getoond - leggen Kapitan Korsakov de lat van begin tot einde enorm hoog. Verschroeiend hard, meedogenloos en zonder enig omkijken snijden gitaar riffs ons telkens die keel door. De eerste crowdsurfers tot moshpits - ja ook dat - zijn prompt een feit. Hierop stilstaan? Het kan en mag gewoon niet. Hoe hun muziek te omschrijven? Noisrock met een hoek af. Constant voelen we ons van de ene kant naar de andere kant van de zaal worden gegooid, en lijkt het wel alsof dat dak er elk moment op ons hoofd zal vallen onder zoveel gitaar, drum en vocaal geweld. Deze Gentse band laat de zwerver achter in een chaos, maar zo eentje waardoor je alle remmen hebt kunnen los gooien en prompt een heel ander mens bent geworden. Of we totaal murw geslagen, verweesd achter bleven? Uiteraard, na deze Gentse wervelstorm. Die luistert naar de naam.. Kapitan Korsakov.
Een beetje een vreemde aanblik in de Kapel toch. Nog geen voor de helft gevulde kapel keek met wat open mond naar het schouwspel dat Dinner naar voor bracht. Aanstekelijke synthpop, uit de jaren '80 - en aanverwante -kregen we voorgeschoteld. Niet iedereen kon dat blijkbaar smaken, maar eerlijk is eerlijk het werkte aanstekelijk. Frontman Anders Rhedin, een Deen die vooral vanuit LA en Berlijn opereert, beweegt op het podium als in een trance. Met zijn muziek doet hij een tijdperk herleven dat we meemaakten toen we nog krullende haar hadden, tot 20 kg minder wogen. Om maar te zeggen, echt vernieuwend klinkt het niet. Maar Dinner brengt deze muziek met een spontaniteit waardoor je als aanhoorder toch lekker begint mee te deinen. We lieten de muziek op ons inwerken, sloten te ogen en waanden ons prompt wederom in die jaren '80 toen bands als Soft Cell, Duran duran en dergelijke hoge ogen gooiden. De muziek van Dinner ligt wat in verlengde van de 'kitscherig' aanvoelende synthpop van die tijd, maar ook daarop dansten wij toen alsof we de wereld aankonden. Het leek ons een wat bevreemdend aanvoelende ervaring, zeker tussen al dat garagerock, krautrock en andere noisrock , dat we kregen voorgeschoteld. Maar Dinner deed ons vertoeven in een melancholische bui, en blaast een genre waar wij ooit zo van hielden nieuw leven in. In andere omstandigheden had de tent in vuur en vlam gestaan. Helaas kreeg hij het publiek moeilijk mee op Leffingeleuren, maar dit liet de man zeker niet aan zijn hart komen. Integendeel. De energie en de moves van Dinner deden ons, en alle aanwezigen, even wegdromen, en genieten met volle teugen, van deze trip naar vervlogen tijden. Dat was ruimschoots voldoende om ook ons uiteindelijk over de streep te trekken.
Het Zweeds stonerrock-trio Truckfighters haalde de mosterd overduidelijk bij de oer-stonerband Kyuss. Ondertussen heeft deze band een indrukwekkende live reputatie weten uit te bouwen, en ook platen naar voor gebracht die elke stonerrock liefhebber zijn platenkast zou moeten hebben staan. Vanaf het begin legden de heren de lat heel hoog en leverende een stomende set af, die aan de ribben bleef kleven. Truckfighters hoeven hiervoor geen overdreven show elementen naar voor te brengen, maar laten hun typische stonerrock voor zich spreken. Loos gaande gitaren, knetter harde drumsalvo's en een stem en uitstraling waarbij de grootste zuurpruim zelfs een glimlach op zijn gezicht zal toveren. Dat zijn Truckfighters in een notendop. Uiteraard kunnen we direct nog een reeks andere bands opsommen die in diezelfde richting uitgaan, maar als een band of artiest erin slaagt je bij het nekvel te grijpen en murw te slaan van begin tot einde? Dan lijkt ons de weg wagenwijd open gezet om van zo een optreden een hoogstaand rock tot stoner rock feest te maken, zonder meer. Truckfighters sloten deze festivaldag af met een stomende set en bevestigen eerder gemaakte stellingen die we over hen hebben neergepend. Zo schreven we over hun aantreden op pukkelpop 2014 het volgende: "De lekker loos gaande gitaren, het doet je zo denken aan eender welke stoner of fuzz rock band, sterker nog, Truckfighters staan puur muzikaal aan een de eenzame top wat ons betreft in deze genres. Schreven we over de laatste van deze heren, Universe. Die loos gaande gitaren waren ook op het podium in de shelter voldoende aanwezig, en ja het leek wat diezelfde lijn op te gaan. Maar neen, dat stoorde totaal niet! Trukfighters is naar onze mening wel een band die nog kan groeien, en hun top nog niet hebben bereikt. Maar nu al geven ze hier een heel veelbelovende indruk, die ons het beste doet vermoeden voor een gouden toekomst." Deze band is ondertussen volwassen geworden, maar blijven nog steeds die oerdegelijke spontaniteit naar voor brengen waardoor we ooit fan van hen zijn geworden. Schitteren in eenvoud? Ook zo een stelling die we veel naar voor brengen, lijkt dan ook in verlengde te liggen van wat Truckfighters ons voorschotelde op het podium van Zaal De zwerver. Meer hadden we niet nodig, om met een brede glimlach en goed gevoel vanbinnen , de nacht in te duiken op weg naar huis
