Op de derde dag van een festival beginnen mensen doorgaans vermoeid te worden, het enthousiasme is veel minder dan de eerste dag. Maar op Main Square Festival was er ook op deze laatste festivaldag voldoende ambiance. Al had dit een groot deel te maken met de voetbalwedstrijd tussen Frankrijk en IJsland. Opvallend veel muziekliefhebbers hadden zich dan ook getooid in de landskleuren, en zongen vol goede moed het volkslied of andere liederen uit volle borst, met of zonder onder invloed te zijn van overvloedig bier en andere dranken. Deze festivaldag was bovendien compleet uitverkocht, dat had te maken met de band Les Insus. In Frankrijk immens populair. Onder de naam Téléphone werd veertig jaar geleden, medio 1976 dus, Franse muziekgeschiedenis geschreven. De band is uitgegroeid tot een van de grootste Franse Cultgroepen. De drie verrassingsconcerten van Les Insus, de nieuwe naam waaronder de voormalige leden nu aantreden, in Parijs ,Rijsel en Lyon waren een wervelend succes. Daarop volgende werden nog eens 35 concerten aangekondigd die op amper 8u volledig waren uitverkocht. Dat wil zeggen, 200 000 tickets! Een historisch record in Frankrijk. Om maar te zeggen, geen wonder dat die derde festivaldag compleet was uitverkocht. Wij besloten echter af te sluiten met Years & Years maar zijn er zeker van dat deze band Main Square Festival met een knal heeft afgesloten. Ons verslag en foto's van dag 3:
Op de mainstage leken dan ook de 'rock bands en artiesten' voor het meeste volk en applaus te kunnen zorgen. Maar wij zakten eerst af naar Green Room voor Evrst. Deze Franse Electro Pop band brengen muziek die beklijft maar vooral aan de ribben blijft kleven. Zowel de bevallige frontvrouw als haar mede kompanen tonen een dosis spelplezier, en brengen zowaar het zonnetje op het festival weer tot leven. Na die drie dagen zijn de benen moe, maar hierop stil staan? Het was zo goed als onmogelijk. Bovendien spelen elk van de bandleden op een heel hoogstaand niveau, wat mag gezien worden als een meerwaarde. Echter is het vooral de speelse manier waarop Evrst hun songs naar voor brengt, die ons uiteindelijk over de streep trekt. Deze band geeft aan dat Electro Pop muziek niet altijd gelijk moet staan met overdreven kitscherigheid, want de sound die ze brengen is verduiveld gestroomlijnd. Maar ligt ook gemakkelijk genoeg in het gehoor, om een ruim publiek - waaronder wij - compleet te kunnen bekoren. Zonder meer een droomstart van deze dag.
Wat er zou gebeuren moesten Freddie Mercury en Mick Jagger samen een kindje krijgen? Als die mogelijkheid bestond. De frontman van The Struts lijkt zowel wat kledij, bewegen en charisma betreft een reïncarnatie van de overleden frontman van Queen. Hoewel de andere groepsleden zeker en vast een knap staaltje brengen van gitaar en drumwerk, we waren bijvoorbeeld enorm onder de indruk van menig gitaarsolo die naar voor werd gebracht. Is het de charismatische frontman Luke Spiller die de meeste aandacht naar zich lijkt toe te trekken. Origineel kan je het allemaal niet noemen, maar deze Glam rock met Blues en rock invloeden, show kon ons zeker bekoren. Grasduinende door het verleden deden The Struts ons even terugkeren in de tijd. Een tijd waarin Queen of Slade hoge ogen scoorde. Ook de jonge Mick Jagger herkenden we dus in die heel bewegelijke frontman, die van de ene naar de andere kant van het podium dreef. Zelfs een heuse Moonwalk bracht hij naar voor. Er werden uiteraard clichés boven gehaald om het publiek tot dansen en meedoen aan te zetten, zoals de ene zijde tegen de andere opzetten en zo. Maar eerlijk is eerlijk, dit stoorde allerminst. The Struts doen de jaren '70, of toch de kitscherigheid daarvan, terug herleven binnen de gehele set maar geraken daar gewoon mee weg. Meer nog, Spiller en zijn kompanen brengen een concert op heel hoogstaand niveau, waarbij het oog voor show en Glam wellicht niet iedereen even veel zal kunnen bekoren. Maar wij genoten met volle teugen van deze reis in de tijd, met beide voeten in het heden. We hebben al slechtere openingsacts meegemaakt, het feestje op de mainstage werd alvast met een knal in gang geschoten dankzij The Struts
Veel ernstiger, maar daarom niet minder beklijvend, ging het eraan toe bij Last Train. Ze worden omschreven als de nieuwste Franse Rock sensatie en brengen een potje heel gestroomlijnde, inderdaad, rock muziek waarbij we telkens opnieuw een adrenalinestoot te verwerken krijgen, tot een krop in de keel. Dat is in grote mate dankzij de wederom heel bewegelijke frontman, die een stem heeft als een klok. Maar ook wat stembereik betreft in staat moet zijn muren af te breken. In elk geval kregen we een loeiende harde set te verwerken, die kan omschreven worden als grensverleggend. Last Train brengen hun songs met enorm veel emotie, en waren enorm onder de indruk van de vele fans die naar hen kwamen zien. Wees gerust, ook wij waren onder de indruk. Bij de Lou Reed versie Vicious pinkten we zelfs een traantje weg, en kregen een waar kippenvelmoment te verwerken. Dat laatste kunnen we zelfs tot de gehele set terug brengen. Dit aantreden van Last Train zat boordevol kippenvelmomenten, waarbij gitaar riffs ons telkens de keel oversneden, knallende drums onze hersenpan leken te bewerken. En de vocale aankleding ons die ultieme doodsteek gaf om compleet murw geslagen, over de streep getrokken te worden. Alle schitterende recensies die we hebben gelezen, op voorhand, over deze Franse Rock band blijken meer dan waar te zijn. Indrukwekkend en grensverleggend concert, dat is wat we voorgeschoteld kregen.
A-VOX zijn broer en zus, die hun talenten samen smelten om tot muzikale parels te komen. Door middel van muziek die wat doet denken aan synthpop tot rock, en aanverwante, hebben A-VOX op heel korte tijd al voet aan de bodem gekregen in eigen land, en daarbuiten. Op Main Square Festival speelden ze dus een thuismatch. Dit was ook te merken aan de overvol gelopen Green Room Stage. De kruisbestuiving tussen broer en zus zorgt dan ook voor een heel aanstekelijke Electro rock show zoals we die zelden tegen komen. A-VOX leggen de lat bovendien ook vrij hoog, vanaf het begin van de set voel je aan dat deze jonge artiesten binnen de scene er zin in hebben. Ondanks de jonge leeftijd, stralen ze trouwens een hoge dosis ervaring uit in het bespelen van instrumenten. Ook puur vocaal worden gensters geslagen. A-VOX blijven wat schipperen tussen kitscherige aanvoelende synthpop, en pure onversneden Elektronische Rock. Wat meteen het sterkste wapen is van dit duo. Daarmee kunnen ze een heel ruim publiek van alternatieve muziekliefhebbers, tot doorsnee pop rock fans aanspreken. Binnen de elektronische muziek zijn A-VOX dan ook een te ontdekken band, zonder meer. Op main square festival bewezen ze alvast uit het goede hout gesneden te zijn, en grepen de aanwezigen vanaf het begin bij de keel om niet meer los te laten. Wat resulteerde in een heerlijk dansfeestje in de late namiddag.
Als er een band is die perfect weet hoe muziekstijlen te combineren, om tot een technisch hoogstaand geheel te komen? Dan is het Band of Horses wel. We herkennen niet alleen elementen van Folk in hun muziek , maar ook typische 'pure' rock tot Blues brengen deze heren naar voor. Het resultaat is gezapig, hoogstaand concert met oog voor detail. De koude rillingen die over onze rug lopen, telkens deze heren een uitzonderlijke riff naar voor brengen, bewijzen dat Band of Horses een band is die veel meer feedback verdient dan ze nu krijgen. Niet alleen brengen ze heel aanstekelijke muziek, door het te kruiden met een hoge dosis melancholie lijken we wel te zweven boven de festivalweide. Als in een diepe trance. De enige kanttekening die we hierbij plaatsen is de stille momenten na elke song, waarbij de bandleden hun gitaren terug afstellen, de drive wat uit het optreden lijkt te halen. De weinige interactie naar het publiek wordt dus wel goed gemaakt door die technisch hoogstaande set neer te zetten. Maar wat meer spontaniteit had zeker gemogen. Het publiek - waaronder wij - lieten zich echter gewillig meevoeren over deze melancholische baren, tot we in hogere sferen waren beland. Nee, we hadden daarvoor geen geestenverkijkende middelen nodig. Enkel de integrerende, hartverwarmende muziek van Band of Horses om ons hart en ziel tot rust te brengen.
De enige Belgische band op de affiche Ghinzu kon eveneens op heel wat bijval rekenen. Deze band is vooral heel populair in Wallonië, maar ook het Franse publiek omarmden hem met veel liefde. Het resulteerde in een magische kruisbestuiving tussen publiek en band, die aanvoelden dat ze hier een thuismatch aan het spelen waren. Elk van de songs werd met een dosis intensiviteit gebracht, waarbij we vooral onder de indruk waren van de vocale capaciteiten van frontman John Stargasm. Die ons met zijn magisch mooie stem het ene kippenvelmoment na de andere adrenalinestoot bezorgde. Ghinzu spelen hun muziek op heel hoogstaand niveau, en zijn ondertussen uitgegroeid tot een vaste waarde binnen de muziekwereld. Ze bewezen op main square festival dat alle lovende kritieken die ze krijgen, of hebben gekregen, niet uit de lucht zijn gegrepen. Aanstekelijkheid werd fijn gecombineerd met intensiviteit en op technisch hoogstaand niveau de set afwerken. Maar ook bleek de band een dosis energie en spontaniteit naar voor te brengen, alsof ze pas hun eerste optreden aan het geven waren. Zonder meer een heel beklijvend concert, dat aan de ribben blijft plakken, kregen we voorgeschoteld.
We besloten Main Square Festival, zoals we in de intro reeds hebben aangegeven, af te sluiten met Years &Years. Opvallend veel jong volk voor het podium, dat is ook niet zo verwonderlijk. De charismatische uitstraling van frontman Olly doet veel meisjesharten smelten. Bovendien beschikt de jongeman over een stem waarmee hij, inderdaad, harten kan breken. Maar Years & Years is uiteraard veel meer dan hun integrerende frontman. De band presenteert ons een allegaartje aan van elektronische muziekstijlen. Je zou de band kunnen verwijten dat ze braaf binnen de lijntjes kleuren, maar de aanstekelijke Electro pop die ze brengen daarop kan je onmogelijk blijven stilstaan. Years & Years verstaan vooral de kunst om songs te brengen die je zonder enige moeite kan meezingen , maar zorgt ook voor een wervelend dansfeestje. Bovendien is er voldoende interactie naar het publiek toe, waardoor de fans in alle uitbundigheid zich gewillig laten meevoeren naar weer eens andere oorden. Het wat brave imago, camoufleren deze heren dus met elektronische muziek op heel hoogstaand niveau. Maar ook door een vocale aankleding die gevoelige snaren weet te raken. Het uitzinnige publiek, waaronder wij, genoot hiervan met volle teugen.
Na dit wervelend dansfeest besloten we - het is ook voor reporters en fotografen een werkdag op maandag - Main Square festival af te sluiten. Editors en Les Insus zullen zeker en vast de festivalweide nog één laatste keer tot dansen, eventueel headbangen, maar vooral genieten met volle teugen hebben aangezet. Wat ons betreft bewijst een festival als Main Square Festival dat het combineren van grote Nationale namen met bekende artiesten over de hele wereld zeker zorgt voor een volgelopen festivalweide gedurende de drie dagen. Zaterdag en zondag was daardoor dan ook compleet uitverkocht, en dat verwonderd ons totaal niet. Maar het concept is ook aantrekkelijk, doordat het publiek 'tous ensemble' nog steeds voluit gaat voor de muziek als totaalbeleving. Binnen een intieme tot gemoedelijke sfeer, hebben ook wij met volle teugen genoten van dit magisch mooi festival. We zien al uit naar 2017, voor meer magie, binnen diezelfde intieme en gemoedelijke sfeerbeleving.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
