Met pijn in het hart vertrokken we deze middag richting Island of Freedom, niet omdat we het beu waren - Sziget heeft ons omvergeblazen! - maar omdat vandaag alweer de zevende en laatste dag van het festival was aangebroken. Morgen terug naar huis dus. We waren echter van plan om nog één keer goed te knallen.
De aussies van ‘Parkway Drive’ mochten op deze zonnige dag als eerste de mainstage betreden. Ze vlogen er meteen in met ‘Destroyer’, een nummer van hun laatste plaat. De opkomst was vrij beperkt voor een band van dit kaliber maar dat hoefde niet te verwonderen. Parkway Drive speelt nl. metalcore en dat is nu niet meteen het genre waarvoor de mensen naar Sziget komen. Zanger Winston McCall stelde zich nederig op: “We know we’re the loudest thing today, thanks for sticking with us!” Na zeven dagen indierock, synthpop en ambient leek Parkway Drive inderdaad opvallend luid, met alle gevolgen van dien want de halfvolle bekertjes bier vlogen al snel alle kanten op. Onder het publiek bevonden zich veel mensen die Parkway Drive voor het eerst te zien kregen. McCall was dan ook vastberaden om een blijvende indruk achter te laten: “I wanna see some fucking dust. I wanna see some fucking circle pits. Spin this shit!” schreeuwde hij op de klanken van ‘Idols en Anchors’. Toen ‘Writings on The Wall’ de revue passeerde – een nummer die meer metal is dan metalcore – was het tijd voor het publiek om mee te zingen. Afsluiter van de middag was ‘Home Is for the Heartless’.
De mannen van Parkway Drive hebben zich duidelijk van hun beste kant laten zien. McCall deed er alles aan om het optreden zo persoonlijk mogelijk te laten aanvoelen. Geen toestanden waarbij de frontman gedurende de hele show levenloos achterop het podium bleef staan dus (take that Sia)! Het nadeel voor McCall was dan wel dat hij meer dan één keer moest pauzeren om terug op adem te komen. Benieuwd of ‘Bullet For My Valentine’ – die gepland staat voor vanavond laat – dit zal kunnen overtreffen!
Om half acht kregen we ‘The Last Shadows Puppets’ te zien, een Britse indierockgroep die wordt aangevoerd door Alex Turner (Arctic Monkeys) en Miles Kane (The Rascals). Het was vanavond de eerste keer dat we een liveshow van de Shadows Puppets mochten bijwonen. Ze hebben er nl. een hiatus opzitten van verschillende jaren die ze nu onderbroken hebben om hun tweede plaat te promoten. De set werd geopend met ‘Calm Like You’, een nummer van hun debuutalbum uit 2008. Turner – met wit hemd, ronde getinte brilglazen en een flinke scheut pommade in het haar – had een zekere je ne sais quoi-uitstraling. Hij slenterde regelmatig van het ene eind van het podium naar het andere eind, alsof hij – we zeggen maar iets – op het gemak inkopen aan het doen was in de supermarkt. Die bril had Turner trouwens niet zomaar op. Halverwege de set deed het ding dienst als plectrum. Best origineel! Het laatste nummer was ‘In My Room’, dat ook deel uitmaakt van hun eerste album. Het was een optreden met een zekere cool-factor die bij ons – ook al liepen we toen nog niet rond op deze aardkloot – een jaren zestig- en zeventigsfeertje opriep. Blij dat we erbij waren!
De Nederlander ‘Hardwell’ – volgens sommigen de beste DJ ter wereld – was de laatste artiest die dit jaar op de mainstage van Sziget mocht spelen... en dat was er duidelijk aan te merken. “What’s up Sziget festival, are you ready to do this?” zei Hardwell toen hij verscheen, waarop ons gezichtsveld plots volledig werd ingenomen door explosies, rook, vuur en flitsende lichten. Een epileptisch showtje die we helaas niet helemaal hebben kunnen uitkijken. Er stond nl. nog een portie metal uit Wales op ons te wachten in de A38 marquee. Konden we maar op twee plaatsen tegelijkertijd zijn.
‘Bullet For My Valentine’ was de overstap van mainstage naar marquee zeker waard (al vonden we Hardwell ook best te pruimen!). Aan het aantal ‘Wacken’-, ‘AC/DC’-, ‘Guns ‘N’ Roses’ en ‘Iron Maiden’-shirts te zien waren de metalliefhebbers van Sziget massaal komen opdagen. “Stick those horns up!” zei frontman Matthew Tuck na ‘No Way Out’. Net als bij Parkway Drive waren er opnieuw redelijk wat first-timers aanwezig in het publiek. Misschien was dat de reden waarom ze vanavond zo goed klonken? Na een drumsolo hoorden we nog ‘Your Betrayal’, één van hun bekendste nummers. De show werd beëindigd met ‘Waking The Demon’, een song die ons helaas niet meer ter ore is gekomen. We wilden nl. de vuurwerkshow op de mainstage – die het officiële einde van Sziget 2016 inluidde – voor geen geld missen.
Sziget 2016 was een geslaagde editie met veel hoogtepunten. Blij dat we erbij mochten zijn. Tot volgend jaar!
