Artiesten en bands binnen de Belgische muziekwereld, die helaas nog steeds niet de erkenning krijgen die ze al jaren verdienen? We komen ze geregeld tegen. Moesten Your Highness Amerikanen of Britten zijn, dan stonden ze nu - in alternatieve muziekkringen - aan de top. Maar in ons land is het dus verduiveld moeilijk om met ''experimentele, eerder donkere en niet gemakkelijk in het gehoor liggende muziek'' - zoals je deze band hun muziek zou kunnen omschrijven - potten te breken. Ons moeten deze jongens echter niet meer overtuigen. We zagen hen op die, helaas door gekende omstandigheden ondertussen, gedenkwaardige 13 november 2015 in Ancienne Belgique en schreven daarover: Your Highness brachten een heel strakke, redelijk donkere set. Begin dit jaar brachten deze heren bovendien nog een knappe plaat uit City In Ruins. Waarbij vooral die rauwe, we zouden haast zeggen angstaanjagende, vocale aankleding nog het meest opviel. Maar vooral de vrij duistere combinatie tussen sludge, stoner en bleus riffs trokken ons bij deze plaat, en alle andere releases van de band, telkens opnieuw over de streep. Met The Quietus wordt een volgende, heel interessante bladzijde omgedraaid in de geschiedenis van deze topband uit het Antwerpse. Deze plaat kwam reeds eind mei op de markt, we namen hem stevig onder de loep. Onze bevindingen
Dit waren we er even vergeten bij te vertellen. Deze gloednieuwe plaat van Your Highness bestaat uit één nummer. Maar eentje van circa vijfentwintig minuten lang!. The Quietus is dan ook een donkere, angstaanjagende trip met vele uiteenlopende facetten. Zo begint de song met een geluid dat we zouden kunnen omschrijven als een bonkend hart, waardoor we met de krop in de keel angstvallig om ons heen kijken. Na de oerschreeuw van zanger Ben Baert doet de trommelvliezen barsten en deze dreigende ondertoon naar een langzame maar zekere climax stijgen.
Geleidelijk aan worden meerdere duistere aspecten toegevoegd, waarbij de gedoodverfde combinatie tussen Sludge, stoner en Blues - het paradepaardje van Your Highness - uitvoerig naar voor worden gebracht. Uiteraard kan men hierbij niet voorbij aan de stomende uithalen van drummer Joachim Cols die met zijn uithalen onze hersenpan dreigt in te slaan. Gerugsteund door al even diep snijdende riffs van Jean Van Assche en Bart Struyf, wordt het tempo geleidelijk naar een algemene climax gedreven. Bovenop die griezelige riffs en drumsalvo's zijn er de haast pompende baslijnen van Jorn Van Der Straeten, die hierdoor de ultieme doodsteek lijkt toe te dienen. De bulderende tot griezelig aanvoeldende screams van Ben knijpen ons uiteindelijk de keel toe, telkens opnieuw.
Kortom kunnen we dan ook stellen. Ook nu weer blijkt dat niet één element boven de andere uitsteekt. Maar het de kruisbestuiving is tussen de subtiele, tot duistere, instrumentale en vocale inbreng die ons over de streep trekt. Het extra interessante aan The Quietus is dat die 25 minuten aanvoelen als enkele seconden. Waardoor we geneigd zijn die trip nog eens mee te maken, en nog eens.. tot we compleet murw geslagen, verweesd in een hoekje achter blijven. Zo een verslavende inwerking heeft The Quietus op ons. Deze song is trouwens een schoolvoorbeeld van hoe Your Highness al vele jaren bezig is, nieuwe wegen worden dus niet echt ingeslagen - maar storen doet dat ook niet. Met hun muziek horen ze bovendien al jaren in geen enkel vakje thuis. Maar binnen de complete duisternis van ons hart, zorgen Your Higness met deze hartverscheurende song, ook nu weer voor een angstaanjagende en onvergetelijke trip doorheen de donkerste kant van onze ziel. Zonder meer indrukwekkend, en bovendien - zoals reeds aangegeven, - enorm verslavend!
1. The Quietus
