Was het op de eerste festivaldag reeds gezellig warm op Antwerp Metal Fest, dan gingen we op dag twee een bloedhete dag met temperaturen tegen de 30° tegemoet. Wij maakten ons op voor een dagje grasduinen doorheen alternatieve bands, vreemde eenden in de bijt, knallende hardcore tot zweet, bloed en bier. Met op het programma toch vooral 'ontdekkingen' in de brede zin van dat woord, voor ons althans. Maar ook bevestigingen, van bands die ons eerder al konden bekoren in een kleinschaligere tot intiemere omgeving. Het fotoverslag van deze tweede festivaldag kunnen jullie hier nog eens bekijken - http://www.snoozecontrol.be/fotoverslagen/5896/ - Ons verslag:
Vroege vogels konden alvast genieten van een donkere trip doorheen de marquee. Onrust hun muziek omschrijven is wat moeilijk. We horen invloeden van sludge metal - vooral door de hartverscheurende vocalen. We menen ook wat Black Metal invloeden te ontdekken binnen de sound, tot pure post metal. In elk geval kregen we met Onrust een mengelmoes van donkere intensiviteit voorgeschoteld. De bandleden bleven min of meer in diezelfde gespannen houding hun instrumenten bespelen. De concentratie op het produceren van onaardse geluiden bleek daardoor de spontaniteit en interactie naar het publiek lichtjes aan te tasten. Echter is de muziek van Onrust iets dat je moet ondergaan. Wij voelden ons dan ook wegglijden over donkere paden, naar onontgonnen duistere gebieden in onze ziel. Uiteraard zal zo een soort muziek beter floreren in een intieme, al even donkere club of pub, maar ergens zagen we plots de zon verduisteren tot een gloeiende rode bol die elk moment de aarde zou verpulveren. Kortom, best begrijpelijk dat een publiek dat nog moet wakker worden het niet echt zal hebben begrepen. Wij echter waren diep onder de indruk van deze heel duister aanvoelende trip. In een interview achteraf -daarover lezen jullie alles in een ander artikel - liet de band ons weten dat er waarschijnlijk eind van het jaar een album zal worden uitgebracht. Dit optrede op Antwerp Metal Fest was dan ook hun laatste voor ze de studio induiken. Voor wie houdt van - we kunnen het niet genoeg herhalen - intensieve duistere trips? Zeker een sterke aanrader deze Onrust.
Ook Carnation zijn druk bezig met een nieuwe plaat. En brachten dan ook enkele gloednieuwe nummers. De heren brengen het soort Death Metal waardoor haren op de armen recht komen te staan, en zielen naar de hel worden doorverwezen. Dit is in grote mate te danken aan de toch wel heel integrerende podium act van frontman Simon Duson. Niet alleen waren zijn handen en gezicht bloedrood geverfd, ook bleek zijn stem te komen uit de diepste kerkers van de hel. Het leek wel of hij het publiek bezwerend aansprak, om hen naar die donkere gangen te laten overstappen, tot we de vuurtongen van de hel onze voeten voelden likken. Maar laten we toch ook de instrumentale inbreng van Carnation niet vergeten, die mogelijk nog indrukwekkender kan genoemd worden zo vroeg op de middag. Menige gitaar riffs van Jonathan Verstrepen en Bert Vervoort bezorgden ons als het ware kippenvel, en lieten ons met de krop in de keel achter. De mokerslagen die drummer Bas Morbid naar voor bracht gingen door merg en been. Als klap op de vuurpijl zorgden de baslijnen van Yarne Heylen voor die ultieme doodsteek die we nodig hadden om ons compleet over de streep te trekken. Carnation zitten nog maar aan het begin van de rit, ze ontstonden in 2013, maar blijken nu al op een technisch heel hoogstaand niveau te spelen en zingen. Overdreven bewieroken? Misschien, want links en rechts zijn er nog kanttekeningen. Vaak staan de muzikanten gewoon hun ding te doen, je ziet dat de zenuwen toch vrij gespannen waren. Daaruit blijkt toch dat ze nog aan het groeien zijn. Mits het voldoende samen spelen, en begane wegen verder bewandelen, zien we nog een gouden toekomst voor deze sterk opkomende Death metal band, die bovendien in de puur instrumentale en vocale zin van het woord, totaal niet moeten onderdoen voor enige gerenommeerde band binnen deze muziekstijl.
Opvallend op deze zondag, het aanbod HC was vrij groot. Volgens sommige zelfs iets te groot tegenover andere jaren, wijzelf hadden daar echter geen enkel probleem mee. De aangeboden elementen spraken deze stelling tegen, want er was toch weer eens voor ieder wat wils op Antwerp Metal Fest 2016. Neem nu het Nederlandse gezelschap Run Like Hell die Hardcore Punk brengen in zijn meest pure, onversneden vormen. Ze leggen de lat vanaf de eerste tot de laatste noot vrij hoog. Ook al zijn er in de stijl die zij aanbieden wel honderden bands, als de muziek gebracht wordt vanuit het hart van deze muziekstijl, wie zijn wij dan om daar over te zeuren? Run Like Hell zijn gewoon een schoolvoorbeeld van hoe HC moet klinken live. Rechtdoor, zonder opkijken het publiek vastgrijpen, en niet meer loslaten tot ze compleet murw zijn geslagen. Wat ons betreft een stevig potje HC op ons bord, zoals we dat gewoon heel graag eten.
Nog meer Nederlands geweld, maar dan van een ander kaliber. Sisters of Suffocation bestaat uit dames die verdomd goed weten hoe hun instrumenten te bespelen. Hun muziek ligt in verlengde van het aanbod Death Metal en andere aanverwante 'duistere metalgenres' Met als meest opvallend onderdeel de rauwe tot haast angstaanjagende stem van frontvrouw Els Prins. Die over een vocale capaciteit beschikt waardoor demonen uit de diepste bodem van de Hel zowaar tot leven komen. Bovendien wordt ze gerugsteund door de al even knap spelende instrumentalisten zoals daar zijn: Simone van Straten Drums - Amber de Buijzer Bass - Puck Wildschut. Vanaf het begin voelen we stevige klauwen rond onze hals, die ons de adem ontnemen. Waarna we worden meegetrokken naar een donkere omgeving, waaruit ontsnappen onmogelijk zal blijken. Sisters Of Suffocation mogen naast het podium dan heel vriendelijke dames zijn, op het podium ontspinnen de demonen zich en worden we als luisteraar dus meegesleurd naar de diepste kelders van de hel. Vooral de vocale capaciteiten bezorgen ons koude rillingen, tot angstaanvallen. Met de zon in de ogen, lijkt het of die veranderd in een vuurbal die elk moment iedereen zal verpletteren. De dames brengen een stomende, alles om zich heen verpletterende set, die ons uiteindelijk totaal verweest achterlaat. Bovendien blijken elk van hen op technisch enorm hoog niveau te zingen en spelen, wat niet zo verwonderlijk is gezien hun achtergrond. Sommige van hen volgend zelfs een ware 'metal opleiding'. Echter staat dit technisch hoogstaand spelen, de spontaniteit niet in de weg. Waardoor we kunnen spreken van een uiterst geslaagde doordocht van deze Nederlandse Death Metal formatie. Met een vocale inbreng die ons compleet van de kaart leek te vegen, en een instrumentale inbreng om iedereen de ultieme doodsteek te geven. Hebben Sisters of Suffocation bewezen heel veel in hun mars te hebben.
Vorig jaar zagen we Marginal op het festival Rocktoberfest, en waren we vooral onder de indruk van de bol energie die op ons afkwam. Meer nog, deze band gaf het goede voorbeeld aan de daarop volgende artiesten, hoe ze het dak er moeten laten afgaan. Ondertussen hebben deze heren ons al meerdere keren met verstomming doen staan. Nu zo verwonderlijk is dat niet, elk van de leden hebben al heel wat waters doorzwommen. Maar ook Marginal blijven, ondanks hun jaren ervaring en eveneens technisch enorm hoogstaande manier van spelen, een dosis spontaniteit naar voor brengen alsof het hun allereerste concertje ooit was. Meteen met de deur in huis vallen, daarin is Marginal altijd goed geweest. Ook op Antwerp Metal Fest leggen de heren de lat, zowel instrumentaal als vocaal, direct heel hoog. De gevolgen lieten niet op zich wachten, het publiek reageerde met de ene na de andere stevige moshpit. Dit laatste had dan weer zijn uitwerking op het podium, want Marginal speelde prompt een paar versnellingen hoger. Moest er een dak op de tent liggen, die lag er prompt compleet af. De grote sterkte van deze band is dat hun muziek gewoon schreeuwt om live gebracht te worden, maar ook dat Marginal telkens opnieuw grensverleggende mokerslagen blijft uitdelen. Dat was vorig jaar al zo op o.a. Rocktoberfest. Maar ook zondag op Antwerp Metal Fest werden we weer eens compleet tot moes en murw geslagen door deze bulldozer die over onze hoofden heen reed, en alles om zich heen leek te verpletteren. Het was reeds een snikhete dag, maar Marginal deed zowaar de temperatuur tot een waar kookpunt stijgen. Indrukwekkend, tot grensverleggende performance, zonder meer van deze heren.
Nog meer hardcore, maar dan van een eenzaam hoog niveau. Do Or Die zijn een Belgische formatie die reeds sinds 1999 aan de weg timmeren, en binnen de HC scene ondertussen zijn uitgegroeid tot als het ware legendarisch. Bovendien slepen deze heren een ijzersterke live reputatie met zich mee. Daar waar we toch al onze portie stevige HC hadden voorgeschoteld gekregen, leek Do or Die zowaar nog een paar trappen hoger te spelen dan hun voorgangers. Ook bij deze band heeft de jaren dienst er gelukkig niet voor gezorgd dat ze een routineuze set neerzetten, gelukkig maar. Vanaf het begin worden we verwarmd met typisch HC van uitzonderlijk hoge kwaliteit, waarbij stil staan onmogelijk blijkt. Bovendien is de bewegelijke frontman niet vies van zijn publiek op te zoeken, en doet de band er alles aan om de nodige interactie naar voor te brengen. Het zorgt weer voor een kruisbestuiving die nog maar eens het dak er compleet laat af gaan.
We hadden het al over 'vreemde eenden in de bijt'. Tangled Horns leken tussen al dat hardcore, death metal en thrash metal geweld met hun stoner/grunge aanpak inderdaad niet echt te passen in het plaatje. In eerste instantie stond het publiek er dan ook op de kijken met open mond van verbazing. Dat laatste kwam uiteraard ook door de wilde capriolen van frontman Tim Vandeplas, die met zijn charismatische uitstraling ons reeds kon bekoren op het evenement 5 jaar Elpee in Deinze enkele maanden geleden. Ook op Antwerp Metal Fest leek er geen einde te komen aan de wilde gebaren, 'rare' sprongen en het rollen over het podium. Maar uiteraard kunnen we ook niet voorbij aan de knetterende stoner/grunge die op een heel hoogstaande manier wordt naar voorgebracht. Instrumentaal hebben Tangled Horns voldoende wapens bij de hand om menig 'grote band' binnen deze muziekstijlen naar de kroon te spelen. Ze mochten dan het publiek niet compleet mee krijgen, de wilde show van Tim en knappe muzikale prestatie die deze band naar voor brengt, kon ons zeker en vast bekoren.
Zonder meer tekenden Pro-Pain voor het, wat ons betreft, absolute top concert van Antwerp Metal Fest 2015. Geen wonder dat de organisatie met veel plezier hen vroeg om dit jaar terug te komen. Nu wie deze band niet kent, heeft waarschijnlijk de laatste twintig jaar of zo onder een steen geleefd. Pro-Pain brengen de perfecte kruisbestuiving tussen metal en Hardcore in zijn meest pure zin, en dit zorgt voor een ware wervelstorm boven de festivalweide van Antwerp Metal Fest. Het ging er keihard aan toe bij Pro-Pain , die naar goede gewoonte de lat weer heel hoog wisten te leggen. Telkens we hen live zagen verwonderde het ons dat er geen maat staat op deze heren, ze blijven maar doorgaan. Ook op Antwerp Metal fest bleven ze de ene vuurpijl na de andere mokerslag op ons loslaten, zonder de aanhoorders ook maar een seconde rust te gunnen. We schreven het reeds eerder in dit artikel, dat is nu hoe we onze boterham Hardcore of aanverwante, het liefst eten. Wellicht iets minder indrukwekkend dan vorig jaar, maar wederom besloot Pro-pain er hier een gedenkwaardig feestje van te maken. Wat ons betreft? Ze mogen elk jaar terug komen!
Begane HC wegen verder bewandelen, dat is wat Fatal Move moeten hebben gedacht toen ze het podium van de marquee betraden na de legendarische band Pro-Pain. Deze band ontstond in 2009, en hebben ondertussen toch een heel stevige reputatie weten uit te bouwen binnen het Hardcore Punk wereldje.Fatal Move gaven alvast de toon van deze dag/avond aan en lieten zonder enige moeite het dak er afgaan. Zonder al teveel show elementen, maar gewoon door puur de muziek voor zich te laten spreken, zo zien en horen we het graag. Dit schreven we over het aantreden van deze band op Pandafest eind vorig jaar. Nu, ook op Antwerp Metal Fest bleek dat eerlijkheid, spelen vanuit het hart, en gewoon puur en onversneden Hardcore brengen zonder teveel show daar rond zeker kan zorgen voor een hoogstaand concert dat ons en alle aanhoorders compleet over de streep wist te trekken. Ook al kregen we op deze zondag het gevoel een overdosis Hardcore voorgeschoteld te krijgen, als bands zoals Fatal Move je kippenvel bezorgen, het publiek murw slaan van begin tot einde, en een soort hardcore brengen waarvan we zowaar de krop in de keel krijgen? Dan zeuren we daar niet over. Vooral omdat de organisatie top kwaliteit heeft voorgeschoteld binnen deze muziekstijl, Fatal Move was daar weer maar eens het levende bewijs van. Knappe performance, boordevol oprechte en onversneden Hardcore. Meer hadden we niet nodig om over de streep te worden getrokken.
De Zweedse band Entombed noemen zichzelf tegenwoordig Entombed A.D. Deze legendarische band brachten in de jaren '90 klassiekers op de markt waaronder Left Hand Path. Maar vooral hebben deze heren zich nooit laten vastpinnen op één muziekgenre, ze brengen en heel spectrum van verschillende uiteenlopende stijlen voor. Vorig jaar nog, in het voorprogramma van Behemoth en Abbath , bewezen Entombed A.D. dat ze nog steeds uit het goede hout gesneden bleken te zijn. Ook op Antwerp Metal Fest brachten deze heren een heel aanstekelijke set, die weer eens zorgde voor wervelende moshpits . Bovendien bleken ze een ware publiekslieveling, want de mainstage stond prompt heel goed gevuld. Verwonderen doet dit ons niet. Entombed A.D. hebben al meermaals bewezen, zowel op plaat als live, dat ze nog steeds zichzelf uitvinden en grenzen blijven verleggen. Het is dus totaal geen routine klus dat ze daar hebben afgewerkt op Antwerp Metal Fest. Met een hoge dosis spontaniteit wisten deze heren ook nu weer eens diepe gensters in ons hart te slaan. Dit alles is in grote mate de verdienste van de charismatische frontman L.G. Petrov, die de aanwezigen meerdere keren aanzette tot bewegen en genieten. Die het publiek geen moment rust lijkt te gunnen. Met alle gevolgen van dien. Want een optreden van Entombed A.D. is steeds een wervelend feest, deze keer geen mensen die het podium beklommen - zoals op Ieperfest vorige zomer. Echter ging het er zowel op als voor het podium heel wild aan toe. Helaas moest ook iemand worden afgevoerd met de ambulance, een domper op de feestvreugde. Maar het feest bleef ondanks dat toch verder duren. Meer nog, Entombed A.D. leek zelfs uit te groeien tot één van de hoogtepunten van deze tweede festivaldag.
Vreemde eenden in de bijt, deel twee. Een optreden van Wiegedood is een totaalbeleving, die je niet kan zien als een 'globaal concert'. Eerder wordt je meegezogen naar een uiterst duistere wereld, waar oorverdovende klanken je herspan bewerken en je ziel in het hellevuur doen belanden. Wie zich gewillig laat meevoeren in die 'trip', zal zich wellicht enorm hebben kunnen vinden binnen de donkere intensiviteit die Wiegedood aanbieden. Naast al die metal en hardcore inbreng, voelt de muziek van deze band echter wat bevreemdend aan. Interactie naar hun publiek is er niet. De band laat hun instrumentale huzarenstukken gewoon los op de aanwezigen, die worden geconfronteerd met een ondoordringbare 'wall of sound', waarmee ze niet goed weten wat aan te vangen. Vorig jaar waren we nog onder de indruk van hun plaat De doden hebben het goed. We schreven daarover het volgende: Door net die donkere kant van onze ziel te omarmen, en zelfs te verwarmen, zorgt dit album zelfs voor een zekere gemoedsrust. Ook al schreeuwen de vocalen het uit van pijn en angst, en snijden die gitaren door je lijf heen. Dit album heelt alle wonden, het is alsof Wiegedood alle pijn, smart en verdriet van de luisteraar over nemen. Zowaar durven we stellen dat deze hypnotiserende trip, een psychologische invloed op ons heeft gehad. Waardoor we er weer eens tegen kunnen. Laat dit nu net het gevoel zijn dat we kregen bij deze live performance. Hypnotiserende, bedwelmende klanken die ons in een andere, onontgonnen wereld deden belanden. En naderhand compleet verweest achter laten, niet goed weten wat er net is gebeurd. Voorwaar een zware en niet gemakkelijk te verteren brok vlees deze Wiegedood. Maar wie zich liet mee glijden doorheen deze heel bevreemdende trip, heeft vermoedelijk iets onaards moois meegemaakt, dat met geen woorden is te omschrijven. Wij waren in elk geval onder de indruk, de meningen van het publiek daarentegen zullen wellicht sterk verdeeld zijn.
Ook op zondag treden niet minder dan legendarische bands aan op Antwerp Metal Fest. Neem nu Katatonia . Deze Zweedse doommetalband is ontstaan in 1991 Hoewel het kwintet begon als een deathmetalband, brachten ze al vanaf hun debuutalbum Dance of December Souls melancholische metal die refereert aan onder meer Opeth, Tool en Anathema. Katatonia heeft sinds hun ontstaan een essentiële plaats verworven binnen de metalscene. Hun kenmerkende sound is de laatste jaren onderhevig geweest aan muzikale wijzigingen waardoor de band zich tegenwoordig richt naar een groter publiek. Dit schreven we over Katatonia in onze preview. Deze legendarische band hun muziek kan met andere woorden niet in een hokje geplaatst worden. Op het podium zorgt dit dan ook voor een heel gevarieerde set, waar bij het vallen van de duisternis je toch een zekere gemoedsrust over je heen voelt komen. Voor sommigen iets te rustig hadden we de indruk, want sommigen verlieten vroegtijdig het strijdtoneel. Katatonia dompelden ons vooral onder in een, wederom, technisch hoogstaand badje doom tot melancholische metal, waarbij weer eens de meest duistere kant van onze ziel werd aangesproken. Moshpits of wilde feestjes had dit niet als gevolg, maar wel een potje stevig headbangen en kippenvelmomenten. Tot een krop in de keel. Met andere woorden, het perfecte einde - wat ons betreft - bij het vallen van de duisternis. Deze ultieme, donkere trip om ons die ultieme doodsteek te geven, om onze duistere ziel te reinigen.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
