In het Franse Arras gaat, naar goede gewoonte, 3 dagen lang het festival Main square Festival door. Dit in Citadelle D'Arras. Een historisch omgeving, maar bovendien heel intimistisch, wat kan zorgen voor onvergetelijke, magische concerten. Zoals we vorig jaar al mochten ondervinden. Op deze eerste festivaldag was het vooral uitzien naar Iggy Pop. Maar ook het uigebreide pallet van Franse Keuken, kwam uitvoerig aan bod
We starten de avond met een nachtegaal die aan het uitgroeien is tot een wereldster. Ellie Goulding beschikt inderdaad over een hemelsmooie stem, waarmee harten kunnen worden gebroken. De jongedame is dan ook aan een ware opmars bezig. Puur muzikaal – en vooral vocaal – kon Ellie Goulding ons dan ook overtuigen. Echter zette Ellie een iets te routineuze set neer om ons volledig over de streep te trekken. Er was bitter weinig interactie naar het publiek toe, en we misten die dosis spontaniteit om van dit concert een hoogtepunt te maken zonder meer. Ellie Goulding beschikt met haar prachtige stem en uitstraling echter over voldoende superlatieven om te schitteren zoals alle grote artiesten op aarde, daar bestaat geen enkel twijfel over. Het publiek liet het zich echter niet aan hun hart komen, en omarmden de hits die ze bracht, zongen uit volle borst mee en dansten de ziel uit hun lijf. Wie zijn wij om een uitbundig publiek tegen te spreken?
Yelawolf brengen, volgens we lezen in de biografie , een wilde combinatie tussen rap/hip hop met elementen van country? In elk geval brachten deze getatoeerde heren een snoeiharde set, waarop stil staan onmogelijk bleek te zijn. De aanwezigen lieten zich gewillig meedrijven over de wilde golven die op hen afkwamen. Vooraan het podium, de eerste twee rijen, ontstonden prompt menig moshpits. Tot zelfs een wall of dead. Yelawolf leggen de lat dan ook vrij hoog, en beschikken over een dosis energie tot betonkracht om elk dak in eender welke club of festivalweide er compleet te laten afgaan. De band dreef het tempo zowaar tot een ongekende hoogte, door middel van een loeiende harde, snelle set die ons prompt de regen en onweersbuien deden vergeten. Pure klasse! Liefhebbers van voornoemde muziekstijlen kunnen we dan ook aanraden Yelawolf zeker eens te checken
We bekennen het eerlijk. De band Louise Attaque was voor ons een nobele onbekende. Maar in Frankrijk zijn ze blijkbaar razend populair. Hun debuut album, uitgebracht in 1997, heeft nog steeds een recordverkoop achter zijn naam staan. Er was dan ook geen doorkomen meer aan, de mainstage stond overvol. Het publiek zong de songs uit volle borst mee, van begin tot bitter einde en maakte er een wervelende feest van. Dit had ook zijn uitwerking op het podium. De band ging prompt mee in de feestvreugde en speelde met de spontaniteit van jonge wolven die nog alles moeten bewijzen. Met als hoogtepunt de magistraal mooie viool partijen, maar ook de enorm charismatische frontman. Die niet alleen een klasse entertainer blijkt te zijn, maar ook beschikt over een stem en uitstraling waarmee gensters geslagen kunnen worden. De typisch Franse rock ging er dan ook in als zoete broodjes. Kortom: Louise Attaque zette hier een grensverleggende set neer, waar menig ‘globale rockband’ nog heel veel kan van leren. Maar vooral combineren ze ervaring met, zoals we eerder aangaven, jeugdige spontaniteit. Waardoor het eerste echte hoogtepunt van mainsquare festival 2016 een feit bleek te zijn.
Frankrijk heeft altijd zangers en zangeressen voortgebracht die zijn uitgegroeid tot ware legendes. Ook ver buiten de landsgrenzen heen. Wie kent niet, om een voorbeeld te geven, de geweldige Edith Piaf? Een Franse artieste die aan het uitgroeien is om in de voetsporen te treden van voornoemde grootheden, ook al brengt ze een heel andere soort muziek, is zeker en vast Jeanne Added. Deze dame had helaas af te rekenen met het EK voetbal waardoor veel fans van dat spelletje naar het scherm waren gaan zien een paar honderd meter verder van het Green Room podium. Heel jammer, want ze misten een vrij unieke artiesten binnen de scene. Met haar breekbare, tot vurige stem, deed ze ons met open mond vol bewondering nederig het hoofd buigen. Tot een traan wegpinken. Jeanne Added brengt uiteraard geen gemakkelijk in het gehoor liggende muziek, we menen zelfs enig Jazz elementen te ontdekken, maar blijkt in staat om harten diep te raken en onze ziel te doen bloeden. Jeanne is bovendien een artieste met wereld allures en spreekt haar publiek geregeld aan. Echter ook niet teveel, want ze laat vooral haar muziek en magisch mooie stem voor zich spreken. Zonder meer kregen we dan ook een hoogstaand concert voor muziekliefhebbers en fijnproevers, die niet alleen naar muziek luisteren met het gehoor. Maar vooral met het hart. Toch deze kanttekening, dit is echter muziek die het best zou floreren in intieme omgevingen van rokerige pubs, of zalen. Op een festivalweide is het moeilijk om de achterste rijen compleet te bekoren. Wij echter, waren enorm onder de indruk van de stem en uitstraling van deze Franse artieste.
We besloten de eerste festivalavond af te sluiten met een levende legende. Nu vele van zijn vrienden – zoals David Bowie en Lou Reed – helaas zijn overleden. Lijkt Iggy Pop één van de laatste overlevers van een heel wild decenia, die eind jaren ‘60 Tot ‘70 toch waren. De man is ondertussen bijna naar de 70 aan het gaan, maar dat houdt hem niet tegen om als een wilde leeuw van de ene kant naar het andere te stuiven. Tot vooraan het publiek menig bezoekje te brengen. Bovendien begint Iggy pop zijn set alvast met enkele kleppers zoals ‘Lust for life’ tot ‘The Passenger’ om de lont aan het vuur te steken en de boel direct te doen ontploffen. De mainstage stond prompt in vuur en vlam, en Iggy Pop schoot dan maar de ene hit na de andere vuurpijl op de aanwezigen af. Uiteraard heeft Iggy Pop een arsenaal aan songs en klassiekers, maar heeft die eigenlijk niet nodig om iedereen aan het dansen en meebrullen te krijgen. Iggy Pop heeft een soort zeldzaam charisma waar bij zelfs de grootste zuurpruim op aarde uiteindelijk overslag moet gaan. Op zijn 69ste nog steeds staan spelen als een jonge wolf die nog alles moet bewijzen? Je moet het maar doen! Ook blijkt hij zichtbaar te blaken van levensvreugde, en speelt met volle overgave van begin tot einde. Wij hebben nog nooit een tegenvallend concert gezien van Iggy Pop. Ook nu weer haalde hij het onderste uit de kan om iedereen, jong tot oud, van begin tot einde van de set, compleet over de streep te trekken. Een wervelend punk feest zonder weerga, dat kregen we voorgeschoteld. Meteen dan ook een gedroomd einde van een eerste geslaagde festivaldag.
Foto's: Stijn Verbruggen
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
