Of ik als reporter naar Graspop Metal Meeting wilde gaan? Dat was een vraag waar ik niet lang na over hoefde te denken. Dit festival staat al sinds 1996 met stip in mijn agenda genoteerd en sindsdien werd enkel de editie van 2000 gemist wegens examenstress. De editie van 2016 kan je in geen geval meer vergelijken met die van 1996. Dit jaar waren er maar liefst 155.000 bezoekers! Een hallucinant aantal dat zijn effect niet heeft gemist op de beleving deze vier dagen.
Hoe review je een gans festival?Ga je enkel beschrijven hoe de podiumprestatie van de bands was? Dat zegt dan niets over de beleving die je ervaart tijdens je bezoek. Een beleving waarvoor de organisatie al jarenlang hun uiterste best voor lijkt te doen. Onderaan sommen we graag de positieve punten op, samen met onze bedenkingen voor de toekomst.
Het belangrijkste aan een goed festival is je eigen beleving er van. Het muzikaal aanbod is een belangrijke factor maar zelfs bij een tegenvallende affiche zullen veel mensen toch nog naar het festival gaan en dat doen ze uitsluitend voor de jaarlijkse beleving.Voor mezelf en vele anderen is het zelfs een jaarlijkse vakantie waar je al lange tijd naar uit kan kijken. Net om die reden worden er ook steevast bands geprogrammeerd die een breed publiek kunnen bekoren zodat men niet zou gaan twijfelen om hun vakantie elders door te brengen.
Ondertussen worden bands geprogrammeerd op maar liefst zes podia. Mainstage 1 & 2, de Marquee, de Metaldome, de Jupiler stage en het Classic Rock Café. Onvermijdelijk loopt de programmatie door elkaar maar de organisatie zorgt er elk jaar voor dat dit tot een minimum wordt beperkt door er toch voor te zorgen dat bepaalde stijlen apart van elkaar optreden.Zo zijn keuzes makkelijker te verteren voor fans van bepaalde genres. Wij hebben echter een hele hoop zaken moeten missen omdat er gewoon geen ruimte voor over bleef. Krachten dienen te worden gedoseerd; een mens moet ook kunnen eten, drinken en eens even gaan zitten.
Niets is te gek om er voor te zorgen dat je festivalbeleving optimaal is. De laatste jaren blijft men zaken toevoegen aan het festivalpark. Vroeger had je het festivalterrein en de camping. Dit werd uitgebreid met een “party zone” waar de Metaldome werd ingericht om feestjes in te kunnen houden.Maar anno 2016 is deze zone uitgebreid met een reuzenrad, de botsauto’s, een Classic Rock café, een Food Truck Festival, ruimte voor het tonen van voetbalmatchen en de Jupiler Stage. Het festivalterrein kent intussen ook een rijk aanbod voor de innerlijke mens. Naast het gewoonlijk aanbod kan je nu kiezen tussen een groot aanbod van voedsel en zeker niet onbelangrijk van drank. Wijn, koffie, speciale bieren etc… Alsof dat nog niet genoeg is kwam er dit jaar op weg van het festivalterrein naar de camping een soort winkelstraat bij waar je naast een barbier ook nog een sigarenwinkel, een infostand, een winkel voor ear plugs, een eet- en drankstand tegen komt.Nog gekker? Wat dacht je dan van een plaats waar je door middel van een zuurstofkuur je kater kan verwerken? Juist.
2016 was een natte editie. Al bij het traditionele aanschuiven aan de ingang kreeg de menigte een stevige douche die qua intensiteit elke vijf minuten leek toe te nemen.Nat tot op het bot was het gevolg.Enkel de slimmerikken met een deftige poncho bleven een beetje gespaard. Bagage, inclusief slaapzak en extra kleding waren op zijn minst een beetje nat. Maar een beetje metalfan laat zich daar niet door uit zijn of haar lood slaan, opent een biertje en doet gewoon verder alsof er niks aan de hand is. Het is immers tijd voor pure ontspanning. Het ganse festival bleek de regen uitermate hard haar best te doen om de sfeer te verpesten. Het faalde.
Als bezoeker kom je op dit festival innerlijk tot rust. Vanaf het begin al wandel je over straat met je bagage tussen gelijkgestemde zielen, al dan niet bekeken door geamuseerde buurtbewoners.Vervolgens kom je je vrienden tegen tijdens het aanschuiven aan de ingang en voor velen begint het feestje daar reeds. En dan is het alweer alsof je hen de dag er voor nog tegen bent gekomen. Oude gewoontes worden terug bovengehaald, hoe puberaal ze ook mogen zijn. Er volgt wat later een beetje frustratie wanneer je achter een lint moet aankruipen om je tentje te mogen zetten tegen dat van je buren zodat je de touwen enkel op een manier kan spannen die zorgt voor een heus struikelfestijn. Vervolgens plof je op wat je ook hebt meegebracht om het je zo comfortabel mogelijk te maken. Tot slot beslis je ergens die dag of je al eens naar het terrein zou wandelen om de opwarmers te gaan bekijken. Op zich dus een erg rustig begin van een festival waar je vooral je sociale activiteiten kan uitvoeren zonder veel te moeten missen op de podia. Een prima zet om zo'n dag te voorzien voor de bezoekers met een combi ticket. Op vrijdag, zaterdag en zondag loopt iedereen een beetje zijn eigen weg maar zijn ze altijd wel terug te vinden op een bepaald punt. Jaarlijks zie je dezelfde groepjes mensen aan dezelfde herkenningspunten staan.
Het publiek wordt ook ouder, sommigen hebben hun kinderen mee genomen.Nu Graspop Metal Meeting een week eerder dan vroeger wordt georganiseerd vallen de jonge bezoekers en zij die er les aan geven jammerlijk voor hen uit de boot. En toch haalt men een record aantal bezoekers.We vragen ons af of dit na vorig jaar werd ervaren als een reden voor de vele bezoekers.
Bands verkondigen op een podium wel vaker dat ze een fantastisch publiek voor zich hebben.Dat is uiteraard iets wat ze overal zeggen terwijl ze het niet overal menen.Hier ervaar je echter ook dat ze er graag staan en dat ze het publiek waarderen. De artiesten worden door de organisatie dan ook in de watten gelegd met prima informatie en een met veel lekkers gevulde maag. Dit brengt ons bij de bands die we hebben kunnen bekijken dit jaar:
Het spreekt voor zich dat er verscheurende keuzes moesten worden gemaakt. Als enige reporter is het onmogelijk om elke band te reviewen. De bands waar het wel bij gelukt is kan je hieronder vinden!
Op donderdag mocht Primal Fear afsluitein in een 60% gevulde Marquee.Deze Judas Priest klonen (wiens zanger nog tevergeefs bij JP heeft gesolliciteerd) hadden er duidelijk zin in en het werd een stevig headbang feestje.Zeer toegankelijke en melodieuze Heavy Metal met de typische hoge uithalen op het einde van een zin. Bij de kraker "Metal Is Forever" ging het dak er zelfs heel even af!
De Hard Rock van Monster Truck was vooraf door ons aangekondigd als een ideale band om rond de middag te bekijken en/of beluisteren tijdens het nuttigen van iets lekkers.Dat is zo ook gebleken en dat is ook zo uitgekomen. Deze Amerikanen passen qua uiterlijk bij hun bandnaam en de muziek de ze brachten ging er in als zoete koek.Niemand kan klagen over hun stijl en de kwaliteit waarmee ze het brengen.
Er bestond vooraf twijfel of Amon Amarth wel op een hoofdpodium zou passen. Ze kregen een hoge spot op Mainstage 2 toebedeeld. In de wandelgangen kon ik ook vernemen dat ze neen zouden zeggen tegen een plaatsje in de Marquee. En wat bleek: ze kweten zich prima van hun taak en zijn volgens ons zelfs in staat om dit festival te headlinen. Headliners op Graspop Metal Meeting moeten wel een beetje mainstream blijven. Slipknot is een uitzondering op die regel, dus het zou best wel eens kunnen werken met Amon Amarth. De Zweedse vikings hadden een energieke podiumprestatie inclusief podiumaankleding, een meer dan prima geluid en het nodige spektakel met vuur.Als opener werd meteen gekozen voor het sterk live nummer "Pursuit Of Vikings", een zéér goede zet van hun! De sfeer zat er gelijk meteen in om niet meer te verdwijnen. Top!
Het Portugese Moonspell kwam, zag en overwon. Dit is een constante in hun optredens sinds 1995 en dat is op deze editie helemaal niet anders.Vorige keer speelden ze Wolfheart integraal en dit jaar was logischerwijze Irreligious aan de beurt. Dit zullen ze uiteraard niet herhalen met de overige cd’s uit hun collectie daar deze niet hetzelfde succes kenden. Irreligious betekende 20 jaar geleden de grote doorbraak voor hen. Ze zijn echter nooit zo groot geworden om de Marquee te headlinen en krijgen steeds om en bij de 50 minuten om hun ding te doen. Dit is ongeveer de lengte van de schijf zelf. Het geluid zat prima, de nummers werden met veel overgave gespeeld en menig fan was zeer enthousiast over de nummers die anders nooit live worden gebracht. De marquee stond bomvol en trakteerden de band op het einde op een oorverdovend gejuich en applaus.Met "Full Moon Madness" hebben ze het beste live nummer voor inde Marquee als wapen.
Bad Relgion was een beetje de vreemde eend in de bijt hoewel je toch wel vaker een punkband ziet op dit festival. De heren zijn wat ouder geworden en dat merk je duidelijk. De zanger lijkt wel een boekhouder die de microfoon even steelt bij wijze van grap. Maar het zal hem allemaal worst wezen! De punklegende werkte in sneltempo 21 songs af waarbij vreemd genoeg “Los Angeles Is Burning” ontbrak. Krakers als “21st Century”, “Sorrow” en “Fuck You” werden wel met getemperde overtuiging gebracht. Publieke belangstelling genoeg nochtans maar misschien is de statische show toe te wijzen aan het strakke tourschema.
Wanneer de Noren van Arcturus optreden kan het twee kanten opgaan: uitstekend of rampzalig. Toch wisten ze te verrassen door een middelmatig optreden te verzorgen. Het kan uiteraard zijn heel normale doen zijn, maar I.C.S. Vortex leek in het begin een puber die iets moest doen tegen zijn zin. Het leek alsof hij de band hun muziek in het belachelijke wou trekken door heel rare bekken te trekken en soms zelfs danspasjes uit te vinden. Toen het van dichterbij kon worden bekeken viel op dat hij gewoon dronken was. De vocalen konden de muziek soms niet volgen en zo werd het eerste deel van het optreden een behoorlijke mislukking. Gelukkig werd dit tijdens de tweede helft recht gezet en kregen we waar we voor gekomen waren: prachtige muziek met soms gelukkig ook ditto vocalen.I.C.S. Vortex bleef wel heel bizar acteren vooraan maar dat hinderde niet meer. De setlist was een bloemlezing uit hun discografie met de nadruk op Arcturian en La Masquerade Infernale. I.C.S. Vortex leek nog een sneer te geven naar de media en de fans door bij een nummer van La Masquerade het volgende aan te kondigen: “This is from the cd we can’t seem to get rid off”. Vrij vertaald bedoelde hij dat ze bij elke release worden herinnerd aan het feit dat het toch niet zoals toen was. Een sneer die je niet vaak vanop een podium hoort komen en inderdaad tijd om hen de toekomst te gunnen zoals ze zelf voorzien.
Na het optreden van Black Sabbath waren de meningen vrij verdeeld. Je kreeg twee duidelijke kampen: de mensen die het jammer vinden dat het nu echt gedaan is en de mensen die vinden dat het al héél erg lang effectief gedaan was.Het optreden werd gestart met een introductiefilmpje zoals we ondertussen al welwat gewend zijn bij dit kaliber van band (Iron Maiden, AC/DC, ..).Bij het begin van de set werd de sfeer van de jaren 70 optredens bovengehaald en hoorde je de eerste gekraakte woorden van Ozzy door de boxen komen. Dit was een afscheid van het publiek van Black Sabbath en voor die laatste keer konden ze alvast rekenen op een prima geluid en een Tommy iommi in goede vorm. De obligatoir afsluiter "Paranoid" werd luidkeels meegezongen door het overwegend oude publiek. De massa die zich na het optreden naar de uitgang begaf deed je pas stilstaan bij het feit dat er wel érg veel volk waren afgezakt naar Mainstage 1.
Het Nederlandse God Dethroned is terug van weggeweest. Na een lange pauze namen de heren de instrumenten weer op voor een dubbel live concert op de metalcruise 70 000 tons of metal. Ze lieten tijdens het begin van hun set al horen dat ze het optreden lang nog niet verleerd zijn. In het begin haperde de microfoon nog een beetje maar dat werd snel rechtgezet voor wat een erg sterke set werd met een overdonderend geluid. Alles kwam goed tot haar recht, tenminste als je rond de PA bleef staan.Het publiek had al even gewacht op deze death/black band die toch altijd al flink gewaardeerd is geweest.Het publiek kreeg een hele resem oude songs te horen. Het viel op dat er van de laatste twee cd’s respectievelijk één nummer werd gespeeld.We zijn benieuwd naar eventueel nieuw materiaal!
Dé thrashhelden van Slayer spleen altijd een strak concert. Helaas kan je het ook gerust saai noemen als je geen volbloed thrash fan bent. Deze keer gebruikten ze af en toe een bindtekst wat naar hun doen al behoorlijk sociaal is. Het publiek leek afwachtend en hoopten op de bekende krakers als "Raining Blood" en "Angel Of Death". Die nummers passeerden uiteindelijk de revue. Het begin van het optreden draaide rond de nieuwe nummers en je zag duidelijk dat het publiek daar niet voor gekomen was.Qua geluid zat het in ieder geval helemaal goed en de weide stond tot ver achter de PA gevuld aan beide kanten.Het viel wel op dat een enorm deel van het massa volk gewoon met elkaar stond te praten, de show compleet negerend. Zeker als je dichter naar de togen keek.Ze hebben uiteraard de grote naam en faam, maar wie kent ze écht?
Thrash boven op deze editie want ook Testament mag aantreden op Mainstage 1.Ze doen dat relatief vroeg en brengen ons acht nummers die een bloemlezing doorheen hun rijk gevulde carriëre vormen."Over The Wall" is de opener en dat was ook zo bij de eerste plaat in 1987 en eindigen doen ze met het titelnummer van de voorlaatste plaat Formation Of Damnation. Midden in de set krijgen we de kraker "Into The Pit".De naam van deze song werd later door MTV geadopteerd als titel voor hun extreme metal half uurtje na Headbanger's Ball.Tot zover de geschiedenisles, Testament klonk niet zo goed op Mainstage 1 en kon gans de set maar moeilijk overtuigen. Het publiek reageert ook vrij matig na de songs.
Zij die zin hadden in wat stevigere Thrash die neight naar Death Metal kon in de marquee terecht voor Legion Of The Damned.De Nederlanders hadden weinig zin in omwegen kondigden aan dat ze hun debuutplaat volledig gingen spelen.Dat soort fratsen is de laatste jaren helemaal in op festivals.De tent stond mede door het miezerige koude weer goed tot achteraan gevuld en het was geen sinecure om je daar tussen te begeven indien je wat dichter wou staan.Achteraan klonk de band goed in form en zoals vele anderen mochten ze ook profiteren van het prima afgestelde geluid.De duidelijk aanwezige dynmaiek in hun spel zorgde voor een feestje.De PA leek de grens van het plezier te zijn en iedereen die er achter stond zal waarschijnlijk aan het schuilen geweest zijn.
Halestorm speelde vroeg op Mainstage 1 tijdens een van de vele lichte regenbuien die de weide overspoelden. Dit zorgde voor een zeer matige belangstelling van het publiek. De Amerikanen zijn dan ook nog niet echt zo bekend in dit land maar bouwen rustig aan hun weg. Met een gemiddeld aantal concerten dat rond de 290 per jaar ligt (!) doen ze nochtans hun best om de radiovriendelijke rock muziek aan populariteit te oden winnen.Met haar dubbelgitaar à la Slash en een fantastische stem wist ze, samen met haar zeer energieke broer Arejay aan de drums, het beste van zichzelf te geven. Halestorm slaagde er ook in ons voor de allereerste keer te overtuigen met een drumsolo. We feliciteerden Arejay Hale daar dan ook mee in het interview dat we na het optreden met hem hadden.
Bliksem mocht op Mainstage 1 openen en in plaats van zenuwachtig en bang op het podium te kruipen hebben ze een zeer overtuigende en dynamisch optreden gegeven. Achteraf hoorden we van iedereen, inclusief band via drummer Rob Martin, dat ze verrast waren van de energie die van het podium kwam. Ze konden dan ook rekenen op een hele horde enthousiaste fans. Deze band blijft groeien!
Als er één band bestaat waar je vrijwel zeker van kan zijn ze een prima optreden verzorgen dan is het Saxon wel. Verrassend doen ze dan ook nooit, maar dat boeit geen enkele fan. De fan wil de best-off set horen en luidkeels meezingen met een biertje in de hand.En Saxon zorgt altijd voor exact dat type feestje.Hits als “Denim & Leather” en “Heavy Metal Thunder” zijn absolute festivalnummers en hun eagle hebben ze ook graag op hun podium voor de sfeer te verhogen. Deze band hoeft nog geen handdoeken aan te schaffen om in de ring te gooien; de ring bevalt hen prima!
Sfeervol is wel het minste dat je kan zeggen van een King Diamond optreden. Vorige keer sloot hij de Marquee af die omgetoverd werd tot een kerkhof met horror elementen.Deze keer werd het hoofdpodium gekozen dat versierd werd met twee grote omgedraaide kruisen.Vooraf werd aangekondigd dat het ganse Abigail album zou worden gespeeld.In het begin was er dan ook twijfel of deze informatie wel klopte want een hele resem andere songs werden live gebracht.Blijkbaar hield hij het integraal spelen van voornoemde plaat voor het tweede deel van de show.Niet onlogisch gzien de gekregen speeltijd veel langer is dan de duur van Abigail.King was goed bij stem en met zijn overbekende microfoon (in de vorm van een omgedraaid kruis) wist hij de fans te overtuigen dat hij ook een plaats verdiend als aflsuiter op een hoofdpodium.Zijn eigenzinnige vocalen zijn echter niet voor iedereen weg gelegd.Er was in principe evenveel volk als toen hij in de Marquee af kon sluiten.Op de weide zelf is er simpelweg meer plaats over.
Soilwork lijkt als enige band wat last te hebben van het geluid op Mainstage 2.Het maakte darbij niet veel uit waar je ging staan, iets dat bij andere bands wel zo leek te zijn. En als het geluid niet goed is wordt het moeilijk voor zij die het minder goed kennen om te genieten van de muziek.Extra zielen zijn er zeker niet gewonnen! De prestatie van de band valt daarom moeilijk te beoordelen maar ze snapten zelf ook dat het stille publiek geen goed teken was.
Ghost kreeg eveneens een upgrade naar Mainstage 2 en dit draaide voor de grote meerderheid wat minder positief uit. In de tent konden ze nog voor een bepaalde sfeer zorgen.Op het hoofdpodium kwam hun ingetogen en zeer rustige show minder goed tot haar recht.Met saaie, lang uitgesponnen bindteksten kon men het gemiddeld publiek maar moeilijk bekoren. De fans smulden uiteraard van de typische rock van de Zweden die een rustige variant van heavy metal spelen doorspekt met doom en psychedelische elementen. Geen makkelijke brok muziek voor ongetrainde oren en daardoor eerder geschikt om apart te plaatsen in een tent.
Abbath kennen we allemaal als man achter Immortal. Na de split besloot hij solo te gaan en de band deze naam te geven. Na een uitstekende debuutplaat volgen uiteraard optredens en bij Abbath weet je ongeveer wel wat je kan verwachten. Deze man heeft een indrukwekkend uiterlijk en de combinatie met zijn persoonlijkheid zorgt voor een precense die geen randanimatie meer behoeft. De set bestaat uit de sterkste nummers van de debuutplaat (“To War”, “Winterbane”, “Ashes Of The Damned”, ..) en het is heel vreemd om dit te moeten zeggen; covers van Immortal.Een ventilator zorgt voor wapperend haar rond zijn mooi symmetrische en karakteristieke tronie in wit en zwart. De Marquee eet uit zijn hand.
De Italianen van Fleshgod Apocalypse zijn een vrij unieke weg ingeslagen door hun metal te mengen met opera elementen. Nu kan je denken “maar dat bestaat toch al langer?”. Ja, dat klopt, maar deze exentriekelingen doen het met vrij ruwe death metal.Dat is toch een iets nieuwer concept.Een theatraal geheel met alles er op en er aan. Piano, middeleeuwse kledij en een obese vrouw als zangeres zorgen voor zeer snel uitgevoerde technische brute death metal met een opera gevoel. Het is onmogelijk om deze band in een paar zinnen uit te leggen dus ontdek het vooral zelf een keer. Ze kregen het publiek moeiteloos mee omdat ze de energie en dynamiek uitstralen die nodig zijn bij het live brengen van deze stijl. Het geeft het hele geheel net de nodige kracht.
Gojira wordt wel eens het nieuwe Metallica genoemd. Jammer want dan krijg je meteen weer een hele hoop verwachtingen in je schoot geworpen. Ze trokken het hun alvast niet aan want de show werd intens en hard en het publiek genoot met volle teugen van al het moois dat op hen werd afgevuurd.Nummers van de laatste net verschenen cd overtuigden meteen live en de rest van de set werd eveneens enthousiast onthaald.Al bij het eerste nummer "Toxic Garbage Island" werd duidelijk dat dit nog even in het geheugen gegrift zou staan. De Fransen doen blijkbaar niet graag mee met randanimatie en specifieke podiumattributen en spelen hun show rechttoe rechtaan!
De Deense Amalie Bruun is het enige echte lid van Myrkur, een muzikaal project dat je onder Black Metal kan klasseren, hoewel de dame in kwestie daar weinig boodschap aan heeft. Ze mocht met haar sessiemuzikanten de Marquee openen op vrijdag en ze deed dat voor een voor een kwart gevulde tent. Muzikaal zat het zeker niet slecht maar optreden lijkt niet helemaal in haar bloed te zitten. Of het is uiteraard haar gewone manier van doen gezien muzikanten in die stijl zich graag een bepaald imago aanmeten. Het publiek is matig enthousiast na de nummers wat niet zo vreemd is gezien het erg vroege uur en de matige bekendheid bij het grote publiek.
Collibus speelt volgens Wikipedia een soort progressieve rock. Iets dat de band in het nog te verschijnen interview graag aanneemt maar toch aanspoort op iets meer invloeden dan dat.Zangeres Gemma is een prima, getalenteerde zangeres die zich vooral bezig houdt met de lagere, zwaarde regionen van haar stembanden. Ze speelden erg vroeg in de Metaldome en mochten beginnen voor een relatief kleinschalig publiek. Tijdens het optreden ging het plots weer eens stevig regenen en zo kwam er erg veel volk binnen lopen. Na de bui bleven velen onder hen staan. Beter kon deze jonge band opererend vanuit Manchester zich niet wensen; er zijn zeker enkele zieltjes onder hen bijgewonnen.Het is onzeker welke richting deze band zal uitgaan in de toekomst gezien hun stijl meestal wordt geuit in een zekere evolutie maar we voorspellen een terugkeer op één van de hoofpodia in de nabije toekomst.
Het Duitse Kadavar, waarvan later nog een interview met Snoozecontrol verschijnt, is een retro-rock band die erg hard doet denken aan Black Sabbath, Led Zeppelin en consoorten.Ze beschikken alle drie ook over een retro uiterlijk inclusief haar dat tegen de wangen lijken te plakken, snorren en gigantische baarden. Zo zie je maar dat de cirkel van wat hip en retro is niet onderbroken kan worden. Hippe retro of retro hip, wat vast staat is dat ze in de Metaldome konden rekenen op flink wat belangstelling naar het einde toe.Het voordeel van de Metaldome en de Jupiler Stage is dat er vlakbij een bar is waar mensen geïntrigeerd kunnen worden door mooie klanken. Kadavar speelt dan ook muziek waarop je rustig kan staan headbangen zonder weg te moeten lopen van een of ander extreem aspect.De drummer viel erg op door zijn gigantisch behaard hoofd en de manier waarop hij het optreden zelf zat te beleven.Elke drumslag ging gepaard met headbangen en het leek wel Animal van de Muppets.De band zette een knappe prestatie neer zonder een echt hoogtepunt te noteren.Deze drie hippe retro muzikanten gaan nog potten kunnen breken. Ze zijn in ieder geval een welkome nieuwe generatie in deze stijl!
Het Nederlanse Delain mocht op zondag als eerste aantreden op Mainstage 2.Deze symfonische metal met frontvrouw is een erg typisch Hollands product. Gestart als een zijproject van ex Within Temptation lid Martijn Westerholt is er toch één en ander uit de hand gelopen. Ondertussen zien we een volwaardige band die op het punt staat een derde full cd uit te brengen (ondertussen is bekend dat dit album Moonbathers zal gaan heten) en middels veel dynamiek treden ze op dit vroege uur op voor een behoorlijke horde enthousiaste fans. Dat hebben ze mede te danken aan het feit dat hun stijl een zekere groep van fans aanspreekt. Het is een love it or hate it stijl. Live werd alles goed uitgevoerd en hoorden we vooral een stevigere versie van de songs op cd. We kregen ook de kans Martijn te interviewen en dat resultaat ziet u later nog op deze site.
Het is van het legendarische With A Dragon’s Blaze festival in Beveren-Waas geleden dat ik persoonlijk Enthroned nog eens zag.Toen waren het smalle jochies met lang haar die toen toch ook al wat reputatie hadden in de Belgische BM-scene. Gek hoe je niet denkt aan het feit dat ook zij ouder worden. Na die bizarre verrassing wisten ze een overtuigende set neer te zetten met een prima geluid en ditto nummers. De podiumprestatie was vrij dynamisch voor een band in hun genre. Helaas stond de muziek ook erg luid en toen mijn oren een bieptoon begonnen waar te nemen ben ik metéén naar buiten gegaan om erger te voorkomen.
Wanneer Overkill hun set begint weet gans de weide weer wie er op het podium staat. Daar zorgt de typische, lekker vuile, geraspte stem van de zanger voor! Deze oude band staat terecht op Mainstage 2 en zorgen met een mix van oude nummers en de typische klassiekers voor de nodige sfeer op de weide.Het geluid viel het beste mee als je wat achter de PA bleef hangen.
Anthrax is ook een band waar de meningen over verdeeld kunnen zijn. Een deel van hen, waaronder uw reporter, mist J. Bush als frontman en zanger van de band. Muzikaal zijn het dan eerder weer de oudere platen die het meest kunnen bekoren. Het doet vreemd, als fan sinds We’ve Come For You All om hun oude zanger Joey Belladonna daar te zien staan. Maar voor heel veel anderen is het uiteraard fantastisch dat deze zanger terug bij de band is. De band lag er niet wakker van en het grote aantal mensen voor het podium evenmin. De set bestond uit uitsluitend oud materiaal zoals je wel kon vermoeden. Ze kregen het publiek, dat blij was met dit grote aanbod aan Thrash, simpel mee.
De Graspop Metal Meeting afsluiten is een eer die al vaak werd toegekend aan Iron Maiden, de NWOBHM iconen die kind aan huis zijn ondertussen. Elke tour passeert wel op de weide in Dessel op één misstapje naar Rock Werchter na uiteraard.En terecht want Bruce Dickinson en co staan altijd garant voor een kwaliteitsvolle set vol excellent live gespeelde muziek. De set begon erg langdradig door gebruik te maken van een soort driedubbele intro. Een stukje muziek, een filmpje en dan nog een puur muzikale intro. Het duurde welgeteld een dikke 12 minuten alvorens we de typische stem van Bruce te horen kregen, 14 minuten eer hij tevoorschijn kwam. Tijdens het eerste deel van de set werd de focus gelegd op het laatste album “The Book Of Souls”. Voor vele fans een logische cd maar voor anderen nummers die soms toch een gebrek aan inspiratie tonen. Dat had zo haar weerslag op het publiek. Hoewel ze live uitstekend werden gespeeld ontrbak de gebruikelijke sfeer. Die kwam er wanneer de klassiekers werden ingezet waarbij je de setilst al haast kan raden.Het plezier was dan ook groot wanneer één van de toegiften "Blood Brothers" bleekte zijn.Deze sublieme song staat op één van hun beste cd's na 2000: Brave New World. De zang van Bruce begint hier en daar wel barsten te vertonen dus we hopen dat dit éénmalig is.
Naast Abbath kon Behemoth als (deels) Black Metal band de Marquee afsluiten dit jaar. Indrukwekkend dat men deze twee bands dit laat doen gezien het niet de meest evidente muziek is, zelfs niet in de extreme metal genres. Behemoth bestaat al een dikke 25 jaar en heeft al uitstekende albums gecreëerd. De laatste, The Satanist, is een knaller van formaat geworden. Elke song van dit album werd live gebracht, aangevuld met oudere.Je kan bij een metalband niet snel spreken over een zekere choreografie. Dat is eerder weggelegd voor rock en heavy metal die al behoorlijk veel jaren op de teller hebben.Behemoth weet voor hun extreme muziek een geweldig sterke choreografie in elkaar te steken. Eentje die ze, toegegeven, al wel even gebruiken. Maar als het de eerste keer is dat je ze ziet kan je nog genieten van deze ‘verrassing’. Muzikaal en visueel is het allemaal erg strak. In het begin stond er nog niet veel publiek maar wat ons opviel is dat velen zich toch nog naar binnen haastten en dat deden met de horns in de lucht om de band te groeten. Eén iemand ging zelfs onderweg even op de knieën. Naar het einde toe stond de tent een heel stuk voller. Dat bereik je enkel door een sterke show te geven. Een fantastische afsluiter! Zij die niet in een duivelse trance achterbleven vertrokken tevreden naar hun nieuwe bestemming. De nacht was immers nog jong.
Een festivalreview draait om meer dan de bands alleen. We wensen te eindigen met een korte opsomming van nog enkele ervaringen over de 2016 editie:
Ondanks de regen en de omstandigheden doet Graspop Metal Meeting steeds haar uiterste best om het voor iedereen zo aangenaam mogelijk te maken. Dat bewijst het enorm aantal boomschors dat werd gelegd om de wegen beloopbaar te houden en het gigantisch aantal liter water dat werd weg gepompt.Het hoeft niet voor de gemiddelde metal fan maar het gebeurt toch maar mooi.
Jaar na jaar wordt het drukker en drukker. De teller staat al op 155 000 toeschouwers en dat merk je ook op het terrein. Zeker op zondag is er bijna sprake van een complete verzadiging. Op de camping dient men dichter en dichter bij elkaar te staan om zo de capaciteit ten volle te kunnen benutten. We voelen dat Graspop uit zijn voegen barst en dat bewijst dat de scène leeft en blijft leven.
Een extra bar in de Marquee zou welkom zijn, om de dorstigen te laven.
Het wederom uitgebreide aanbod aan lekker eten en drinken! Het Food Truck festival (toegegeven: niet echt zoals je er eentje bezoekt in een stad), aanbod op weg naar de camping etc..
Ondanks de terreurdreiging merkten we uiterst vriendelijk en behulpzaam veiligheidspersoneel op. De gevreesde rijen aan de poortjes bleven grotendeels uit. Het was wel komisch om te zien hoe bij iedere passage een alarm af ging.Vervolgens werd je snel en oppervlakkig gefouilleerd. Dit alles duurde niet extreem lang.Men weet uiteraard ook dat het aantal incidenten op dit festival nagenoeg nihil is.De veiligheidsmaatregelen zijn er dan ook maar voor om kritiek van buitenaf te weren.
Een tweede hoofdpodium plaatsen ziet er erg mooi uit en zorgt voor nog meer bands die je op de weide kan gaan bekijken. Nadeel hiervan is dat je op de weide geen rust kent door de constante stroom aan optredens. Een rustmomentje is af en toe nodig en als je in groep met elkaar praat is het aangenaam om elkaar te verstaan. Gelukkig kan de festivalliefhebber zich wel terugtrekken in de metalmarket net buiten het terrein.
Het geluid op Mainstage 1, de Marquee en de Metaldome was dit jaar fantastisch goed. Zelfs met de wind en de regen bleef het geluid sterk en helder klinken. Soms moest je je wel eens herpositioneren maar je vond altijd wel een plaats waar je optimaal kon genieten. Dat dat in een een gigantische modderpoel is doet er niet eens toe. Mainstage 2 had een wat minder goed geluid wat soms spectaculair verbeterde als je je herpositioneerde.
Ondanks het feit dat met de fiets weg raken zelfs moeilijk ging op vrijdagavond door problemen met de manier waarop mensen de pendeldiensten moesten nemen zag je geen enkele kwade blik en hoorde je geen daarvoor bedoeld scheldwoord. Sterker nog, het bleef gewoon een dik feestje. Na aan te sluiten bij tot dan onbekende mensen werd de weg in groep verder gezet. Dat leverde nog fijne gesprekken op. Dit bewijst maar weer eens dat Graspop Metal Meeting het festival van de ontdekking en beleving is.
Op naar 2017.
