Bezige bij en muzikale genie Bert De Rijcke - aka The Fox is My Friend, is geen onbekende meer voor ons. We hebben reeds aandacht geschonken aan zijn werk, dat lees je hier. Nu is ook Album 8 uitgekomen, en dat blijkt een plaat boordevol dreigende tot intieme klanken te zijn geworden. Waar percussie en bevreemdende geluiden elkaar lijken te vinden.
Wat opbouw betreft zit er heel veel variatie binnen deze plaat. Bovendien blijkt Bert nog steeds duchtig te experimenteren met allerlei uiteenlopende muzikale strekkingen, deze keer is er vooral aandacht voor de 'drums' als instrument. Dreigend, soms donker, en ook vaak intimistisch knallen de songs onze kop er telkens opnieuw af. Maar ook zorgt het ervoor dat we, als in een diepe trance, door de kamer bewegen telkens opnieuw. Inderdaad die lichtjes psychedelische ondertoon? Het blijft ook behouden op dit 8ste album van The Fox is my Friend Vaak gaat het er heel zwoel en teder aan toe. Maar ook worden de remmen volledig los gegooid, en belanden we als luisteraar in een ware wervelstorm. Daarbij blijven die knallende drumeffecten telkens dus de bovenhand nemen. Mokerslagen na mokerslagen krijgen we te verwerken tot we compleet murw zijn geslagen.
Er lijkt geen einde te komen aan de inspiratie van The Fox is My Friend. We dachten, na zeven albums, dat die wel op zou zijn geweest. Maar weer heeft hij een heel andere invalshoek gevonden binnen het geheel. Deze keer is het dus de percussie in al zijn vormen, geuren en kleuren die ons verdoven en tot moes slaan, telkens opnieuw. Maar ook wat muziekstijlen betreft lijkt deze artiest onontgonnen wegen te blijven verkennen. Van Ambient, tot Funky Jazz, het zit allemaal verweven binnen deze schijf. De dreiging lijkt soms wel te verwateren, bij sommige songs worden eerder de dansspieren aangesproken. Bij andere krijgen we dan weer die typische bevreemdend aanvoelende klanken te verwerken, waarbij we als luisteraar niet goed weten wat er allemaal aan het gebeuren is. Maar binnen de aangeboden chaos is het, ja we kunnen het niet genoeg herhalen, precies die percussie die zorgt voor een zekere structuur.
Kortom: Op zijn achtste album blijkt The Fox is My Friend, naar goede gewoonte, een heel dansbare plaat te hebben samengesteld. Waarbij uitvoerig grasduinen door vorige aspecten nog steeds aanwezig is, maar waar ook andere invalshoeken worden gezocht. Tot grasduinen door nieuwe muziekstijlen, zoals eerder vernoemd. Dit alles binnen een eerder dreigende ondertoon, of het aanbieden van een intieme sfeer. Tot het creëren van een wall of sound die je als luisteraar murw slaat. Met telkens dus die knallende percussie als rode draad doorheen het geheel. Meteen lijkt Bert ons dus weer eens te kunnen verrassen, door het aanbieden van wederom een heel andere wending binnen zijn muzikale activiteiten. Heel benieuwd wat hij nog uit zijn hoed gaat toveren, want er lijkt dus geen einde te komen aan deze klasse artiest zijn inspiratie binnen de elektronische muziek in al zijn koude, warme, tedere tot angstaanjagende aspecten.
Tracklist:
14 Years of Solitude - 5:16
KickBack&SlamFunk - 3:17
We Soap, Clean Shapes - 2:50
Just Saying - 3:18
Backseat - 05:09
Automatic Wheel Chair - 3:46
Leave it To The Dew - 5:16
Trains - 3:25
Scheur - 03:09
Luister, kijk en oordeel vooral zelf:
