OJC Kompas te Sint-Niklaas mogen dan hun zaal in de Driekoningenstraat hebben gesloten, de activiteiten van het jeugdhuis zijn daarom niet stopgezet. Integendeel. Onder het project Spektrum blijkt OJC Kompas een levendige organisatie die cultuur, muziek en kunst blijft aanbieden. Meer informatie hieromtrent vinden jullie via volgende link: http://www.ojckompas.be/ Op vrijdag 27 mei organiseerde OJC Kompas in samenwerking met Concertzaal De Casino een avond boordevol hardcore/punk en metal - in de brede zin van dat woord. De weinige afwezigen, zij die er niet bij waren hadden weer eens totaal ongelijk, zagen drie fijne concerten van bands die er één voor één het dak er volledig lieten afgaan. Ze speelden hun sets alsof daar een overvolle zaal in vuur en vlam moest worden gezet. Ook de fans zorgden voor een wervelend feest, dat we zelfs zelden tegen komen als de zaal is uitverkocht. Ons verslag:
Hardcore/metal band Walls hadden het vooralsnog een beetje moeilijker om op dreef te komen. Deze jonge band, die pas heel recent komt boven piepen, brengen een lekker old school gerichte hardcore metal, met hardcore punk invloeden waarop stilstaan onmogelijk blijkt te zijn. Maar we zien vooral heel wat potentieel in hun aanpak. Mits de nodige podiumervaring, zullen Walls binnen de scene zeker nog potten breken.
Wat nog het meeste opviel, deze jongens spelen op technisch heel hoog niveau en blijken inderdaad al wat ervaring te hebben opgedaan bij andere bands in het genre. Uiteraard zorgt net dit ervoor dat ze uiteindelijk ook de aanwezigen tot bewegen konden aanzetten. Dat het wat moeizamer ging? Dat komt wellicht door het feit dat een concert openen geen dankbare taak is. Maar Walls blijken vooral een nieuwe onontgonnen parel binnen het hardcore punk / metal gebeuren, die we elke liefhebber van dit genre kunnen aanraden. Binnenkort brengen Walls een nieuwe EP op de markt. Hun single Ephesians 6:16 is een pareltje van een song, waarbij de 'chaos' ons tegen de muur kwakt, en waarbij ook een spiegel lijkt te worden voorgehouden.
Check het vooral zelf uit: https://wallscvlt.bandcamp.com/releases.
Walls bewijst nu reeds dat ze heel wat in hun mars hebben, door een moeilijk en toch wel kleinschalig publiek toch nog naar hun hand te kunnen zetten. Daarvoor moet je heel sterk in de schoenen staan. Wordt zeker en vast vervolgd.
Toxic Shock hoeft ons ondertussen niets meer te bewijzen. We zagen hen al een tweetal keer aantreden op Pandafest en schreven over hun optreden in 2014 het volgende: Toxic Shock tapte uit een heel ander vaatje. In de kleine panda clubstage lieten ze van het zaaltje geen spaander heel. Vanaf de eerste noten liet deze band merken dat ze hier maar voor één ding gekomen waren. Een feestje bouwen en het dak er volledig laten afgaan. Nu, daar slaagde dit bont gezelschap zonder problemen in. Een heel krachtige aanpak, en een energieke en heel bewegelijk frontman, werkte als een rode lap naar het publiek toe. Deze begonnen prompt de ene na de andere moshpit in te zetten. Van de eerste tot de laatste noot werden we meegesleurd in de maalstroom van moshen en stevig beats. Tot we allemaal badend in het zweet richting bar vertrokken om de dorstige kelen te spoelen, het was nodig.
Om nog dichter bij het publiek te staan, installeerde Toxic Shock hun versterkers, gitaar en microfoon gewoon op de grond. Terwijl de drummer vooraan op het podium plaats nam. Hierdoor ontstond zowaar een nog intiemere sfeer, die het optreden naar een ongekende hoogte deed stuwen. Deze band weten perfect hoe het dak er te laten afgaan, maar spelen op een duivels technisch heel hoog niveau. Ook dit merkten we al meermaals op. De beweeglijke frontman zette de aanwezigen aan om dichterbij te komen, maar vooral om over te gaan tot menig moshpit. Plots was iedereen klaarwakker. Alsof er 500 man in de zaal stond, ontstond er een wervelend feest dat we niet elke dag meemaken. Zowaar legde de band de lat nog een beetje hoger. We waren niet alleen onder de indruk van de het stembereik en het charisma van de zanger, ook puur instrumentaal blijken Toxic Shock diepe gensters te kunnen slaan in ons hart. De ene adrenalinestoot na de andere kregen we te verwerken telkens de gitaristen een beklijvende, meesterlijke, solo bovenhaalden. Bovendien deden menig drumsalvo ons naar adem snakken.
De set was trouwens begonnen met een mooie ode aan Gaston Berghmans, er werd een stuk vertoond uit de film Paniekzaaiers. Ook dit siert een band als Toxic Schok. Maar wat vooral weer blijkt: Toxic Shock zijn niet zomaar een zoveelste hardcore punk bandje in een lange rij, dat bewezen ze in Sint-Niklaas maar weer eens. Vanaf de eerste tot de laatste noot stoomden de heren over de hoofden heen en lieten ze geen spaander geheel van de zaal. Zo leek het wel. Na deze veldslag bleef iedereen, helemaal terecht, verweesd achter. Wij ook weer eens, na deze deugddoende wervelstorm en een potje hardcore punk van het allerhoogste niveau.
De muziekstijl die Fleddy Melculy naar voor brengt in enkele woorden omschrijven? We beginnen er zelfs niet aan. Een streepje metal, een sausje hardcore punk, een paar snuifjes pure hardcore. Maar vooral een dosis humor, en alles wat relativeren. Dat is in een notendop hoe je zo een optreden van Fleddy Melculy zou kunnen omschrijven. Uiteraard is dat in grote mate te danken aan de steeds beweeglijke, en grote verteller: frontman Jeroen Camerlynck. Ook wel bekend als de frontman van Fanfaar. Grappen en grollen vliegen in het rond. Maar toch merken we ook nu weer dat Fleddy Melculy op technisch hoogstaand niveau hun muziek naar voor brengen. We stonden weer vol bewondering te kijken naar die lekkere gitaarriffs en dito drum salvo's die ons rond de oren vlogen.
Hoewel dus vooral de humoristische kant van de zaak nog het meest naar voor kwam binnen de set - dat in het Nederlands werd gezongen was zelfs heel mooi meegenomen - ook puur muzikaal lijken Fleddy Melculy ons zeker te kunnen overtuigen. Binnen de set zijn showelementen wel belangrijk. Daarbij zouden lang uitgesponnen gesprekken met het publiek, bij andere gelegenheden, er eerder voor kunnen zorgen dat de drive uit het concert wordt gehaald. Echter bij Fleddy Melculy zijn die pauzes een welgekomen moment om onze lachspieren aan te spreken. Zo wordt er een heuse tombola georganiseerd waarbij een gelukkige fan een t-shirt wint, en de hoofdprijs een vers brood blijkt te zijn. Waarna Fleddy Melculy Brood naar voorbrengt, en de aanwezigen zich weer eens opmaken voor een moshpit.
Bij een volgende gelegenheid vertelt Jeroen over vegetariërs en doet hij de aanwezigen de tekst ''Geen Vlees, Wel Vlees'' meebrullen. Maar dit wordt in een zodanig muzikaal kader gegoten, dat het klinkt als een pure oldschool hardcore punk tot metalsong, met iets of wat serieuzere teksten. Niet met de bedoeling die muziekstijlen belachelijk te maken, maar wel om alles een beetje te relativeren. De soort dosis humor die wel zeker kunnen appreciëren en de feestelijke stemming zowaar naar een hoogtepunt lijkt op te stuwen. Wederom gaat het dak er heel gewillig af met dit meesterlijk optreden van Fleddy Melculy. Waarbij humor en muziek brengen op een technisch heel hoog niveau, hand in hand leken te gaan. Bovendien wordt er gewoon iedereen een spiegel voorgehouden, binnen een kader van, inderdaad, alles wat meer relativeren in het leven. Of we met een brede glimlach de zaal verlieten? Zeker en vast. Het slagveld van lege tot gemorste bekertjes, links en rechts, bewezen dat hier een stevig feestje was gebouwd. Waardoor we als mens weer even er tegen kunnen. We zeiden het reeds, de afwezigen hadden totaal ongelijk. Deze zaal zou voor dit concert overvol moeten hebben gestaan. En dat is zowaar het enige kritische punt aan deze vrijdagavond.
