Vredefeesten is een jaarlijkse traditie in Sint-Niklaas waarbij niet alleen honderden ballons worden opgelaten, maar ook fijne concerten worden gegeven binnen een intieme tot gezellige omgeving. Dit op zes verschillende locatie in het centrum van de stad. Het belangrijkste hierbij, al deze concerten zijn geheel gratis. De organisatie heeft met klinkende namen als De Mens, Steak Number Eight, Gabriel Rios, Axell Red, Arbeid Adelt!, STUFF. , Evil Invaders , Tangled Horns, Lefto, Vieux Farka Touré een affiche samengesteld om 'U' tegen te zeggen. We zakten gedurende het festival meestal af naar T'plein en De Nest voor het hardere werk. Ons verslag van twee dagen genieten tot in de toppen van onze tenen:
Openingsact op deze avond, Yawning Man, heeft al heel wat waters doorzwommen binnen de muziekwereld. Binnen de muziekstijl van Psychrock tot zelfs Stonerrock zijn ze ondertussen ook geen onbekende meer. De ervaring in het bespelen van hun instrumenten, ze spelen het voldoende uit tijdens de set. Vooral krijgen we dan ook een gezapig, meeslepend potje stoner rock voorgeschoteld. Yawning Man doen het aanvoelen alsof we een trip meemaken doorheen een wijds woestijnlandschap, met alles erop en eraan. Voorwaar een gedreven start, van wat een energiek tot chaotische avond genieten zou worden.
Na het, kort maar bondige, optreden van Tangled Horns schreef ik in mijn notitieboekje, 'Energie'. Daar rond draait het namelijk bij een band als Tangled Horns. Niet alleen instrumentaal, ook vocaal grijpt de band de aanhoorders direct bij de keel en laat die stomende energie gewoon zijn werk doen. Bovendien zijn we telkens opnieuw onder de indruk van de overweldigende performance van de immer beweeglijke frontman. In dat half uurtje dat de jongens kregen, raasden ze als een wilde horde wolven over de aanwezigen heen, en slaagden er naar goede gewoonte in ons weer eens compleet murw te slaan. Uiteraard kan je niet voorbij aan de charismatische uitstraling van Tim, die met een hoge dosis enthousiasme zowel zijn medebandleden en fans vooraan stevig lijkt te omarmen. Dat enthousiasme zorgt er dan ook voor dat iedereen prompt overslag gaat. Maar het is vooral dus de kruisbestuiving tussen knetterende gitaar/drum salvo's en de heel bewegelijke zanger dat ons uiteindelijk over de streep trekt. Weer eens. Tangled Horns staan borg voor het brengen van een ton energie, die niemand onberoerd laat. Zelfs binnen een zo korte set, slagen ze erin iedereen - waaronder ons - weer eens compleet over de streep te trekken
Evil Invaders hoeven ons eigenlijk niets meer te bewijzen. Van een onbeduidend, maar heel sterk spelende, thrash metal band zijn ze uitgegroeid tot een volwassen thrash metal act. Die niet alleen op een technisch duivelse hoogte staan te spelen, maar de dosis spontaniteit waarvoor we ooit overslag gingen, nog steeds naar voor brengen. Het siert hen! Deze jongens zijn duidelijk niet vergeten waar hun roots liggen, maar zijn ook geëvolueerd in het brengen van hun muziek. Zowel instrumentaal als vocaal plegen ze anno 2016 hoogstaande technische thrash te brengen, waarbij ze totaal niet moeten onderdoen voor de grotere namen binnen deze muziekstijl. Die jonge band van toen, die chaotische thrash bracht, is duidelijk volwassen geworden. Maar heeft gelukkig het kind in zichzelf nog steeds weten te bewaren. En dat, vooral dat, is de reden waarom we ook nu weer met een brede glimlach staan te headbangen. Ooit schreven we in een recensie ''je kinderen groot zien worden, het doet je in tranen staan van opper geluk''. Evil Invaders is voor ons zo een band die we een beetje beschouwen als 'ons kindje', die band groot zien worden. We pinkten daarvoor inderdaad een traantje weg van geluk. Ook medio 2016 staan ze nog steeds als een huis! Dat bleek ook nu weer eens op Villa Pace, waar ze het publiek wellicht moeilijk mee kregen. Maar waarbij wij en velen met ons, met de krop in de keel stonden mee te genieten.
Hypochristmutreefuzz de meest geflipte noiseband die Gent rijk is. Dit lezen we op de vi.be pagina van Hypochristmutfreefuzz. De aanstekelijke, psychedelische aankleding combineren deze heren met een -inderdaad - noise aankleding doen ons voor een moment vertoeven in een heel bevreemdend aanvoelende trip. Die we eigenlijk niet juist kunnen verwoorden. Hypochristmutfreefuzz hebben geen overdreven show elementen nodig. Ook de bindteksten blijven heel beperkt. Maar hun muziek hypnotiseert je als het ware, waardoor je als luisteraar even vertoeft in heel andere sferen. Dit zonder gebruik te maken van geestverijkende middelen. Nog het meest beklijvende aan dit concert, was dat we naderhand verweesd achter bleven. Niet goed wetende wat er net was gebeurd. Deze Gentse band weet dus als geen ander je geest, hart en ziel in te palmen met hun heel integrerende muziek. En dat is nog hun grootste verdienste. Zonder meer een diepe indruk hebben deze heren zeker achter gelaten.
Hoe zouden we Conan hun muziekstijl kunnen omschrijven. Als Post-metal? of toch eerder Postrock? In elk geval hen een sticker opkleven, is deze - quasi instrumentale - band tekort doen. We maakten ons op voor een potje jankende gitaren tot beklijvende drum salvo's die aan de ribben blijven kleven. Ook Conan heeft daarvoor geen overdreven show elementen nodig. Ze schitteren in eenvoud met hun gedreven instrumentale muziek, waarbij elke gitaar riff ons kippenvel bezorgde. Meer hadden we niet nodig om over de streep te worden getrokken en dit optreden aan te duiden als ''geslaagd over de volledige technisch hoogstaande instrumentale lijn''.
Als we Heck op het podium zien komen, met een heel groot drumstel en gitaren. Verwachten we ons aan een beklijvende show, waarbij de percussie de hoofdschotel zal afschieten. En waarbij we in een intensieve extractie zullen terecht komen. Vanaf de eerste noten gebeurd er echter iets heel onverwacht, het optreden ontaard in een ware chaos. Waarbij bandleden niet alleen tussen het publiek met microstatief, gitaar en alle elementen gaan springen. Maar ook blijken ze ware acrobaten te zijn. De frontman kruipt niet enkel op de versterker, om daar vervaarlijk naar beneden te springen. Ook op een muurtje, de andere kant van de zaal, zou hij diezelfde acrobatische kuur uitvoeren. Echter ook de andere bandleden ware minstens even bewegelijk op, voor en naast het podium. Zo ontstond er een ware chaos, waarbij de kolkende massa haast voortdurend overging tot menig moshpit, of een potje crowdsurfen. Nu moet je weten, De Nest is een redelijke kleine en intieme zaal, waardoor het leek alsof het dak er letterlijk ging afvallen. Om maar te zeggen, Heck bracht een stomende set van punk, hardcore tot aanverwante muziekstijlen, waarbij ze zich vooral profileren als live band 'pure sang'. Zonder enig medelijden werd iedereen in de zaal meegedreven doorheen de maalstroom van chaos. Meteen het sleutelwoord van dit wervelende concert: chaos, chaos, totale chaos.
Als er één band is die we door de jaren heen altijd een warm hart hebben toegedragen, maar die door media en publiek vaak met argusogen werd bekeken. Dan is het Steak Number Eight wel. Echter zagen wij deze piepjonge band ooit optreden, en stelden vast dat ze heel wat meer potentieel hadden dan een zoveelste 'hit wonder ontsproten uit HUMO's rock rally'. Meer nog, Steak Number Eight hebben ondertussen doorsnee metalheads over de streep getrokken en vol bewondering laten genieten. Zo zetten ze deze zomer nog de marquee van Graspop metal Meeting in vuur en vlam met een knallende set. Waarbij de stem van Brent klonk als donderslagen bij heldere hemel. Ook op Villa Pace viel dat enorme stembereik van de frontman van Steak Number Eight nog het meest op. Telkens bezorgen zijn doordringende screams ons een adrenalinestoot, tot kippenvel. Hij schreeuwt als het ware zijn frustraties van zich los, waardoor als het ware een wall of sound ontstaat. Waar geen doorkomen mogelijk is. Gerugsteund door knetterende gitaar riffs, die ons soms subtiel diep raken om dan in een ware climax ons de keel door te snijden. Of de knallende drumsalvo's die aanvoelen alsof de hersenpan wordt ingeslagen. Ok, we hebben deze jongens al meerdere keren gezien en weten ondertussen waartoe ze in staat zijn. Ook beseffen we maar al te goed dat niet iedereen zich hierin kan vinden, maar ook nu weer voelden we die ene na de andere adrenalinestoot doorheen onze adderen stromen.
Na al dat gitaar, drum en vocale geweld tijd om ons hart wat rust te gunnen? Nu Double Veterans verstaan wel degelijk de kunst om heel subtiel en doordacht voor de dag te komen, en daarbij een heel meeslepende houding aan te nemen. Maar eens de songs naar een hoogtepunt worden gedreven, worden ook de trommelvliezen weer aangevallen. We meenden zelfs een zweempje - en dat zullen ze misschien niet zo graag horen - the beatles te horen bij sommige van de songs. Maar vooral is de muziek die ze brengen wel degelijk heel psychedelische garagerock, waarbij geschipperd wordt tot uitbundigheid, scherp uithalen tot zwevend je hart raken. Net het aanbieden van een uitgebreid pallet van emoties, zorgt ervoor dat je bezwaarlijk kan blijven stilstaan op deze vrij aanstekelijke muziek die Double Veterans brengen. Bovendien blijkt de charismatische houding van de frontman wel aan te spreken. Maar toch deze kanttekening, we krijgen toch een beetje het gevoel dat de band bang is om buiten die lijntjes te kleuren en echt compleet het dak er te laten afgaan. Nochtans bevatten de aanstekelijke songs, en eerder genoemde charisma van de bandleden, voldoende ingrediënten om van een optreden van deze band een onvergetelijk stukje proza te maken. Echter ontbreekt dus dat 'net iets meer' om van een onvergetelijk concert te spreken. Maar potentieel en een aanstekelijke uitstraling? Dat hebben deze jongens zeker en vast!
Ook op deze tweede festivaldag van Villa Pace (Vredefeesten) te Sint-Niklaas viel onze keuze op het avondprogramma. Maar deze keer gingen we vooral de gezellige sfeer gaan opsnuiven op de grote markt en omliggende straten. Opvallend veel volk was er niet komen opdagen voor Arbeid Adelt! Eigenlijk zou op de gehele avond de opkomst vrij mager zijn, het was dan ook een terrasjes avond, waarbij mensen eerder de gezelligheid verkozen van de omliggende cafés en de daarbij horende terrassen. De band rond Marcel Vanthilt is altijd een beetje tegendraads geweest. Zowel op als naast het podium weet je nooit echt wat je van deze heren kan en mag verwachten. Maar de sfeer zat er wel in op Villa pace, en als Arbeid Adelt! het publiek meekrijgt? Dan ontstaat er een vonk, die de lont doet ontbranden zodat het vat kan ontploffen. Echt 'ontploffen' deed de grote markt echter niet volledig. Maar Marcel en de zijnen brachten weer een eigenzinnige set, die menig wenkbrauwen zal doen fronsen hebben. Echter kan je niet voorbij aan de grote bagage klassiekers binnen het Vlaamse muziekgebeuren, en die werden dan ook uit volle borst meegezongen. Nee, geen gemakkelijke brok vlees deze Arbeid Adelt! Nooit geweest eigenlijk, ook medio 2016 nog steeds niet. Dit is echter net de sterkte van deze band, ze doen je naar adem happen maar ook raar opkijken. Waardoor je een avontuur beleefd dat je met een wat integrerende nasmaak doet achterblijven. Beklijvend tot bevreemdend, zo was het ook weer op villa pace.
It It Anita - ons aangeraden door kenners - brachten in De Nest een aanstekelijke set waarbij de trommelvliezen werden aangevallen. Maar vooral het hart diep werd geraakt. Knallende percussie, snoeiharde gitaar riffs - de vergelijking met bands als Sonic Youth blijkt daarbij te kloppen als een bus. It It Anita maken er niet teveel woorden aan vuil en razen als een sneltrein over de hoofden heen, waardoor er geen spaander geheel wordt gelaten van de zaal De Nest. Dit is wederom geen gemakkelijk brokje vlees, maar blijft toch nazinderen in ons gehoor maar dus ook vooral in ons hart deze muziek. Live werkt de eerder genoemde aanstekelijkheid ook op de dansspieren, hierop stil staan is onmogelijk. Bovendien zijn ook de bandleden voortdurend in beweging, en doen de boel telkens opnieuw ontploffen. In een biografie lezen we het volgende: Wie zich al vaker heeft afgevraagd wat het resultaat zou zijn van Sonic Youth, At The Drive In en Pavement die op een dronken nacht samen in bed belanden. Dit omschrijft in het kort het gevoel dat we kregen bij het aanhoren van deze band. Alsof we terug werden geflitst naar die wilde jaren '90, maar wel met beide voetjes in het heden. Lijkt het wel of It It Anita die jaren '90 terug doet heropleven, meer nog een heel eigen draai geeft aan die tijden. Aanstekelijkheid tot de 10de graad, dat kregen we voorgeschoteld met It It Anita. De kenners hadden overschot van gelijk!
Nog meer aanstekelijkheid, maar van een andere orde. Spidergawd brengt rock-'n-roll in zijn meest pure vorm. Gitaar, drum en zang. De gedoodverfde elementen om een wild rock feestje te bouwen, zonder veel franjes. Dat krijgen we met Spidergawd voorgeschoteld. De 'groovy' aankleding werkt ook nu weer op de dansspieren, wederom is stilstaan hierop onmogelijk. Maar vooral is deze band een schoolvoorbeeld van hoe eenvoud tot een sprankelend en leuk concert kan leiden. Hiervoor hoeven de Noren geen overdreven showelementen boven te halen, ze laten gewoon de muziek voor zich spreken. Opvallend daarbij is de kruisbestuiving tussen knallende drum salvo's - geen wonder met een klasse drummer als Kenneth Kapstad (Motorpyscho) op de drums. Met diep snijdende gitaar riffs. Menig solo gaf ons niet alleen een heel grote adrenalinestoot, maar deed ons met verstomming staan. Technisch hoogstaande rock muziek dus. Echter werd geen routineuze set gebracht. Ondanks de dosis ervaring in het bespelen van hun instrumenten, tot de indrukwekkende vocale aankleding, staat Spidergawd met een dosis spontaniteit te spelen zoals jonge wolven in het vak, het siert hen.
Op de grote markt was het tijd voor een artieste die harten kan breken met haar zachtmoedige stem, en dito uitstraling. Axelle Red pseudoniem van Fabienne Demal ,een Belgische zangeres die ook in Frankrijk populariteit geniet - brengt haar muziek op een zodanig warmhartige manier dat je als aanhoorder direct overslag gaat. Ze brengt haar teksten in het Frans, Nederlands, Engels maar ook de Spaanse taal komt soms aan bod. Op Villa Pace liet ze een warme gloed over de aanwezigen heen gaan, en liet een gevoel van opperst geluk en welbehagen over ons neerdalen. Waardoor we de zorgen even konden opzij zetten. Axelle Red beschikt dus niet alleen over een prachtige, zalvende stem. Maar omarmt zowel haar publiek als mede bandleden met veel liefde. Liefde voor iedereen - met een kwinkslag tot levensles links en rechts - was ook zowat de rode draad doorheen haar aantreden op Villa Pace. Tenslotte is het gebeuren niet voor niets 'Vredefeesten'. Niet? Wel, Axelle Red gaf ons een vredevol gevoel vanbinnen, en raakte telkens opnieuw die gevoelige snaar. Waardoor niet alleen ons hart sneller ging slaan, maar we ook een traantje wegpinkten.
Binnen de set viel het ons bovendien op dat ze zich laat omringen door top artiesten en instrumentalisten. Menig piano tot trompet solo lieten ons naar adem happen, percussie en akoestische gitaar partijen gaven ons koude rillingen van genot. Om maar te zeggen, dit was een adembenemend mooi concert waarbij we weg leken te zweven naar hogere sferen, met dank aan die warme soulvolle stem en uitstraling van de klasse artieste die Axelle Red na al die jaren nog steeds is. Ook bleek deze dame een dosis charisma naar voor te brengen, de interactie naar het publiek was vaak subtiel tot al even hartverwarmend. Top concerten hoeven niet steeds met overdreven veel gebaren en lichtshows te zijn. Vaak kan eenvoudige, gezapige tot warmhartige inkleding net de aanleiding zijn om iets - laat ons maar zeggen - onvergetelijk te beleven, als je er wil voor open staan. Wij hebben ons hart en ziel open gezet voor Axelle, en ze heeft ons doen vertoeven in haar warme wereld. Daarvoor zijn we haar heel dankbaar.
Ondertussen was Echo Beatty al aan hun set bezig in De Nest. Deze dame en heren brengen psychedelische folk dat je bij het nekvel grijpt. Binnen het concept zijn er de gedreven percussie, integrerende gitaar riffs. Maar vooral de aangrijpende vocale aankleding, die ons over de streep trekken. Niet alleen zorgt deze kruisbestuiving er voor dat de haren op onze armen komen recht te staan. We worden meegesleurd naar een duister aanvoelende trip doorheen ons hart en ziel, waarna we totaal verweesd achter lijken te blijven. Echo Beatty verstaan de kunst om met bevreemdende donkere voodooklanken heel gevoelige snaren te raken. Ook nu weer is dit niet de meest gemakkelijke in het gehoor liggende brok vlees die we voorgeschoteld krijgen. Maar dit trio verleggen wel grenzen binnen het aanbieden van donkere psychedelische folk muziek. We genoten met volle teugen van deze adembenemende donkere trip door onze duistere ziel. merci dame en heren!
Ondertussen was ook Gabriel Rios reeds aan zijn hartverwarmende set bezig - de overlappingen zorgden er soms voor dat je een deel van concerten moest missen. Deze artiest verstaat eveneens de kunst om met een hartverwarmende vocale aankleding harten te breken. Echter zitten er bij Gabriel Rios typische Zuiderse elementen binnen zijn muziek, die mooi passen bij hete zomeravonden. Nu, op deze zaterdag viel het wel mee met onze Belgische zomer, snikheet was het niet. Maar geen nood, Gabriel liet met zijn zachte stem, zijn heel uitzonderlijke uitstraling, een warmhartige manier van brengen van zijn songs de zon schijnen boven elk van de wolken. Ook nu weer werden geen geluidsmuren afgebroken. De subtiele klanken gaven ons een warme gloed vanbinnen, en dompelden ons weer onder in een weemoedige tot verstilde sfeer. Helaas leek een deel van het publiek dit aantreden eerder te zien als een aangelegenheid om tussen pot en pint te keuvelen over het vuurwerk dat op komst was en andere nieuwe mode perikelen van de zomer. De eerste rijen echter genoten duidelijk met volle teugen van de warmte die Gabriel Rios uitstraalt. Ook wij lieten ons gewillig onderdompelen in gemoedelijke sferen, met een zuiders tintje. Zonder meer is Gabriel Rios ook een artiest die geen grote gebaren nodig heeft om te bekoren, maar zijn zachtmoedige stem raakt wederom net die gevoelige snaar waardoor je prompt overslag gaat.
Afsluiten deden we met een potje Free Jazz, of toch de experimentele kant daarvan. Over het aantreden van STUFF. in de casino van Sint-Niklaas, een tijdje geleden, schreven wij het volgende: Wat een optreden van STUFF. zo uniek maakt is net het schipperen tussen die vele uiteenlopende emoties die op ons, en de bomvol gelopen zaal, lijken af te komen. Bovendien blijken elk van de instrumentalisten begenadigde artiesten te zijn die hun instrumenten perfect kunnen bespelen, maar ook vloeien de klanken eveneens perfect in elkaar. Het is me een raadsel hoe ze in de chaos op het podium enig structuur kunnen brengen, maar STUFF. slagen daar daadwerkelijk volledig in. En laat dit nu ook het gevoel zijn dat ons overviel toen we deze band bezig zagen op t'Plein op Villa pace. Indrukwekkend aan STUFF. is dat ze 'chaos' kunnen omtoveren tot een structureel geheel, waardoor je als aanhoorder lijkt te zweven boven de grond. Want ja, ook nu weer is stilstaan onmogelijk op deze lekker meeslepende muziek. Free Jazz is misschien zelfs een beetje teveel hen in een eng hokje duwen, maar je kan niet voorbij aan de Jazz invloeden die ze naar voor brengen. Daarvoor zorgen de blaasinstrumenten uiteraard, echter horen we ook eerder elektronische 'beats' - we wikken dat woord een beetje. Binnen het kader van ''moeilijke hapjes vlees'' is ook STUFF. geen gemakkelijk te verteren boterham, zo bleek al in De Casino. Maar het publiek - het viel ons weer op hoeveel jongeren zich tot deze band voelen aangetrokken - genoot zichtbaar met volle teugen. Ook wij lieten ons wederom gewillig meedrijven over de experimentele Free Jazz klanken, met een knipoog naar andere genres, die deze heel bewegelijke band naar voor bracht. Zonder meer zijn STUFF. niet alleen heel vernieuwend maar verleggen ze ook grenzen, zowel live als op plaat. Meer nog, net als die keer in de Casino, pinkten we zelfs een traan weg van innerlijke emotie. Maar lieten we onze dansspieren ook hun werk doen. We sloten deze Villa Pace met een indrukwekkend potje experimentele free Jazz - en aanverwante - en zagen veel mensen met een brede glimlach , totaal verweesd achter blijven. Ook wij waren weer diep onder de indruk van dit wonderbaarlijk schouwspel van integrerende klanken die op ons afkwam.
Foto's: Danny Quintelier Voor Meer foto's van Villa Pace verwijzen we jullie graag door naar de Flickr pagina van Danny: https://www.flickr.com/photos/126244742@N08/sets/72157673360000126
