ADX, een naam die voor velen onder ons wellicht niet veel zal betekenen maar de oudere generatie heeft daar lak aan. Sinds 1982, jawel u leest het goed, bouwen ze aan hen weg naar de top en dat doen ze goed. Ze zijn daarnaast het perfecte voorbeeld van hoe heavy metal doorheen de jaren kan evolueren en blijven bestaan tussen al dat pop en techno geweld.
ADX is nog niet klaar en dat laten ze duidelijk blijken want in 2016 brachten ze een gloednieuw album uit genaamd ‘Non Serviam’. Een Latijnse benaming voor ‘Ik zal niet dienen’. Deze full-length release zal zichzelf alle eer aan doen want ze grijpen terug naar de oude rituelen. Althans dat liet ik mij vertellen want zo goed kende ik de band ook niet. Met hun intro grijpen ze terug naar het album ‘La Terreur’. Een naam die in die tijd wellicht nog een ‘ver van je bed show’ was maar hedendaags veel te dichtbij komt.
Doorheen het album profileert de band zich vooral met zijn twin guitar. Een instrument die ze maar al te graag gebruiken en waar ze op elk ogenblik van elke song mee willen pronken. Welliswaar, als het past binnen dat kader. ADX brengt heavy metal op snel niveau maar weet zichzelf voldoende te beperken zodat ze niet overvloeien in het genre van power metal. Iets waar velen voor opgelucht zijn.
Over het algemeen klinkt dit album dan ook goed. Voor een band die al meer dan 30 jaar timmert aan hen vooruitgang brengen ze het er wonderbaarlijk goed vanaf. Het gaat helemaal niet vervelen maar je voelt wel dat ze wat uitgeblust geraken. Tijd dus om er nieuw leven in te blazen en misschien eens andere genres te gaan combineren. Al zullen de ouwe rotten in het vak dit liever niet hoor.
Conclusie: ADX brengt geen innovatie maar gaat er ook niet op achteruit. Ze grijpen wat terug naar de beginjaren en dat wekt bepaalde emoties op. Laat die haren maar swingen. Een goede inzet voor dit 10de album!
