Wanneer je vanuit België richting het noorden Nederland doorcrost tot je bijna bij de zee uitkomt, kom je onderweg langs de Friese hoofdstad Leeuwarden. Dit gewoonlijk rustige stadje wordt het eerste weekend van september ruw opgeschrikt door een festival van dezelfde organisatie als metalfestival Into The Grave: CityRock.
Het is de derde editie van CityRock Leeuwarden, en het bekende Oldehoofsterkerkhof is noodgedwongen ingeruild voor het Rengerspark. De locatie is alvast goedgekeurd: het festivalterrein is prachtig op een eilandje gelegen tussen het groen van de bomen, met een handige heuvel die overzicht over het terrein geeft. Het restaurant aan de overkant is voor de gelegenheid omgedoopt tot 'Terras CityRock op de Kinderboerderij'. Ook het weer zit geenszins tegen: op enkele losse druppels na blijft het droog met aangename temperaturen. Maar het weer is uiteraard niet de reden om all the way naar Friesland te rijden.
Want het is een affiche, dat mag er wezen. Misschien gestart als ‘het broertje van’, begint CityRockbovendien langzaam op eigen benen te staan. ‘Rock’ refereert niet aan de radiovriendelijke rockbandjes van 3FM of Studio Brussel, maar zoals de website schrijft, aan “rock in de breedste zin van het woord”. Waar de zaterdag gekenmerkt wordt door classic rock met namen als Uriah Heep en Qyeensrÿche, zijn het deze vrijdag vooral alternatieve rockbands die het podium onveilig maken.
Het is vrijdagmiddag 4 uur als het jonge Leeuwardense trio Abdomen het spits afbijt. De aanwezigen op het veld zijn nog op twee handen te tellen en er staat een fikse wind: niet de beste ingrediënten voor een spetterende opening. Het trio doet z’n best, maar de normaal gesproken catchy fuzzy garagerock verwaait eer ‘t het publiek goed en wel bereikt heeft. De volgende band die de wind mag trotseren is Paceshifters. “Zijn jullie allemaal een beetje wakker?” klinkt het over het veld: een relevante vraag, aangezien de groep mensen weliswaar groter is geworden, maar men grotendeels op de heuvel in het gras zit. Paceshifters laten zich echter niet ontmoedigen en trakteren ook deze bezoekers op een lekkere noise rock set met een duistere ondertoon. Hoewel het qua sfeer beter past in rokerige, donkere cafeetjes past, doet het genoeg om de eerste enthousiaste beweging rond de pit te zien ontstaan. Dat deze beweging weer wegsterft wanneer The Sore Losers aantreedt, is jammer. De Belgische heren zien er gelikt uit in hun zwarte leren jasjes en zonnebrillen, maar zo smooth als hun outfits of zo psychedelisch als hun backdrop is de muziek die de groep produceert niet. Inmiddels gaan we ons toch zorgen maken: ligt het aan de installatie dat alles zo schel klinkt?
Gelukkig weet John Coffey te bewijzen dat het allemaal niet uit hoeft te maken. De set is allerminst verrassend, maar de lol onderling, de uitvoering, het contact met de fans – alles klopt vandaag. We tellen met het Utrechtste vijftal af tot de laatste show: nog slechts 14 te gaan tot Nederlands’ trots op muziekgebied er ‘indefinitely’ een punt achter zet. ‘Broke Neck’, ‘Relief’, ‘Dirt & Stones’, ‘Romans’, alle hits komen voorbij, er wordt lekker gepit, geschreeuwd en gecrowdsurft. Kan iemand even uitleggen waarom ze ook alweer zo nodig moeten gaan stoppen?! Maar het afscheid stellen we nog even uit tot 30 september, en gaan deze vrijdag op CityRock eerst door met De Staat. Het is bijna niet te geloven dat deze band uit Nijmegen pas in hun eerste plaat uitbracht, zo hard is het gegaan. De internethype van Witch Doctor zal vanzelfsprekend meegeholpen hebben. Maar al het success is verdiend, en dat bewijst het viertal keer op keer met hun retestrakke optredens. In vol ornaat, lichten op het podium, mooie graphics, en de camera in de hand voor ‘Help Yourself’ weten Torre Florim en de rest van begin tot eind te boeien. Er wordt veel gespeeld van laatste album ‘O’, wat nu eenmaal bol staat van hits die erom vragen om op te dansen.
Wanneer De Staat afgaat, voelt het alsof de headliner van de dag al heeft gespeeld. Maar nee, je zou bijna vergeten dat ook The Hives het podium nog zal betreden. Na zoveel entertainment is het geforceerde ‘oeh ahh’ van dit vijftal eigenlijk wat als mosterd na de maaltijd. De Zweden, geleid door frontman Pelle Almqvist, zijn stijlvol uitgedost in strak zwart-witte pakjes en maken er een show van. Wat er gespeeld wordt klinkt acceptabel: de vocals komen maar moeilijk boven de muziek uit en de wat slordige drumpartijen van Christian Grahn op drums daar gelaten. Vermakelijk, dat is het zeker, maar er wordt teveel geluld en te weinig gespeeld. En dat gelul, dat is nog niet zo makkelijk te verstaan ook. De publieksrespons waarom gevraagd (gesmeekt) wordt blijft uit – een klein pitje, wat meezingers op de eerste rij, en een enkele crowdsurfer, zit er gewoon niet in voor The Hives. Misschien is het gewoon eens tijd voor een nieuwe plaat en nieuwe trucjes; die oude, die doen het niet zo lekker meer.
Desalniettemin kan er teruggekeken op een prima eerste festivaldag. CityRock: dat is gewoon een lekker kleinschalig rockfestival. Geen poespas, gewoon goede muziek in een aangenaam kleine setting en groene omgeving. En met maar één podium, ook geen last van moeilijke tijdsplanningen. Wat heerlijk! Dat wordt in de gaten houden wat voor moois CityRock volgend jaar weet te boeken.
