Hoewel de vrijdag van Jera On Air 2016 zelfs wat zon en hoge temperaturen had gezien, moest de organisatie zaterdag toch weer aan de slag om het terrein begaanbaar te houden voor de alternatieve muziekliefhebbers die het die middag onveilig zouden komen maken. Een nieuwe partij houtsnippers wist de problemen grotendeels te voorkomen, hoewel rustig buiten een biertje drinken of een culinaire snack naar binnen werken er deze dag toch écht niet in zat.
Gelukkig maar dat Jera On Air geen buitenpodia heeft en men in ieder geval droog van hun muziek kan genieten. Zo ook van de prog metal van Monuments. Alle leden van de groep gaan er volledig voor onder aanvuren van frontman Chris Barretto, die u misschien kent van Periphery. Zijn aanstekelijke act – zowel op het podium als tussen het publiek in de modder – maken het een genot om naar deze strakke show te kijken. Daarna is het de beurt aan het het Nederlandse viertal Call It Off, voor wie het al niet meer de eerste keer dat zij op de Mainstage van Jera spelen. De groep staat bekend om hun vrolijke, energieke punkrock, en vormen daarmee ook nu een welkome afwisseling tussen het gitaargeweld dat dit podium verder domineert.
Ook deze dag is er bij de knusse Punkbrockbar genoeg te beleven. De grote verrassing wordt gevonden in de vorm van Screw Houston. Deze Nederlandse groep, die vroeger ‘Screw Houston, Start Screaming!’ heette, brengt niet enkel het geschreeuw dat deze naam doet vermoeden. De in your face muziek komt live beter tot z’n recht dan op de plaat, met name de vocalen. In de gaten houden, deze! Ook Nederlands, maar binnen een ander genre, zijn de vier heren van The Overslept. Hun makkelijk in het gehoor liggende poprock tunes gaan er prima in bij de aanwezigen. Er wordt tevreden met hoofden geknikt. Pas echt los gaat het echter wanneer er een Busted cover gespeeld wordt, waar de jongens laten zien meer in hun mars te hebben dan wat ze tot nu toe met hun eigen materiaal hebben laten zien.
Van poppy naar pop punk bij Neck Deep op de Second Stage. Het gaat er onverwacht hard aan toe tijdens deze show, wanneer zelfs security onderuit gaat door toedoen van crowdsurfers. Zoals gelukkig ook aangehaald wordt door de band zelf: een beetje lief zijn voor elkaar, zo hoort het dus níet. Buiten dit akkefietje is het energie ten top bij deze misschien generic, zoals ze zelf spottend zeggend, maar altijd leuke pop punk band. Het is zingen, springen en moshen, waarbij een half uur eigenlijk te weinig is gezien de populariteit van de Welshe groep. Op de Mainstage speelt hierna Beartooth. Zij brachten afgelopen maand hun derde plaat “Aggressive” uit en voor aanvang zijn de verwachtingen daarom hoog gespannen. Gelukkig weten frontman Caleb Shomo en zijn crew deze meer dan waar te maken; vanaf openingtrack ‘The Lines’ tot het einde is het power wat de klok slaat.
Zebrahead doet alweer jaren hun kunstje en dat doen ze goed. Dat de tent niet vol staat verbaast eigenlijk niemand. Elk jaar zijn deze feestgangers immers wel in ons land te vinden. Dat neemt natuurlijk niet weg dat er gewoon een ontzettend lekkere show gespeeld wordt hier op Jera, waar flink meegeblèrd kan worden met hitjes als ‘Hell Yeah!’, ‘Hello Tomorrow’ en ‘Anthem’ terwijl on stage de roadies gekleed in bierflespakken de show in goede banen leiden. Waar het dan weer verrassend rustig blijft, is bij Belvedere op de Second Stage. Na een lange stop, enkele reunion shows, en toen toch tijd in de studio om een nieuwe plaat op te nemen, deden Belvedere eindelijk Nederland weer aan sinds lange tijd. De skate punk van het viertal klinkt lekker, met overheersende bass drums, maar wat vooral opvalt is hoeveel lol de mannen onderling lijken te hebben. (Wij spraken over dit en meer met zanger Steve Rawles: lees het binnenkort op de site).
Daarmee zijn we aangekomen bij wat met overtuiging het meest memorabele optreden van Jera On Air 2016 genoemd mag worden: Frank Carter & the Rattlesnakes. Met the Rattlesnakes lijkt charismatische frontman Carter zijn plek gevonden te hebben, met de muziek die ergens tussen Gallows en zijn recente project Pure Love in zit. Dat afzichtelijke designerpak? Dat is hem direct vergeven. Carter is boos, en dat mag men weten: “Our grandparents just crucified my children!” brult hij passievol over Brexit. Van enorme circlepits gaat het optreden echter moeiteloos over in de gevoelige ballad ‘Beautiful Death’. “Niet nóg een sitdown!” klinkt het verontwaardigd naast mij, maar niets blijkt minder waar. Middenin de pit weet Carter het publiek te ontroeren.
Na the Rattlesnakes is het rennen naar John Coffey op de Mainstage, waar zanger David Achter de Molen bij de eerste noten van opener ‘Broke Neck’ al het publiek induikt. De gedachte in ieders achterhoofd is echter dat dit het begin van het einde inluidt, de laatste maal dat de band zal aantreden op Jera. 30 september zal John Coffey namelijk hun allerlaatste show spelen. Toch lijkt er vanavond sprake van enige terughouding. De energie is er, maar het is niet het beste optreden wat we de jongens uit Utrecht ooit hebben zien spelen. Misschien dat het slechte weer, de vele shows die ze deze maand gespeeld hebben, of het tamme publiek er iets mee te maken hebben? Aan de kwaliteiten van de twee tijdelijk invallende bandleden mag het zeker niet liggen, in ieder geval.
Het is verbazingwekkend, gezien het belang van Boysetsfire voor de scene, dat de Second Stage niet voller staat wanneer deze punkrock/hardcore veteranen optreden. Want het moet gezegd worden: onder leiding van grijs bebaarde frontman Nathan Gray maakt de groep duidelijk dat wat zij doen serieus genomen dient te worden. Het handjevol aanwezige fans weet dit en zingt elk woord luidkeels mee. Het resultaat: een muzikaal nagenoeg perfecte show. Ook August Burns Red zijn de jongsten niet meer. Deze Jera-dag wordt er voornamelijk werk gespeeld van hun meest recente zevende full-length “Found In Far Away Places”. De melodische metalcore klinkt strak, de fans gaan er lekker op, en wat vooral voor veel vermaak zorgt zijn de danspassen van zanger Jake Luhrs, die hard op de grond stompt, en de heupen losgooit. De rest van de avond brengt ons van metalcore terug naar de (hardcore) punk. Bij H2O op de Second Stage gaat het meteen goed los. De heren weten het publiek moeiteloos te bespelen en te verleiden tot meezingen en meeklappen. Publieksfavorieten als ‘Nothing To Prove’ en ‘What Happened’ worden woord voor woord teruggeketst naar het podium. Een leuke verrassing doet zich voor in de vorm van frontman Toby Morse’s tienerzoon, die een nummer meedrumt.
Het is inmiddels al wat later op de avond en de regen komt met bakken uit de lucht. De beste plek om te gaan schuilen gaat naar de Punkbrockbar, waar gedanst kan worden op de energieke reggae punk van Jaya the Cat. Eenmaal binnen zweten we gezamenlijk de tent uit; is dit de regen, zweet of toch gewoon bier? Niemand die het meer weet, maar met Jaya the Cat vieren we een prima feestje. Vervolgens kunnen we binnen blijven voor Tim Vantol. Het leek een rare act om zo laat op de avond te laten spelen, maar niets blijkt minder waar. De feelgood vibes van Vantol’s folky singer-songwriter tunes, die qua sound ergens lijken te hangen tussen Frank Turner en Alkaline Trio, zetten iedereen aan tot dansen. Een fijne set waar je automatisch een glimlach van op je gezicht krijgt!
Al 30 jaar weet Pennywise hoe je punk anthems schrijft, én een goed feestje bouwt. Het is dan ook niet voor niets dat zij de zaterdagavond van Jera On Air 2016 mogen afsluiten. En hoe! Het was even wachten tot het uiteindelijke begin van de set, maar met hun eigen werk als ‘Bro Hymn’, maar ook ‘Blitzkrieg Bop’ (wie kan ’t niet woord voor woord meezingen?) en een Ben E. King cover, ‘Stand By Me’. De nummers worden voorzien van korte inleidende praatjes die ervoor zorgen dat het luchtig aandoet, maar die desondanks het tempo niet uit het optreden halen. Soms hoeft een headliner niet all out te gaan om een festival waardig en met een uitgelaten feel good gevoel af te sluiten. En Pennywise weet dat.
Het is makkelijk te vervallen in termen als ‘het Nederlandse broertje van Groezrock’, maar met de stijgende lijn die Jera On Air de laatste jaren heeft ingezet is dit niets minder dan waar. Dit jaar was bovendien een jaar van records: het grootste aantal bezoekers ontvagen én de meeste liters bier gedronken. Op naar de volgende, hopelijk drogere, editie van dit mooie feestje!
