Na de regenachtige eerste festivaldag, scheen op dag 2 van Main Square Festival, de zon uitbundig. Meer nog, van de modder van dag 1 was totaal niets meer te merken. We maakten ons op voor een dagje ontdekken waarbij we weer uitvoerig zouden grasduinen doorheen het Franse maar ook Canadese aanbod. Afsluiten deden we met een wervelende punkrock feestje, dat gebracht werd doorOffspringen een beklijvende soulvol concert van X Ambassadors. Als dessert mocht de hip hop formatie Macklemore & Ryan Lewis ons nog één keer onderdompelen in een feestroes. Verslag en foto's van dag 2 vinden jullie hieronder:
Starten deden we ook met een portie rap en hip hop – hoewel dat laatste minder aan bod kwam. Volgens de biografie zijn het duo Cardri reeds sinds hun 9ste bezig met Rap. Dit heel jonge duo laat zich omringen door een saxofonist, die voor een extra meerwaarde zorgde binnen het geheel. Rappen kunnen deze jongens zeker en vast, maar er werden net iets teveel in diezelfde pot clichés gegrabbeld om ons over de streep te trekken. Cadri is uiteraard nog een heel jonge band, en kan zeker nog groeien. De saxofoon inbreng is zelfs een meerwaarde, zoals we eerder aangaven. Deze jongens hebben dus potentieel, maar wat we vandaag op het podium van main square zagen kon ons maar matig bekoren.
Loneley The Brave brengen ons een potje rock gedreven op gedoodverfde elementen, en dus wel honderden keren voorgedaan. Meteen overviel ons toch een beetje een dertien in dozijn gevoel. Maar Loneley the Brave spelen en zingen hun muziek op een technisch enorm hoogstaand niveau en stralen ook een spontaniteit uit die we terugvinden bij de grote bands en artiesten op aarde. Ze timmeren al sinds 2008 aan de weg en blijken een beetje te blijven hangen binnen dat 'veelbelovend' plaatje. Echter zouden ze met deze muziek en brengen daarvan heel ver moeten kunnen geraken. Want hun aanstekelijke muziek raakt zeker en vast harten. Zonder meer brengt Lonely the Brave een soort muziek dat schatplichtig is aan bands als bijvoorbeeld Coldplay. Net zoals voornoemde lijken Loneley the Brave inderdaad zo een band die de kunst verstaat om gevoelige snaren te raken. In elk geval legden ze de lat heel hoog, stralen een portie spelplezier uit zoals de groten der aarde en lieten het grootste deel van de aanwezigen - waaronder wij - in diepe ontroering achter.
Bands die potentieel hebben, maar net iets aan ultieme kracht ontberen om door te breken naar een heel ruim publiek? We komen ze geregeld tegen, het is echter niet zo dat deze bands daarom geen muziek brengen van hoogstaand niveau, integendeel zelfs. Het ontbreekt hen gewoon aan die dosis geluk - en die ene wereldhit laat ons maar zeggen - om die doorbraak te forceren. De vraag die we daarbij stellen, is dit nodig? Het publiek heeft altijd het laatste woord, en die genoten met volle teugen van wat hen werd voorgeschoteld. Dat merkten we bijvoorbeeld bij Lonely The Brave. Maar ook Bear's Den konden op heel wat bijval rekenen. Al was dit niet door middel van wild enthousiasme, maar op een ingetogen manier. Ze brengen het soort folk muziek met een knipoog naar andere muziekstijlen, waardoor er een kampvuur gevoel, tot huiskamerconcert gevoel lijkt te ontstaan. Binnen de intimiteit set die Bear's Den brengen zet een groot deel van de aanwezigen zich prompt op de grond om in alle stilte te genieten van de hemelse klanken die op hen afkomen. Vooraan kon je haast een speld horen vallen. Niet dat deze band stille en ingetogen muziek brengt, maar wel het soort Folk dat prompt de zon doet schijnen en alle aanwezigen met een gelukzalig gevoel vanbinnen achterlaat. Ook ons overviel een gevoel van complete 'zen' en rust bij het horen en zien van dit concert. Om maar terug te komen op de vorige passage in deze recensie, doorbreken naar een ruim publiek, moet dat?
Dat het Main Square Festival is uitgegroeid tot een internationaal festival, het was ons al opgevallen. Bij de Canadese band Walk Off the Earth zagen we plots wel opvallend veel landgenoten van deze band naar voor schuiven. Walk Off the Earth brengt gezapig, vreugdevolle muziek waarbij de zon nog meer uitbundig begon te schijnen. Dit is niet alleen de verdienste van de muzikanten zelf, maar vooral de kruisbestuiving tussen heel zwevende vocalen van Marshall en de zwoele vocale aankleding die Sarah Blackwood naar voor brengt. Dit is echter niet alles, bij de instrumentale aankleding weten deze band een hele rits tot de verbeelding sprekende instrumenten naar voor te brengen. Gaande van Harmonica, Ukulele, Samples tot uiteenlopende percussie. De band begint trouwens, volledig in het zwart met al even donkere kappen op het hoofd, met een drumpartij die klinkt als een donderslag bij heldere hemel. Even denken we dat er een angstaanjagende set zal ontstaan, maar al vlug klaart die hemel uit en komt de zon boven de wolken piepen. Walk of the Earth fleurt de festivalweide op en laat een feestje ontstaan waarbij je glimlachend de problemen in het leven plots weer aan kan. Deze aanstekelijke set kan alleen maar aanzetten tot uitbundig aan het dansen gaan, wat we uiteraard ook doen. Het grootste deel van het publiek laat zich gewillig meevoeren over deze wilde baren, en maakt er een wervelend feest van. Walk of the Earth groeit daardoor zowaar uit tot één van de grote ontdekkingen op dit festival, en zetten de weide zonder enig probleem in vuur en vlam. Zo zien we het graag!
Het contrast kon niet groter zijn bij Mass Hysteria. Deze Franse band brengt Alternatieve metal van heel hoogstaand niveau. In Frankrijk zijn ze ook heel populair. Hun tweede plaat Contraddiction (1999) wordt dan ook gezien als een ware klassieker binnen de Franse Metalwereld, maar ook daarbuiten. Dat deze heren al een pak ervaring met zich meeslepen, dat was vrij vlug te merken. Hier werden geen rozenblaadjes uitgedeeld, maar mokerslagen die het publiek compleet murw leken te slaan. Vanaf het begin legde Mass Hysteria de lat vrij hoog om er een wervelend metalfeest van te maken, zonder weerga. Deze band zorgde voor een wervelstorm over Main Square, je zag het zand opstuiven tot ver naar achter. Wat veel wil zeggen in dit geval. De menigte reageerde uitzinnig, en dit had ook zijn uitwerking op het podium. Prompt gingen Mass Hysteria er nog wat steviger tegenaan en legden de lat bovendien een paar treden hoger. Met het gevolg dat er moshpits ontstonden tot ver voorbij de PA. Zonder meer een subliem optreden, van deze Franse Metal band.
Flavien Berger had het met zijn toch wel subtiele elektronische act op het andere podium wat moeilijk om boven die loeiende gitaren en knallende drums van Mass Hysteria uit te steken. Ook kreeg hij niet alle handen op elkaar, maar de liefhebbers van dansmuziek, met een Frans hoekje aan, genoten met volle teugen. En lieten zich meevoeren over de knetterende beats, die hen rond de oren vlogen. Toen we hem bezig zagen op Les Nuits botanique in mei schreven we het volgende over het aantreden van Flavien Berger: "Flavien combineert hierbij uiteenlopende muziekstijlen, en voegt daar een bevreemdend aanvoelend sausje aan toe. Waardoor we inderdaad een, tot op heden nog wat onontgonnen , parel hebben ontdekt binnen het globale dansgebeuren. Die bovendien deuren lijkt te openen naar een heel andere wending binnen die scene. We zeiden het al, Flavien Berger verlegd duidelijk grenzen. We genoten met volle teugen van deze lichtjes psychedelische trip, waarop stil staan bovendien onmogelijk is. Als algemeen besluit kunnen we dan ook stellen. Naast de Franse keuken en wijnen tot typische Franse Chansons, blijkt er ook een Franse dansscene op te bloeien die heel interessant tot integrerend is om te ontdekken."
Dit laatste was ook nu weer het geval. Maar deze keer leek het dak er geheel doen afkrijgen, met zijn toch wel heel bevreemdende aanvoelende set, wat moeizamer te gaan. Maar toch, de Franse keuken smaakte zowel door de pittige inbreng van Mass Hysteria en de gekruide inbreng van Flavien wederom uitstekend!
De publiekstrekker van deze tweede festivaldag was duidelijk The Offspring. De mainstage stond overvol, opzij tot vooraan en helemaal achteraan. Er was gewoon geen doorkomen meer aan. Dat de uitbundige menigte er zin in had, lieten ze al direct weten vanaf de eerste noten die The Offspring naar voor bracht. We zagen mensen springen, zingen en brullen tot ver achteraan. En dat stopte niet tot de band de laatste noot gespeeld had. Deze sfeervolle reactie van het uitzinnige publiek - de band spoot dan ook de ene hit na de andere over de menigte heen - zou er toch moeten voor zorgen dat ook de band zelf een uitzinnige tegenreactie zou geven? Echter bleef The Offspring er vrij statisch bij, naar hun normen - de heren zijn ook al een jaartje ouder. Maar bovendien kregen we een vrij routineuze set voorgeschoteld, en was er op een paar uitzonderingen na gesproken bitter weinig interactie naar het publiek toe. Op zich heel jammer, want anders had dit wel eens het absolute hoogtepunt van het weekend kunnen zijn geweest. Maar de aanwezigen bleven gewoon verder een feestje bouwen en stuwen de band naar een ongekende hoogtepunt, waarop eindelijk naar het einde toe toch wat meer beweging en medewerking te zien was op het podium. Met een knallende finale zetten The Offspring uiteindelijk de puntjes op de 'i'. Maar het was dus vooral het uitzinnige en bewegelijke publiek die ervoor zorgden dat hier een bovenaards punkrock feest is ontstaan op main square festival. De band zelf kan beter, veel beter.
Daar zat het merkelijke verschil met X Ambassadors. Op deze band kunnen we puur muzikaal niet echt een label kleven, daar houden we nu ook wel van moeten we toegeven. Wat we voorgeschoteld krijgen is een mengelmoes van Soul met Hip Hop elementen, breekbare vocalen en instrumenten die wederom ons in een weldadige roes doen belanden. Maar ook Jazz invloeden, mede door de knappe saxofoon inbreng, zijn merkbaar bij X Ambassadors. We waren onder de indruk van ieder bandlid zijn inbreng, maar vooral de vocale inbreng van de charismatische frontman bezorgden ons een ware krop in de keel. Vooral echter blijkt deze band, gestuwd door die frontman,die zich onpopt tot een ware klasse entertainer, het publiek compleet naar zich toe te trekken. Interacties genoeg, en vooral een spontaniteit en spelplezier dat grenzen verlegt. De gevolgen lieten niet op zich wachten. Ook al waren velen vroegtijdig naar buiten of naar andere podia afgezakt - Een groot deel van het publiek , waaronder wij, genoten met volle teugen en lieten ons meevoeren over de golven van jazz, soul en subtiele hip hop om weer in hogere sferen te belanden. Als perfectie in performance en spelen van muziek bestaat? Dan heeft X Ambassadors wat ons betreft grenzen weten te verleggen op deze Green Room stage. Indrukwekkend!
Nog meer indrukwekkend was onze persoonlijke afsluiter van dienst Macklemore & Ryan Lewis. Dit duo laat zich omringen door eveneens klasse dansers en muzikanten, maar vooral de kruisbestuiving tussen deze beide getalenteerde hip hop/rap artiesten deed de temperaturen naar een waar kookpunt opdrijven. Zonder meer werden ook hier grenzen verlegd, maar we kunnen ook niet voorbij aan de eveneens magische visuele effecten. Het oog wil ook wat, weet je wel. En dat kreeg het oog ook. De hoogstaande visuals, dansers die als het ware over het podium zweefden en twee top artiesten die de grenzen van Hip Hop en Rap telkens opnieuw aftasten. Met zo een ingesteldheid kan niet anders als een wervelend feestje ontstaan. Wat ook het geval bleek te zijn. Deze formatie is een levend bewijs hoe Hip Hop echt moet klinken, vooral omdat het duidelijk komt vanuit het hart. En ook niet al teveel gebruik gemaakt wordt van gedoodverfde clichés binnen de scene als ''make some noise'' of dergelijke meer, kregen we een Hip Hop optreden van onaards hoogstaand niveau, om deze dag met brio af te sluiten. We lieten ons dan ook nog één keer gewillig onderdompelen in deze sfeervolle sferen van beeld en klank die Macklemore & Ryan Lewis naar voor brachten. Indrukwekkend, deel....
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
