Een festival begint al op de weg er naartoe. Terwijl ik op de trein door de Westhoek draaf, rijd ik verschillende oorlogsbegraafplaatsen voorbij. Zij rusten in vrede, Ieper daarentegen zal pas gaan rusten op zondagavond 22h. Op de trein zitten enkele typische ruige festivalgangers, maar ook een meisje van een jaar of acht die in haar bloemetjeskleedje samen met haar mama nonkel ging gaan bezoeken op Ieperfest. Ieperfest is de place to be voor wie alle vooroordelen over hardcore, metal en punk doorprikt wil zien worden. Je voelt dat het festival commerciële doeleinden niet op de eerste plaats zet. Ze blijven al voor de vierentwintigste keer expres klein binnen de niche die er bestaat voor dit genre. Ze wonnen al verscheidene “Greenawards” en binnen het festival heerst er een duidelijke politieke mening. Er is enkel veganistisch voedsel te vinden. En voor iedereen die het ontbreken van vlees zo een probleem vond, ik weet hoe jullie je voelen, ik ben namelijk vegetarisch op al die andere festivals waar enkel hamburgers en pittas te krijgen zijn en waar ik noodgedwongen drie dagen of meer overleef op frieten. De uitgebreide keuze aan eten was een verademing.
Er was natuurlijk ook muziek te zien op Ieperfest en zoals op alle festivals staat het opkomend (Belgisch) talent als opening van de dag gepland. Als eerste was het de beurt aan Soul Grip. Wanneer je hen hoort spelen voel je het potentieel dat voortstroomt uit hun contrast van zware en donkere geluiden en zachte, zweverige tussenstukken. Drummer Gert Stals keek neer vanop zijn hoge troon, gemaskeerd door de rook, en zag dat het goed was. Krachtige Black Metal met hardcore invloeden, een aardige combinatie! Nog maar eens een sterk project van het Gentse label Consouling Sounds. Vorig jaar kwam hun eerste EP Avadon uit, het is nu wachten op een eerste langspeelplaat van dit kwartet.
Ook STAB mocht voor hun tienjarig bestaan optreden op Ieperfest. Naar eigen zeggen een droom die uitkomt om dit hier te kunnen vieren voor deze Hardcore/Beatdown band. Ze zpeelden jammer genoeg wel iets te vroeg om al enorm veel van hun publiek te verwachten.
De haat – liefde verhouding die ik nu al enkele maanden ervaar met CocainePiss blijft maar verder duren. Nadat ik enorm kritisch was voor hen na hun optreden op Dour, waren ze hier op Ieperfest op een kleiner podium zonder dranghekken veel meer op hun plaats. Het is nog steeds die female-fronted punk waar velen al een tiental jaar niks meer van gehoord hadden, die nu weer stilaan naar de oppervlakte komt samen met hen. De performance is sterk en er is een enorme energie aanwezig, maar ik blijf me afvragen hoeveel daarvan nu uit echte pure passie komt en wat er gespeeld is om de hype die er rond hen bestaat waar te maken.
Vroeg in de namiddag was het ook direct tijd voor een echte klepper. Met H2O stond er typische jaren ’90 New York punk op het programma. Voor mij ondertussen al de vierde keer dat ik hen aan het werk heb gezien, maar dit was misschien wel de beste keer. Na meer dan twintig jaar staan ze er nog steeds en beginnen deden ze met Black Sheep, de opener van hun nieuwe album Use Your Voice om daarna over te gaan naar 1995. De liefde van deze band voor muziek is bijna ongezien en een festival als Ieperfest - zonder boze stewards en dranghekken - maakt die liefdevolle band met hun publiek enkel maar aangenamer. Tijdens What happened? wisselden zanger en publiek zelfs even gewoon van plaats. En ook alle andere klassiekers zoals Nothing to Prove kwamen allemaal aan bod. Een klasseprestatie van deze band die enkel en alleen al door hun enthousiasme nooit zal teleurstellen.
Dit jaar was er toch beduidend minder hardcore aanwezig, waardoor er vooral meer plaats was voor black metal en punk. Deze zaterdag was dan ook punkdag. Cocaine Piss en H2O vermeldde ik al, maar er waren ook enkele enorme punkklassiekers aanwezig dit jaar. ChaosUK is één van deze legendes. Typische oldskool punk met die dosis chaos, zoals hun naam het al doet vermoeden. Snelle en harde anarchie klinkt doorheen hun muziek. Zij zijn ondertussen al bezig van 1979 en de ouderdom is dan misschien wel al in hun lijf gekropen maar niet in hun muziek. Chaos UK spelen nog steeds met een enorme inzet, al blijft het toch telkens raar om te zien hoe er een bepaald idoolschap groeit rond zo’n band die hier niet een enorme fuck you naar moet zijn.
Verder stonden ook de UK Subs op hetzelfde podium. Ondanks de overeenkomst naam, genre en tijdsgeest, spelen ze totaal iets anders dan Chaos UK. Minder chaos en meer punk zijn hun kernwoorden. Vooral de bassline van bassist Alvin Gibbs heeft hier een sleutelrol. Na veertig jaar zijn ook zij het nog steeds niet beu om hun protestliederen te brengen en zanger Charlie Harper nam er nog graag een kus op het podium van een vrouwelijke fan bij.
Hoofdact van de avond van Jello Biafra + the Guantanamo Scool of Medicine. Op deze manier gaat er misschien zo niet direct een belletje rinkelen, maar wanneer ik Dead Kennedys zeg dan zou er een gelukzalige lach op je gezicht moeten verschijnen. Jello was als frontman van de Dead Kennedys al enorm politiek activistisch aanwezig en dat bewees hij nu ook weer op het podium wanneer hij tussen zijn protestnummers door enkel moralistische verzen afstak en is er geen betere plaats dan Ieperfest om zo’n dingen te verkondigen? Toch?
Zijn show was een groot tonneelstuk, wat soms aangenaam was, maar soms ook iets te grotesque overdreven. Als Franky Loosveld een punker was dan was hij Jello Biafra geweest. Het is een fijne ervaring om al die oude Dead kennedys nummers, zoals Too Drunk to Fuck, terug te horen passeren, maar echt overtuigend kwam hij niet over. Al kwam het niet omdat hij er geen zin in had. Aan het einduur nam hij dan ook geen genoegen en speelde nog een twintigtal minuten extra.
Als extraatje verdient het trio van Atari Teenage Riot nog een eervolle vermelding. Als vreemde eend in de bijt brengden zij een soort noise, punk, elektrohardcore. Ze zorgden voor wat afwisseling in de line-up en slaagden er in om zelfs de grootste metalhead te transformeren en te laten meedansen op hun snelle en harde beats. Ze tonen duidelijk hoe muziek gemaakt op een computer ook hard kan zijn en een duidelijk verwantschap toont met hardcore. Een verwantschap dat vaak wordt miskent door de fans van beide genres.
