Tijdens de Vredefeesten in Sint-Niklaas zijn er niet minder dan zes podia. Naast de traditionele ballonvaarten, zijn er dan ook een heel pak potentiële concerten die we kunnen bezoeken. Op de derde, en laatste festivaldag van Villa Pace, besloten we eens een kijkje te gaan nemen bij het gloednieuwe concept. Op zaterdagnamiddag, en ook op zondag, was er namelijk een vleugje klassieke muziek onder de naam 'Terrazza'. Dit in de Stationstraat te Sint-Niklaas. De locatie sprak alvast tot de verbeelding. Binnen het gebouw waanden we ons in de 18ste eeuw, met grote lusters, integrerend behangpapier en mooie schilderijen van o.a. honden. De opstelling van het podium - als je dat zo kan noemen - was ook vrij uniek te noemen. De Harp waarop artieste Ekaterina Levental haar ding zou doen stond opgesteld in de hal nabij de trap. In de salon stond dan weer een piano waar de leerlingen en/of ex-leerlingen van SAMWD - http://samwd.sint-niklaas.be/ - hun kunsten zouden vertonen. Afgesloten werd met een bijzonder piano concert, weer in de hal nabij de trap, van virtuozen Jos Van Immerseel & Ayako Ito. Dat dit een heel bijzondere namiddag zou worden? Het stond als het ware in de sterren geschreven. Ons verslag:
Ekaterina Levental werd geboren in Tasjkent, de hoofdstad van Oezbekistan, een republiek in de voormalige Sovjet Unie. Zij studeerde zang aan het Koninklijk Conservatorium Den Haag en harp aan de Conservatoria van Enschede, Detmold (Duitsland) en Rotterdam. Voor beide behaalde zij met cum laude haar master diploma, lezen we in de biografie op haar website. Deze artieste is uitgegroeid tot een bekend gezicht binnen het Opera gebeuren. Niet alleen werkte ze als solo artieste met bekende operagezelschappen, ze heeft een heel sterke reputatie weten uit te bouwen. Tijdens haar optreden maakt ze bovendien gebruik van het instrument De Harp om haar vocale capaciteiten nog meer kracht bij te zetten.
Werken van o.a. Ravel, Stravinsky, Pierne, Prokofiev worden gebracht met veel respect voor het origineel. Ekaterina Levental brengt echter die songs niet zomaar, ze voegt er enorm veel liefde en magie aan toe. Door het combineren van de wondermooie klanken die een harp voortbrengen en een stem die gevoelige snaren raakt, verlegd deze artieste wel degelijk grenzen binnen het Klassieke muziek gebeuren. Eerder genoemde componisten komen als het ware terug tot leven binnen de manier waarop Ekaterina hun songs naar voor brengt. Tijdens dat uur kon je een speld horen vallen, want Ekaterina hypnotiseert het publiek als het ware met haar wonderbaarlijke, hoge stem. Maar ook de harp klanken klinken als uit het Hemelse paradijs. Zonder meer indrukwekkend!
Tijdens het wachten op de hoofdact van deze namiddag, mochten leerlingen tot ex-leerlingen van Stedelijke Academie voor muziek, woord en dans - kortweg SAMWD - hun kunsten komen tonen. Jonge talentvolle dames passeerden de revue, waaruit we kunnen besluiten dat de toekomst van de klassieke muziek en aanverwante er heel rooskleurig uitziet. Esther Deurinck (viool) en Eveline Vervliet (Piano) brachten een sonate van W.A. Mozart en een sonatine van A. Dvorak. Geen gemakkelijk brok vlees, maar beide dames deden ons tot tranen toe genieten. Vooral de kruisbestuiving tussen de twee instrumenten - het tempo ging zelfs naar een hoge climax toe op een bepaald moment - was zo intens mooi dat we als het ware van het ene in het andere kippenvelmoment belanden. Nu, persoonlijk ben ik een heel grote fan van de instrumenten piano en viool. Maar de manier waarop deze dames hun instrument bespelen, is van ongekende hoogte. Hemels mooie klanken kwamen ons tegemoet, en lieten ons verweesd achter , telkens opnieuw. Ook blijken beide artiesten de nodige variatie te steken binnen het aanbod. Zo lijkt alles in eerste instantie in een verstilde, intimistisch aanvoelende sfeer te belanden. Om daarna via de eerder genoemde climax, zelfs bijna oorverdovend 'hard' uit te halen. Vooral kregen we bij het aanhoren van Mozart - toch één favoriet binnen de Klassieke muziek - een ware kippenvelmoment te verwerken. Buitengewoon onder de indruk waren we van dit duo.
Harp en fluit combineren, benieuwd welke impact dit op ons zou hebben? Het publiek maakte zich helaas klaar voor de headliner, en verhuisde hun stoelen naar de andere kant van de zaal. Daardoor gingen de eerste noten van het duo, Imme Verwulgen (Fluit) en Katrien Van Daele (Harp ), wat verloren in geroezemoes. Jammer inderdaad, maar gelukkig lieten de dames dit niet aan hun hart komen en zetten prompt een pakkend recital in van o.a. Silienne (Jean Absit) tot Lullaby for K. (Koen Dejonghe) . De bijzondere kruisbestuiving van twee toch wel heel uiteenlopende instrumenten zorgde zowaar voor een - ik wik mijn woorden - experimentele tot magische impact binnen het geheel. Ook vloeiden de scherpe klanken van de fluit perfect in de typische harp klanken, waardoor weer - inderdaad - iets magisch gebeurde. Wederom werden we naar een hogere sfeer doorverwezen, maar vooral waren we onder de indruk van dit toch wel bijzonder - en laat ons maar zeggen niet alledaagse - duet tussen harp en fluit. Ook hier werden grenzen verlegd binnen het Klassieke muziek gebeuren waaruit we kunnen besluiten - en ja ik val in herhaling. De toekomst van het klassieke muziek en aanverwanten gebeuren ziet er heel rooskleurig uit, deze jonge mensen bewijzen dat de klassieke muziek zelfs nog heel springlevend is.
Over de hoofdbrok van deze namiddag kunnen we een volledig boek schrijven. Jos van Immerseel is dan ook een heel grote naam binnen het Piano/klavier klassieke muziek gebeuren. Reeds in 1973 won hij het allereerste klavecimbelconcours te Parijs. Hij is ondertussen uitgegroeid tot een waar icoon binnen deze muziekstijl. Zo bouwde hij door de jaren heen een unieke verzameling historische klavieren uit die door hem verzorgd worden en hem vergezellen op zijn concerten. Meerdere keren viel Jos Van Immerseel in de prijzen, en is dus uitgegroeid tot een graag gezien gast binnen het Piano en klassieke muziek gebeuren. Ayako Ito is een Japanse artieste die zich eveneens heeft ontpopt tot een ware piano virtuoze. Zo behaalde ze in 2002 het vermaarde diploma 'Meester in de muziek' met grote onderscheiding. Door de jaren heen heeft Ayako Ito dan ook een ware reputatie uit weten te bouwen als Piano virtuoze. Haar samenwerking met Jos van Immerseel is, met andere woorden, als het ware een uniek gebeuren, zonder meer.
Werken van Claude Debussy en Maurice Ravel passeren de revue. Met een grote liefde voor het origineel, worden de nummers naar voor gebracht. Door de kruisbestuiving van deze twee uitzonderlijke talenten ontstaat er wederom iets magisch mooi, waardoor we zelfs kunnen spreken van een Hemelse kruisbestuiving tussen ongezien talenten. Echter worden de songs dus niet zomaar routineus gebracht. Nee, wederom worden er grenzen verlegd binnen het Piano muziek gebeuren. De magie die we al heel deze namiddag voelen, alsof de gespeelde componisten hun muziek opnieuw wordt heruitgebracht binnen een nieuw kader. We voelden dat ook tijdens dit uur lang puur genieten. Onze voorkeur gaat niet echt uit naar Ravel enerzijds of Debussy anderzijds. Maar de versie van Bolero - in 1929 bewerkt door Ravel - kan wel degelijk gezien worden als een absoluut hoogtepunt binnen het optreden van deze namiddag.
Beide artiesten combineren hun enorme dosis ervaring, met een speelse spontaniteit waardoor elk van de composities nieuw leven worden ingeblazen. Dat zorgt ervoor dat we weer eens vertoeven in de zevende hemel. Gerugsteund door de al even hemels mooie piano klanken die dit duo naar voor brachten. Hiermee kwam een einde aan een wel heel bijzondere, onvergetelijke namiddag waarbij we vaststellen dat de Klassieke muziek nog steeds springlevend is bij zowel jong als oud.
