In Genk ging dit weekend Genk On Stage door. Drie dagen lang, op verschillende podia heel kort bij elkaar in het centrum, waren er uiteenlopende concerten voor alternatieve muziek fans. Kinderen, ouderen, globale muziekliefhebbers. En mensen die gewoon even wilden genieten van fijne muzikale ontspanningen met vrienden en familie. Kortom, Genk On Stage is een stadsfestival dat zich duidelijk richt tot een ruim publiek van jong en oud. Maar vooral iedereen, in de brede zin van dat woord, een gezellig weekend laten doorbrengen met muziek, kunst, lekker eten en drinken. Binnen deze ontspannen sferen waren ook wij van Snoozecontrol aanwezig gedurende de drie dagen. Op vrijdag 24 juni maakte onze fotograaf het volgende fotoverslag, onder het motto: beelden zeggen minstens even veel dan woorden. Zaterdag 25 juni zakte enkel een reporter naar de stadskern af. Ons verslag:
Veel volk stond er niet, de regen was een spelbreker en de meeste mensen kozen doorgaans toch voor de mainstage om te vertoeven, konden we later vaststellen. Faces On TV is de band rond Jasper Maekelberg. Deze getalenteerde frontman werkte als producer/engineer/mixer voor o.a. Gabriel Rios, Mintzkov, Douglas Firs, Nordmann, Soldier’s Heart, Bazart en Warhola maar is bovenal een begenadigde zanger en liedjesschrijver. Jef Neve lanceerde Faces On TV via 'de Nieuwe Lichting' 2014. Waardoor de band hun carrière in een stroomversnelling terecht kwam. De singles Run Against the Stream en Love/Dead zijn ondertussen uitgegroeid tot visitekaartjes op U tegen te zeggen. Ook op het podium merk je dat elk van de artiesten binnen de band verduiveld goed weten hoe hun instrumenten te bespelen. Maar ook de vocale aankleding kan ons enorm bekoren, we kregen er prompt kippenvel van. Toch is Faces On TV vooral instrumentaal een ontdekking geworden, waarvan we in de toekomst nog veel moois mogen verwachten. De band straalt bovendien niet alleen professionaliteit uit, ze brengen hun muziek met een spontaniteit waardoor iedereen uit hun hand zou moeten eten. Ook een wat apathisch publiek op genk On Stage verwarmde zich uiteindelijk met volle teugen aan de bevreemdende, maar heel warme klanken die Faces On TV voortbrachten. Kortom, een band om in het oog te houden naar de toekomst toe! Wij waren alvast nu reeds overtuigd van hun kunnen.
Ging het er warmhartig aan toe bij Faces On TV, dan werden we geconfronteerd met een 'Wall of sound' bij Double Veterans. We citeren even de biografie op hun vi.be pagina: Eind 2012 opgestaan uit de Kempische slijkgrond: een bas-loos trio met twee delen ex-Crackups en één deel Tubelight. Geïnspireerd door The Velvet Underground, Sic Alps,The Stooges, Neu!, Black Flag en ook als de neo-psychedelische rockers Spacemen 3 brengt Double Veterans psychedelische garagerock. Daarmee is al veel gezegd. Double Veterans brengen snoeiharde drum en gitaar riffs, die je als muziekliefhebber van begin tot einde murw slaan. Knetterende, harde klanken komen op de arme aanhoorder af, die in eerste instantie niet weten wat er gebeurd. Inderdaad zijn er die psychedelische elementen, die aanvoelen als ijzersterke klauwen die ons de strot dicht knijpen. We menen ook elementen van postpunk tot shoegaze terug te vinden in het geluid van Double Veterans. Maar vooral is dit een ijzingwekkend harde, snelle en meedogenloos rit, waarbij geen spaander geheel wordt gelaten van onze trommelvliezen.
Zonder meer brengt deze band een grensverleggende set, die ons totaal verweesd - en ook potdoof - achter laat. En dit zo vroeg in de avond. Experimentele uitspattingen, die dus gensters slaan in onze ziel? Ooit wel ergens tegen gekomen, maar gebracht op een zodanige manier dat je als luisteraar compleet de dieperik lijkt te worden ingetrokken. Dat alles wat diezelfde strakke, en snoeiharde, lijn lijkt op te gaan? Het stoort daardoor allerminst.
Ons hart terug tot rust laten brengen door dromerige klanken, die ons in een diepe roes doen belanden? Het is het handelsmerk van Sleepers' Reign. Ook deze band kreeg weinig publieke belangstelling. Ook nu weer kwam dit toch wel door de weersgoden. En ook nu weer liet Sleepers' Reign zich dit totaal niet aan hun hart komen. Ze brachten een set alsof ze stonden te spelen voor een overvolle festivalweide, met een gedrevenheid waardoor de grootste zuurpruim gewoon overslag moet gaan Deze band schippert, zoals we eerder konden vaststellen, dan ook tussen subtiel je ziel doen bloeden waardoor je een traan wegpinkt en koude rillingen krijgt. En met gedreven klanken ook de dansspieren losmaken. We hebben het hen nu twee keer zien doen. In 2013 op het festival Hert Infarct te Turnhout. Heel recent in het voorprogramma van Manic Street Preachers. Over dat laatste concert schreven we dan ook het volgende: Dat schipperen tussen strak en intiem was nog steeds aanwezig. Ook raakt die stem van Lukas nog steeds een heel gevoelige snaar. Maar vooral zagen we een band die ondertussen volwassen is geworden, en ja ze beschikken nog steeds over voldoende potentieel om er te komen. Op Genk On Stage bewezen Sleepers' Reign dan ook waarom ze ons steeds zo diep kunnen raken. Subtiel, intensief en beklijvend dat is in één zin hoe we dit aantreden zouden kunnen omschrijven.
Ook The Germans zijn een band die het moeten hebben van, door voodoo elementen boven te halen, hun publiek te bedwelmen en naar verre oorden te drijven. Deze band zijn meesters in 'muziek tot kunst verheffen' en gebruiken daarvoor experimentele klanken die je doen zweven tot een punt, waarop je als mens totaal in een andere wereld lijkt terecht te komen. Op Pukkelpop 2015 werd er zelfs gebruik gemaakt van naakte, geverfde modellen die als vreemde geesten door het publiek richting podium dreven. Tijdens het voorprogramma van Explosions in the Sky lieten The Germans vooral de muziek voor zich spreken. Ook op Genk On Stage werden we meegezogen door de donkere, griezelig aanvoelende klanken naar de diepste kelders van de Hel. Psychedelisch klinken deze band zeker en vast, ook de voodoo elementen kwamen weer boven drijven. Bovendien slaagden The germans er ook nu weer in ons tot een staat van waanzin te drijven, waarbij we badende in angstzweet, verweesd achterbleven. De luisteraars worden als willoze lammeren naar de slachtbank gedreven, en tot bloedens toe tot die eerder genoemde, waanzin gedreven. Binnen deze diepe, onaardse trance, voelen we een warme gloed over ons neerdalen. Maar ook wederom die ijzeren klauw die ons de adem dreigt te ontnemen, merken we weer op binnen het geheel. Een ijzingwekkend tot beklemmend gevoel doet ons naar adem happen, waarna we de strijd uiteindelijk opgeven en onze demonen met een blik vol angst, in de ogen kijken. Sidderend en bevend verlaten we de tent na deze indrukwekkende, we herhalen - onaardse belevenis.
Dat een deel van het publiek dit minder kon smaken, het is niet zomaar een hapklare brok vlees dat je voorgeschoteld krijgt, kunnen we het zelfs enigszins begrijpen. Wij echter lieten ons gewillig meedrijven op de duistere, voodoo klanken die deze band naar voor pleegde de brengen. Onaardse, donkere intensiviteit. Het is de rode draad doorheen een concert van The Germans. Ook op Genk On Stage werden we compleet tot moes geslagen. Indrukwekkend!
DAAN kon op heel veel bijval rekenen, maar dat is ook niet zo verwonderlijk. Naast een ijzersterke live reputatie, de man heeft een charisma waarvoor zowat iedereen overslag gaat. Laat hij zich ook steeds begeleiden door klasse instrumentalisten. Zoals daar zijn drumster Ilse Lasoen. Die bewees waarom ze zo een graag geziene drummer, en veel gevraagde artieste is in het globale muziekwereldje in ons land. Zonder afbreuk te doen aan de rest van de band, die één voor één het beste van zichzelf gaven. Zo waren we onder de indruk van de trompetpartijen, die de haren op onze armen deden rechtkomen van genot. Menig oorgasme kregen we dan ook te verwerken dankzij de instrumentalisten van DAAN. En dan is er nog Daniël Stuyven die weer als een ''spring-in-het-veld'' over het podium vloog, tot zelfs in de mast ging hangen. Inderdaad heeft Daniel een charismatische uitstraling en warme, wat rokerige stem.
Binnen het aanbod was er trouwens plaats voor dansbare, rock songs. Maar ook ingetogen momenten waarbij we zelfs een traan wegpinkten. DAAN is bovendien een klasse entertainer die het muziek al te graag laat mee spelen met zijn spel, daarvoor wellicht gretig grabbelt binnen een uitgebreid pallet van 'clichés'. Maar daar wonderwel mee lijkt weg te komen, omdat hij zijn publiek een traan en een lach bezorgt. En vooral een gedenkwaardige avond, zonder meer. Dat was in het verleden zo, dat is nog steeds het geval. Bovendien grijpt hij elke kans aan om zijn medemuzikanten in de bloemetjes te zetten, en te bewieroken. Als frontman laat hij dan ook geen moment onbetuigd om vol lof over hen te spreken, maar ook ieder van hen uitgebreid aan bod te laten komen. Een optreden van DAAN is een emotionele roetsjbaan, waarbij de luisteraar laten vertoeven gemoedelijke sferen, steeds de drijfveer is gebleven. Het siert hem. Ook op Genk on Stage bewees hij een podiumbeest te zijn, die zich inderdaad nog steeds laat omringen door klasse instrumentalisten, zonder meer. Dat laatste kunnen we niet genoeg herhalen.
Uiteraard zijn er de hits, zoals de ultieme klassieker Housewife - dat door iedereen uit volle borst wordt mee gezongen. Maar DAAN heeft die hits niet nodig om zijn publiek te bekoren. Ook dit is weer een sterk punt voor deze artiest. Kortom: we kregen , naar goede gewoonte, een gedenkwaardige performance voorgeschoteld. Waarbij meezingers werden gecombineerd met subtiele en pakkende songs. Tot onze dansspieren uitvoerig aanspreken.
Naast de globale podia was er ook het project ''Radio Genk On Stage''. Portrait (B) gaf een akoestisch optreden op het ultra kleine podium, voor een heel beperkt publiek. Deze band is ontstaan uit de assen van het legendarische Portrait Bizarre. Ondertussen brachten deze heren al enkele EP's op de markt, en hebben bewezen dat er - bij wijze van spreken - leven is na de dood. Over hun laatste meesterwerk schreven we: portrait [B] probeert met Point of No Return vooral te laten zien dat ze van alle markten thuis zijn. Binnen elk van de songs krijgen we haast perfect in elkaar gestoken instrumentale huzarenstukken te verwerken, tot die prachtige stem van Yannick. Deze laatste lijkt, naast de drums, één hoofdrol te spelen in het geheel. Vooral blijkt weer eens dat deze band puur muzikaal nog niet aan het einde van hun kunnen is gekomen, het kan zelfs nog alle kanten uit feitelijk. In vergelijking met de vorige EP is deze Point of No Return zelfs nog een stap vooruit, de uitwerking is meer verfijnd en gepolijst geworden. Verwijzingen naar het verleden met Portrait Bizzare zijn er nu ook nog wel, maar toch blijkt dat portrait [B] een andere, melancholische tot melodieuze weg is ingeslagen. Bovendien is Point of No Return één heel toegankelijk, open plaatje, dat dus een heel ruim publiek zou moeten bekoren
We waren, op plaat althans, enorm onder de indruk van de kruisbestuiving tussen jonge wolven in het vak en oude krijgers die 'ervaring nog steeds combineren met spontaniteit'. Hoe dit Live zou overkomen? Nu, ook op het podium viel op dat het net die eerder genoemde kruisbestuiving is die zorgt voor een soort magie dat we niet elke dag tegenkomen. Grasduinen door een verleden van, laat ons maar zeggen New wave tot EBM en aanverwante, maar toch een moderne en jonge 'touch' daaraan geven. Het was de rode draad doorheen het akoestische optreden van Portrait (B). Daarbij viel toch weer dat geweldig stembereik, en de charismatische uitstraling, van frontman Yannick enorm op. Binnen de toch intieme sfeer die op dat kleine podium werd aangeboden, ontstond iets - laat ons maar zeggen - bovennatuurlijk. En dat komt dus daadwerkelijk door levenservaring te verweven met jeugdige vitaliteit. Waardoor er iets onbeschrijfelijk moois ontstaat, dat grenst aan de perfectie, zonder de spontaniteit uit het oog te verliezen. Dat deze band nog kan groeien? We schreven het in onze recensie van Point of No Return. Maar ook 'on stage' bewijzen Portrait (B) uit het duivelse goede hout gesneden te zijn om menig zaal of festivalweide in vuur en vlam te zetten. Wij waren alvast deftig onder de indruk, en konden moeilijk blijven stilstaan op deze opzwepende klanken. Waarbij de diep snijdende vocalen het sluitstuk vormden, om ons compleet over de streep te trekken.
Deze wonderbaarlijke avond sloten we af met een ware legendarische band binnen het alternatieve muziekgebeuren. The Levellers zijn ware vaandeldragers, wat het Folk - of eerder Engelse Folk - gebeuren betreft. Reeds sinds medio 1988 timmeren deze heren aan de weg. Ze hebben niet alleen folk gespeeld, maar zijn ook nooit bang geweest om heilige huisjes omver te duwen. Bovendien worden Levellers op handen gedragen, dankzij enkele toch heel toegankelijke hits en meezingers, door een heel ruim publiek. Dat was ook te merken aan de toch wel overvol gelopen mainstage zo laat in de avond.
Kwam alles wat traag op gang, dan kregen we gaandeweg toch de band te zien die ons in 1994 - op pukkelpop - een waar oorgasme bezorgde, en liet dansen door de weide als in een diepe trance. En nee, we waren niet onder invloed van geestenverruimende middelen. The Levellers bestaan dan ook uit, naast de immer sympathieke en charismatische frontman , Mark Chadwick, lasse instrumentalisten. Maar vooral het gebruik van uiteenlopende, tot de verbeelding sprekende, instrumenten is een meerwaarde binnen het geheel bij The Levellers. Neem nu Jon Sevink zijn magisch mooie vioolspel, waardoor je als luisteraar in een bedwelmende sfeer beland. Of het gebruik van bijvoorbeeld Banjo, Mandoline of Harmonica. Instrumenten die een meerwaarde zijn binnen het geheel, maar waarin de instrumentalisten binnen The Levellers zonder meer meesters zijn in hun vak. Bovendien straalt Mark nog steeds datzelfde charisma uit, waardoor je compleet overslag gaat. Uiteraard zijn er de meezingers en hits als Beautiful Day , dat al vrij vroeg in de set zat verweven. Of Liberty song , dat nog steeds bij de strot grijpt. Of One Way , dat eveneens eveens die eerder genoemde spiegel wil voorhouden.
Het zijn maar enkele voorbeelden hoe de songs van The Levellers in elkaar steken. Je brult ze mee, maar ze houden je dus vooral een spiegel voor. Waardoor je, bij voorbaat met de vuist in de lucht, de onregelmatigheden in de maatschappij wil aanvallen. Daardoor ook de 'punk' invloeden binnen hun sound. Als er grondleggers zijn - ze zijn uiteraard niet de enige - voor wat later de folk punk is geworden. En waaruit bands zijn ontsproten als bijvoorbeeld Dropkick Murphy's tot Floggin Molly? Dan behoren The Levellers daar zeker bij. Op Genk On Stage bewezen ze, wat charisma en instrumentale huzarenstukken vooral , betreft dat ze nog steeds meesters zijn in hun folk tot folk punk vak. Daardoor beleefden we dan ook een magistraal einde van een geslaagde festivaldag, zonder meer!
