Afscheid nemen, het doet altijd pijn. Als dit afscheid in rockmuziek gebeurd met een pakkend tot knallende show echter, dan doet dit al iets minder pijn. Twisted Sister brachten op Alcatraz Metal Fest hun allerlaatste show ooit. Na 40 jaar gooien ze de handdoek in de ring, maar niet zonder er een wervelend afscheidsfeest van te maken, van bijna twee uur lang! Geen wonder dat het op die tweede festivaldag van Alcatraz Metal Fest bijna over de koppen lopen was. Alles stond dan ook de gehele dag in het teken van deze ene leuze, de allerlaatste song die Twisted Sister zou brengen kort na 1 u in de nacht, It's Only Rock 'n Roll...Ons verslag, met bijgaande foto's, van deze rock 'n roll dag bij uitstek lezen jullie hieronder:
Een festival opent, het is steeds een ondankbare taak. Flotsam and Jetsam zijn echter geen groentjes meer in het vak, en weten ook hoe daar mee om te gaan. Deze band zag reeds in 1981 het levenslicht. Ze zullen bij het grote publiek misschien nog het best gekend zijn als de band waar Metallica Jason Newsted heeft weggehaald, na het overlijden van Cliff Burton. Flotsam and Jetsam zitten in diezelfde thrash metal richting die Metallica ook volgende, en dit hoor je ook in de sound die ze brengen op Alctraz Metal Festival.
De heren hadden het aanvankelijk wat moeilijk om een publiek, dat net aan het wakker worden was, op dreef te krijgen. Maar ze speelden hun jarenlange ervaring uitvoerig uit, en combineerden dat met een jeugdige spontaniteit. Waardoor een kruisbestuiving ontstond, en uiteindelijk het vuur aan de lont werd gestoken, om de boel te doen ontploffen. Want is dit niet echt wat een openingsacht moet doen? Het vuur aanwakkeren, zodat een festival pas echt in gang schieten. Nu, Flotsam and Jetsam deden meer dan dat, ze zorgden zelfs voor een stevige tot feestelijke stemming zo vroeg in de ochtend, en lieten uiteindelijk de mensen die er aanwezig waren uit hun hand eten. Opvallend hierbij, er was al redelijk wat volk komen opdagen. Flotsam and Jetsam zetten hiermee bovendien ook de toon van de rest van deze feestelijke dag, want ja er moest iets gevierd worden nietwaar?
Hoewel ze officieel niet behoren tot de big four (Metallica, Slayer, Anthrax en Megadeth) hebben we altijd gevonden dat Exodus voor deze drie niet moet onderdoen, integendeel. Exodus brengt thrash metal op technisch heel hoogstand niveau . Waarbij de vlijmscherpe gitaren, als scheermesjes door onze keel snijden. Knallende drumsalvo's alles rondom ons lijken te verpletteren. En de vocale aankleding onze trommelvliezen doet barsten. Typisch aan deze band is dat ze hun publiek nodig hebben om alles uit de kast te kunnen halen.
Gelukkig bestaat het publiek van Alcatraz Metal Fest uit 'die hard' metal en hardrock liefhebbers, die hier voor één ding zijn. Er een rock 'n roll feestje van maken. We kunnen dat laatste niet genoeg herhalen. Door de moshpits, crowdsurfers en dosis energie die het publiek de band lijkt te geven, gaan Exodus nog een paar versnellingen hoger spelen. Het resultaat laat niet lang op zich wachten. Naarmate de set vordert, worden de moshpits steviger en lijkt de band als een bulldozer over de hoofden heen te denderen. Het spelplezier druipt er gewoon af, bij zowel band als publiek. Zo vroeg op de middag al zo een uitbundige sfeer beleven op een festival? We hebben het nog niet zoveel meegemaakt. Maar zo verwonderlijk is dit niet. Exodus spelen al sinds de jaren '80 thrash metal van eenzame hoogte, en moeten niet onderdoen voor de grote namen in dit genre. Op Alctraz bewezen ze dat deze stelling ook weer blijkt te kloppen. Indrukwekkend thrash metal feestje, dat kregen we voorgeschoteld rond de middag!
Met een zijproject uit de schaduw treden van een, laat ons maar stellen , wereldband? Het is niet iedereen gegeven. Dez Farara gooit het bij Devildriver echter over een heel andere boeg dan bij nu-metal band Coal Chamber. Bij Devildriver krijgen we eerder een mix van groove, thrash en melodieuze death metal. Met een gloednieuwe plaat onder de arm Trust No One is Devildriver op pad om overal de poorten van de hel wagenwijd open te gaan zetten, zodat de demonen het aanwezige publiek kunnen verscheuren. De band slaagt er met een gedreven, knallende tot dodelijk angstaanjagende set, koude rillingen te sturen over de weide van Alcatraz. Waardoor het aanvoelt alsof ogenblikkelijk de complete duisternis zal intreden. Zo een gevoel hebben bij death metal? Dat zorgt voor een ultieme adrenalinestoot, waardoor circle pits ontstaan maar ook demonen lijken te ontsnappen uit die eerder genoemde kerkers van de Hel.
Het indrukwekkende daarbij is niet alleen de uiterst hoogstaande manier waarop deze heren staan te spelen. In een interview achteraf vroegen we ons af of ze al twintig jaar samen speelden, want zo voelde het toch aan. Maar dat blijkt dus niet het geval te zijn. Uiteraard hebben elk van de leden al voldoende ervaring opgedaan bij verschillende andere bands, maar ze zijn zo perfect griezelig op elkaar ingespeeld, dat je er geen speld kan tussen krijgen. Devildriver spelen gelukkig ook met de nodige spontaniteit. De immer vriendelijke frontman, ontpopt zich op het podium tot een ware klasse entertainer, een beest die iedereen één voor één wil verscheuren.
Op de website lezen we het volgende: “Op het podium verander ik gedurende een uur in een monster, dat je daarna maar beter terug opsluit". Dit blijkt dus ook te kloppen. Het vriendelijke heerschap dat we na het optreden tegen komen, blijkt op het podium inderdaad te ontbolsteren tot een ware demonische duivel, die de aanwezigen lijkt te hypnotiseren met zijn stem en uitstraling. Gerugsteund echter door een al even vlijmscherpe spelende gitaristen, die met hun gitaar riffs de fans knettergek lijken te maken. Waardoor menig circle pits, wall of death tot moshpits uitmonden tot daverende death metal feestjes. Het siert Devildriver dus vooral dat het hier geen routineuze set neerzetten, ondanks die vele jaren ervaring. Maar hun publiek daadwerkelijk omarmen. Weliswaar binnen een donkere, en griezelige omkadering. Waardoor het aanvoelt als grijpende klauwen die je de strot dicht knijpen, en de adem ontnemen. Buitengewoon indrukwekkend. Bovendien blijken de nieuwe songs diezelfde intensieve inpact te hebben dan de oudere, waaruit we kunnen concluderen dat Devildriver na al die jaren, en ondanks de line up wissels, nog steeds knallende en hoogstaande tot enorm aanstekelijke death metal blijven brengen van onaards hoog niveau. Ook live werden in ons hart donkere gensters geslagen, waarna we verweesd achter bleven.
En we blijven maar doorgaan. Na twee thrash metal feestjes en een trip naar de duistere kant van onze ziel, is het weer tijd voor iets anders. Korpiklaani brengen Folk metal, met semi-geschiedkundige teksten die gebaseerd zijn op mythen en legendes, lezen we op de website van de organisatie. Maar vooral blijken deze heren voorstanders te zijn van wervelende folk metal feestjes. Daarvoor worden ingrediënten boven gehaald als viool tot harmonica, dat resulteert in mensen die plots de polonaise willen dansen door de weide, of althans zo zou dat moeten zijn. Want Korpiklaani brengen dan ook een aanstekelijke set die aan de ribben blijft kleven.
Echter toch deze kanttekening, we hebben het gevoel dat een ruim publiek hiervoor uit de bol laten gaan, toch minder gemakkelijk lijkt te lukken. Nochtans worden alle middelen ingezet om de aanwezigen tot dansen en bewegen aan te zetten. Gelukkig, naast beklijvende muziek te maken, blijken de heren ook over de nodige dosis charisma te beschikken, om een groot deel van het publiek uiteindelijk toch over de streep te trekken. Onze conclusie, moeilijk gaat ook. Na een wat trage, en moeizame start. Waarbij velen nog wat verweesd achter zijn gebleven na de vorige donkere trip tot thrash metal feest, lijken de eerste rijen tot aan de PA toch mee te gaan in dit wilde folkmetal feestje. En dat is de verdienste van niet alleen de aanstekelijke muziek, maar vooral dus de charismatische manier waarop deze heren hun muziek naar voor brengen.
Voor veel mensen was het toen tijd voor een potje pure nostalgie. Lita Ford heeft in haar prille jaren menig, vooral mannenhart, sneller doen slaan. Niet alleen als lid van de band The Runaways (met o.a. ook Joan Jett in de gelederen), ook als solo artieste gooide ze ergens in de jaren '80 heel hoge ogen. In België heeft ze blijkbaar nog niet zoveel aangetreden, en ook het optreden op alcatraz in vrij exclusief voor deze Amerikaanse artieste. We houden niet van vergelijken, maar doen het toch maar even. Vergeleken met de andere Rock dame Doro, speelt Lita Ford eveneens een heel gedreven set maar kan het publiek minder gemakkelijk bekoren.
Wat interactie betreft, doet de dame zeker haar best. En uiteraard kan ze een potje gitaar spelen, waardoor we wel enkele kippenvelmomenten beleven. Ze ontpopt zich hierdoor tot de gitaarheldin, die ze in die beginjaren zeker en vast was, en nog steeds blijkt te zijn. Het hoe en waarom weten we niet, maar ze speelde dan ook een iets kortere set dan voorzien. Toch, de voorste rijen heavy metal en Lita Ford fans van het eerste uur zullen genoten hebben van het toch wel indrukwekkende gitaarspel dat Lita Ford nog steeds naar voor brengt. Alleen heel erg jammer dat de set vroegtijdig beëindigd werd.
Eerder op de dag had Devildriver ons ondergedompeld in een uiterst donker death metal badje. Tijd om weer eens de duistere kant van onze ziel te verkennen? Ook de Finse band Children of Bodom worden vaak omschreven als melodieuze death metal. Deze Finse band halen hun invloeden echter ook uit bijvoorbeeld Black Metal tot zelfs Powermetal - lezen we in sommige biografie.
Ook Children of Bodom spelen hun dosis ervaring in het vak voldoende uit, en brengen hun indrukwekkende donkere muziek eveneens met een dosis spontaniteit. Vanaf de eerste song brult de frontman zelfs al om een circle pit in te zetten. Daar houden we van, direct de fans bij de keel grijpen en niet meer los laten. Daardoor worden we wederom onderdompelt in een duister bad vol angstaanjagende beelden, van demonen die weer ons willen verscheuren. Complete duisternis, deel twee dus.
Want inderdaad, ook deze keer voelt het aan alsof elk moment de zon achter de donkere wolken zal verdwijnen, waarna bliksem en donder op aarde zullen neerdalen en de vier ruiters van de Apocalyps uit de hemel zullen neerdalen, om iedereen één voor één te verpulveren. Vanaf de eerste noten legde Children of Bodom - zoals we reeds aangaven - de lat al heel hoog, en ontstond meteen de ene na de andere indrukwekkende circle pit. Waarna, nog maar eens, de ene na de andere mokerslag volgde, om ons compleet murw te slaan. Zonder meer een indrukwekkende set, die ons als aanhoorder potdoof, rillend van angst en verweesd achterliet. Missie geslaagd mijne heren!
Op zoek naar DE ultieme live band bij uitstek? Soulfly hebben al veel jaren een meer dan indrukwekkende live reputatie. Eens op het podium ontpoppen Max Cavalera en de zijnen zich tot ware podiumbeesten, die geen spaander geheel laten van de omgeving. Op Alcatraz zetten ze , naar goede gewoonte, die reputatie nog maar eens in de verf. We houden van bands en artiesten die hun publiek vanaf de eerste noten bij het nekvel grijpt, en weigert een seconde de rol te lossen. Soulfly doen er alles aan om van elk optreden een wervelend metalfeest te maken. Zonder meer past hun muziek ook bij het zonnige weer op deze zondagavond. Hun zuiders temperament spelen ze dan ook in hun voordeel uit.
Door een combinatie van eigen nummers als Arise Again, Prophecy en Blood Fire War Hate, maar ook Sepultura kleppers zoals Refuse/Resist , Roots, Arise en Dead Embryonic Cells te brengen zorgt Soulfly wederom voor een ultieme adrenalinestoot waardoor het - bij wijze van spreken - dak er wederom compleet afgaat. Zekerheden in het leven, we houden daar wel van. Als er één band is die met zekerheid, ook na al die jaren, nog steeds kan gezien worden als, inderdaad, de ultieme live band? Dan is het Soulfly wel. We zijn er bovendien niet zeker van of er een record is gebroken, maar de crowdsurfers vlogen bij momenten haast constant naar voor en achter. De security had, ook weer naar goede gewoonte, hun handen vol bij dit aantreden van Soulfly. Dat er instrumentaal en vocaal enkele steken werden laten gevallen? Niemand maalt daar om!
We kregen al een bont aanbod van Amerikaanse Thrash Metal met Anthrax en Exodus. De typische Duitse Thrash Metal hadden we nog niet de revue zien passeren. Nu, wat de zogenaamde big three betreft van de Duitse Thrash Metal, zijn Kreator een band die technisch hoogstaande thrash combineren met visuele effecten. Zo werd er een kanon van confetti en slingers afgeschoten, die als sneeuwvlokken op het publiek neerkwamen. Sometimes it snows in August, was de gedachte die door ons hoofd flitste.
Hoezeer we ook onder de indruk waren van het aanbod thrash van dit weekend, Kreator gaven ons een ultieme thrash metal adrenalinestoot, waarbij we als het ware kippenvel kregen, en de haren op onze armen recht kwamen te staan van puur genot. Net door binnen het aanbod ook plaats te maken voor het schitterende visuele effecten, kregen we een grensverleggende show voorgeschoteld die we niet gauw zullen vergeten. Dit was niet zomaar een thrash metal concert, dit was een indrukwekkend orgasme.
Elke song werd voorafgegaan door een speciaal effect, maar vooral spelen deze heren op een ongekend technisch hoog niveau. Waarbij gelukkig de nodige spontaniteit en interactie naar het publiek naar voor wordt gebracht. Bijzonder jammer van die stroompanne midden in dit sublieme aantreden, waardoor we vreesden dat de drive uit het concert zou geraken. Maar Kreator pikken na dit korte euvel gewoon de draad weer op, en zetten een snoeiharde finale in waarbij we weer een boots krijgen, en murw worden geslagen.
Na de wervelstorm uit Duitsland, leek het wel voor veel mensen tijd om even een pauze in te lassen, en de rock opera Avantasia van op een afstand te zien en horen. Toch hebben we ooit het geluk gehad deze show mee te maken op Wacken Open Air, en waren danig onder de indruk van hoe ze het publiek uit hun hand deden eten. Bijzonder aan deze Rock Opera is de vocale inbreng, waarbij gastzangers en zangeressen het beste van zichzelf laten horen en zien. Maar ook de beminnelijke Tobias Sammet blijkt zich te ontpoppen tot een ware verteller, en klasse entertainer. Zijn enthousiasme doet ons niet alleen breed glimlachen, maar bezorgt ons ook een waar kippenvelmoment. Avantasia is bovendien een Rock Opera die perfect schippert tussen ultieme duisternis, en allesomvattend licht.
Buitengewoon aan Avantasia is dat Tobias zich laat omringen door artiesten die op onaards hoogstaand niveau hun ding staan te doen. Zowel instrumentaal als vocaal worden grenzen verlegd, en worden we meer dan een uur ondergedompeld in een indrukwekkend spel tussen licht en geluid, waarbij wederom de haren op de armen recht komen te staan. Voor zei die er zich lieten in meedrijven, was dit een intensieve trip, die je hart en ziel tot volstrekte rust leek te brengen. Maar ook bezorgt de muziek en daarbij horende indrukwekkende beelden, ons een doorstroom van kippenvelmomenten. Zonder meer was dit niet ''zomaar een tussendoortje in aanloop naar Twisted Sister'', maar een onvergetelijk en intensief mooi moment, puur genieten tot in het diepste van onze genen.
De ultieme Twisted Sister song We're not gonna take it werd al lang op voorhand door het publiek gescandeerd, na het aantreden was dat nog steeds het geval. Dee Snider liet weten dat ze, in tegenstelling tot Scorpions - waarvoor hij respect heeft - wel degelijk er mee ophouden, en daar niet zullen op terugkomen. Maar dat wil ook zeggen dat ze hier een onvergetelijk afscheidsfeest zullen bouwen. Nu, Twisted Sister heeft woord gehouden. Vanaf die eerste song leggen de heren de lat al heel hoog, en zorgen voor het ultieme rock-'n-roll feest, waarbij veel bands uit die periode verbleken.
Dit is echter niet enkel de verdienste van de charismatische, ook anno 2016 is dit nog steeds het geval, frontman Dee Snider. Puur instrumentaal worden indrukwekkende gitaar en drum salvo's afgeschoten. Zo waren we onder de indruk van menig knetterende gitaar riff, die ons wederom een waar kippenvelmoment bezorgde. Maar ook Mike Portnoy verving de vorig jaar overleden drummer A.J. Pero met brio. Twisted Siseter profileren zich dan ook als ultieme rock band, zonder franjes. En dit dus zowel op vocaal als instrumentaal vlak.
Dee Snider heeft bovendien een gevoel voor humor, en ook anno 2016 weet hij met zijn oneliners menig hart te raken, telkens opnieuw. De man is een ware klasse entertainer, die iedereen - van vooraan tot helemaal achteraan - laat mee dansen, brullen en genieten tot de toppen van de tenen. Geen wonder dat de overvolle festivalweide bijna twee uur lang ten volle uit de bol ging. Songs als I Wanna Rock, Like a Knife in the Back, I Am (I'm Me) hebben een bijzonder hoog meezing gehalte, maar worden nog steeds met veel liefde voor het vak gebracht. We krijgen dus totaal geen routineuze set voorgeschoteld, integendeel zelfs!
Naast het bouwen van een wild feest, zou Dee Snider geen Dee Snider zijn moest hij geen gevoelige snaren raken. Bij het anthem The Price, opgedragen aan gevallen metalmakkers als Lemmy en hun eigen drummer A.J. Pero vraagt hij de mensen om alle lichtjes boven te halen, en gaan de spots en zo uit. Het zorgt voor een indrukwekkend beeld, waarbij we mensen in tranen zien staan. Waaronder ikzelf. Een ware golf van puur kippenvel stroomt over de massa heen bij dit heel indrukwekkend moment puur genieten. Om maar te zeggen, Twisted Sister bouwen niet alleen een feest, ze raken gevoelige snaren. Tot diep in de genen.
We'Re not gonna take it bleek te zorgen voor die ultieme adrenalinestoot, en werd tot meermaals toe herhaald zowel door het publiek als de band. Ze geraakten haast niet meer van het podium. Na het voorstellen van zijn makkers, ook de gevallen makker A.J. Pero was het dan tijd voor het ultieme afscheid met de Rolling Stones klassieker: It's Only Rock 'N Roll. En laat dat nu net zijn waar het om draait bij Twisted sister, al veertig jaar lang. Het is gewoon rock'n'roll, zonder daar meer of minder aan toe te voegen.
Maar het werkt! Op Alcatraz werd afscheid genomen - althans op Europese bodem - van de ultieme rock band, die bewijzen dat Rock nog steeds niet dood en begraven is. We stonden - en dat durven we zonder blozen te bekennen - met tranen in de ogen toen Dee Snider en de zijnen voor altijd het podium verlieten.. ons en velen met ons, verweesd achter laten. Ook bij het naar buiten gaan klonk die ultieme klepper We 'Re Not Gonna Take It als een ode. Zonder meer, één van de meest indrukwekkende afscheidsfeestjes ooit, dat kregen we voorgeschoteld. Met de krop in de keel, en een brede glimlach op ons gezicht verlieten we de festivalwei. En pinkten nog een laatste traantje weg.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
