Pain brengt op 9 september haar achtste cd Coming Home uit. Met acht platen onder de arm kan je het steeds minder makkelijk een zijproject noemen van de frontman van Hypocrisy. Pain staat bekend om verschillende stijlen zoals electro, rock en zelfs country te mixen tot een soms humoristisch, catchy klinkend geheel. Coming Home kan deze reputatie meer dan waar maken.
Peter Tâgtgren is een uitstekend muzikant en producer. Dat heeft hij al bewezen met zijn band Hypocrisy. Pain is begonnen als een zijproject maar ondertussen kan je het gerust zijn grootste muzikale bezigheid noemen. Daarnaast blijft hij actief als begenadigd producer.
Typisch aan een Pain cd is dat het telkens een groeiplaat is. Na één luisterbeurt met de in-ears was ik nog helemaal niet overtuigd van de kwaliteit. Het klonk toch vrij gemiddeld. Maar eens je de melodieën in je op kan nemen door wat aandachtiger te luisteren kwam ik tot de vaststelling dat dit een prachtige cd is. Momenteel ben ik er zelfs helemaal verslaafd aan geworden en heeft het Winter Thrice van Borknagar eindelijk van zijn troon gestoten.
Indien je geen rekening houdt met de soms ridicule teksten is dit een erg volwassen album van Pain. Het beste aan Coming Home is haar diversiteit, onvoorspelbaarheid en houdbaarheid. Elke song blijft werkelijk in je hoofd rondspoken zonder de melodie écht vast te hebben. Daardoor verlang je er naar om de song opnieuw te horen om opnieuw te kunnen genieten van de mix van genres die je te horen krijgt. Dat is namelijk een mis van rock, metal, country, electro en zelfs een beetje pop waar net genoeg gebruik wordt gemaakt van muzikale breaks. Op exact het juiste tijdstip weet hij via een haperend electro geluid een break te forceren die het nummer net dat beetje extra geeft.
Opener "Designed To Piss You Off" kon ik tekstueel niet meteen appreciëren. Het lijkt een onvolwassen tekst die gaat over een puber die tegen zijn ouders rebelleert. Dat is het natuurlijk ook maar het is werkelijk bedoeld om infantiel te klinken. Ik kan me niet inbeelden dat Peter na zo'n rijke carrière plots geen lyrics van niveau meer kan schrijven. Het ligt op zich wat in het verlengde van krakers als "Have A Drink On Me" en "Shut Your Mouth".
Tekstueel én muzikaal is opvolger "Call Me" van nog betere makelij. Het nummer, met fantastische orkestrale stukken, gaat over een gigolo die vrouwen die thuis wat te kort komen en het nodige geld hebben probeert binnen te lokken. De zang neemt op een bepaald moment een behoorlijk duister geil kantje aan. Top nummer!
"A Wannabe" heeft wat tijd nodig om te groeien. Het start fantastisch maar in het begin lijkt het refrein wat moeilijk te verteren omdat het erg atypisch is aan de rest van het nummer. Dat is enkel de genialiteit van Peter die je hier moet leren appreciëren.
Het volgende geweldige nummer, doch deze keer echt wel met een minder geslaagde tekst, is "Pain In The Ass". Industrial madness met een prima opbouw.
Eindelijk tijd voor een nummer met een leukere titel: "Black Knight Sattelite". Dit nummer klinkt heftiger dan de rest en zit vol leuke electro, zalige riffs in een uitstekend gearrangeerd geheel. Deze song klinkt desondanks minder experimenteel en het humoristische aspect wordt achterwege gelaten. Hetzelfde kan ik zeggen over Absinthe Phoenix Rising.
Titeltrack Coming Home komt net op tijd na deze twee nummers om de diversiteit terug te brengen. Persoonlijk vind ik dit het beste nummer van de ganse cd met de beste vocalen. Een erg rustig nummer met zeer leuke hoo ks die een erg oude sound herbergt. Het gaat over ontsnappen aan de werkelijkheid en het besef dat het leven misschien niet geeft wat je er vroeger van had verwacht.
Niet dat je het slecht kan noemen, verre van, maar de laatste drie tracks zijn van iets minder brilliante kwaliteit. Het van een portie flinke ballen voorziene "Final Crusade" is een vrij typisch Pain nummer , het heftige maar opnieuw van vrij slechte tekst voorziene "Natural Born Idiot" kan net minder boeien en afsluiter "Starseed" verveelt me helaas zelfs een beetje en had er gerust af mogen vallen.
Samengevat een ijzersterke plaat en waarschijnlijk ook het beste dat Pain ooit heeft uitgebracht. Uiteraard is de productie gewoon perfect. Hoogtepunten zijn "Coming Home" en "Call Me".
Tracklist
1. Designed To Piss You Off
2. Call Me
3. A Wannabe
4. Pain In The Ass
5. Black Knight Sattelite
6. Absinth Phoenix Rising
7. Coming Home
8. Final Crusade
9. Natural Born Idiot
10. Starseed
