De laatste dag van een festival is altijd een combinatie tussen overleven en doorzettingsvermogen, maar de sporen van aftakeling lieten eigenlijk op zich wachten onder de festivalgangers. Het aantal festivalgangers dat zich al vroeg op het terrein begaven lag verrassend hoog. Dit ook ondanks de mindere opkomst dit jaar, die waarschijnlijk te maken had met het feit dat het hetzelfde weekend ook Alcatraz Metal Festival was, enkele kilometers verderop in Kortrijk.
Voor wie te laat was voor de yoga, was xViciousx, als opener van de Main Stage, de perfecte manier om die verkrampte en stijve spieren toch te kunnen losgooien. Deze band die een combinatie van Beatdown en Hardcore is, is niet vies van wat zelfrelativering. Beide zangers stonden met plezier op het podium en spotten met alles waar ze aan dachten. Op die manier zijn ze in mijn ogen een beetje de Jeugd van Tegenwoordig van de hardcore. Ze zijn als liveband een plezier om mee wakker te worden. Verder stond er vroeg op het programma nog wat Belgische jeugd met VVOVNDS (uitgesproken als Wounds). Dit West-Vlaamse geweld was duidelijk klaar om de kleine gezellige Trench van Ieperfest te gaan veroveren. Het podium dat de place to be is wanneer je nieuwe dingen wil leren kennen.
Net zoals H2O op zaterdag, was het ook op zondag al vroeg tijd voor één van de grote namen. Omstreeks kwart na twee was het al de beurt aan DeezNuts. Ook al was dit waarschijnlijk niet de bedoeling van de organisatie, maar zo’n vroege klepper lijkt wel te werken om de mensen al vroeg de wei op te trekken. Deez Nuts stond eerst niet op de lijst, maar zij moesten onder andere het gat in de affiche opvullen dat Terror na hun cancelling had gemaakt. Deez Nuts begon direct met de klassieker Shot After Shot en speelden in hun korte en strakke set van vijfenveertig minuten al de nummers waarvoor je kwam. Stay True, Face This on my Own, Band of Brothers en I Hustle Everyday kwamen allemaal aan bod. Maar al snel bleek dat het geluid niet optimal was Er zat eel wat ruis op en Deez Nuts is maar Deez Nuts wanneer je de baslijn en JJ Peeters duidelijk oort Dit was hier niet echt het geval. Ik heb ze allessinds al beter zien spelen.
Na al dat geweld dat al een drietal dagen woedde, plantte de organisatie een klein eilandje van rust in, in de Trench. Colin H Van Eeckhout, oftewel CHVE, bekend als frontman van het legendarische Amenra, kwam zijn akoustische soloplaat voorstellen Gewapend met zijn draailier kwam hij meditatieve klanken brengen. Zijn soloplaat Rasa bestaat uit één nummer van vijfentwintig minuten en dat was dan ook de gehele set. Jammer genoeg waren er enkele problemen met de klank en zorgde zijn instrument voor feedback door de boxen. In een interview (waarvan je de link onderaan het artikel kan vinden) dat Colin hier aan Snoozecontrol gaf enkele maanden geleden, verklaarde hij dat hij met die draailier voor een instrument wou kiezen waarmee hij live een heel gevecht moest voeren. Tijdens dit optreden kon je dit bijna letterlijk nemen. Je zag aan zijn gezicht hoe hij zijn instrument zo probeerde te forceren om er het beste uit te krijgen. Het was meer dan waarschijnlijk niet het beste optreden dat hij gegeven heeft Toch slaagde hij er nog steeds in om het publiek in een bepaalde transe te brengen, waarvan je achteraf toch enkele minuten nodig had om terug in de realiteit te komen.
Net zoals op zaterdag ook weer twee bands met een gelijkaardige naam. Allereerst was het Reagan Youth die zichzelf moest bewijzen. De kleine Trench stond bomvol en eerlijk, wat een liveband! De tent ontplofte van de energie, punk is not dead! Vervolgens was er Iron Reagan. Met hun welbefaamde You’re kids an Asshole. Waarschijnlijk het kortste en expressiefste nummer van het weekend.
Afsluiter van het hele weekend was de legende en één van de oprichters van van de hele hardcore scene in New York was Agnostic Front. Ze bestaan ondertussen al een vierendertig jaar en zijn voor velen een voorbeeld. Met hun hardcore-singalong songs is het niet moeilijk om de het festival terrein af te breken, maar dat betekende niet dat ze op automatische piloot speelden. Aangezien ze maar een uurtje speelden was hun set strak en doorspekt met alle nummers die je zelf graag wou horen.
Het is de gewoonte op Ieperfest om alle bands een maximun van een uur te laten spelen en ik kan niet anders concluderen dan dat dat aangenaam is. Bands volgen elkaar snel op, het gaat vlot en sets lijken nooit eindeloos aan te slepen.
Agnostic Front speelde Gotta Go al vrij snel en een bestorming van het podium volgde. Iedereen eeft wel zijn eigen hoogtepunt in zo’n weekend, maar op basis van integraal enthousiasme was dit het algemene oogtepunt van deze editie. Afsluiten deden ze met een tribute naar de legendes van de Ramones met BlitzkriegBop.
Een slogan die je vaak zag voorbijkomen was ‘Kill your Idols’. Ik denk dat Ieperfest hier zeer zeker in slaagt. Hier vind je geen verheven bands of headliners als Iron Maiden of Twisted Sisters. De barriere tussen band en publiek wordt volledig verbroken. Podiums worden bestormd, bandleden staan hun eigen merch te verkopen en zijn klaar om een babbeltje te slaan. Hier zijn geen idolen, alleen maar vrienden, één grote community op basis van vriendschap en gedeelde waarden.
