Met één podium en een affiche waarvan elk beetje hardrock en metalfan prompt gaat watertanden. Zorgt de organisatie van Alcatraz Metal Festival wederom voor een frisse wind doorheen het metallandschap, dat is ook medio 2016 weer eens gebleken. Met als gevolg, een overvolle festivalweide -:vooral op zondag was het over de koppen lopen bijna. We vroegen ons luidop af of het die dag niet was uitverkocht? Ook op zaterdag zakten we af naar de gevangenis van Alcatraz, en lieten ons heel gewillig opsluiten om te genieten van een hoogstaande thrash metal van Anthrax. Whitesnake die in schoonheid afscheid namen van hun publiek. Airbourne die een hardrock tot metalfeestje wisten te bouwen van de bovenste plank, en Within Temptation die bewezen dat zij nog steeds mogen gezien worden als absolute top wat het zogenaamde ''Metal Female Voice Metal'' gebeuren betreft. Ons verslag, met foto's, lezen jullie hieronder:
Thundermother speelt voor het eerst in België, zo te zien worden ze zeer gesmaakt door het toch al talrijke publiek. Op dit uur van de dag krijgen we een stevige portie Rock ‘n' Roll voorgeschoteld door deze straffe madammen. Ze brachten bovendien een mix van nummers uit hun album 'Rock ‘n' Roll Disaster' en hun recente album 'Road Fever'
De ondertussen goed gevulde weide van Alcatraz mag Metal Church aanhoren , met oud zanger Mike Howe. Hij ontpopt zich dan ook als een podium beest die springt en rent als geen ander. Wanneer ze het nummer 'Watch The Children Pray' brengen neemt Mike Howe het publiek mee op sleep touw om uitbundig mee te zingen. Verder brengen ze een mix van hun klassiekers zoals Star The Fire, Beyond The Black en Badlands daarmee kunnen ze het publiek mee plezieren. Het typerend geluid en zang brengt de oude thrash weer naar boven.
Met een rauwe stem begon deze band aan hun set, vol enthousiasme en met een mix van verschillende muziek genres die we te horen kregen. De Noord Ierse band stond dan ook heel zelf verzekerd op het podium maar als je weet dat ze reeds tourden met de grootste der grootsten zoals onder ander AC/DC, Deep Purple, Whitesnake enz.... is het niet zo verwonderlijk dat ze zo zelfverzekerd op dat podium staan. Trouwens is het natuurlijk een eer te weten dat zij door David Coverdale aanbevolen werden om ook op de affiche van Alcatraz te worden gezet. Voor de liefhebbers van The Answer, in December komen ze nog eens terug naar ons land.
Candlemass, doom metal van de bovenste plank die dit genre in de jaren 80' op de kaart zetten. In 2012 brachten ze 'Psalms For The Dead' uit, hun laatste album trouwens want daarna hebben ze ook niets meer uitgebracht. Sindsdien is Candlemass wel blijven touren en dit met zanger Mats Léven maar teerden op hun bestaand matriaal. Maar heel recent is er dan toch een 4-track EP uitgebracht onder de naam 'Death Thy Lover'. Muziekaal was het wel top wat we te horen kregen vandaag, natuurlijk na al die jaren, deze band bestaat dan ook al sinds 1980. En zoals het een band uit de jaren 80' beaamt moest er uiteraard ook een solo'tje tussen gesmeten worden.
Verslag: Wendy
Sommige bands moet je gewoon zien of horen in een donkere en grauwe omgeving, waarbij de grimmik en muziek van die artiest beter tot zijn recht komt. Dat was de eerste gedachten die door ons hoofd schoot, toen we het optreden van Avatar aanschouwden. Met geverfde gezichten, opvallende kledij en messenscherpe uithalen - waarbij het leek alsof kelen werden over gesneden - dompelden Avatar ons onder in een donker badje van aanstekelijke tot groovy riffs. De clowneske verschijning van Johannes Eckerström spreekt daarbovenop nog wat meer tot de verbeelding. Vooral dan wel een heel zwartgallige, duistere verbeelding, met de nodige dosis humor van een al even zwart kaliber. Moesten we in een donker steegje dit gezelschap tegen komen, zouden we prompt verstijven van pure angst.
Ook op Alcatraz zorgde hun muziek voor koude rillingen, en dat het angstzweet op onze lippen stond. Nee, de zon verdween niet plots achter de wolken. Zover heeft Avatar het niet kunnen drijven met hun duistere set, maar je dat gevoel geven dat ijzeren klauwen je de keel dicht knijpt terwijl een griezelige lachende stem je de ultieme doodsteek geeft? Dat dan weer wel. Bovendien werd er ook voldoende gegrasduind doorheen de nieuwste plaat Feathers & Flesh’ waarbij we toch een zekere evolutie merken, die ons zeker kan bekoren. Ook live krijgen die nieuwe songs een weerklank, die ons over de streep weet te trekken. Deze donkere trip, boordevol zwarte humor, was voor ons de perfecte manier om Alcatraz metal Festival met een oerknal in te zetten.
Nog meer duisternis, van een heel ander kaliber, kregen we met Triptykon. Na het ter ziele gaan van Celtic Frost, medio 2008, richtte Tom G. Warrior Triptykon op. Met een mengeling van donkere muziekstijlen als black, death tot doom metal - vooral dat laatste horen we veel terugkomen bij deze band - werd in 2010 een klasse debuut op het publiek losgelaten. Eparistera Daimones’ kreeg overal lovende rencies, en de opvolger ‘Melana Chasmata’ (2014) werd in Rock Tribune zelfs verkozen tot plaat van het jaar! Om maar te zeggen, de liefde voor Triptykon is heel groot. Ook wij waren danig onder de indruk van de wederom duistere atmosfeer die werd geschapen tijdens dit optreden. Zonder omkijken leken de aangrijpende riffs, maar vooral angstaanjagende vocalen, onze de strot dicht te knijpen. Duivelse demonen kwamen uit de diepste kerkers van de hel hun gewillige slachtoffers uitzoeken, op klaarlichte dag. Even leek de zon zelfs te zullen verdwijnen achter donkere wolken, althans dat gevoel kregen we bij het aanhoren van deze wel heel intensieve tot donkere trip die Triptykon ons aanbood.
Echter konden we ons ook niet van het gevoel ontdoen, dat deze muziek toch beter had gepast in een al even duistere tot nog meer intieme omgeving. Of bij het vallen van de duisternis, waarbij je nog dieper zou wegzakken in al even duistere gedachten. Wat niet wegneemt dat we bij deze Doom trip ons een ware krop in de keel bezorgde, en het angstzweet ons de tweede keer op deze dag, leek uit te barsten. Wellicht zal niet iedere aanhoorder dit hebben begrepen, maar wij lieten ons gewillig meedrijven op de verdovende klanken, onze demonen recht in de ogen kijkende. Diepe duisternis, op een zonovergoten middag, je komt het niet elke dag tegen.
Genoeg depressies, zwarte humor, en doom gedachten. Vijftien minuten voor hun optreden lieten Anthrax via het scherm weten dat ze er zin in hadden, om een old school thrash metal feestje te bouwen op alcatraz Metal Fest. Nu, ze hebben woord gehouden! Vanaf de eerste noten vlogen de knetterende riffs ons rond de oren, ontstonden menig moshpit en leek de festivalweide tot leven te komen. Wat de Big Four betreft, hebben we altijd gevonden dat Anthrax nog het best tot hun recht komen in een toch wat intiemere omgeving, op Alcatraz bleek die stelling zelfs compleet te kloppen.
Als een losgeslagen bulldozer raasde de band over de hoofden van de aanwezigen heen. Een heel bewegelijke frontman, gitaristen die er duidelijk zin in hadden om hier een feest te bouwen. En een drummer die mokerslagen boven haalde - die aanvoelden alsof onze hersenpan elk moment zou worden ingeslagen. Meer hadden we niet nodig om over de streep te worden getrokken. Deze spontane aanpak had dan ook gevolgen, want het publiek ging prompt volledig uit de bol en deed gewillig mee met dit wervelende thrash metal feest, zonder weerga.
Anthrax spelen bovendien technisch heel hoogstaande thrash, maar ondanks de jaren van dienst hebben ze hun spelplezier zeker niet opgeborgen. Want de spontaniteit en spelplezier dat ze hier naar voor brachten, we komen het doorgaans tegen bij jonge wolven in het vak die nog alles moeten bewijzen. Net dit siert een band als Anthrax, die na al die jaren nog steeds stevige thrash metal brengen. Zonder scrupules en omwegen, iedereen van begin tot einde murw slaan. Om zo een puur old school thrash metal feest te bouwen, van de bovenste plank. Meer moest dat niet zijn om de duistere gedachten van de vorige bands, uit ons hoofd te drijven. Op het einde van hun concert lieten Anthrax weten dat ze in februari 2017 terug naar ons land komen. Iets om naar uit te zien!
Na dat wervelend feestje was het voor Ministry uiterst moeilijk, tot onmogelijk, om met hun typische industrial Metal de menigte te bekoren. Nochtans mogen deze heren - ik wik mijn woorden - grondleggers, of mede grondleggers, genoemd worden van deze muziekstijl. Uiteraard passen ze niet zo goed in het aanbod van thrash, death tot heavy metal dat op Alcatraz Metal Fest werd aangeboden. Bovendien blijkt de aanklacht tegen politiek in Amerika, die wel degelijke aansloeg in de beginjaren, anno 2016 niet echt meer te werken. Ook al hebben de beelden een update ondergaan, door beelden te laten zien van bijvoorbeeld Trump die bewerkt wordt met een bokshandschoen.
En toch bekroop ons een overweldigend tot deugddoend gevoel van opperste, donker genot toen de typische industrial klanken onze oren deden suizen. Ministry gebruiken hiervoor geen overdreven poses, ook wordt geen vuurwerk afgestoken. Ze laten gewoon hun muziek voor zich spreken, we kunnen ons voorstellen dat niet iedereen zich hier kan in vinden. Een groot deel van het publiek vond het dan ook tijd worden om de honger te stillen, of nog wat meer de dorstige te laven. Wijzelf waren, samen met de eerste rijen voor het podium, echter onder de indruk van de diepe tot snoeiharde klanken die ons compleet murw sloegen. Maar konden ons inderdaad ook niet van de indruk ontdoen, dat de show van Ministry niet meer diezelfde impact leken te hebben als zoveel jaren geleden.
De jongens zullen de gedoodverfde vergelijking wellicht al strontbeu gehoord zijn, maar je kan er echt niet aan voorbij. Bij het aanhoren, en vooral zien van de show van Airbourne komt prompt de band AC/DC in ons hoofd naar boven drijven. Dit heeft in grote mate te maken met de charismatisch, heel bewegelijke houding van zanger en frontman Joel O'Keeffe.
"Niets experimenteel, geen franjes, enkel snoeiharde hardrock, voortgestuwd door messcherpe hooks, pompende drums en liedjes die je niet meer uit je kop krijgt. Voeg er de ongenaakbare live shows bij en je hebt alle ingrediënten samen voor een onfrisse cocktail van fist & headbangen. Raise The Flag for Rock-‘n-Roll!" Dit krijgen we te lezen als introductie over Airbourne, op de website van het festival. Nu, deze stelling blijkt inderdaad te kloppen. Deze band heeft geen overdreven show elementen nodig, zeker en vast worden ook geen experimentele uitspattingen naar voor gebracht. Enkel pure, onversneden hardrock uit die wilde jaren '70, echter in een fris en monter kleedje gestoken. De heren brengen dan ook een wervelende hardrock show, met alles erop en eraan. Niet alleen de 'spring-in-het-veld-houding' van de frontman, springt in het oog. Ook instrumentaal klinkt Airbourne eenvoudig, doortastend en vooral technisch hoogstaand. Echter is het dus vooral de bedoeling hier een wervelend feest van te maken, zonder scurpules.
Airbourne hebben een ijzersterke live reputatie, en zetten hun status als pure live band dan ook voortdurend in de verf. Joel beklimt zelfs de stage van de gehandicapten, die vol jolijt meebrullen met de zanger. Ook gaat hij het publiek voortdurend opzoeken, gerugsteund door zijn al even bewegelijke kompanen. Niemand, van voor het podium tot ver naar achter, blijft onberoerd bij dit wervelend hardrock feestje dat hier wordt gebouwd. Ook al lijk je bij elke song een lied van bekende acts uit die jaren '70 te horen, het stoort niet en je brult zelfs elk van hen uit volle borst mee. Meer nog, de potentiële opvolger van bands als eerder genoemde AC/DC? Dat kunnen Airbourne zeker worden. Op Alcatraz Metal Fest bewezen ze zelfs dat ze voor deze grootheden binnen het hardrock gebeuren totaal niet moeten onderdoen, wat live performance betreft.
Ik had het nog tegen vrienden gezegd ''leg de lat niet te hoog wat Whitesnake betreft''. Ondanks de status van deze band rond David Coverdale, brengt Whitesnake eenvoudige heavy Metal, zoals er honderden bands dat doen. Daar is niets mis mee, integendeel. Maar vaak leggen aanhoorders de lat net iets te hoog wat deze band betreft, krijgen we vaak de indruk. Echter kregen we hier een waardig afscheid te zien en horen op Alcatraz Metal Fest, zoals het gewoon moet zijn.
Afscheid horen we u vragen? In het programmaboekje van Alcatraz Metal fest lezen we het volgende:
"We are truly excited & looking forward to playing at ALCATRAZ FESTIVAL in 2016 on what will be our 'Greatest Hits World Tour' & most likely my personal 'Farewell to Arena Rock' after over 40 years of writing & performing rock music.
As I write this we are finishing our incredibly successful touring cycle of 2015, following the release of our tribute to Deep Purple Mark 3 & 4, Whitesnake 'The PURPLE Album'. I am honored to have toured this incredible world we share for over 40 years, celebrating & enjoying unforgettable moments with millions of people...All of whom have shared this amazing journey with me...I truly love the shared experience & simply love my job & always will...Over 4 Decades Of FUN...Thank YOU!! – David Coverdale –"
Puur instrumentaal brengen Whitesnake nog steeds, wellicht lange, maar daarom niet minder indrukwekkende solo's die de haren op onze armen doen recht komen van puur genot. David Coverdale zijn stem is niet meer wat het is geweest. Maar toch blijkt hij nog steeds ons hart te kunnen raken met ultiem songs als: Here we go again, Is this Love of Judgment Day. Coverdale en de zijnen zijn altijd meesters geweest in het brengen van hartverscheurende ballads, die door duizenden aanhangers uit volle borst worden meegezongen. Al dan niet met het wegpinken van een traan. Dit was ook nu weer het geval. Echter kregen we vooral kippenvel, en een krop in de keel, van die voornoemde gitaar solo's. Maar ook de indrukwekkende bas solo , na Slow An' Easy bezorgde ons een ultiem kippenvelmoment. Om het niet te hebben over die al even meesterlijke drum solo die we te horen kregen.
Kortom kunnen we vooral stellen dat Whitesnake waardig afscheid heeft genomen van hun Belgische publiek, en dit niet door het brengen van een routineuze set boordevol 'hits'. Maar met de nodige spontaniteit en interactie naar de fans toe. Coverdale blijkt nog steeds over een charisma te beschikken waarmee harten worden gebroken, en de songs deden ons bovendien terugkeren naar die wilde tijden. Wat ons, en vele honderden fans, tot voorbij de PA betrof, heeft Whitesnake afscheid genomen in schoonheid en eenvoud, Meer hadden we dan ook niet nodig om over de streep te worden getrokken.
Binnen het Female Fronted Metal gebeuren zijn Within Temptation uitgegroeid tot een band die met deze muziek ondertussen een heel ruim publiek kunnen bekoren. Ook op de zogenaamde 'niet metal festivals' wisten ze ondertussen al menig harten te veroveren. Hiervoor worden gedoodverfde ingrediënten boven gehaald als de indrukwekkende stem en uitstraling van frontvrouw Sharon den Adel, die met haar hoge stemgeluid de luisteraar onderdompelt in bedwelmende sferen.
Bovenop de vocale aankleding, krijgen we vuurwerk tot al even beklijvende beelden op het scherm te zien. Wellicht zal niet iedereen te vinden zijn voor de wat bombastisch, en overdreven bewegingen die worden gemaakt. Maar Within Temptation zetten na al die jaren nog steeds een indrukwekkende set neer, waar uit weer eens blijkt dat de Ice Queen nog steeds kan bedwelmen tot hypnotiseren, door middel van haar integrerende stem en dito instrumentale aankleding van de muzikanten van dienst. Want hoewel de aandacht doorgaans naar Sharon gaat, is het net die instrumentale - al even indrukwekkende tot hoogstaande - aankleding die de ultieme aanleiding geven om ons compleet murw te slaan. Net het spel tussen beeld en klank, zorg er uiteindelijk voor dat Within Temptation ons uiteindelijk compleet over de streep weet te trekken.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
